Jak już wspominałam nie raz, coraz częściej czytam książki polskich autorów. Jeśli nie znam ich twórczości to tym chętniej chcę się z nią zapoznać i wyrobić sobie własne zdanie. Przeglądając Internet natrafiłam na powieści pani Agnieszki Moniki Polak i po przeczytaniu ich opisu uznałam, że mogą mi się spodobać i że mogą okazać się wartościowymi lekturami. Czy ta książka właśnie taka była?

Monika Bliska to debiutująca pisarka, która poznaje wiele ciekawych miejsc dzięki spotkaniom autorskim i targom książki. Odwiedza miejscowości jej znane i te całkiem dla niej nowe. Podczas promowania swojej powieści gra na skrzypcach, dzięki czemu te spotkania mają niezwykły klimat. To kobieta taka jak my - miewa też swoje problemy, ale stara się z nimi walczyć. Nabywa sporo doświadczeń, poznaje nowych ludzi i często wraca do swoich wspomnień. Co najważniejsze - Monika to alter ego Agnieszki Moniki Polak.

Jestem niemal pewna, że autorka poprzez główną bohaterkę pokazuje nam cząstkę siebie, swojej codzienności, opowiada nam o swoich doświadczeniach i przeszłości, przedstawia nam swój punkt widzenia i otwiera się przed czytelnikiem. Nie da się nie zauważyć pomiędzy nimi wielu podobieństw. Monika to silna postać, która wierzy w przeznaczenie i moc swoich myśli. Pokazuje nam swoje życie, dzieli się z nami swoimi emocjami, refleksjami i przemyśleniami. Poznajemy jej bliskich i razem z nią odwiedzamy wiele ciekawych miejsc. Polubiłam główną bohaterkę i jej znajomych. Dużo mojej sympatii zyskała jej babcia, która jest niezwykle silną i mądrą kobietą. Jest nawet rozdział poświęcony jej wspomnieniom i z prawdziwym zainteresowaniem go czytałam.

Nie ma tu dynamicznej akcji. Wszystko dzieje się niespiesznie, ale tutaj ma to swój urok. Jest to książka o codziennym życiu, ale przecież życie składa się z wielu elementów i tak naprawdę każdy dzień jest inny, z każdego można wyciągnąć coś nowego. Autorka oprócz przedstawienia nam losów Moniki porusza również inne tematy, takie jak duchowość, literatura, przeznaczenie, marzenia i często też powraca do wspomnień z przeszłości. Muszę przyznać, że niejednokrotnie udało się autorce skłonić mnie do refleksji i przemyśleń. Myślę, że ta książka może być inspiracją i motywacją dla wielu osób, może pomóc im spojrzeć na pewne sprawy inaczej. Wcześniej nie skupiałam się jakoś bardziej na przeznaczeniu, na podświadomości i na sile myśli, ale po przeczytaniu tej pozycji zaczęłam się nad tym zastanawiać.

Monikę poznajemy poprzez narrację trzecioosobową, ale jest kilka rozdziałów, w których powraca do wspomnień i to ona staje się narratorem. Wiem, że niektórym mogą nie do końca odpowiadać nagłe przejścia z teraźniejszości do przeszłości, ale mi to nie przeszkadzało. Na uwagę zasługuje również to, że jest w tej książce sporo ciekawych, mądrych i wartościowych cytatów. Cieszę się, że mam swój egzemplarz i będę mogła do nich powracać. Styl autorki jest barwny, plastyczny i przystępny. Jest w nim pewien urok i mi przypadł do gustu.

''Ślad przeznaczenia'' to subtelna, szczera i refleksyjna opowieść. Przede wszystkim jednak jest wartościowa i niezwykle życiowa. Potrafi skłonić do przemyśleń i zastanowienia się nad siłą marzeń, myśli i nad przeznaczeniem. To książka o ludziach, ich sile, o codzienności, doświadczeniach. Ta pozycja ma swój klimat i myślę, że warto daj jej szansę. Autorka dzieli się z czytelnikiem swoimi przemyśleniami i wspomnieniami. Lubię takie życiowe historie i mnie ta powieść do siebie przekonała.

''Od ciebie zależy, jaką ścieżką pójdziesz i w jakim stopniu zrealizujesz to, co zaplanowałaś. Nikt za ciebie nie przeżyje życia, jakie teraz wybierasz. Od ciebie zależy jego kształt i jakość.''

''Dlatego ważne jest, by dokładnie wiedzieć, czego się chce, i wierzyć, że jest to w zasięgu naszych możliwości. Potem zostaje już tylko realizacja krok po kroku etapów zbliżających nas do upragnionego celu, do naszego małego, prywatnego zwycięstwa.''

http://czytam-wszystko.blogspot.com

Jak już wspominałam nie raz, coraz częściej czytam książki polskich autorów. Jeśli nie znam ich twórczości to tym chętniej chcę się z nią zapoznać i wyrobić sobie własne zdanie. Przeglądając Internet natrafiłam na powieści pani Agnieszki Moniki Polak i po przeczytaniu ich opisu uznałam, że mogą mi się spodobać i że mogą okazać się wartościowymi lekturami. Czy ta książka...

Zdecydowana większość czytelników mojego bloga zapewne wie, że jestem sroką okładkową. To właśnie oprawa musi na tyle przykuć moją uwagę, abym zapragnęła bliżej zapoznać się z jej fabułą. Tak było w przypadku owej powieści. Gdy tylko ją ujrzałam w zapowiedziach, zakochałam się. Oczarowała mnie (zresztą, tak jak i drugi tom). Moja wyobraźnia zaczęła pracować intensywnie. Widziałam już piękną, niesamowitą i niezwykłą opowieść. Dlatego też bardzo czekałam na te książki. Z niecierpliwością wypatrywałam listonosza. A kiedy już do mnie dotarły, nie mogłam oderwać od nich wzroku. Bajka. Po prostu. Coś wspaniałego. Ale cóż... Okazało się, że cudowne opakowanie nie oznacza równie cudownej zawartości. Po raz kolejny zatem przekonałam się, iż nie ocenia się książek po okładce. Owszem, to wartościowa historia, aczkolwiek kompletnie do mnie nieprzemawiająca. Zapraszam na recenzję.

Agnieszka Monika Polak - pisarka, poetka, dziennikarka. Mieszka, pracuje i tworzy w Lublinie. Ukończyła PSM I i II stopnia im. I. J. Paderewskiego w Słupsku w klasie altówki. Jest absolwentką Wydziału Pedagogiki i Psychologii UMCS. W 2012 r. wydała pierwszą książkę pt. "Mimo wszystko". Jako dziennikarka zadebiutowała na łamach "Gazety Mówionej", pisząc artykuł z dziedziny psychologii motywacyjnej. W 2014 r. zadebiutowała w "Pomocne słowo. Antologia. Odsłona 1". Jej wiersze znalazły się także w kolejnych antologiach: "Chwila przed jutrem" (2016),"Wiersze sercem pisane" (2016) oraz "Modlitwy" (2017). W przygotowaniu jest zbiór opowiadań, który ukaże się w grudniu 2017 r. Opisywane przez autorkę w prozie i poezji sposoby poszukiwania sensu życia mogą być dla czytających zachętą i inspiracją do poszukiwań własnej ścieżki rozwoju. (źródło: okładka książki "Ślad przeznaczenia")

Monika Bliska to alter ego autorki, żona, mama, początkująca pisarka, skrzypaczka, przyjaciółka. Kobieta dzieli się swymi wspomnieniami z dzieciństwa, wydarzeniami z przeszłości, które odegrały znaczący wpływ na jej dalsze życie, marzeniami, które krok po kroku starała się realizować. Opisuje odbyte podróże po Polsce, w trakcie których bohaterka poznaje wielu ciekawych ludzi. Ujawnia rozmowy telefoniczne ze znajomymi, zarówno tymi bliższymi, jaki i tymi nowo spotkanymi, a także tymi, którzy po latach nagle zjawili się w jej życiu. Relacjonuje przebieg spotkań autorskich, pobyt w szpitalu, wizytę na Targach Książki w Krakowie, a nawet osobiste spotkanie z babcią, ukazując jej historię sprzed kilkudziesięciu lat. Na swej drodze spotyka mnóstwo osób, którzy opowiadają jej o najważniejszych momentach z ich życia, którzy upatrują w niej bratnią duszę bądź osobę, która ich zwyczajnie wysłucha i być może wskaże odpowiedni kierunek prowadzący do celu. Monika prowadzi z nimi długie rozmowy o pasji, miłości, literaturze, muzyce, walce z chorobą, wyznaniu, religii, lękach, obawach, słabościach, sukcesach, pragnieniach, problemach, wyborach, trudnych decyzjach. Krótko mówiąc, rozmawia z nimi o życiu... Staje się nie tylko idealną rozmówczynią, powierniczką, pomocnikiem, ale przede wszystkim świetnym psychologiem, wykazującym zrozumienie, obdarzającym wsparciem i dostrzegającym w każdym człowieku oryginalność, niepowtarzalność oraz co najistotniejsze - jego wnętrze. Nigdy nie ocenia, tylko kierując się intuicją, pokazuje możliwości, doszukuje się dobrych stron, a czasami nawet pomaga wyznaczyć drogę ku szczęściu i spełnieniu...

Do lektury "Śladu przeznaczenia" podchodziłam dwukrotnie. Za pierwszym razem kompletnie nie mogłam się wgryźć w fabułę, wszystko mnie rozpraszało, nie potrafiłam się skupić, nie wiedziałam co, ani o czym czytam. Po zaledwie dwudziestu stronach odłożyłam książkę na półkę i postanowiłam wrócić do niej w innym terminie. Pomyślałam, że może to nie ten czas. Dlatego poczyniłam kolejny krok po kilku dniach. I powiedzmy, że było lepiej, posuwałam się w żółwim tempie do przodu. Szczerze mówiąc, niby przewracałam kartki, ale nie czułam opowiedzianej historii. W żaden sposób nie poczułam się zaintrygowana, zaciekawiona, zachęcona. Szczerze mówiąc, trochę się męczyłam. I owszem, mogłam ponownie ją odstawić, ale wiedziałam, że już bym do niej nie wróciła. A chciałam dać jej szansę, naiwnie wierzyłam, że jeszcze mnie ujmie, wciągnie, pochłonie, zdobędzie, zainteresuje, wzbudzi pozytywne emocje. Cóż... I tak, kierując się nadzieją, po trzech dniach dobrnęłam do końca. Nie doświadczyłam niczego niezwykłego. Gdybym miała w dwóch słowach określić wrażenia po lekturze owej powieści, z pewnością byłyby to rozczarowanie i chaos. Chyba miałam zbyt wielkie oczekiwania wobec ujętej w książce historii. Niesłusznie kierowałam się tymi jakże przepięknymi okładkami oraz intrygującymi opisami. Każdego dnia słyszałam wołania obu tomów "przeczytaj nas", "weź nas", "poznaj nas". I poznałam... Ale dałam radę tylko jednemu z nich...

Z przykrością muszę stwierdzić, że niczego nowego, ani tym bardziej odkrywczego się nie dowiedziałam z owej książki. Zagadnienia w niej poruszane nie są mi obce. Telepatia, prorocze sny, niewidzialna siła przyciągania ludzi (również myślami),energia odczuwalna między poszczególnymi osobami, a nawet niejako przewidywanie pewnych przyszłych zdarzeń to coś, co jest mi bardzo dobrze znane. Sama doświadczyłam wielu takowych zjawisk, których nie da się w żaden logiczny sposób wytłumaczyć, a co poniektórym nawet wyobrazić czy pojąć. I wydawać by się mogło, że tematyka w niej potraktowana powinna być mi poniekąd bliska. Ale tak się nie stało. Nierzadko sięgam po książki wymagające, refleksyjne, przekazujące cenne wartości, ujawniające aspekty, których czasami naprawdę nie można wyjaśnić. I praktycznie we wszystkich przypadkach byłam głęboko poruszona, zaciekawiona, zafascynowana, zahipnotyzowana. Niestety tutaj zarówno sama opowieść, jak i przekaz w niej zawarty do mnie zupełnie nie przemówiły. Nie zostało to w moim odczuciu ciekawie ukazane. Często odnosiłam wrażenie, jakbym miała do czynienia z jakimś poradnikiem, a do nich ostatnimi czasy mam awersję. Ponadto dostrzegłam nagłe zmiany narracji z trzecioosobowej na pierwszoosobową. Dodatkowo zauważyłam pewien chaos, a dokładniej rzecz ujmując, nieustanne odniesienia do poprzednich rozdziałów, spory przeskok czasowy (między pierwszym a drugim rozdziałem),mnogość postaci - w pewnym momencie zwątpiłam, kto jest kim, jaką pełni funkcję czy też jaką rolę odgrywa w życiu głównej bohaterki. A poza tym nie opuszczało mnie poczucie takiej powtarzalności. Jakbym czytała to samo, ale w innym kontekście. Niejednokrotnie towarzyszyły mi znudzenie i znużenie. Całość bardzo monotonnie brzmi. A szkoda.

Oczywiście, dostrzegłam również atuty powieści. Po pierwsze, na pewno książka jest wartościowa. Przecież poza wspomnianymi przeze mnie wcześniej pojęciami, omówione są również bardzo ważne kwestie, a mianowicie niepełnosprawność, choroba, religia, pasja, fizyka kwantowa, metafizyka, religia, wiara. Możliwe, że gdybym była na innym etapie życia, w innej (może trudniejszej) sytuacji życiowej, to może inaczej odebrałabym tę historię i spojrzała na nią zupełnie innym okiem, z innej perspektywy. Być może okazałaby się pomocna, stanowiłaby dla mnie jakąś inspirację. Nie mam pojęcia. Ciężko stwierdzić, co by było gdyby... Tego nikt nie wie. Po drugie, przepełniona jest pięknymi i cennymi myślami i cytatami, które z chęcią bym sobie wydrukowała na ładnym papierze, oprawiła w ramki i rozwiesiła na ścianach w całym domu. Szczególnie przypadły mi do gustu wiersze, które mogłabym czytać na okrągło i za każdym razem wyniosłabym z nich coś nowego, niepowtarzalnego i osobistego. A muszę zaznaczyć, iż nie jestem wielką miłośniczką poezji. Po trzecie, wrażenie wywarł na mnie tylko jeden rozdział (z piętnastu),ukazujący w pewnym sensie poruszającą rozmowę Moniki z jej babcią. Po czwarte, zakończenie nie tylko przypomniało mi o moich ciągle materializowanych przeczuciach, ale również wzruszyło. A ostatnią zaletą zarówno pierwszego, jak i drugiego tomu - o czym wspomniałam na początku - są okładki wyróżniające się wielobarwnością, nasycone optymizmem i ciepłem, przywołujące wspomnienia, pozwalające udać się w tylko sobie znaną podróż, przenoszące do innego wymiaru i pobudzające wyobraźnię. Są magiczne, baśniowe, urzekające. Po prostu zjawiskowe.

Podsumowując,"Ślad przeznaczenia" to powieść, wobec której miałam ogromne oczekiwania i niestety rozczarowałam się. Ja ją tylko przeczytałam. Nie przeżyłam i nie czułam jej. Nie zapewniła mi większych emocji, nie skłoniła do analizy, nie zmusiła do głębszej zadumy, nie wznieciła iskierki zainteresowania, nie zaangażowała mnie tak, jakbym tego pragnęła. Zabrakło mi nutki zaabsorbowania, uatrakcyjnienia, świeżości, a nawet elementów zaskoczenia. Znalazłam natomiast monotonność, zwyczajność, powtarzalność, schematyczność oraz nieustanne nawracania i wzmianki odnoszące się do poprzednich rozdziałów i historii w nich ujętych. Książka przybrała w pewnym sensie znamiona poradnika, a za takowym akurat nie przepadam. Nie ukrywam, że niestety nie sięgnę w najbliższym czasie po drugą część zatytułowaną "Dalekie podróże z Bliską", bowiem podejrzewam, że napisana jest w podobnym klimacie do swej poprzedniczki. Nie będę się zmuszać, wystarczy, że raz to uczyniłam. A nie o to chodzi. Czytanie przecież ma sprawiać przyjemność. Nie skreślam też ostatecznie owej powieści. Być może za parę lat zechcę z jakichś względów ją poznać. Nie zapieram się, bo jak to mówią "nigdy nie mów nigdy".

Zdecydowana większość czytelników mojego bloga zapewne wie, że jestem sroką okładkową. To właśnie oprawa musi na tyle przykuć moją uwagę, abym zapragnęła bliżej zapoznać się z jej fabułą. Tak było w przypadku owej powieści. Gdy tylko ją ujrzałam w zapowiedziach, zakochałam się. Oczarowała mnie (zresztą, tak jak i drugi tom). Moja wyobraźnia zaczęła pracować intensywnie....

Plany, marzenia – każdy z nas je ma. Jedni próbują szybko je spełnić, inni odkładają to na później. Nie zawsze wszystko zależy od nas samych. Ważni są ludzie wokół i sytuacje, które się nam przytrafiają. „Ślad przeznaczenia” debiut Agnieszki Moniki Polak to opowieść o tym, że naszym życiem w dużej mierze kieruje właśnie przeznaczenie.
Główna bohaterka Monika Bilska to alter ego autorki, debiutująca pisarka, ale także skrzypaczka. Żona, mama, przyjaciółka – jedna z nas. Posiada wiele cech i tę jedną, która pomaga jej w życiu – potrafi słuchać innych.
Cała powieść opiera się na życiu bohaterki, która podróżuje po Polsce w ramach spotkań autorskich i targów książki, odwiedza miejsca znane i nowe, poznaje wiele osób i odnawia kontakty z przeszłości. Miewa kłopoty mniejsze i większe np. te zdrowotne, ale zawsze doszukuje się pozytywów i zrozumienia do życia i drugiego człowieka. Umie dostrzec w innych to czego oni sami nie potrafią.
Tak dzieje się w przypadku Tomka – chłopaka, który wiele przeszedł w swoim życiu, chce go zmienić i boryka się z odrzuceniem przez innych. Monika znajduje dla niego zrozumienie i akceptację. Podobnie Piotr, poruszający się na wózku, który rozważa przyjęcie chrztu świętego i ma całe mnóstwo wątpliwości związanych z wiarą i Bogiem, a Monika – postawiona na jego ścieżce życiowej, pomaga mu je rozstrzygnąć. Przypadek, przeznaczenie?
No właśnie, w książce bardzo wiele jest takich zapytań i cytatów. Pozwalają one na zatrzymanie się, pomyślenie o własnym życiu, sytuacjach, ludziach, których spotykamy. Na co dzień nie mamy na to czasu, często goniąc, sami nie wiedząc do końca za czym.
Monika to silna kobieta, która nie boi się żyć, wie czego chce, realizuje swoje marzenia, nikogo nie udaje i zawsze pozostaje wierna sobie. Książka idealna, dla każdego kto poszukuje inspiracji i motywacji do spełniania marzeń.
W całej opowieści, jedno mi tylko trochę przeszkadzało. Otóż ciągłe odwoływania i dygresje od jednej historii do kolejnej. To tylko takie moje subiektywne uwagi.
Teraz parę słów o autorce. Agnieszka Monika Polak to pisarka, poetka, dziennikarka, gra na altówce, jest absolwentką Wydziału Pedagogiki i Psychologii UMCS. Mieszka i tworzy w Lublinie. Pisząc chce dać czytającemu zachętę i inspirację do poszukiwania własnej ścieżki rozwoju.
„Ślad przeznaczenia” zostanie w mojej pamięci na długo, także z osobistego powodu. Czarna Kawa to wydawnictwo, które jako pierwsze odpowiedziało na moją prośbę współpracy. Właśnie czy to przeznaczenie, że postanowiłam wziąć byka za rogi i rozpocząć współpracę wydawniczą i trafiłam na tę książkę? :-)

http://zyje-bo-czytam.blogspot.com/2017/06/slad-przeznaczenia-agnieszka-monika.html

Plany, marzenia – każdy z nas je ma. Jedni próbują szybko je spełnić, inni odkładają to na później. Nie zawsze wszystko zależy od nas samych. Ważni są ludzie wokół i sytuacje, które się nam przytrafiają. „Ślad przeznaczenia” debiut Agnieszki Moniki Polak to opowieść o tym, że naszym życiem w dużej mierze kieruje właśnie przeznaczenie.
Główna bohaterka Monika Bilska to...

"Kiedy zmierzamy ku swojemu przeznaczeniu, często musimy zmienić kierunek. Najważniejsze w tym wszystkim jest nie poddawać się. Przeczekać".


Lubię to, gdy główna bohaterka czytanej przeze mnie książki wyznaje wartości i filozofię życiową podobne do mnie. Gdy jeszcze postać taka staje się alter ego samej autorki, tym bardziej wówczas proza taka do mnie trafia. Niewątpliwie przypadkiem takim jest właśnie "Ślad przeznaczenia".

Agnieszka Monika Polak to urodzona w 1968 r. w Lublinie, dziennikarka, która zadebiutowała na łamach Gazety Mówionej. Absolwentka Wydziału Pedagogiki i Psychologii, posiada także wykształcenie muzyczne. Autorka marzyła o pracy w orkiestrze, jednak los inaczej pokierował jej życiem, gdyż pracuje w branży metalowej. Zadebiutowała literacko w 2012 r. książką pt. "Mimo wszystko".

Monika Bliska wydała swoją debiutancką książkę, dlatego też zaczyna promować ją na spotkaniach autorskich, które przynoszą bohaterce wiele radości i nowych znajomości. Monika gra także na skrzypcach, dzięki czemu każdy jej wieczór literacki jest niepowtarzalny, często wspomina swoje dzieciństwo oraz wierzy z cudowną właściwość naszych myśli.

Główna bohaterka powieści "Ślad przeznaczenia" już od samego początku została przeze mnie utożsamiona z autorką książki i z pewnością nie będzie to jedynie moje odosobnione wrażenie. Na kartach tego utworu bowiem czytelnik poznaje wycinek z życia kobiety mającej wiele cech wspólnych z Agnieszką Moniką Polak. Jestem pewna, że autorka wplotła w losy Moniki, swoje własne doświadczenia, gdyż emocjonalna forma oraz realizm całego przekazu za tym stwierdzeniem właśnie przemawiają. Muszę nawet przyznać, że zgłębiając losy głównej bohaterki, miałam wrażenie, że sięgam do życia samej autorki, niczym do jakiegoś pamiętnika. Dzięki temu Agnieszka Monika Polak stała mi się bliższa – jako człowiek i jako pisarka.

Pierwszy tom losów Moniki to podróże. Podróże po miejscu, w czasie, z różnymi ludźmi. Ta książka jest zbiorem poruszających ważne tematy, przemyśleń i dyskusji. Czego bowiem w niej nie ma! Autorka porusza takie obszary, jak filozofia, teologia, muzyka, literatura, niepełnosprawność, przeznaczenie, pasja i metafizyka. Wszystko to okraszone ciekawymi rozmowami, które skłaniają do refleksji, do wyrażenia własnego zdania w konkretnej kwestii. Największym smaczkiem dla mnie w tej właśnie płaszczyźnie były wielokrotnie przytaczane odniesienia do wiary w sprawczą moc naszych myśli, z tego względu, że sama wierzę w tego typu prawo przyciągania.

Autorka nie bez przyczyny w tytule swojej książki odniosła się do przeznaczenia. Otóż słowo to wielokrotnie dotyczy losów bohaterów ukazanych w tym utworze. Przeznaczenie bowiem nieodłącznie wiąże się z decyzjami, jakie podejmujemy w naszym życiu. Autorka tym samym dotyka mocy sprawczej ludzkich wyborów oraz sensu istnienia.

Mocno refleksyjna, pełna mądrych myśli i pozytywnej energii – taka jest książka Agnieszki Moniki Polak, którą przeczytałam z wielką przyjemnością. Teraz czekają na mnie "Podróże z Bliską", a więc kolejna literacka podróż.

http://www.subiektywnieoksiazkach.pl/

"Kiedy zmierzamy ku swojemu przeznaczeniu, często musimy zmienić kierunek. Najważniejsze w tym wszystkim jest nie poddawać się. Przeczekać".


Lubię to, gdy główna bohaterka czytanej przeze mnie książki wyznaje wartości i filozofię życiową podobne do mnie. Gdy jeszcze postać taka staje się alter ego samej autorki, tym bardziej wówczas proza taka do mnie trafia. Niewątpliwie...

Marzenia są siłą człowieka, która napędza do działania.
Los uwielbia płatać figle.
Nasze przeznaczenie zapisane jest w gwiazdach.

"Ludzie nie spotykają się ze sobą przypadkiem, a nawet jeżeli im się wydaje, że tak jest, to i tak są w błędzie. Każde spotkanie coś ze sobą niesie i następuje w ściśle określonym - nazwijmy go - odpowiednim czasie."


Monika Bliska, główna bohaterka książki jest kobietą, która zawzięcie dąży do wyznaczonych celów. Niedawno pojawiła się na rynku wydawniczym wraz ze swoją powieścią. Przed nią stoi długa droga promocyjna i wiele przygód. Właśnie rozpoczęła swoje spotkania autorskie, które mają jej pomóc w dotarciu do większego grona odbiorców. Jej spotkania opisane są na kartach "Śladu przeznaczenia", a więc otrzymujemy książkę w książce i niecodzienną historię. Dodatkowo całość historii Moniki okraszona jest emocjami, wspomnieniami, opowieściami, a także niepowtarzalnym klimatem. Nie brakuje tutaj ciepłej, rodzinnej atmosfery.

Podczas czytania historii życia Moniki z biegiem czasu dostrzegamy zmiany, jakie w niej zachodzą. Bohaterka stopniowo zamienia się w kobietę, która jest niesamowicie inteligentna, a co najważniejsze, powoli zauważa swoją kobiecą stronę.
Monika zaczyna dostrzegać uroki życia, a także przeciwności losu, na które nie mamy wpływu. Zaczyna akceptować wszystko, tym samym przekazując nam swoją historią wiele wspaniałych mądrości.

"Wszystko zawsze przychodzi w odpowiednim momencie, ale nie zawsze jest to ten przez nas wybrany."

Jeśli pragniesz poznać szczerą do bólu historię, która ocieka mądrościami, to „Ślad przeznaczenia” jest idealną pozycją. Marzenia, bolesne wspomnienia, a także nadzieja, sprawią że pokochasz tę powieść. Autorka pokaże ci, że marzenia są siłą człowieka i dzięki nim można osiągnąć wielki sukces.
Książka napisana jest barwnym językiem, który zachęca do czytania już od pierwszych stron. Ogromna gama emocji występująca w powieści wywiera wrażenie.  Bolesna przeszłość, słodkie wspomnienia z dzieciństwa, a także trudy teraźniejszości nadają książce swojskiego klimatu i odzwierciedlają codzienne życie. Obok książki nie można przejść obojętnie.

"Ślad przeznaczenia" to prosto napisana książka, która zawiera w sobie życie autorki, opiera się na jej przeżyciach i doświadczeniach. Agnieszka Monika Polak w sposób najbardziej zrozumiały pokazuje czytelnikom życie, tym samym rozwiewając nasze wątpliwości w wielu sytuacjach. Autorka przedstawiła historię pełną emocji, a także pokazała, że warto dążyć do celów, które sobie postawimy. Należy walczyć o swoje marzenia.
Każda kolejna strona książki, to niesamowite przeżycia, ogromna ilość szczerości oraz niezapomnianej historii. Jest to zdecydowanie lektura na jeden wieczór, którą pochłania się bardzo szybko. Cała historia pokazuje, że warto marzyć i spełniać swoje zamierzone cele.

"Życie to nieustająca podróż, która kształci, poszerza horyzonty, doświadcza, rozwija."

Marzenia są siłą człowieka, która napędza do działania.
Los uwielbia płatać figle.
Nasze przeznaczenie zapisane jest w gwiazdach.

"Ludzie nie spotykają się ze sobą przypadkiem, a nawet jeżeli im się wydaje, że tak jest, to i tak są w błędzie. Każde spotkanie coś ze sobą niesie i następuje w ściśle określonym - nazwijmy go - odpowiednim czasie."


Monika Bliska,...

Agnieszka Monika Polak zadebiutowała w roku 2011 powieścią „Mimo wszystko”, z którą miałam przyjemność się zapoznać. Po bardzo udanym według mnie debiucie przyszło dość długo czekać czytelnikom na kolejną historię stworzoną przez autorkę.

Jednakże 5 maja swoją premierę mieć będą aż dwie powieści napisane przez Agnieszkę Monikę Polak. Książki te ukażą się Pod szyldem Wydawnictwa Czarna Kawa i nosić będą następujące tytuły:

- „Ślad przeznaczenia”
- „Dalekie podróże z Bliską

Dziś chciałabym opowiedzieć Wam nieco o pierwszej z nich, czyli o powieści „Ślad przeznaczenia”.

Główną bohaterką historii jest Monika Bliska, która stanowi jednocześnie alter ego autorki. Książkowa Monika właśnie wydała swoją pierwszą powieść i zaczyna ją promować na spotkaniach autorskich, które opisuje na kartach „Śladu przeznaczenia”. Spotkania te mają charakter nie tylko literacki, ale również muzyczny, gdyż Monika okrasza je także swoją grą na skrzypcach, co z całą pewnością dodaje im niepowtarzalnego klimatu i uroku. Jednakże podróże bohaterki związane z promocją książki oraz poznawaniem dzięki temu wielu nowych ludzi i ciekawych miejsc, nie są wyłącznie literackie, gdyż dzięki jej wspomnieniom z dzieciństwa oraz opowieściom snutym przez jej babcię czytelnik ma wraz z nią możliwość odbycia sentymentalnej, pełnej ciepła i niesamowicie barwnej podróży w przeszłość.

W powieści nie brakuje też zagadnień dotyczących aspektów metafizycznych ludzkiego życia. Poprzez nie Monika staje się coraz bardziej świadomą samej siebie kobietą. Uświadamia sobie jednocześnie potęgę przeznaczenia, którego w gruncie rzeczy nie jesteśmy w stanie uniknąć ani oszukać, gdyż to, co nam pisane wydarzy się bez względu na wszystko, a od nas samych zależy, jakie lekcje na przyszłość wyciągniemy dla siebie z tego, co stało się naszym udziałem.

Autorka w sposób niebywale prostolinijny otwiera nam drzwi do wielu elementów własnej codzienności, którą postanowiła podzielić się z czytelnikiem. Ukazuje ona nie tylko wydarzenia ze swojego życia, wtajemnicza także w całe mnóstwo doświadczeń i emocji, jakie właściwie w każdym momencie życia towarzyszą jej, jak i wielu z nas. Agnieszka Monika Polak opisuje zarówno pozytywne, jak i negatywne emocje, z którymi stykamy się praktycznie na każdym kroku, nie stroni także od mówienia głośno o wątpliwościach czy różnego rodzaju obawach, które niejednokrotnie targają człowiekiem, w tym także Moniką Bliską w wielu sytuacjach i na różnych etapach ludzkiej egzystencji.

„Ślad przeznaczenia” jest niesamowicie barwną opowieścią o sile kobiecego charakteru i intuicji. Ogromna szczerość, na jaką zdobyła się na jej kartach autorka misternie przeplata się z poczuciem humoru, a niekiedy również nutkami nostalgii, pomiędzy którymi to emocjami autorka doskonale się odnajduje.

Książkę czyta się szybko i przyjemnie oraz z dużym zaciekawieniem. Myślę, że dzieje się tak dlatego, iż niewątpliwie jest to opowieść o tym, że w życiu nie ma przypadków, a wiara w spełnianie marzeń z całą pewnością jest tym, co konsekwentnie przybliża nas do osiągnięcia stawianych sobie celów, a w efekcie ziszczenia się tego, czego pragniemy.

Uważam, że bardzo dobrą puentą dla istoty przekazu, jaką niesie w sobie „Ślad przeznaczenia będą słowa P. Coelho pochodzące z książki „Alchemik”:

„Kiedy czegoś gorąco pragniesz, to cały Wszechświat działa potajemnie, by udało Ci się to osiągnąć.”

Nie bójcie się więc marzyć i realizować swoje marzenia!

Zapraszam Was wraz autorką do świata Moniki Bliskiej, którego podwoje gościnnie otwierają się przed czytelnikami na kartach powieści „Ślad przeznaczenia”, która ukaże się na rynku wydawniczym już 5 maja.

* https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta *
http://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2017/04/kazdy-ma-jakies-przeznaczenie.html

Agnieszka Monika Polak zadebiutowała w roku 2011 powieścią „Mimo wszystko”, z którą miałam przyjemność się zapoznać. Po bardzo udanym według mnie debiucie przyszło dość długo czekać czytelnikom na kolejną historię stworzoną przez autorkę.

Jednakże 5 maja swoją premierę mieć będą aż dwie powieści napisane przez Agnieszkę Monikę Polak. Książki te ukażą się Pod szyldem...

Monika Bliska – debiutująca pisarka odbywa kilka podróży: po Polsce oraz po własnej i babci przeszłości, a także w głąb siebie. Te pierwsze pozwalają jej na promocję książki, poznawanie nowych, niezwykłych ludzi, którzy odmieniają jej życie, a ona ich. Siła charakteru ukształtowana przez doświadczenia z dzieciństwa, gotowość na pokonywanie trudności i wielka wiara w ludzi sprawiają, że Monika przyciąga do siebie barwne osobowości, ludzi mających szczytne cele i niezwykłe pasje. Bohaterka ma niezwykły dar otwierania ludzi. Niedługa rozmowa często przeradza się w dzielenie się osobistymi doświadczeniami, przez co zyskujemy coś na kształt kompozycji szkatułkowej: w jednej opowieści zawarta jest kolejna.
Dzięki podróży w jej przeszłość poznajemy brutalne i nieco komiczne realia PRL: dzieciństwo w wagonach. Wydawałoby się, że w takich warunkach nie ma szans na edukację, że skrajna bieda i zakrapiane alkoholem przerwy w pracy doprowadzą do całkowitego ubóstwa rodziny, zamkną dzieciom drzwi do lepszej przyszłości. Nic bardziej mylnego. W tych kolejowych wagonach, które Monika wspomina z sentymentem kształtuje się talent. Pilna uczennica świadoma tego, że tylko dzięki nauce i własnej dyscyplinie może daleko zajść po szkole uczy się gry na skrzypcach. To właśnie ta umiejętność pozwala jej oczarować zarówno pijących wódkę słuchaczy z przeszłości, jak i swoich teraźniejszych czytelników w czasie promocji książki.
Kiedy wydaje się nam, że trudniejszych czasów nie mogło być bohaterka - dzięki rozmowie z babcią - zabiera nas w sentymentalną podróż do wojennej i powojennej Polski. Obce rządy, żołnierze, partyzanci, bieda, egzekucje, rabunki, więzienia i silna więź ludzi ceniących nawet najbardziej błahe rzeczy sprawiają, że zaczynamy inaczej patrzeć na własne czasy. Spory dystans i duża dawka humoru sprawiają, że chętnie zatrzymujemy się przy trudnych tematach.
Kolejna podróż to ta łącząca wszystkie poprzednie. Odkrywanie siebie wymaga świadomości przeszłości, jej akceptacji, pogodzenia się z otoczeniem praz świadomości własnego ciała. Zapracowana Monika pędzi ze spotkania autorskiego do pracy, z pracy do rodziny, od rodziny do znajomych. Jest w ciągłym biegu, ale pewnego dnia jej ciało się buntuje i zmusza ją do zatrzymania, co pozwala jej spojrzeć na wiele spraw z innej perspektywy i z nieco odmiennym nastawieniem ruszyć w świat. Monika ma teraz więcej czasu na rzeczy, które są ulotne i mogą szybko przeminąć, czyli na bliskich, przyjaciół oraz nieznajomych, którzy bardzo szybko stają się doskonale pasującymi do jej aury ciepła znajomymi.
Agnieszka Monika Polak w swojej książce porusza wiele ważnych tematów: od wojny, wykluczenia, nietolerancji, przez chorobę, niepełnosprawność, po śmierć. Czasy, w których żyją poszczególni bohaterzy nie są bez znaczenia. Najbliższe kobiety z jej rodziny pozwalają jej na pokazanie historii co najmniej trzech pokoleń. Obok patetycznych scen nie zabraknie tam ludzkiego spojrzenia na przemiany polityczne będące istotnym tłem do osobistych zmagań z życiem. Kobiety w jej opowieściach są prawdziwymi bohaterkami: silne, przemieniające otoczenie i budujące rodzinne gniazda w okolicznościach, które trudno nazwać sprzyjającymi. Babcia z największej rudery w okolicy ciężką pracą wyczarowuje piękny dom, matka z wagonów pociągu tworzy przytulne mieszkanie pełne miłości i zrozumienia dla dzieci.
W całej książce przebija swojskość obrazów, które z jednej strony dla młodych czytelników są nieco egzotyczne, ale dla starszych stanowią powiew spontanicznej przeszłości, w której młodzi nie chcieli widzieć ograniczeń i wierzyli, że tylko ciężką pracą, wspólnym staraniem, współpracą z innymi członkami rodziny oraz przyjaciółmi są w stanie zmienić swój świat.
W debiutanckiej powieści Agnieszka Monika Polak zabiera nas w świat niepełnosprawnej, ale przebojowej Ewy, porzuconej przez męża po urodzeniu dziecka. Samotna, silna i zaradna kobieta dla własnego syna i siebie gotowa jest przenosić góry. Bohaterki kolejnych książek pisarki są bardzo podobne: świat nie ma dla nich wystarczająco wielkich przeszkód, bo jeśli niektórych rzucanych przez los kłód nie da się przeskoczyć to można je obejść. I tak robią kobiety z powieści Agnieszki Moniki Polak: szukają innych rozwiązań, dostosowują się do okoliczności i starają się jak najlepiej je wykorzystać.
Wszystkie książki pisarki łączy dość specyficzny styl. Znany jest on od czasów starożytnych (Platon wypytujący o śmierć Sokratesa w „Fedonie”),przez nowożytne (Diderot „Kubuś Fatalista i jego pan”) po współczesność (Moczarski „Rozmowy z katem). Akcja właściwa mniej lub bardziej umiejętnie jest w tego typu utworach przeplatana z wydarzeniami aktualnymi. Agnieszka Monika Polak stara się naśladować te wzory i jednocześnie zabiera czytelników w świat własnego patrzenia na świat, sposobu kreślenia słownych obrazów. Opowiadana przeszłość pomaga pokazać jak niezwykłe są bohaterki prowadzące proste i szczęśliwe życie. Nie mamy tu prostej fabuły z jednym narratorem. Agnieszka Monika Polak oddaje głos swoim bohaterkom dzielącym się życiowymi doświadczeniami z Moniką Bliską będącą ważną częścią ich życia. Napisana przez główną bohaterkę powieść staje się pretekstem do odbycia wielu rozmów, uczestnictwa w spotkaniach z czytelnikami, znajomymi, rodziną oraz próby odkrywania swojej nowej roli.
Bohaterki książek Agnieszki Moniki Polak łączy niezwykła siła. Istnieje stereotyp, że większość kobiet po pięćdziesiątce jest sfrustrowana, przybita doświadczeniami, rolą społeczną, spełnianiem cudzych marzeń, rozwodami, poświęcaniem się dla dzieci, rezygnacją z własnych marzeń i pracy na rzecz rodziny. Bohaterki jej książek są inne: mimo niełatwej przeszłości, cieszą się życiem i coraz świadomiej z niego korzystają. Mają w sobie wiele energii, której nie trwonią na marudzenie, ale ukierunkowują na tworzenie niezwykłych rzeczy, np. gazety dla niewidomych.
Książka powinna spodobać się wszystkim, którzy lubią opowieści o osobach zmagających się z trudami życia i wychodzącymi z nich z uśmiechem oraz bogactwem doświadczeń.

Monika Bliska – debiutująca pisarka odbywa kilka podróży: po Polsce oraz po własnej i babci przeszłości, a także w głąb siebie. Te pierwsze pozwalają jej na promocję książki, poznawanie nowych, niezwykłych ludzi, którzy odmieniają jej życie, a ona ich. Siła charakteru ukształtowana przez doświadczenia z dzieciństwa, gotowość na pokonywanie trudności i wielka wiara w ludzi...

Bycie blogerem książkowym ma pewne plusy.Jednym z nich jest czytanie tekstów przed ich przed oficjalnymi premierami. Tym razem miałem okazję przeczytać "Ślady przeznaczenia" . Autorka jest mi znana z książki, jaka wydała jakiś czas temu. Sam objąłem książkę patronatem blogowym. Ukaże się w wydawnictwie Czarna Kawa..

Na okładce widzimy pociąg starej generacji, oraz ptaki. Jakże wyraziście pokazuje to tematykę zawartą w ksiażce. Czym jest nasze życie? Czego symbolem są ptaki?

Agnieszka M. Polak napisała historię, która jak mniemam jest wycinkiem z jej życia. Wiele faktów jest mi znanych, inne niekoniecznie. Tak czy inaczej autorka dzieli się z czytelnikiem pierwiastkami ze swojego życia. Te, połączone w całość dają konkretny obraz tego, co Agnieszka Polak chce przekazać.

Mamy tutaj trochę historii z życia, odrobinę filozofii i teologi. Jest zabawnie, nostalgicznie, momentami zaskakująco. Autorka pokazuje nam swój świat pełen uniesień literackich, muzycznych, bliskich jej samej. Dzieli się z czytelnikiem swoja codziennością, opisuje swoje przeżycia, na pozór zwykłe, ale udowadnia, że w życiu nie ma przypadków. Pokazuje, jak ludzie wpływają na nas, jak oddziaływają w dalszej perspektywie podróży życia.
Agnieszka M. Polak wpuszcza czytelnika za bramę swojego życia, częstuje herbatką i zaprasza do pogawędki na różne tematy, zawarte w piętnastu rozdziałach.
Na 300 stronach otrzymujemy historię kobiety, która nie udaje kogoś innego. Z opowieści wydobywa się kobieta o duszy wojowniczki, walczącej o realizację swoich marzeń. Lektura dla poszukujących inspiracji i nie wierzących w realizację marzeń.

Bycie blogerem książkowym ma pewne plusy.Jednym z nich jest czytanie tekstów przed ich przed oficjalnymi premierami. Tym razem miałem okazję przeczytać "Ślady przeznaczenia" . Autorka jest mi znana z książki, jaka wydała jakiś czas temu. Sam objąłem książkę patronatem blogowym. Ukaże się w wydawnictwie Czarna Kawa..

Na okładce widzimy pociąg starej generacji, oraz ptaki....

Bardzo przyjemna w odbiorze ksiązka, interesujące spojrzenie na czasy dzieciństwa, wojny, rolę kobiet. Czyta się bardzo przyjemnie

Bardzo przyjemna w odbiorze ksiązka, interesujące spojrzenie na czasy dzieciństwa, wojny, rolę kobiet. Czyta się bardzo przyjemnie