Uwielbiam Gogola, jego proza przeszywa mnie jakimś niezidentyfikowanym bólem - możliwe, że zbyt silnie wczuwam się w, skąd inąd nierealne, sytuacje.

Uwielbiam Gogola, jego proza przeszywa mnie jakimś niezidentyfikowanym bólem - możliwe, że zbyt silnie wczuwam się w, skąd inąd nierealne, sytuacje.

Gogol to Gogol, jest świetny nawet w tych opowiadaniach. "Nos" i "Szynel" to absolutne perełki; prześmiewcze momentami, obnażające urzędników, pokazujące zwykłych ludzi i ich problemy ówczesnego Petersburga, którego brudna, zimna sceneria zawsze świetnie pasuje do rosyjskich klasyków. Oczywiście, że polecam.

Gogol to Gogol, jest świetny nawet w tych opowiadaniach. "Nos" i "Szynel" to absolutne perełki; prześmiewcze momentami, obnażające urzędników, pokazujące zwykłych ludzi i ich problemy ówczesnego Petersburga, którego brudna, zimna sceneria zawsze świetnie pasuje do rosyjskich klasyków. Oczywiście, że polecam.

Gogol w swoich opowiadaniach daje przykład znajomości realiów społecznych różnych klas społecznych. Ale przede wszystkim podziwiamy autora za piękny literacki język. Mnie najbardziej do gustu przypadło opowiadanie ,,Powóz".

Gogol w swoich opowiadaniach daje przykład znajomości realiów społecznych różnych klas społecznych. Ale przede wszystkim podziwiamy autora za piękny literacki język. Mnie najbardziej do gustu przypadło opowiadanie ,,Powóz".

Nie będę udawał, że jestem znawcą i miłośnikiem Gogola, powiem szczerze, że nie do końca odpowiada mi fantastyczna treść tych opowiadań, ale już język jakim się Gogol posługuje odpowiada mi bardzo. Myślę, że powinna to być obowiązkowa lektura.

Nie będę udawał, że jestem znawcą i miłośnikiem Gogola, powiem szczerze, że nie do końca odpowiada mi fantastyczna treść tych opowiadań, ale już język jakim się Gogol posługuje odpowiada mi bardzo. Myślę, że powinna to być obowiązkowa lektura.

Szczyty pisarstwa Gogola to "Martwe dusze" oraz dramaty: "Ożenek", "Rewizor". Opowiadania są jedynie przystawkami, gra wstępną, ale i tak stanowią lekturę wielce znakomitą. Takich opisów ludzkich typów jak u Gogola ze świecą by szukać u innych pisarzy. A wszystko to skrzy się żywym i pełnym werwy językiem. Sposób narracji ze zwracaniem się bezpośrednio do czytelnika wydaje mi się jak na owe czasy wręcz rewolucyjny, a błyskotliwa i ubrana w kostium groteski krytyka społeczeństwa rosyjskiego, zhierarchizowanego, zbiurokratyzowanego, i odhumanizowanego, brzmi nadal aktualnie. Tylko realia ciut się zmieniły. Człowiek sam zaś nic a nic. I pomyśleć, że u nas powstawały wtedy "Dziady", a Słowacki pisał swojego "Kordiana". Czasy te same, a utwory dzieli niemal epoka literacka.

Szczyty pisarstwa Gogola to "Martwe dusze" oraz dramaty: "Ożenek", "Rewizor". Opowiadania są jedynie przystawkami, gra wstępną, ale i tak stanowią lekturę wielce znakomitą. Takich opisów ludzkich typów jak u Gogola ze świecą by szukać u innych pisarzy. A wszystko to skrzy się żywym i pełnym werwy językiem. Sposób narracji ze zwracaniem się bezpośrednio do czytelnika wydaje...