Im dalej w las tym …. lepiej – pozytywne zaskoczenie.
A może tylko przyzwyczajenie do stylu pisania autora.
Dalej czytam według chronologii.
Plusy:
- czyta się szybko, prosty język a wciąga;
- kolejne walki Drussa o przetrwanie z ciążącym na nim przeznaczeniem;
- zjednoczenie plemion przez Drussa – droga do prawdziwej siły i wolności;
- ciekawy opis postaci Talismana, tajemniczego i dzielnego nadyryjskiego wojownika;
- coraz lepsze opisy walk i potyczek (oprócz ciągłych cudów).
Minusy:
- trochę za dużo magii i cudów, prawie na każdym kroku (nagłe ozdrowienia, błyskawice z nieba, zmiany losów walk itp.).
Książka lepsza od dwóch poprzednich opowiadających o losach Waylandera.
Ogółem książka dobra.

Im dalej w las tym …. lepiej – pozytywne zaskoczenie.
A może tylko przyzwyczajenie do stylu pisania autora.
Dalej czytam według chronologii.
Plusy:
- czyta się szybko, prosty język a wciąga;
- kolejne walki Drussa o przetrwanie z ciążącym na nim przeznaczeniem;
- zjednoczenie plemion przez Drussa – droga do prawdziwej siły i wolności;
- ciekawy opis postaci Talismana,...

Książka di której bardzo często wracam. Napisana prostym językiem a jakże wciągająca. Druss jest jedną z moich ulubionych postaci.

Książka di której bardzo często wracam. Napisana prostym językiem a jakże wciągająca. Druss jest jedną z moich ulubionych postaci.

Minął już rok od chwili kiedy rozpocząłem swoją przygodę z „Sagą Drenajów” Davida Gemmella. Musiałem przejść skomplikowany tor przeszkód za nim udało mi się dotrzeć do mety. Dlaczego? W bibliotekach znajdujących się w miejscu mojego zamieszkania książki Gemmella śmiało można nazywa „białymi krukami”. O tym, że w jednym budynku można znaleźć całą serię na tym samym regale można śmiało zapomnieć. Jeżeli chcecie natomiast kupić „Sagę” musicie uzbroić się w żelazną cierpliwość a wizyty w antykwariatach staną się dla was codziennością. Wyobraźcie sobie więc moją radość kiedy po miesiącach oczekiwań do biblioteki wrócił siódmy tom tego cyklu.

„Legenda Kroczącej Śmierci” to siódmy tom opisujący dzieje krainy Drenajów. Akcja tej powieści ma miejsce pomiędzy wydarzeniami opisanymi w „Drussie Legendzie” a „Legendą” (której recenzje znajdziecie TUTAJ ).

Mój ulubiony bohater z całego cyklu – Druss, kolejny raz będzie musiał zmierzyć się z przeznaczeniem i podjąć się niebezpiecznej wyprawy aby ratować swojego przyjaciela. Gemmell dużo uwagi poświęca w tej części Sagi plemionom Nadirów, które ciągle toczą walki pomiędzy sobą i oczekują na przepowiadanego Zjednoczyciela.

Na chwilę uwagi zasługuje jeden z przedstawicieli tych koczowniczych plemion. Nie potrafię przejść obojętnie obok postaci Talismana. Mogę iść o zakład, że Gemmell tworząc tę postać wzorował się na człowieku żyjącym w naszym świecie, wokół którego narosły mroczne legendy. Analogie do Vlada Palownika znanego bardziej jako Vlada Draculi są dla mnie aż za nadto widoczne. Vlad tak samo jak i nadiryjski Talisman w dzieciństwie zostaje oddany w niewolę do wrogiego państwa (Imperium Osmańskie). Ma być gwarantem tego, że jego ojciec nigdy nie wystąpi przeciwko władzy sułtana. Talimsan również trafia do elitarnej szkoły janczarów gdzie okazuje się utalentowanym strategiem i wojownikiem. Każdemu kto chciałby zgłębić historię księcia, z którego Bram Stoker uczynił wampira polecam książkę C.C. Humpreys „Wład Palownik. Prawdziwa historia Draculi”.

Jak już pisałem we wcześniejszych mniej lub bardziej udanych tekstach poświęconych „Drenajom”, trudno doszukiwać się i w tej części czegoś nowego. Gemmell posługuje się takimi samymi schematami jak w pozostałych książkach. Zaskakujące jest jednak to, że pomimo pewnej powtarzalności występującej w powieściach tego pisarza czyta się je z prawdziwą przyjemnością.

[na całą recenzję zapraszam na mojego bloga :
http://zapomnianypokoj.blogspot.com/2015/06/legenda-kroczacej-smierci-david-gemmell.html#comment-form]

Minął już rok od chwili kiedy rozpocząłem swoją przygodę z „Sagą Drenajów” Davida Gemmella. Musiałem przejść skomplikowany tor przeszkód za nim udało mi się dotrzeć do mety. Dlaczego? W bibliotekach znajdujących się w miejscu mojego zamieszkania książki Gemmella śmiało można nazywa „białymi krukami”. O tym, że w jednym budynku można znaleźć całą serię na tym samym regale...

Oj, w tym tomie trochę autor przesadził. Mamy tu wszystko: szalonego cesarza, zaginione klejnoty o uzdrawiającej mocy, duchy dawno zmarłych bohaterów... Trochę za dużo tutaj magii i cudów. O wiele bardziej lubiłam Gemmella, gdy bohaterowie musieli polegać tylko na sobie i swojej sile; błyskawica z nieba czy nagłe ozdrowienie za bardzo przypominają rozwiązania typu deus ex machina. Mam wrażenie, że autorowi zabrakło pomysłów - albo miał ich zbyt dużo i niezbyt zgrabnie je wszystkie połączył.

Mimo wszystko to nie jest zła powieść. Uzupełnia pewne luki w sadze o Drenajach: skąd się wziął Zjednoczyciel Nadirów? Jak to się stało, że zjednoczył swój lud? Kim był, zanim osiągnął wielkość? Gdyby autor rozwinął bardziej te wątki, a dał sobie spokój z cudami, moja ocena byłaby dużo, dużo wyższa. Wszystkim polecam sagę o Drenajach, ale niestety ten konkretny tom nie jest najwyższych lotów. Albo może przeczytajcie go i wyróbcie sobie własną opinię.

Oj, w tym tomie trochę autor przesadził. Mamy tu wszystko: szalonego cesarza, zaginione klejnoty o uzdrawiającej mocy, duchy dawno zmarłych bohaterów... Trochę za dużo tutaj magii i cudów. O wiele bardziej lubiłam Gemmella, gdy bohaterowie musieli polegać tylko na sobie i swojej sile; błyskawica z nieba czy nagłe ozdrowienie za bardzo przypominają rozwiązania typu deus ex...

Wprost rewelacyjna książka. Nie mogę o niej napisać złego słowa. Dobrego też nie będę. Tę książkę trzeba po prostu przeczytać.

Wprost rewelacyjna książka. Nie mogę o niej napisać złego słowa. Dobrego też nie będę. Tę książkę trzeba po prostu przeczytać.

Jedna z lepszych książek Gemmell'a ( tuż po Troi ) . Wciąga od pierwszego akapitu i nie pozostawia obojętnym aż do ostatniej strony.

Jedna z lepszych książek Gemmell'a ( tuż po Troi ) . Wciąga od pierwszego akapitu i nie pozostawia obojętnym aż do ostatniej strony.