Kupiłam tę książkę w wersji kieszonkowej w promocji za 10 zł. Była trochę sponiewierana, miała już złamany grzbiet, pogięte rogi, chyba któraś z kasjerek przeczytała ją sobie w domu i zwróciła do sklepu. Ale ja dałam jej szansę, bo nie miałam już co czytać z powodu czasowo zamkniętej biblioteki. I nie żałuję, książka bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Wcześniej chyba jeszcze nie miałam okazji czytać powieści o tematyce starożytnego Egiptu, ale jest bardzo ciekawa, wprost nie mogłam się oderwać od czytania. Polecam!

Kupiłam tę książkę w wersji kieszonkowej w promocji za 10 zł. Była trochę sponiewierana, miała już złamany grzbiet, pogięte rogi, chyba któraś z kasjerek przeczytała ją sobie w domu i zwróciła do sklepu. Ale ja dałam jej szansę, bo nie miałam już co czytać z powodu czasowo zamkniętej biblioteki. I nie żałuję, książka bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Wcześniej chyba...

Bardzo lubię powieści rozgrywających się w starożytnym Egipcie, niestety w ostatnich latach nie ukazało się nic nowego, szkoda. Na szczęście w biblioteczce posiadam kilkadziesiąt książek z tamtej epoki, przeczytanych, i czytanych powtórnie.
Trzeci tom cyklu (chronologicznie, wydany jako szósty) opowiada o wydarzeniach, po śmierci faraona Tamosego, gdy rządy obejmuje jego syn Utteryk. Szalony faraon rujnuje kraj, dopiero co po zakończonej wojnie z Huksosami, morduje wiernym ojcu poddanych i zabawia się ludzkim cierpieniem.
Za przywrócenie normalności bierze się eunuch Taita, który z dawnymi przyjaciółmi zamierza na tron posadzić drugiego syna faraona, Ramzesa. A dokonać może tego tylko podstępem i wspaniale przeprowadzoną intrygą, by Ramzes I zasiadł na tronie i zapewnił krajowi dobrobyt.

Bardzo lubię powieści rozgrywających się w starożytnym Egipcie, niestety w ostatnich latach nie ukazało się nic nowego, szkoda. Na szczęście w biblioteczce posiadam kilkadziesiąt książek z tamtej epoki, przeczytanych, i czytanych powtórnie.
Trzeci tom cyklu (chronologicznie, wydany jako szósty) opowiada o wydarzeniach, po śmierci faraona Tamosego, gdy rządy obejmuje jego...

„Faraon” to kontynuacja przygód genialnego i przebiegłego Taity. Tym razem początek powieści zasmuca, bo jedyny syn królowej Lostris, faraon Tamose umiera ugodzony hyksoską strzałą, a tron obejmuje jego pierworodny syn Utteryk. Niestety, nie jest to odpowiedni człowiek na odpowiednim stanowisku, mówiąc oględnie. To tyran i sadysta owładnięty szaleństwem, który nie cofnie się przed żadnym okropieństwem, aby utrzymać władzę, wyeliminować potencjalnych przeciwników, czy zemścić się na nielubianych dostojnikach swego ojca.

Szybko okazuje się, że na jego czarnej liście znajduje się sam wielki Taita, ale jest w doborowym towarzystwie, bo samego księcia Ramzesa, ulubionego syna zmarłego faraona. Panowie uciekają z Egiptu i po serii rozmaitych perypetii w Królestwie Lacedemonii (którym rządzi Zaras, obecnie znany pod imieniem Hurotasa wraz ze swą małżonką egipską księżniczką Tehuti) powracają, by strącić z tronu szaleńca. A nie jest to łatwa akcja, bo Utteryk, choć szaleniec, to jednak swój rozum ma i potrafi się o siebie zatroszczyć.

Tym razem w powieści mamy chyba najwięcej elementów magii i mitologii (zarówno greckiej, jak i egipskiej) niż we wcześniejszych częściach. Nie powiem, ma to swój urok, ale nie każdemu może przypaść do gustu.

Sama historia ma wydźwięk uniwersalny: walka dobra ze złem zdaje się nigdy nie kończyć. Wcześniej owym złem były hordy Hyksosów, teraz staje się nim Utteryk „Histeryk”… A w tle oczywiście piękna (choć nie pozbawiona trudności, które trzeba pokonać) historia miłosna Ramzesa i Serreny Kleopatry.

„Faraon” to kontynuacja przygód genialnego i przebiegłego Taity. Tym razem początek powieści zasmuca, bo jedyny syn królowej Lostris, faraon Tamose umiera ugodzony hyksoską strzałą, a tron obejmuje jego pierworodny syn Utteryk. Niestety, nie jest to odpowiedni człowiek na odpowiednim stanowisku, mówiąc oględnie. To tyran i sadysta owładnięty szaleństwem, który nie cofnie...

Tę książkę sponsoruje literka M jak Megalomania. Megalomania tytułowego faraona, snującego opowieść w pierwszej osobie głównego bohatera Taita i… samego Wilbura Smith, niestety.
Prawdopodobnie popełniłam jakiś karygodny błąd, bezrefleksyjnie wybierając 6. tom cyklu egipskiego, bez właściwego własnego przygotowania na ten stek bzdur, bez uprzedniej ciężkiej pracy intelektualnej i emocjonalnej, która pozwoliłaby mi przełknąć ten tekst bez nudności. Więc tak, wina jest tylko moja.
Ale Autor naprawdę nie pomaga. Prostacka akcja, epatowanie skrajnymi emocjami, czarno-białymi powierzchownymi postaciami, brak logiki i konsekwencji, traktowanie czytelnika bez szacunku, jak ćwierć-inteligenta, któremu można wrzucić dowolne słowa, byle były dostatecznie dosadne i obrazowe. Wszechmocny niezniszczalny heros płacze i drży, by 2 linijki dalej grzmieć i upajać się swą siłą, mądrością i urodą. Przewidywalna do bólu akcja najwyraźniej nudzi samego Autora, który miota postaciami po scenie, odsyła niepotrzebnych bez uzasadnienia i prowadzi drętwe dialogi, okraszone staroegipskim folklorem.
Jak dla mnie, grafomańskie.
Za karę przepiszę dla Państwa parę cytatów z pierwszych stron. Co było dalej – nie chcę wiedzieć:

„...jeśli nawet teraz był królem, nie brakowało mu mądrości, by wiedzieć, że moja rada zawsze jest najlepsza.”

„.. rozwinąłem pierwszy arkusz.[…] Napisane przez nią słowa wzruszyły mnie tak głęboko, że nie mogę się zmusić, by je powtórzyć innej żyjącej istocie.”

„Napisałem na zwojach papirusu listy do moich ukochanych księżniczek […] Nie mogłem liczyć na to, że tych dwóch łotrów ustnie przekaże żonom moje cenne słowa. Były to sformułowania tak poetycko piękne, że nawet po wszystkich tych latach powtarzania ich sobie w duchu wciąż doprowadzają mnie do łez.”

„Miałem złoty hełm, istne arcydzieło ze złota i srebra. Na mojej szyi wisiały równie wspaniałe łańcuchy […].Wiedziałem, że cudownie się prezentuję.”

„…nakazuję zabrać cię stąd w łachmanach i łańcuchach do miejsca Udręki i Smutku. Tam zostaniesz przekazany katom, którzy… - Tu wyrecytował listę okrucieństw tak strasznych, że kilka wrażliwszych kobiet zbladło i zapłakało z przerażenia.”

„Obmyłem się z zaschniętej krwi i oblepiającego mnie więziennego brudu, a potem wyczesałem długie gęste włosy, z których mam prawo być dumny.”

„Tunika poprawiła mój wygląd ani trochę mu nie szkodząc, gdyż idealnie podkreślała szczupły muskularny tors.”

„Odbicie w strumieniu podniosło mnie na duchu. Naturalnie, byłem w nie najlepszym stanie, lecz mimo posiniaczonej przez oprawców twarzy mogłem unieść głowę ze sporym przekonaniem, że niewielu może się ze mną równać pod względem prezencji.”

Tę książkę sponsoruje literka M jak Megalomania. Megalomania tytułowego faraona, snującego opowieść w pierwszej osobie głównego bohatera Taita i… samego Wilbura Smith, niestety.
Prawdopodobnie popełniłam jakiś karygodny błąd, bezrefleksyjnie wybierając 6. tom cyklu egipskiego, bez właściwego własnego przygotowania na ten stek bzdur, bez uprzedniej ciężkiej pracy...

Choćbym nie wiem jak się starała... Nie trawię Taity, więc ciężko mi być obiektywną.

Choćbym nie wiem jak się starała... Nie trawię Taity, więc ciężko mi być obiektywną.

"Faraon", czyli 6. część "Cyklu egipskiego", opowiada losy bohaterów po tomie 5., choć z dużym opóźnieniem czasowym, tj. po 30 latach od wydarzeń opisanych w "Ognistym bogu".
Pod względem chronologii można go umieścić gdzieś przy tomie 3., chociaż nie zgadza się z nim w aspekcie fabuły. W "Czarowniku" bowiem faraon Tamose zostaje zamordowany przez księcia Naję, zaś w "Faraonie" ginie jako starzec od hyksoskiej strzały.
Te nieścisłości fabularno-chronologiczne dla osób, które czytały wcześniej inne tomy "Cyklu egipskiego", z pewnością będą męczące. Ja sama, zacząwszy lekturę "Faraona", musiałam się od razu zatrzymać i przejrzeć informacje na temat pozostałych części, tak aby przypomnieć sobie całą historię i umieścić ją w odpowiednim porządku.
Nadal jednak nie zgadzał się sposób śmierci Tamose. Podejrzewam, że być może Smith po prostu zapomniał, że już raz zabił tę postać, i stąd ta rozbieżność. Na tym jednak nie kończy się brak logiki w "Faraonie", gdyż z innych części wynika, że następcą Tamose był Nefer, tutaj zaś tron po nim obejmuje Utteryk Turo, a o Neferze nie ma nawet słowa.
Pomijając jednak te bezsensowne wątki i zapominając o niezgodności fabularnej, "Faraona" czyta się naprawdę wspaniale. Autor pięknie opisuje świat starożytnego Egiptu, powodując, że czytelnik choć na chwilę może poczuć na twarzy prażące słońce, poczuć charakterystyczny zapach rzecznej wody Nilu, i zatracić się w niesamowitych przygodach.
Styl narracji jest, że tak to ujmę, bardzo baśniowy, co pozwala odbiorcy oderwać się od burej rzeczywistości i razem z bohaterami przeżywać magiczne perypetie. Nie jest to bowiem powieść stricte historyczna, gdyż posiada elementy fantasy. Mimo swojej baśniowości nie nadaje się jednak wcale dla młodszych czytelników ze względu na wątki okrucieństwa i erotyki.
Niesłychanie ubolewam nad tym, że autor porzucił logikę fabuły. Poza tym, że stworzył w ten sposób bezsensowną część cyklu, nieprzystającą do innych tomów, jest to nadal historia bardzo dobrze opowiedziana, chociaż zakończenie mnie dosyć rozczarowało. "Ognisty bóg" kończy się w o wiele bardziej emocjonujący sposób i miałam nadzieję, że "Faraon" również mnie pod tym względem zachwyci. Ogólnie jednak rzecz biorąc, jestem zadowolona z tej lektury. Szkoda tylko, że Smith zmarnował taki potencjał fabularny, nie kontynuując rozpoczętych wątków i zamiast tego pisząc inną wersję wydarzeń.
Dla osób, które dopiero mają zamiar zapoznać się z "Cyklem egipskim", zamieszczam tutaj poprawną kolejność tomów, w jakiej należy je czytać:
1. tom pierwszy, "Bóg Nilu"
2.:
a) tom piąty, "Ognisty bóg"
b) tom trzeci, "Czarownik"
3.:
a) tom szósty, "Faraon"
b) tom czwarty, "Zemsta Nilu"
4. tom drugi, "Siódmy papirus".
(Warianty a) i b) są sobie równoważne chronologicznie, ale przedstawiają odmienne rozwiązania fabularne.)

"Faraon", czyli 6. część "Cyklu egipskiego", opowiada losy bohaterów po tomie 5., choć z dużym opóźnieniem czasowym, tj. po 30 latach od wydarzeń opisanych w "Ognistym bogu".
Pod względem chronologii można go umieścić gdzieś przy tomie 3., chociaż nie zgadza się z nim w aspekcie fabuły. W "Czarowniku" bowiem faraon Tamose zostaje zamordowany przez księcia Naję, zaś w...

Co to ma wspólnego z Egiptem,tym prawdziwy starożytnym ?
Taita,doradca faraona.
Popada w niełaskę,w książce.Jest trochę magii,ale to chyba nie typowe fantasty.
Dużo jesty tu opisów,bitew czy też życia dworu.
Faraon to powieść typowo rozrywkowa i tak ją traktuję.

Co to ma wspólnego z Egiptem,tym prawdziwy starożytnym ?
Taita,doradca faraona.
Popada w niełaskę,w książce.Jest trochę magii,ale to chyba nie typowe fantasty.
Dużo jesty tu opisów,bitew czy też życia dworu.
Faraon to powieść typowo rozrywkowa i tak ją traktuję.

To przykre, ale Cykl egipski Smitha schodzi na psy. O ile dwa pierwsze tomy cyklu były rewelacyjne, to kolejne są coraz słabsze, a „Faraon” to tylko taka powierzchowna, lekka, łatwa i średnio przyjemna opowiastka, tyle tylko, że licząca 450 stron. Z Egiptem książka wspólne ma chyba tylko imiona, postacie są mało prawdziwe, albo wyidealizowane, albo złe do szpiku kości. Bajkowe wydarzenie goni kolejne bajkowe wypadki, do tego postaci z mitologii wtrącają się w życie bohaterów. Oczywiście miłośnik słodkich, fantastyczno- baśniowych powieści może być zadowolony i z „Faraona”, dla mnie to już dopisywanie na kolanie dla kasy, ale bez zaangażowania. Jedyne co powieść jeszcze ratuje to lekkie pióro Smitha. Szkoda tylko, że tak byle jak wykorzystane.

To przykre, ale Cykl egipski Smitha schodzi na psy. O ile dwa pierwsze tomy cyklu były rewelacyjne, to kolejne są coraz słabsze, a „Faraon” to tylko taka powierzchowna, lekka, łatwa i średnio przyjemna opowiastka, tyle tylko, że licząca 450 stron. Z Egiptem książka wspólne ma chyba tylko imiona, postacie są mało prawdziwe, albo wyidealizowane, albo złe do szpiku kości....

Jak dla mnie za dużo romansu i ckliwych scen.

Jak dla mnie za dużo romansu i ckliwych scen.

Taka sobie. Niby coś się dzieje, ale mocno to naciągane.

Taka sobie. Niby coś się dzieje, ale mocno to naciągane.