Samotny lot to zapis pasji życia idącego pod wiatr wszelkim złudnym modom. Ulotnym ideom czy „opiece dyktatury”. Z wersów nasyconych konkretami, napisanych oszczędnym językiem w subtelnym rytmie powtórzeń, przebija się prawda historii. Surowa rzeczywistość PRL-u i refleksja o przemijaniu. Czytelnik uruchamia wyobraźnię, gdy wraz z bohaterem wierszy przeżywa jego samotność w stratosferze i pytania „jak pojąć ten świat”.

Liryki byłego lotnika mierzą się z mitem Ikara. Opowiadają o surowych warunkach życia w powojennej zachodniopomorskiej wsi. To stamtąd wyruszył po marzenia do dęblińskiej Szkoły Orląt. Pokazują też samotność pilota podczas wykonywania ćwiczebnych zadań w powietrzu, mówią o próbie zrozumienia własnego losu.

Utwory zostały złożone w tryptyk. W pierwszej części pt. „Niezaznany dom” znajdujemy teksty autobiograficzne. Podmiot liryczny oprowadza nas po świecie niełatwego dzieciństwa. W subtelnych lirykach drugiego cyklu „Chwila z tobą”, gdzie mówi o uczuciach do żony, syna, matki, ale też o nieuchronności przemijania. Cykl „Romantyka latania” domyka lotniczy tryptyk. Składają się na niego doświadczenia odbytych lotów, zarówno własne, jak i tych, którzy stali się już legendą. To w tej części czytelnik będzie mógł zapoznać się z opisem doświadczeń pilota zawartych zarówno w strofach jak i w zmetaforyzowanych fragmentach prozy. Liryki Eugeniusza Tomana przejmują prawdą doświadczenia, bo „samotny lot” odbywa każdy z nas i po swojemu musi się z tym zadaniem zmierzyć.