Jest w wierszach Wioletty Grzegorzewskiej jakaś znajoma mi nuta, która sprawia, że zatapiam się w nich całkowicie. Jakaś melancholia, cichy smutek i zapatrzenie w niepojętą rzeczywistość. Poetka ubiera swoje doświadczenia w słowa, które uwypuklają uniwersalny charakter jej przeżyć. Choć jest to uniwersalność zdecydowanie kobieca. Te krótkie wiersze zaskakują ciężarem, jaki autorka potrafi nadać nawet dość błahym sprawom. Zlepki słów nabierają nowych znaczeń i przesuwają uwagę czytelnika w nowe rejony. Czytanie tych wierszy jest niczym zanurzenie się w powolnym nurcie rzeki, z którego konstrukcyjnie wyróżnia się utwór „Morfinowe”, nawiązujący do „Przemiany” Franza Kafki. Poezja Grzegorzewskiej jest właśnie taka, jaka najbardziej lubię – nim zaangażuje głowę, większość rzeczy wytłumaczy odwołując się do uczuć.

Jest w wierszach Wioletty Grzegorzewskiej jakaś znajoma mi nuta, która sprawia, że zatapiam się w nich całkowicie. Jakaś melancholia, cichy smutek i zapatrzenie w niepojętą rzeczywistość. Poetka ubiera swoje doświadczenia w słowa, które uwypuklają uniwersalny charakter jej przeżyć. Choć jest to uniwersalność zdecydowanie kobieca. Te krótkie wiersze zaskakują ciężarem, jaki...

Trudno poezję wypunktować.
Przydzielam 6 z 10, a właściwie bardziej podporządkowuje się opisowi punktacji - dobra - bo nie była nudna, nietrawialna (może nie bardzo gramatyczna forma...).

Wiersze zbudowały mi jakiś tam świat, ułożyły go w strukturę doświadczeń - tu obserwacja dziecka, tam młodej dziewczyny, jeden w punktu widzenia żony. I tak się układały, przeplatały odczuciami, że właściwie - na jednym wydechu, ale z przyciąganiem na wielowarstwy z każdego wersu - poczułam się osadzona mocno w rzeczywistości materialnej, a zobrazowanej plastycznie.
Największym odkryciem, doświadczeniem był wiersz Oko waserwagi - jego regularność, potoczystość i klarowność.

Trudno poezję wypunktować.
Przydzielam 6 z 10, a właściwie bardziej podporządkowuje się opisowi punktacji - dobra - bo nie była nudna, nietrawialna (może nie bardzo gramatyczna forma...).

Wiersze zbudowały mi jakiś tam świat, ułożyły go w strukturę doświadczeń - tu obserwacja dziecka, tam młodej dziewczyny, jeden w punktu widzenia żony. I tak się układały, przeplatały...