Rok w Poziomce

Bardzo wzruszająca opowieść. Polecam z całego serca.

Bardzo wzruszająca opowieść. Polecam z całego serca.

Pokaż mimo to

Katarzyna Michalak at her best!

Jako, że była to pierwsza książka Katarzyny Michalak, którą przeczytałam, podeszłam do niej bez jakichś szczególnych oczekiwań, ale i bez uprzedzeń. Ot, myślałam, kolejne czytadełko ku odprężeniu, czasem każdemu jest takie potrzebne.

Dopiero po przeczytaniu kilku kolejnych pozycji tej autorki odkryłam, że w "Roku w Poziomce" mamy pełen zestaw cech "michalakversum", można je sobie wręcz odhaczać.

Tak więc mamy główną Heroinę, młodą kobietę, szarą myszkę po przejściach (odhaczamy) o mentalności niezrównoważonej nastolatki, która miota się nerwowo na każdej stronie oraz wrzeszczy, w sensie, że krzyczy, by wyrazić szarpiące nią emocje (na pierwszych dwudziestu stronach krzyczała kolejno do ojczyma, koleżanek i kolegów, pośrednika handlu nieruchomościami,, pracownika banku, oraz do siebie samej w myślach).

Szara myszka ma marzenie, a jej marzeniem jest mieć dom (odhaczamy). Własny, mały, biały (odhaczamy) domek. Szuka go w sposób wielce niekonwencjonalny, surfując po internetowych stronach i jeżdżąc po Polsce, by obejrzeć wystawiane na sprzedaż nieruchomości (odhaczamy), niestety, gdy go wreszcie znajduje nie zbliża się nijak do spełnienia marzenia, bo na mały biały domek jej po prostu nie stać (odhaczamy).

Na szczęście natychmiast pojawia się rozwiązanie (odhaczamy), tu w postaci przyjaciela, który jest bogaty jak Krezus, przystojny jak młody bóg, błyskotliwy i inteligentny, pociągajacy, boski i wogule, i tłucze forsę zarabiając na giełdzie, które to zarobki lokuje w swoich fanaberiach. Wymyśla on, że Ewa (czyli nasza Heroina) w zamian za pożyczkę poprowadzi wydawnictwo, które właśnie miał był fantazję założyć, i w ciągu trzech miesięcy znajdzie mu, wyda i wypromuje bestseller.

Heroina z zapałem przystępuje do poszukiwań, niestety, zasypana zostaje tworami trzynastoletnich ałtoreczek oraz grafomanów, na szczęście nim duch w niej upadnie dostaje mailem pierwszy rozdział zachwycającej powieści o utykającej dziewczynie, zaklinaczce koni, podesłany przez przyjaciółkę autorki, niejaką K. Michalak.

Heroina pożąda całości utworu, umawia się z autorką, którą to autorką okazuje się przecudnej urody dziewoja, całość powieści okazuje się lepsza niż pierwszy rozdział, a żeby było jeszcze lepiej, za autorką, Karoliną, nadciąga jej przyjaciółka, Katarzyna Michalak, kolejna zachwycająca, silna kobieta, która, siejąc mistycyzmem, obdarowuje Heroinę swoją własną powieścią (to już ma dziewczyna materiał na DWA bestsellery, cóż za klęska urodzaju!) oraz radą, by ją przeczytała, znajdzie tam bowiem światło, które ją poprowadzi przez zawiłe labirynty życia (odhaczamy).

W ten oto sposób w powieści Katarzyny Michalak występuje:

a) Katarzyna Michalak jako postać, pisarka
b) bohaterka jej jednej książki jako postać, pisarka
c) bohaterka jej drugiej książki jako postać, przyjaciółka bohaterki b, muza
i
d) główna bohaterka jako wydawca, który te trzy pozostałe bohaterki podziwia i im zazdrości, i roni łzy nad ich książkami

(odhaczyć).

Katarzyna Michalak okazuje się zresztą być kimś w rodzaju Dobrego Mzimu, które nawiedza Heroinę we śnie, udziela jej rad, kieruje jej kroki na drogi szlachetne i głęboko moralne, oraz skłania ją do oddania szpiku do przeszczepu (co Heroina czyni z zapałem, chociaż jest w siódmym miesiącu ciąży i zostałaby wyrzucona z gabinetu każdego normalnego lekarza natychmiast po wyrażeniu podobnej chęci).

I WSZYSTKO TO NA SERIO.

Naprawdę, dorosła kobieta obsadzająca samą siebie w charakterze Duchowej Inspiracji, płynącej na obłoczku Mocy i Magii oraz zalecająca bohaterkom swoich powieści czytanie innych swoich powieści jako remedium na depresję oraz drogę do duchowego przebudzenia to jest coś, w co nadal z trudem wierzę, a przeczytałam już kilka innych książek pani Katarzyny i powinnam się uodpornić.

Oprócz tego, co wyżej, mamy też klasykę - ojczyma, podłego z kościami, gnojącego wytrwale przez dwadzieścia lat mamusię Heroiny dla samej przyjemności gnojenia, gnojoną mamusię, której dwadzieścia lat gehenny nie umniejszyło pewności siebie ani umiejętności zawodowych, sensacyjne odnalezienie tatusia Heroiny, który nie okazał się być wiarołomnym uwodzicielem, tylko subtelnym intelektualistą, i któremu szlachetność i głębia uczuć sika nawet uszami, kwitnące wydawnictwo, które wydało jeden przebój, ale rządzi na rynku, oraz Heroinę, która zostaje wziętą pisarką, piszącą kolejny przebój Katarzyny Michalak...

(odhaczyć, odhaczyć, odhaczyć)

Kilka lat minęło od mojego pierwszego spotkania z panią Kasią, a ciągle popadam w stupor i nie umiem tak dokładnie wymienić wszystkiego, co jest w jej powieściach takie złe, takie złe i jeszcze takie... dziwne, TAKIE DZIWNE... bo mnie zatyka (pewnie od nadmiaru materiału).

Za to wiem, czemu tej konkretnej pozycji nie oceniłam na "1".

Dodałam jedynkę do jedynki za opisy remontu Poziomki. Pisane były one w postaci listów/pamiętników i dam sobie rękę uciąć, że oparte były na autentycznych przeżyciach. Jako, że miałam podobne doświadczenia (mam na myśli remontowanie domu, a nie kupowanie rudery na wariata oraz zakładanie wydawnictwa w celu wydania książki Katarzyny eM) widziałam w tych opisach autentyzm, którego być może nie zauważyli ci, którzy podobnych doświadczeń byli pozbawieni. Opisane to było prawdziwie, kupowałam najdziwaczniejsze wydarzenia, klęski żywiołowe i zbiegi okoliczności (been there, seen that), i błyski prawdziwego humoru... i pomyślałam, kończąc książkę, że Katarzyna Michalak prawdopodobnie potrafiłaby napisać całkiem sympatyczną, lekką obyczajówkę, albo przyjemne w czytaniu wspomnienia z czasów, gdy budowała swój wymarzony dom. Niestety, poszła w stronę udręczonych Heroin, podłych mężczyzn, spadających jak z nieba rozwiązań problemów (zwłaszcza tych finansowych) i mnożenia bohaterów powieści Katarzyny Michalak, którzy w powieściach Katarzyny Michalak zalecają bohaterom Katarzyny Michalak czytanie powieści Katarzyny Michalak jako leku na całe zło.

Trochę szkoda.

Katarzyna Michalak at her best!

Jako, że była to pierwsza książka Katarzyny Michalak, którą przeczytałam, podeszłam do niej bez jakichś szczególnych oczekiwań, ale i bez uprzedzeń. Ot, myślałam, kolejne czytadełko ku odprężeniu, czasem każdemu jest takie potrzebne.

Dopiero po przeczytaniu kilku kolejnych pozycji tej autorki odkryłam, że w "Roku w Poziomce" mamy pełen...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

roztrzepana Ewa marzy mieć własny domek z dala od zgiełku i się jej udaje, ma przyjaciela Andrzeja który jej pomaga i często ratuje w sytuacjach kryzysowych a Ewie przydarzają się one dość często.. Ewa rozpoczyna pracę jako wydawnictwo książek i musi znaleźć bestseller a kiedy jej sie udaje to... przeczytajcie sami. zabawna i smutna , roztrzepana a jednak taka życiowa historia przygód Ewy, warto mieć nadzieję na lepszy czas, ale czy czasem nie potrzebujemy aniołów by nad nami czuwały?

roztrzepana Ewa marzy mieć własny domek z dala od zgiełku i się jej udaje, ma przyjaciela Andrzeja który jej pomaga i często ratuje w sytuacjach kryzysowych a Ewie przydarzają się one dość często.. Ewa rozpoczyna pracę jako wydawnictwo książek i musi znaleźć bestseller a kiedy jej sie udaje to... przeczytajcie sami. zabawna i smutna , roztrzepana a jednak taka życiowa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie porwała mnie tak jak inne książki tej autorki. Mimo to czyta się dość przyjemnie

Nie porwała mnie tak jak inne książki tej autorki. Mimo to czyta się dość przyjemnie

Pokaż mimo to

Bardzo "szczęśliwa" opowieść dla dorosłych, ale też sporo się przy niej naśmiałam.

Bardzo "szczęśliwa" opowieść dla dorosłych, ale też sporo się przy niej naśmiałam.

Pokaż mimo to

Mówiąc szczerze, nie jest to mój ulubiony gatunek literacki i nie chciałam sięgać po tego rodzaju literaturę... ale ktoś mnie namówił (zresztą łatwo krytykować jak się w ręku nawet książki nie miało) przeczytałam... pierwsze przeczytałam "lato w Jagódce" później trylogię "Ogród Kamili" i stwierdziłam że Katarzyna Michalak i jej styl, chyba mi nie przeszkadza, takie książki bez polotu na nudę.

ale....

Rok w Poziomce... to dramat! i nie chodzi mi o styl tylko o odbiór!! I jak ktoś napisał w komentarzach poniżej, żal marnować na coś takiego papier! od samego początku, nie było polotu w tej książce, ale ktoś powiedział że od połowy się rozkręca (tylko szkoda, że nie dodała - ta osoba - że jest tylko gorzej) taaa.... rozkręca.... porównując przeczytaną trylogię "seria kwiatowa" schemat jest ten sam, jest dziewczyna bez ojca, która dostaje szanse od kogoś tam ... nagle z nieudacznika jest KIMŚ ... marzy o domku kupuje ten dom (za co ja się pytam DOM kupuje...?) i go remontuje .... w pracy nagle jest najlepsza, najzdolniejsza, ale tak naprawdę za pieniądze innych, nie swoje. Zakochuje się w kimś innym niż na początku... i jest wypadek samochodowy ... a i jeszcze niespodziewana ciąża... no schemat jak ta lala... więc książka "Rok w Poziomce" była nudna.
Dodatkowo, jak jeszcze raz przeczytam coś o Empiku czy Allegro to chyba dostanę apopleksji. Szkoda, że tytuł to nie jest "rok z Empikiem" ...
A naiwność tej książki bije wręcz po oczach... aż mi słabo... nie lubię odkładać książek, które przeczytałam do połowy i to chyba właśnie zmusiło mnie do ukończenia tej pozycji. Nie wiem jak dla kogoś innego, ale dla mnie obsadzenie w bohaterach, siebie samej (Tej Michalak) było dnem totalnym i na jakiej zasadzie ... wszystkowiedzącej wróżki, pięknej i inteligentnej... ooo Boże, co by na to powiedział Sigmund Freud?! dodatkowo promowanie książki "Poczekajka" może i sprytny wybieg... ale mnie nie przypadł do gustu (przeczytaj książkę, a nagle otworzy się przed tobą worek pieniędzy, milion pomysłów i cała podkowa szczęścia, mówię to ja Katarzyna Michalak - wróżka)

A teraz najważniejsze.... Szanuję każdego pisarza, każdy trafi na osobę, która chętnie go przeczyta lub chętnie skrytykuje... Ale nie mogę wypowiedzieć się pozytywnie o osobie która postanowiła napisać książkę o czymś na czym się nie zna i nawet nie pogłębiła swojej wiedzy przed jej napisaniem!
Kobieto ... błagam Cię poczytaj coś o Białaczce za nim napiszesz jeszcze raz te bzdury i pierdoły !! (kobieta która choruje na raka i przechodzi właśnie zapalenie płuc dostaje przeszczep?) nie mogłam tego zaakceptować i tego że wg. autorki przeszczep równa się z całkowitym wyleczeniem (UWAGA może to zaboli ale nie zawsze tak jest - ludzie nawet po przeszczepie umierają)

jestem tak ciężko rozczarowana Katarzyną Michalak, że raczej już nie będę tracić czasu na jej czytanie. Mam dość schematów, infantylności, naiwności, promowania sklepów, niewiedzy i wielu innych rzeczy, których nie chce mi się tu znowu wymieniać.

Mówiąc szczerze, nie jest to mój ulubiony gatunek literacki i nie chciałam sięgać po tego rodzaju literaturę... ale ktoś mnie namówił (zresztą łatwo krytykować jak się w ręku nawet książki nie miało) przeczytałam... pierwsze przeczytałam "lato w Jagódce" później trylogię "Ogród Kamili" i stwierdziłam że Katarzyna Michalak i jej styl, chyba mi nie przeszkadza, takie książki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mój Boże... na coś takiego szkoda papieru..
już pierwsze kilkanaście stron zalewa nas słodkopierdzącymi opisami:
rzeczka, chatynka, firaneczka, łabądki, gniazdko, kajecik, domek, sosenki ect. ect
Słodko tak że aż oczy szczypią, język płytki, infantylny, fabuła straszna tandetna i przewidywalna.
Autorkasia pisze o redaktorce wydawnictwa Ewie którą odwiedza nie kto inny jak Katarzyna Michalak!
I jeszcze prostackie promowanie Empiku co kilka stron.. słodki Jezu za jakie grzechy?
Nie spodziewałam się przeczytać czegoś równie strasznego!

Mój Boże... na coś takiego szkoda papieru..
już pierwsze kilkanaście stron zalewa nas słodkopierdzącymi opisami:
rzeczka, chatynka, firaneczka, łabądki, gniazdko, kajecik, domek, sosenki ect. ect
Słodko tak że aż oczy szczypią, język płytki, infantylny, fabuła straszna tandetna i przewidywalna.
Autorkasia pisze o redaktorce wydawnictwa Ewie którą odwiedza nie kto inny jak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najgorzej być zakochanym bez wzajemności, do tego nie być pięknym w oczywisty sposób. Mało tego, być po przejściach z mężem tyranem i zostać bez środków do życia. Tak mniej więcej wygląda życie głównej bohaterki Roku w Poziomce. Czy mimo wszystko będzie potrafiła spełnić swoje marzenie o małym białym domku, czy da szansę sobie i dopuści do siebie miłość która jest bezwarunkowa?

Lubię książki Kasi Michalak choć ta nie jest moim numerem jeden to warto przeczytać bo to co napisze Michalak jest warte przeczytania... Zawsze

Najgorzej być zakochanym bez wzajemności, do tego nie być pięknym w oczywisty sposób. Mało tego, być po przejściach z mężem tyranem i zostać bez środków do życia. Tak mniej więcej wygląda życie głównej bohaterki Roku w Poziomce. Czy mimo wszystko będzie potrafiła spełnić swoje marzenie o małym białym domku, czy da szansę sobie i dopuści do siebie miłość która jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na wstępie uprzedzam - nie jestem krytykiem literackim; to taka aluzja do opisu zawodowych krytyków umieszczonego przez panią Katarzynę Michalak w "Roku w Poziomce", z którym zresztą się zgadzam.

Zachęcona opisem z okładki (Wydawnictwo Literackie, 2010) oraz recenzją znalezioną w internecie sięgnęłam po "Rok w Poziomce" i się niestety zawiodłam.
Książka miała być pozytywna, a jest naiwna aż do bólu. Rozumiem, że w życiu różne cuda się zdarzają, ale czy ktoś rozsądny uwierzy, że głównej bohaterce - Ewie takich cudów w ciągu roku zdarzyło się... kilkanaście? Powieść nie jest z kategorii fantasy, więc choć minimalny realizm powinien być zachowany, a tu go zabrakło.
Zamiast ciepłej opowieści przeczytałam ociekającą lukrem historię niebywałego sukcesu "szarej myszki", na której talentach i uroku przez 32 lata nikt się nie poznał (nawet najbliższa rodzina i przyjaciel) i która sama palcem nie kiwnęła, żeby się "wybić" czy chociażby pomóc maltretowanej matce, i nagle - wszyscy zaczynają jej pomagać (dlaczego nie robili tego wcześniej?): pożyczają/dają duże pieniądze, dostrzegają w niej uroczą osobę, ignorantka robi furorę w ogólnopolskiej branży wydawniczej, gdy idzie do łóżka z przypadkowym facetem z klubu, to nie jest to Zenek mechanik, ale, jak się okazuje, zabójczo przystojny pół Holender-pół Polak, zdobywca światowej nagrody na jakichś regatach; i jakby tych rewelacji było mało - całkiem przypadkowo Ewa odnajduje swego biologiczengo ojca, którym jest znów nie jakiś pan Janek, ale Irlandczyk Ian.
Mało cudów? To jeszcze dorzucę: pierwsza książka, którą wydaje debiutująca jako wydawca Ewa okazuje się absolutnym bestsellerem, przyjaciółka chora na raka pokonuje chorobę dzięki - uwaga - przeszczepowi szpiku kostnego od kogo z kilku milionów dawców? Od Ewy oczywiście! I żeby było bardziej dramatycznie (?), Ewa oddaje ten szpik będąc w zaawansowanej ciąży.
Trochę za dużo tej bajkowości, dla mnie, oczywiście.
Powieść może być pozytywna i ciepła bez tego typu "sensacyjnych" zwrotów akcji. Mimo sporych starań autorki, żeby ukazać główną bohaterkę jako sympatyczną osobę - na mnie zrobiła ona wrażenie raczej niedojrzałej i infantylnej pańci.

Pisarka mogła też sobie darować wprowadzenie swojej osoby (bo rozumiem, że Katarzyna Michalak z powieści to alter ego autorki? Zbieżność imienia i nazwiska raczej nieprzypadkowa?) jako dobrej wróżki...

Była to moja pierwsza książka autorstwa Katarzyny Michalak i raczej ostatnia. Autorce dziękuję za szczery opis, jak z badziewia robi się bestseller wydawniczy oraz za promocję Empiku i Allegro. Z chęcią skorzystam z tego drugiego, pozbywając się książki, która być może komuś bardziej się spodoba.

I na koniec - nie jest to literatura dla kucharek, jak próbuje ironizować autorka. Polecam tę książkę osobom bardzo młodym i mającym ochotę przeczytać bajeczkę albo czytelnikom, którzy czytają niewiele i nie mają porównania z literaturą obyczajową/romansową z nieco wyższej półki.

Na wstępie uprzedzam - nie jestem krytykiem literackim; to taka aluzja do opisu zawodowych krytyków umieszczonego przez panią Katarzynę Michalak w "Roku w Poziomce", z którym zresztą się zgadzam.

Zachęcona opisem z okładki (Wydawnictwo Literackie, 2010) oraz recenzją znalezioną w internecie sięgnęłam po "Rok w Poziomce" i się niestety zawiodłam.
Książka miała być...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Główna bohaterka od zawsze marzyła o małym , białym domku , jak chyba większość z nas :) Wymarzony dom miał być poda lasem nad rzeczką. Szukała tego domu.... całe życie. A gdy w końcu znalazła , cały świat się jej zawalił. Jednak najlepszy przyjaciel jak zwykle nie zawiódł, a w końcu znalazł się nawet kandydat do zamieszkania w białym domku... A nawet dwóch.. :) Pomimo niespotykanej zdolności wpadania w kłopoty i tym razem los wyciąga do niej rękę i zaskakuje cudownymi rozwiązaniami i magicznymi chwilami... Warta przeczytania :)

Główna bohaterka od zawsze marzyła o małym , białym domku , jak chyba większość z nas :) Wymarzony dom miał być poda lasem nad rzeczką. Szukała tego domu.... całe życie. A gdy w końcu znalazła , cały świat się jej zawalił. Jednak najlepszy przyjaciel jak zwykle nie zawiódł, a w końcu znalazł się nawet kandydat do zamieszkania w białym domku... A nawet dwóch.. :) Pomimo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to