Po każdym przeczytanym rozdziale, robiłam się lżejsza...

Po każdym przeczytanym rozdziale, robiłam się lżejsza...

Pamiętnik z życia starszej kobiety. Trochę plotek. Dużo codzienności. Jeśli się ktoś postara to z pewnością znajdzie kilka wartościowych przemyśleń, ale ogólnie nuda i jeszcze raz nuda. Nie było w książce bohatera, z którym bym się utożsamiała, więc mojego zainteresowania historią też nie było. Po prostu nie jest to pozycja dla mnie. Jestem jednak pewna, że znajdzie się sporo czytelników, którzy w pełni docenią ową książkę.

Pamiętnik z życia starszej kobiety. Trochę plotek. Dużo codzienności. Jeśli się ktoś postara to z pewnością znajdzie kilka wartościowych przemyśleń, ale ogólnie nuda i jeszcze raz nuda. Nie było w książce bohatera, z którym bym się utożsamiała, więc mojego zainteresowania historią też nie było. Po prostu nie jest to pozycja dla mnie. Jestem jednak pewna, że znajdzie się...

Przyjemna powieść, o nieprzyjemnych przeżyciach i radzeniu sobie z nimi. To niesamowite, jak wydarzenia z dzieciństwa-dalekiej przeszłości oddziałują na dorosłe życie i stosunek do świata. Serdecznie polecam, łagodna, jak miód na serce.

Przyjemna powieść, o nieprzyjemnych przeżyciach i radzeniu sobie z nimi. To niesamowite, jak wydarzenia z dzieciństwa-dalekiej przeszłości oddziałują na dorosłe życie i stosunek do świata. Serdecznie polecam, łagodna, jak miód na serce.

Tatuaże podświadomości to powieść obyczajowa o charakterze kobiecym. Opowiedziane tu mamy losy trzech kobiet, w tym jednej w sposób psychologiczny. Ta kobieta to Gabrysia - kobieta po przejściach, która musi uporać się ze swoją przeszłością. Co psycholog i przyjaciółki wraz z samą bohaterką odkryją w podświadomości?

Tatuaże podświadomości to powieść obyczajowa o charakterze kobiecym. Opowiedziane tu mamy losy trzech kobiet, w tym jednej w sposób psychologiczny. Ta kobieta to Gabrysia - kobieta po przejściach, która musi uporać się ze swoją przeszłością. Co psycholog i przyjaciółki wraz z samą bohaterką odkryją w podświadomości?

Druga część mazurskiej dylogii Grażyny Mączkowskiej, której bohaterka stara się przywrócić wewnętrzną równowagę. Jednak przeszłość ma to do siebie, że kiedy przycupnie na naszych ramionach, ciężko ją wykreślić z podświadomości. Trudne i bolesne wspomnienia pozostawiają w naszym widzeniu świata różnorodne tatuaże, stają się balastem, szkiełkiem, przez które często przychodzi nam porównywać zaszłości z teraźniejszością, a nawet dokonywać pewnych wyborów, czy życiowych decyzji. Polubiłam Gabrysię. Poprzez styl i sposób, w jaki kreśli swój świat, odczucia, czy sytuacje. Polubiłam ją za spokój, ogrom ciepła, dystansu oraz cierpliwość, za świetne relacje z mazurskim otoczeniem, rodziną i przyjaciółmi.


Gabrysia postanawia wyleczyć się z przeszłości, ale ona tak łatwo się nie poddaje. W tej części bohaterka skupia się na swoich odczuciach w relacjach z bliskimi, zwykłościach i codziennościach, radościach z bycia babcią, przyjaciółką, żoną, córką. Autorka nie szczędzi nam przy tym sugestywnych opisów mazurskiej przyrody, symbiozy człowieka z naturą. To właśnie dzięki bliskości natury, nauki przez lata wewnętrznej harmonii i spokoju duszy stara się odzyskać dawny rezon. Nic jednak nie jest proste i takie oczywiste. W życiu bohaterki dodatkowo pojawi się pewna tajemnica z dawnych czasów, która wprowadzi w jej mozolnie uporządkowanym światopoglądzie małe zamieszanie. Jednak, może właśnie potrzebne są od czasu do czasu małe wstrząsy, by spojrzeć na siebie z nieco innej strony?



"Tatuaże podświadomości" to ciepła i niezwykle autentyczna opowieść o prawdziwym życiu, w którym nie brak palety uczuć i odczuć. To także opowieść, która niesie pewien rodzaj nadziei i przesłanie, że nigdy nie jest za późno na zmiany, na pogodzenie się z tym co za nami, co bolesne, trudne, o czym chcemy szybko zapomnieć, wymazać z pamięci. Grażyna Mączkowska nakreśliła wyrazistych bohaterów oraz specyficzną atmosferę dzięki której otrzymujemy niezwykle refleksyjną i emocjonalną opowieść. Szczerze polecam!

https://nietypowerecenzje.blogspot.com/2019/02/czar-mazurskiej-refleksji-w-tatuazach.html

Druga część mazurskiej dylogii Grażyny Mączkowskiej, której bohaterka stara się przywrócić wewnętrzną równowagę. Jednak przeszłość ma to do siebie, że kiedy przycupnie na naszych ramionach, ciężko ją wykreślić z podświadomości. Trudne i bolesne wspomnienia pozostawiają w naszym widzeniu świata różnorodne tatuaże, stają się balastem, szkiełkiem, przez które często przychodzi...

"Przechodząc" przez pierwsze rozdziały, treść powieści kompletnie mnie nie zachwycała. Dialogi wydawały mi się sztuczne, niepotrzebnie przesłodzone i zbyt wystylizowane. 😒

Dopiero będąc gdzieś w połowie książki, zaczęłam się cieszyć, że ją czytam.

Autorka dotyka kwestii trudnych, wstydliwych, często zamiatanych pod dywan. Tabu. Przemoc w rodzinie, zdrady, alkohol - to wciąż trudny temat, przez wielu niechętnie poruszany. 😕

Spodobało mi się, w jaki sposób został opisany w tej książce. Bohaterka, mimo dojrzałego wieku wciąż zmaga się z demonami przeszłości. Cieszy się ze swojego obecnego życia, jednak przeszłość nie daje jej spokoju.

Kobieta jest zwyczajna, prosta, niczym niezaskakująca. I to mi się spodobało. Bo jej historia może być tak naprawdę historią wielu czytelniczek, "szarych" Polek, które poczują ukojenie, czytając tę powieść. 🙂

Ponadto w obrazowy sposób autorka opisuje Mazury - moje niedoścignione marzenie. Może również dzięki temu ta książka mi się spodobała. ☺️

Czy polecam?

Nie jest to utwór, który koniecznie trzeba mieć w swojej biblioteczce. Mimo tego jednak zachęcam - lektura warta uwagi. 😌

"Przechodząc" przez pierwsze rozdziały, treść powieści kompletnie mnie nie zachwycała. Dialogi wydawały mi się sztuczne, niepotrzebnie przesłodzone i zbyt wystylizowane. 😒

Dopiero będąc gdzieś w połowie książki, zaczęłam się cieszyć, że ją czytam.

Autorka dotyka kwestii trudnych, wstydliwych, często zamiatanych pod dywan. Tabu. Przemoc w rodzinie, zdrady, alkohol - to...

"Tatuaże podświadomości "Grażyny Mączkowskiej to kontynuacja jej debiutanckiej książki "Powiedz, że mnie kochasz, mamo".
Tytuł jest tak świetny, że właściwie po przeczytaniu książki nie wiem jaki inny mógłby do niej bardziej pasować, bo autorka ma rację, że całe nasze życie, wszystkie doświadczenia, dobre i te złe, osiadają na naszej podświadomości jak tatuaże.
"Minione życie osiada na niej tatuażami. Na zawsze. Lokuje się tam z dobrymi i złymi. Z całą swoją różnorodnością. Złe tatuaże… a gdyby tak nie karmić ich..? Gdyby tak pielęgnować tylko dobre?"
Gabrysia żyje z syndromem DDA (dorosłe dziecko alkoholika) i to wszystko co przeżyła w dzieciństwie, często wraca w snach i wspomnieniach... Autorka nie skupiła się jednak na dzieciństwie Gabrysi, lecz na dniu dzisiejszym, gdy jest już dojrzałą kobietą, ma męża, dorosłych bliźniaczych synów, wnuki.
Dzieciństwo Gabi było pełne przemocy, alkoholu i pozbawione miłości. Nieraz wraca tam myślami, albo przeżywa tamte chwile dzieciństwa w snach. Między innymi to spowodowało, że z Kujaw przeprowadziła się na Mazury, ale i w nowym miejscu pojawiają się demony przeszłości. Doszła do wniosku, że od przeszłości nie da się uciec i już zawsze będzie jej towarzyszyć. Postanowiła ją oswoić, usadowić na kanapie niepamięci.
Na Mazurach ma domek z pięknym, wypielęgnowanym ogrodem, kochającego męża Pawła i przyjaciółki.
Pewnego dnia w jej życiu zjawia się tajemniczy mężczyzna z przeszłości jej ojca, a gdy bliżej go poznaje, jest wstrząśnięta tym, co usłyszała. Gabrysia naradza się z rodzeństwem, co zrobić z usłyszaną prawdą, która jest bolesna. Jednak żal jej starych i już schorowanych rodziców, pomimo tego, co kiedyś zgotowali jej i rodzeństwu. Chce ich chronić przed gorzką prawdą, zataić to, co usłyszała od obcego mężczyzny.
Książka, choć porusza bolesne sprawy, utrzymana jest w pięknym i pogodnym klimacie.
Są bardzo zaskakujące sceny, jak namiastka przeprosin, które usłyszała od ojca, oraz zwierzenia matki, która przez całe życie tkwiła w chorym związku. Opowieść starej kobiety wzrusza do łez. Opowiada córce o swoim życiu u boku sadysty i pijaka. O chorej miłości, współuzależnieniu, i dlaczego sama nie wychowywała dzieci tylko podrzucała je innym. Żyjąc w poniżeniu i doznając przemocy, też stosowała ją wobec swoich dzieci, ale przy wsparciu córki, doznaje uczucia wolności i pokazuje nowe, pozytywne, zupełnie Gabrysi nieznane oblicze.
Gabrysia przyjaźni się Koniarką, która mieszka w lesie, pisze wiersze i opowiadania. Namawia ją aby napisała książkę o niej. Z wielkim trudem, ale w końcu Konarka daje się namówić. I tak powstały dwie książki - "Powiedz, że mnie kochasz, mamo", a później "Tatuaże podświadomości". Świetny pomysł, gratuluję autorce.
Dorosłość Gabrysi jest piękna, a ona sama przekonująca i motywująca innych. Uświadamia, że każdy skrywa w sobie coś mrocznego, chociaż tego nie widać. Jest w niej duża dawka optymizmu, a we mnie wywołała piękne emocje. Książka wzrusza, ale nie przygnębia. Jest to bardzo optymistyczna opowieść i bardzo realna.
Dzieje się na Mazurach, jest pięknie opisane Szczytno i czułam się tak, jakbym to ja spacerowała pośród kramów podczas trwania Dni i Nocy Szczytna.
To super lektura dla wszystkich, którzy doświadczyli jakiegokolwiek zła. Uczy, pomaga i wspiera, pokazując jak piękne jest życie pomimo złej przeszłości. Jest w niej miły wierszyk samej autorki, a także piękny wiersz Agnieszki Osieckiej. Bardzo trafny, fajnie wpisuje się w tematykę książki.
Ocean ma brzeg czerwony od zórz, maj czy grudzień.
Ocean ma sól, a cóż mają cóż, biedni ludzie.
My mamy tylko świat,
chcę ocalić go od łez i od burz!
Od łez chrońmy ten świat, tak tu pięknie.
Niech serce w nim gra,
niech nie pęknie.

Polecam całym sercem

"Tatuaże podświadomości "Grażyny Mączkowskiej to kontynuacja jej debiutanckiej książki "Powiedz, że mnie kochasz, mamo".
Tytuł jest tak świetny, że właściwie po przeczytaniu książki nie wiem jaki inny mógłby do niej bardziej pasować, bo autorka ma rację, że całe nasze życie, wszystkie doświadczenia, dobre i te złe, osiadają na naszej podświadomości jak tatuaże.
"Minione...

Wspomnienia kobiety (posiadającej już wnuki),pisane w formie może pamiętnika z dialogami. Opis codziennego życia i jego uroków, wnuki,przyjaciółki, sąsiadki, trochę jakby plotki referowane na bieżąco. Nie dla mnie, nuda, nuda, nuda. Nie przeczytałam do końca.

Wspomnienia kobiety (posiadającej już wnuki),pisane w formie może pamiętnika z dialogami. Opis codziennego życia i jego uroków, wnuki,przyjaciółki, sąsiadki, trochę jakby plotki referowane na bieżąco. Nie dla mnie, nuda, nuda, nuda. Nie przeczytałam do końca.

Bardzo nostalgiczna, melancholijna pozycja, która wbrew pozorom niesie ze sobą przesłanie terapeutyczne. Główna bohaterka próbując przebrnąć przez wspomnienia z dzieciństwa, korzysta z pomocy psychologa. Książka nie podaje na tacy rozwiązanych problemów, ale podsuwa pomysły na przetrwanie trudnych, a nawet traumatycznych przeżyć. Pokazuje, jak można to przeżyć, przejść, a może nawet całkowicie wyleczyć się z nieszczęść i zranień.
Z drugiej strony książka zaskakuje optymizmem i niesamowitym ciepłem.
"Tatuaże podświadomości" naprawdę pokazują, że jeśli popracuje się nad swoim życiem, to można osiągnąć pewną harmonię i stać się szczęśliwym człowiekiem.

Bardzo nostalgiczna, melancholijna pozycja, która wbrew pozorom niesie ze sobą przesłanie terapeutyczne. Główna bohaterka próbując przebrnąć przez wspomnienia z dzieciństwa, korzysta z pomocy psychologa. Książka nie podaje na tacy rozwiązanych problemów, ale podsuwa pomysły na przetrwanie trudnych, a nawet traumatycznych przeżyć. Pokazuje, jak można to przeżyć, przejść, a...

Grażyna Mączkowska zadebiutowała w roku 2015 powieścią „Powiedz, że mnie kochasz,mamo”. Po dwóch latach oczekiwania nakładem Wydawnictwa Psychoskok ukazała się jej druga powieść „Tatuaże podświadomości”, która trafiła w ręce czytelników w listopadzie ubiegłego roku.

To właśnie o „Tatuażach…” chcę Wam dziś nieco opowiedzieć. Książka opowiada o losach dorosłej już Gabrieli, która wiedzie spokojne poukładane życie na Mazurach wraz z kochającym mężem oraz niezastąpionymi przyjaciółkami – Teresą i Grażką.

Mimo, iż Gabi stara się wreszcie żyć pełną piersią dramatyczna przeszłość i niezaspokojone tęsknoty oraz pragnienia z dzieciństwa wciąż na różne sposoby kładą się cieniem na jej teraźniejszości.

Autorka w sposób niezwykle plastyczny opisała targające bohaterką emocje począwszy od rozgoryczenia utraconym (a zniszczonym przez rodziców) dzieciństwem, poprzez gniew na ojca za zgotowane jej i matce piekło w rodzinnym domu, aż po proces żmudnej i powolnej, lecz również skutecznej pracy nad sobą naszej głównej bohaterki. Praca ta z czasem pozwala jej bowiem wyjść niejako poza traumę z dzieciństwa i odtąd pisać swoje życie na nowej, czystej kartce, czego zaczątkiem jest pogodzenie się z tym, co było oraz wybaczenie tym, którzy skrzywdzili, a także wyzbycie się przez Gabi bardzo mocno zakorzenionego w niej od wielu lat poczucia winy i odrzucenia.

Na przykładzie perypetii bohaterki ukazany został kolosalny wpływ przeżyć z dzieciństwa na dorosłe życie człowieka oraz jakość jego relacji z innymi ludźmi. Dzięki pierwszoosobowej narracji użytej w powieści możemy wczuć się bardzo mocno w wewnętrzne doznania i przemyślenia bohaterki.

Uważam, że poprzez postać Gabi autorka oddała głos wielu osobom, które latami, często nawet do dnia dzisiejszego, borykają się z różnorodnymi traumami z przeszłości. Jednakże postawa Gabrieli może dawać im nadzieję, bo, mimo, że przeszłości nie da się ot tak wymazać i na zawsze pozostawia w nas ona swoje tatuaże, to dzięki własnemu samozaparciu oraz pomocy najbliższych nam osób, niekiedy również specjalistów możemy zamknąć za sobą bolesną przeszłość, jaka stała się naszym udziałem. Wyjść z niej obronną ręką i wieść szczęśliwe, spełnione życie mając u boku tych, którzy są nam najbliżsi.
Chociaż życie pisuje przewrotne scenariusze, - o czym przekonacie się również czytając tę książkę - to czy będziemy szczęśliwi i spełnieni zależy w dużej mierze od nas samych i naszego podejścia do świata oraz ludzi.

Jeśli macie ochotę na nieco refleksyjną, a jednocześnie tchnącą optymizmem lekturę to koniecznie zajrzyjcie do „Tatuaży podświadomości”, a myślę, że nie poczujecie się zawiedzeni.

* https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta *
https://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2018/05/zo-da-sie-naprawic-dobro-sobie-jest.html

Grażyna Mączkowska zadebiutowała w roku 2015 powieścią „Powiedz, że mnie kochasz,mamo”. Po dwóch latach oczekiwania nakładem Wydawnictwa Psychoskok ukazała się jej druga powieść „Tatuaże podświadomości”, która trafiła w ręce czytelników w listopadzie ubiegłego roku.

To właśnie o „Tatuażach…” chcę Wam dziś nieco opowiedzieć. Książka opowiada o losach dorosłej już Gabrieli,...