Plus/minus

Od Podatku M. Wójtowicz chyba nie widziałam tak smacznej próby porządkowania świata magicznego (według praw i obowiązków, urzędowo, jak należy).

Od Podatku M. Wójtowicz chyba nie widziałam tak smacznej próby porządkowania świata magicznego (według praw i obowiązków, urzędowo, jak należy).

Napisana przyjemnym językiem, chociaż czytało mi się ją dość topornie, szło mi dosyć wolno.

Głowna bohaterka irytowała mnie, niby inteligentna, a jednak tego nie widziałam. Denerwowało mnie czytanie sytuacji między bohaterami z ich różnych perspektyw. Coś takiego raz czy dwa razy byłoby ciekawe, ale miałam wrażenie, że dzieję się tak notorycznie.

Fabuła ciekawa, chociaż wykreowany świat nie przypadł mi do gustu. Wątek romantyczny jak dla mnie nie ma podstaw, przez co czytanie go było lekką tragedią. Zakończenie jak dla mnie za mało szczegółowe.

Książka nie jest zła, choć czytałam lepsze książki tej autorki.

Napisana przyjemnym językiem, chociaż czytało mi się ją dość topornie, szło mi dosyć wolno.

Głowna bohaterka irytowała mnie, niby inteligentna, a jednak tego nie widziałam. Denerwowało mnie czytanie sytuacji między bohaterami z ich różnych perspektyw. Coś takiego raz czy dwa razy byłoby ciekawe, ale miałam wrażenie, że dzieję się tak notorycznie.

Fabuła ciekawa, chociaż...

Jak inne książki tej autorki przypadły mi do gustu, tak tu nieco się rozczarowałam. Sam nie jestem pewna dlaczego. Akcja toczy się w miarę płynnie, humor, który poznałam w "Zawód wiedźma" jest. Wydaje mi się, że największych problemem są główni bohaterowie.
Postawa Saszy była w miarę zrozumiała, lecz Lenka... Ta kobieta bardzo mnie irytowała. W zamyśle pewnie miała być to postać komiczna "blondynka". Niestety, taki role daje się osobom drugo- i trzecio-planowym, nie "z okładki".
Jeśli ktoś nie oczekuje wiele od książki ta pozycja może mu spasować, lecz na pewno nie poleciłabym jej "smakoszom"

Jak inne książki tej autorki przypadły mi do gustu, tak tu nieco się rozczarowałam. Sam nie jestem pewna dlaczego. Akcja toczy się w miarę płynnie, humor, który poznałam w "Zawód wiedźma" jest. Wydaje mi się, że największych problemem są główni bohaterowie.
Postawa Saszy była w miarę zrozumiała, lecz Lenka... Ta kobieta bardzo mnie irytowała. W zamyśle pewnie miała być to...

Lena jest pośrednikiem między Pomrokami a ludźmi, pracując w specjalistycznym wydziale. Jej nowym partnerem zostaje Sasza: były wojskowy z osobistymi problemami. Następnego dnia okazuje się, że mężczyzna jest oskarżany o morderstwo, a jasnowłosa pani porucznik to jego jedyna nadzieja na wyjście z tarapatów cało.

Gdy para pisarzy wpada na pomysł napisania książki w trakcie niekoniecznie niewinnego leżenia na sobie – wiedźcie, że coś jest nie tak. A owszem, do tego Olga Gromyko i Andriej Ułanow przyznają się w posłowiu do „Plus/Minus”. Jakby to dla nas, czytelników, miało jakiekolwiek znaczenie.
Pomysł na tę powieść był dosyć prosty. Gromyko miała prowadzić postać Leny, a Ułanow – Saszy. Jak tytuł wskazuje, historia miała polegać na inności tej dwójki. Mieli być jak ogień i woda; tak inni, że aż wzajemnie dopełniający się. I w teorii do pewnego stopnia tak jest. Lena jest ułożoną kobietą z nieszczęśliwym życiem miłosnym, która właściwie nudzi się we własnej pracy. Jest zachowawcza, w teorii miła i poukładana. Sasza to były wojskowy, który ma problemy spowodowane przeżyciami wojennymi. Wybuchowy, chaotyczny, czasem wręcz agresywny. W chwilach, gdy bohaterowie ze sobą spokojnie rozmawiają to było widać i do pewnego stopnia czuć. Bo tak, ta powieść miała momenty, którym prawie udawało się mnie kupić… aby chwilę później nasz duet zaczął znów drzeć koty bez potrzeby i urok pryskał.
A no bo koniec końców tej inności charakterów w ogóle nie widać. Obydwoje po prostu bezustannie się kłócą i godzą, mają bardzo zbliżone do siebie zachowania, a ich „inność” polega głównie na tym, że Lena nie chce robić rzeczy szalonych, zaś Sasza atakuje ludzi bez pytania i rzuca granatami.
Jak już się nietrudno domyślić, fabuła tej historii, podobnie jak świat przedstawiony, jest co najmniej pretekstowa i nie zawsze ma sens. Dostajemy tutaj najbardziej genetyczne kryminalno-sensacyjne urban fantasy, jakie można sobie wymyślić. Z resztą, elementów magicznych zbyt wielu tutaj nie ma i nie są nawet szczególnie potrzebne fabularnie. Ale tak czy siak, wyobraźcie sobie, że dowiadujecie się nagle i niespodziewanie, że dostaliście pracę, która polega na współpracy z magicznymi istotami. Czy następnego dnia przeszlibyście do normalności? Wydaje mi się, że nie – a to właśnie dzieje się z Saszą, którego istnienie magii nie dziwi wcale i jego brak wiedzy jest jedynie pretekstem do przedstawienia ekspozycji.
Główny wątek „Plus/minus”, czyli ten kryminalny, zdaje się być poprowadzony bez najmniejszego pomyślunku. To raczej przypomina mi fanfiction albo roleplay pisany dla zabawy, niż faktyczną historię. Rozumiem, że akcja dzieje się na Białorusi, a tam sytuacja jest nieco inna, niż u nas, ale przecież dzień po morderstwie miejsce zbrodni przynajmniej powinno być pilnowane, prawda? Policja powinna pilnować i sprawdzać, czy ktoś podejrzany nie kręci się w okolicy. Nie w tym świecie! W tym Sasza, na którego prowadzona jest ogólnomiastowa nagonka, ot tak przybywa sobie na miejsce zbrodni, nawet bez przebrania. Z resztą, razem z Leną paraduje po sklepach i nikt go nie rozpoznaje. Bohaterowie rzucają granatami, udają ciążę (ktoś dotyka brzucha zrobionego z poduszek i uznaje, że to jest OK!), kradną helikoptery… a nasi autorzy w posłowiu tylko się cieszą tym, jak fajną fabułę napisali. Rozumiem, że bawili się w trakcie pracy doskonale, ale jednocześnie… to po prostu nie działa jako pełnowartościowa powieść.
Mam też coraz większe wrażenie, że wydawnictwo Papierowy Księżyc nie do końca potrafi ani w tłumaczenia, ani w korektę. Wszystkie z ich powieści, które przeczytałam, zdają się mieć ten sam, pusty styl. Poza tym w tym konkretnym przypadku nie rozumiem, dlaczego przekleństwa są zastąpione pięknym: „3$11S!” – to przecież nawet wygląda głupio! Nawet, jeśli to wybór autorów to wydaje mi się, że w tłumaczeniu można to było zmienić choćby na proste „cholera!”. Wyglądałoby to znacznie lepiej.
Teoretycznie „Plus/minus” jest powieścią dla dorosłych. W praktyce mimo dojrzałych bohaterów (Lena jest na pewno po studiach i paru latach pracy) ton tej książki jest mocno infantylny i młodzieżowy. Nie ma tu też jakiś dokładnie rozpisanych obrazoburczych scen i całokształt w większości trzyma się ryzów, które spokojnie pozwalają przedstawić książkę nastoletniemu czytelnikowi. Z jednym wyjątkiem. Przyznaję, że oniemiałam, jak to przeczytałam i wybaczcie, ale muszę to przytoczyć:
Sasza, jak prawdziwy mężczyzna, znalazł się na górze, trzymając Marikę za ręce i przyciskając ją całym ciałem do podłogi – co mocno przypominało gwałt w tym stadium, kiedy ofiara już uznała, że się rozluźni i spróbuje wyciągnąć z tego maksimum przyjemności.
Szanowny Panie Redaktorze Prowadzący, panie Adamie Wróblewski i Szanowna Pani (przecież wrażliwa społecznie i opowiadająca się za sprawami LGBT!) Redaktorko Ewo Białołęcka – jakim cudem w lekkiej powieści, którą będzie czytać młodzież znalazło się takie coś? Cenzurujecie – Wy lub autorzy – przekleństwa, a coś takiego zostawiacie?
Cóż ja mogę poza stwierdzeniem, że „Plus/minus” to ogółem po prostu kiepska książka i jeśli ktoś chce po nią sięgnąć to tylko na własną odpowiedzialność? Ja naprawdę rozumiem, co autorzy mieli na myśli i czemu tak cieszyli się swoim pomysłem, ale samo wykonanie im po prostu nie wyszło. Dotarło też do mnie, że ta książka to najsłabsza powieść Gromyko, ale biorąc pod uwagę, że fragment związany z gwałtem pisała prawdopodobnie ona straciłam ochotę na dalsze zapoznawanie się z jej twórczością.

Lena jest pośrednikiem między Pomrokami a ludźmi, pracując w specjalistycznym wydziale. Jej nowym partnerem zostaje Sasza: były wojskowy z osobistymi problemami. Następnego dnia okazuje się, że mężczyzna jest oskarżany o morderstwo, a jasnowłosa pani porucznik to jego jedyna nadzieja na wyjście z tarapatów cało.

Gdy para pisarzy wpada na pomysł napisania książki w trakcie...

Osobiście książka bardzo mi się podobała i nie żałuję, że ją przyczytałam. :)

Osobiście książka bardzo mi się podobała i nie żałuję, że ją przyczytałam. :)

W ogóle mnie ta książka nie zachwyciła. Chyba to nie moje klimaty, choć lubię czasem poekperymentować z gatunkami. Niestety tutaj nie potrafiłam się wciągnąć i potem już po prostu przelatywałam przez nią wzrokiem, bo tak mnie męczyło jej czytanie.

W ogóle mnie ta książka nie zachwyciła. Chyba to nie moje klimaty, choć lubię czasem poekperymentować z gatunkami. Niestety tutaj nie potrafiłam się wciągnąć i potem już po prostu przelatywałam przez nią wzrokiem, bo tak mnie męczyło jej czytanie.

Dość topornie się czyta. Zrywami i z przerwami. Tak, bohaterowie się różnią, ciężko nie było na to wpaść po samym tytule, ale wątek romansowy ma kiepskie podstawy ... Myślę, że panowie mogą się najzwyczajniej obrazić za jakość wnętrza bohatera, a Lenoczka jest wyraźnie mało spójna. Niby inteligentna, ale... Nie jestem zadowolona z zakupu i gdybym nie dorwała tejże w dyskontowej księgarni to bym się wściekła na wyrzucone w błoto prawie 50 zł. Nie mówiąc już o białoruskich wycieczkach politycznych i wojnie w Czeczenii po stronie Ułanowa. Ciekawe były szczegóły dot. Codziennego życia w Mińsku. Potrawy, zarobki, jak działa system z ave prezydenta. Także czapki nie z głów.

Dość topornie się czyta. Zrywami i z przerwami. Tak, bohaterowie się różnią, ciężko nie było na to wpaść po samym tytule, ale wątek romansowy ma kiepskie podstawy ... Myślę, że panowie mogą się najzwyczajniej obrazić za jakość wnętrza bohatera, a Lenoczka jest wyraźnie mało spójna. Niby inteligentna, ale... Nie jestem zadowolona z zakupu i gdybym nie dorwała tejże w...

Generalnie nie przepadam za powieściami pisanymi przez dwójkę autorów. Nawet jeśli obaj są dobrymi pisarzami, to wynikająca z takiej współpracy konieczność dopasowywania się do cudzych pomysłów sprawia, że raczej nie ma prawa wyjść z tego nic dobrego. Nie inaczej jest i w tym przypadku. Nie czytałam przedtem nic autorstwa Ułanowa, ale przeczytałam pięć książek Olgi Gromyko i wszystkie były lepsze od tej. Ustawiczne słowne utarczki pary bohaterów działały mi na nerwy. Przypominało mi to niestety znienawidzony przeze mnie gatunek filmowy "komedia romantyczna". Dla mnie ani to śmieszne, ani tym bardziej romantyczne. Na plus muszę książce zaliczyć "elementy" fantastyczne, czyli różne interesujące stworzenia, takie jak syrena, leszy, bies czy poltergeist. Ale zdecydowanie najjaśniejszym punktem powieści był skrzat domowy Fiodor. Też bym chciała takiego (a kto by nie chciał?). Jest sobie kotek, a gdy potrzeba, zamienia się w ogromnego faceta ^_^. Ze względu na niego daję książce pięć gwiazdek, inaczej byłyby tylko cztery.

Generalnie nie przepadam za powieściami pisanymi przez dwójkę autorów. Nawet jeśli obaj są dobrymi pisarzami, to wynikająca z takiej współpracy konieczność dopasowywania się do cudzych pomysłów sprawia, że raczej nie ma prawa wyjść z tego nic dobrego. Nie inaczej jest i w tym przypadku. Nie czytałam przedtem nic autorstwa Ułanowa, ale przeczytałam pięć książek Olgi Gromyko...

Ciekawy zabieg stylistyczny – dwóch autorów i dwóch bohaterów. Każdy odpowiada za swoją płeć. Jest piękna blondynka, agentka USOP (Urząd do Spraw Ochrony Pomrok), która zobligowana przez szefa usiłuje wdrożyć do pracy stażystę. I pewnie udałoby się jej to śpiewająco, gdyby nie był on świeżo zwolnionym ze służby wojskowej (a przy okazji wojny w Czeczeni), straumatyzowanym mężczyzną. Książka z wartką akcją, gęsto przetykaną charakterystycznym dla autorki żartem („potrzebne mi to jak zającowi znak stopu”), zatem czyta się samo i ciężko się oderwać. Jedynie tłumaczenie mogłoby być lepsze. Od kalek językowych aż się roi, nie mówiąc już o neologizmach (taki brudnik na przykład). A szkoda, bo przez to lektura ciut w zębach zgrzyta. Niemniej jednak, polecam.

Ciekawy zabieg stylistyczny – dwóch autorów i dwóch bohaterów. Każdy odpowiada za swoją płeć. Jest piękna blondynka, agentka USOP (Urząd do Spraw Ochrony Pomrok), która zobligowana przez szefa usiłuje wdrożyć do pracy stażystę. I pewnie udałoby się jej to śpiewająco, gdyby nie był on świeżo zwolnionym ze służby wojskowej (a przy okazji wojny w Czeczeni), straumatyzowanym...

Jest nieco słabsza od tego co prezentowała Gromyko w Kronikach i Trylogii Szczura. Bohaterka trochę mniej wyrazista a całość trochę mniej śmieszna. Nadal jednak jest to bardzo dobra książka.
Akcja umiejscowiona jest współcześnie, bohaterowie to blondynka Lenoczka i młody weteran wojenny Sasza. Pomimo różnicy charakterów są zmuszeniu do współpracy w śledztwie, które najpierw na zrehabilitować Saszę a potem ocalić im życie. Nie jest łatwo bo popełniają masę błędów. Idą fałszywymi tropami, ich dedukcja zawodzi a miedzy nimi też łatwo nie jest.
Bardzo fajnym trikiem jest naprzemienna narracja, raz Lenoczki, raz Saszy. Dzięki niej poznajemy ich charaktery, śmiejemy się z ich komentarzy i widzimy ogrom pracy włożonej przez współautorów. Miłym bonusem na koniec książki jest posłowie, gdzie opisano jak powstała ta powieść.

Jest nieco słabsza od tego co prezentowała Gromyko w Kronikach i Trylogii Szczura. Bohaterka trochę mniej wyrazista a całość trochę mniej śmieszna. Nadal jednak jest to bardzo dobra książka.
Akcja umiejscowiona jest współcześnie, bohaterowie to blondynka Lenoczka i młody weteran wojenny Sasza. Pomimo różnicy charakterów są zmuszeniu do współpracy w śledztwie, które najpierw...