Książka nie jest rewelacyjna ale zdecydowanie stoi w opozycji do „Nieznośnej lekkości bytu” Kundery. Tutaj można jakoś zrozumieć bohaterów , oraz ich nastroje i działania. Ogólnie dobra książka.

Książka nie jest rewelacyjna ale zdecydowanie stoi w opozycji do „Nieznośnej lekkości bytu” Kundery. Tutaj można jakoś zrozumieć bohaterów , oraz ich nastroje i działania. Ogólnie dobra książka.

Jaka jest ta książka?

Cytat z niej: melancholijna żałość błyskotliwej paplaniny.

Na plus: krytyka dziadersów i trochę cynizmu

Jaka jest ta książka?

Cytat z niej: melancholijna żałość błyskotliwej paplaniny.

Na plus: krytyka dziadersów i trochę cynizmu

No, jakbym powiedział o wyniku ostatnich wyborów prezydenckich: duże rozczarowanie. Zdecydowanie zbyt długa, rozwodniona książka o niczym. Gubiąca własną tożsamość, zmieniająca style i konwencje, w żadnym tak naprawdę nie czuła się dobrze. Aż wreszcie się skończyła i chwała jej za to. Jakbyśmy chcieli poczytać kroniki alkoholowe, gdzie komedia przedzierzga się w grozę na naszych oszalałych oczach - weźmy lepiej Jerofiejewa. Jeżeli chcemy poczytać o magicznych plenerach, gdzie pijacy i włóczędzy snują się w swojej malignie bez celu, tylko ku własnej zagładzie - weźmy "tortille flat" Steinbecka. Chcemy poczytać o upodleniu, egzystencji na ludzkiej granicy, z dwoma dolarami w kieszeni w hotelu w których noc kosztuje trzy - weźmy któregokolwiek Bukowskiego. A po co brać tego Millera? Po nic. Historie które opowiada nie mają lekkości, sedna, puenty, nie są interesujące, zaraz je porzuca żeby wpaść w kolejny szał poetycki, na który ewidentnie brakuje mu warsztatu. Cała ta pornografia, która tak szokowała i oburzała? W obecnych czasach, kiedy pod jednym kliknięciem mogę wywołać tercet egzotyczny alpaki, pijanego karła żonglera i pomrowa błękitnego- nie unosi brwi nawet. Dodam, że autor łączy ją z taką śmieszną niewyplenioną wewnętrzną pruderią, dostajemy te historie o francuskich prostytutkach wyprasowane, wygładzone, jakby to były jakieś pieski albo pluszowe misie. Książka kończy się posłowiem, w którym tłumacz pan Ludwig Lesław tłumaczy nam, gdybyśmy to właśnie przeoczyli, dlaczego to wielka książka jest. Porzuciłem czym prędzej kiedy tylko doszedłem do "wojującego feminizmu" ujętego w cudzysłów. Jestem na nie.

No, jakbym powiedział o wyniku ostatnich wyborów prezydenckich: duże rozczarowanie. Zdecydowanie zbyt długa, rozwodniona książka o niczym. Gubiąca własną tożsamość, zmieniająca style i konwencje, w żadnym tak naprawdę nie czuła się dobrze. Aż wreszcie się skończyła i chwała jej za to. Jakbyśmy chcieli poczytać kroniki alkoholowe, gdzie komedia przedzierzga się w grozę na...

I pomyśleć, że jeszcze kilka dni temu nie znałam Henriego Millera! A teraz po lekturze wiem, że to jest jeden z tych autorów, których po prostu musiałam odkryć i to w takich okolicznościach. Warto było, po stokroć warto. Przede wszystkim porywająca składnia, bardzo dobre wyczucie i bardzo dobry warsztat, wyśmienita, rzetelna, szczera literatura. To debiut, więc czapki z głów!
„Zwrotnik Raka” zawsze był w mojej głowie jako obrazoburcza kapiąca seksem i rozwiązłością historia. Dziś pewnie już tak nie szokuje, bo i wulgaryzmy są w literaturze powszechniejsze i seks bardziej dosadny i zgnilizna większa. Dlatego można (ja też mogę po wcześniejszych doświadczeniach literackich) z jaśniejszą głową, bez czerwonych policzków, przeczytać, docenić, ogłosić mistrzem.
Opowieść jest o Amerykaninie, dandysie: czy przyjechał do Europy, żeby posmakować jak to się żyje w tej starej części świata, czy mało było mu nowoczesności amerykańskiej. W porządku, nie trzeba się zastanawiać nad wszystkimi aspektami, w różnych czasach, różni ludzie z tym potocznie albo bardziej uogólniając nazywani cyganerią – więc malarze, pisarze ,architekci i tak dalej – szukali natchnienia we Francji, uderzali w Paryż, żeby zaznać tej bohemy i zaznać tego świata, który naprawdę nie ma granic, w którym rozwiązłość, seks i używki są normalne. Mając na uwadze i w pamięci Hemingwaya, Fitzgeralda, pamiętając o innych autorach, pisarzach, którzy tam szukali prawdy życia, pamiętając o malarzach Gauguinie, van Gogh’u, Picassie, Braque’u, Dalim i innych w różnych czasach, z różnych stron świata tam zjeżdżali, tam się uczyli, tam zdobywali szlify, tam korzystali z używek.
Ale tutaj jest Paryż Henriego Millera i świetna, fantastyczna, rewelacyjna, boska pamiętnikarsko opowiedziana historia, bardzo naturalna, jak strumień - wibracja tonów i barw. Ostre obrazy, obsceniczne opisy wplecione w czarny humor i przenikliwą obserwację zachowań. Niektóre opisy nazwałabym nawet surrealistycznymi, inne dogłębnie naturalistycznymi, w każdym razie mięsistość i krwistość ich jest uderzająca. Nie tylko seks, ale i fizjologia oraz fekalia – wyobraźcie to sobie (kto nie czytał) – jak to gra. Pośród wulgaryzmów pornograficznych jest pornografia gustowna i po prostu dobra. Ale nie tylko to: coś tam przemyca autor o sobie, o swoich gustach czytelniczych i o chęci /potrzebie pisania, też o jego stosunku do powszechnie uważanych dóbr, czy uczuć którym winno się szacunek czy niepodważane pierwszeństwo. Bo on nie mówi o miłości jako nadrzędnością przed seksem, czy zaspokajaniem pragnień/ żądz, nie mówi o sztuce jako piedestale, nie mówi o człowieku jako panie świata.
Willa Borghese w Paryżu, cóż to było. Setki miejsc, zaplutych dziur, burdeli, krwawiących menstruacyjnie dziwek czy księżniczek, czystych i brudnych pościeli, klarowności alkoholu i nieprzenikliwości dymu papierosowego, pisarzy w rynsztoku, bogaczy którzy przyjechali się zabawić tylko nie wiedzieli jak. Wszystkiego pełno, odcieni nastrojów.
„Słońce zachodzi. Czuje, jak rzeka przepływa przeze mnie – jej przeszłość, jej wiekowa ziemia, zmieniający się klimat. Wzgórza łagodnie okalają ją pierścieniem, jej bieg jest ustalony.”

I pomyśleć, że jeszcze kilka dni temu nie znałam Henriego Millera! A teraz po lekturze wiem, że to jest jeden z tych autorów, których po prostu musiałam odkryć i to w takich okolicznościach. Warto było, po stokroć warto. Przede wszystkim porywająca składnia, bardzo dobre wyczucie i bardzo dobry warsztat, wyśmienita, rzetelna, szczera literatura. To debiut, więc czapki z...

"Miller to przede wszystkim zmysły, napięcia emocjonalne, nieomylny instynkt, włókna nerwów pulsujące rytmem miejsca i czasu" - tak napisał jakiś ziutek w posłowiu. Ujął specyfikę Millera doskonale. Żar tej książki odpala, nasyca, pobudza do działania. Daje w mordę kopulacją międzyplanetarną, skutkując stukrotnym stężeniem krwi w pale. Niezłe, zabieram się za kolejny zwrotnik.

"Miller to przede wszystkim zmysły, napięcia emocjonalne, nieomylny instynkt, włókna nerwów pulsujące rytmem miejsca i czasu" - tak napisał jakiś ziutek w posłowiu. Ujął specyfikę Millera doskonale. Żar tej książki odpala, nasyca, pobudza do działania. Daje w mordę kopulacją międzyplanetarną, skutkując stukrotnym stężeniem krwi w pale. Niezłe, zabieram się za kolejny...

Inna niż wszystkie, już wiekowa, ale wciąż świeża. Brzydko piękna i pięknie brzydka.

Inna niż wszystkie, już wiekowa, ale wciąż świeża. Brzydko piękna i pięknie brzydka.

*** SPOILER WARNING ***

"Podobał mi się ten twój list o Goethem – stwierdził, wycierając chuja brudnymi gatkami."

Koniec cytatu.

I opinii o książce też koniec.

*** SPOILER WARNING ***

"Podobał mi się ten twój list o Goethem – stwierdził, wycierając chuja brudnymi gatkami."

Koniec cytatu.

I opinii o książce też koniec.

W liceum zachwycałam się tą książką, dobrze ją wspominam :)

W liceum zachwycałam się tą książką, dobrze ją wspominam :)

I o to było tyle hałasu? Niegdyś skandalizującą książka, nie wydawana w Stanach, otoczona z jednej pozytywną aurą erotyki lub negatywną pornografii – obydwoma niezasłużenie, a z drugiej zachwytami nad szczerością, realizmem i naturalizmem, też dużo przesadzonymi.
Powieść autobiograficzna, lub fabularyzowane (i na pewno podkoloryzowane) wspomnienia autora z pobytu we Francji (głównie w Paryżu) na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych minionego stulecia.
W zasadzie naprzemiennie występują w niej trzy rodzaje narracji. Pierwszy, najciekawszy, tak od mniej więcej połowy, to niektóre prawdziwie fabularne przygody, jak m.in. z „księżniczką”, „akuszerką” czy wracającym do domu Amerykaninem. Henry Miller potrafił błysnąć w nich ciekawymi spostrzeżeniami i mocno rubasznym i ludycznym, wulgarnym – ale jednak humorem, mocno sardonicznym. Niestety, zbyt rzadkie. Drugi to przemyślenia własne autora o wszystkim i o niczym, służące do ukazania jego oczytania i wiedzy humanistycznej oraz mocno ciemnej i depresyjnej wizji świata. Tu z kolei zbyt częste, aczkolwiek czasami, we fragmentach, miejscami celne. No i clue programu, czyli ekscytowanie się brudnym seksem. Trudno nazwać erotyzmem czy pornografią opisy prostytutek, np. z protezą nogi, nie grzeszących higieną czy pełnym uzębieniem, czy też same „czynności seksualne” opisane w sposób zdecydowanie bardziej obrzydzający, niż pobudzający. Jeśli to kogoś podnieciło – można tylko współczuć, w audiobooku trzeba byłoby „przesłuchać” na szybszych obrotach.
Trafne były natomiast zarzuty wulgaryzmu - kierowany wobec książki od chwili jej wydania oraz seksizmu i pogardy dla kobiet – od lat siedemdziesiątych. Współcześni polscy pisarze czerpią z Millera tylko w zakresie „rzucania mięsem”, czyli jak we wczesnych filmach Pasikowskiego. Jest to męczące, nużące, nic nie daje i niczemu nie służy, Tym bardziej, że występuje nie tylko w dialogach, ale przede wszystkim opisach i przemyśleniach narratora.
No i w tej książce – poza jedynie wspominaną Moną, czyli tak naprawdę drugą żoną Millera – June, nie ma kobiet. Są k***y, c**y, p***y, dz***i i d**y. Każda z występujących po imieniu postaci prędzej czy później doczekała się na kartach książki któregoś z wymienionych powyżej określeń, albo i kilku. A niektóre występowały tylko pod takimi.
Można przeczytać, ale po to, by nie dać się przekonać, że to wielka, wybitna czy nawet solidna literatura amerykańska. Bo obok arcydzieł światowej to ta książka nawet nie stała.
Przeczytane w ramach wyzwania styczniowego – pierwsza książka z cyklu wydawniczego (pierwszy tom trylogii).

I o to było tyle hałasu? Niegdyś skandalizującą książka, nie wydawana w Stanach, otoczona z jednej pozytywną aurą erotyki lub negatywną pornografii – obydwoma niezasłużenie, a z drugiej zachwytami nad szczerością, realizmem i naturalizmem, też dużo przesadzonymi.
Powieść autobiograficzna, lub fabularyzowane (i na pewno podkoloryzowane) wspomnienia autora z pobytu we...

Literacko rok się zaczął tragicznie, dobrze, że reszta ok, bo byłoby kiepsko. Kolejna książka, którą mogę wrzucić w worek "zmurszała klasyka". Pytanie, dlaczego wciąż takie książki czytam? Bo mam już na półce, bo pasują do wyzwania, które lubimyczytac organizuje co miesiąc, bo wśród takich też zdarzają się perły. Niemniej, na pewno będę takie pozycje ograniczać. Kolejną jaką czytam będzie współczesny romans, bez dwóch zdań, mam dość!

Kolejny raz książka pozbawiona fabuły, jest pisarz, coś tam o tym pisaniu wplata, ale jednak główną atrakcją dla czytelnika mają być opisy cipek, włosów łonowych i całej reszty kobiety, bo dla autora to tak mniej więcej wygląda, że z tego się składa kobieta głównie, a reszta to reszta. Ja nie bronię, skoro w kontekście seksualnym te kobiety opisuje, to mnie to nie mierzi, ale do szowinizmu jeden krok, jeden jedyny krok nic więcej...
Jakość tego erotyzmu jest mierna. Nie wiem, może nie przetrwał próby czasu? Może spowszedniał, może się zmienił. Dla mnie się wydaje bardzo dziwaczny i nieadekwatny, jakieś walizki, listy, te metafory są komiczne, bardzo.

Postaci papierowe, do żadnej się nie przywiązałam, w ogóle nie miało dla mnie znaczenia, czy to ta sama osoba, czy już może kolejna, każda jest pozbawiona jakiejkolwiek osobowości i nie ma żadnego znaczenia w tej książce.

Nie poczułam klimatu Paryża, sama lubię Paryż, Francję, ale tutaj naprawdę nie ma tego. Jest brud, głód, seks przede wszystkim.

Styl pisarza bywa interesujący, uważam, że ma coś do powiedzenia i pewnie warsztat też jest względnie ok, ale nie dane mi było tego dostrzec, przez tematykę i manierę książki. Dziwna, nudna.

Wyzwanie czytelnicze LC styczeń 2023: Przeczytam pierwszy tom cyklu lub serii (2)

Literacko rok się zaczął tragicznie, dobrze, że reszta ok, bo byłoby kiepsko. Kolejna książka, którą mogę wrzucić w worek "zmurszała klasyka". Pytanie, dlaczego wciąż takie książki czytam? Bo mam już na półce, bo pasują do wyzwania, które lubimyczytac organizuje co miesiąc, bo wśród takich też zdarzają się perły. Niemniej, na pewno będę takie pozycje ograniczać. Kolejną...