Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To na pewno dla dzieci???

To na pewno dla dzieci???

Książka tak przeintelektualizowana, że dałem radę dojść do 3/4 książki, ale czułem się już tak zmęczony i skołowany, że gdyby nie to, że był to audiobook, to rzuciłbym tą książką o ścianę (najchętniej tego bloku widocznego z okna)...

Książka tak przeintelektualizowana, że dałem radę dojść do 3/4 książki, ale czułem się już tak zmęczony i skołowany, że gdyby nie to, że był to audiobook, to rzuciłbym tą książką o ścianę (najchętniej tego bloku widocznego z okna)...

Fakt pierwszy: Nie udało mi się doczytać tej mikro-książki nawet do połowy.
Fakt drugi: Zaciekawiony euforycznym zachwytem sąsiadki nad tą książką, sięgnąłem po tę lekturę. I nie chodzi tu o unikalne zjawisko czytania lecz to, że ktoś (tu: kobieta) może być zachwycona tym co znalazło się pomiędzy okładkami tej książki.
Fakt trzeci… szukałem, szukałem i więcej faktów w tej książce naleźć mi się nie udało!
Mimo tak wątpliwych treści, nie potrafiłem przejść obok tej książki. I nie chodzi o jej wartość, bo w mojej ocenie należałoby jej wystawiać ujemne noty, ale o sam fakt pisania i wydawania czegoś takiego. Nie wolno mi pozostawić tego g*wna bez komentarza i łyżki dziegciu, licząc na to, że choć jedna osoba, która sięgnie po tę lekturę, będzie ostrożna w zetknięciu z tą wściekłą i rzucającą się na wszystkie strony żmiją. I już tu chciałbym bardzo wyraźnie zaznaczyć: nie odradzam czytania tej książki. Nie uważam także, że jest wartościowa. Ale warto przeczytać choćby część książki, aby mieć rozeznanie kto pcha się do „sterowania” innymi, i kim są Ci, którzy chcą (czasami nawet wbrew naszej woli) reprezentować nasz światopogląd.
Swego czasu zdarzyło mi się porzucić czytanie thrillera/kryminału, który zawierał taką porcję brudu, zła, nienawiści, syfu, szamba i wszystko co najgorsze. Do dziś gdy wspominam tę książkę wzdrygam się. Troszeczkę podobnie jest z tą książką. Ile tu agresji, nienawiści, złości, brudu, inwektywów… Autorka jest jak dzikie zwierzę złapane we wnyki, rzucające się bez opamiętania i zasadniczo bez sensu, bo coś to da? Chyba, że chce na siłę oderwać sobie złapaną w sidła łapę? Autorka jest zraniona żmija, która ugryzie pierwsze lepsze napotkane zwierzę. Autorka jest jak osa, której właśnie zniszczono gniazdo – już nie ma domu, ale to nie znaczy, że można zrezygnować z zemsty…
Gdybym miał wyszukać jedno słowo na określenie autorki, to chyba użyłbym słowa „furiatka”. I nie chodzi tu nawet o to czy ma rację, czy problemy poruszane są istotne, czy fatycznie trzeba coś naprawić. Chodzi o formę. Odmiennym, ale skrajnym przykładem może być tu pan Wojewódzki, który w formule żenującego żartu wyciąga od ludzi bardzo ciekawe „zeznania”. Niby ok, ale mimo wszystko jest to jakieś takie niesmaczne i z pogranicza obrażania niemal każdego rozmówcy. I podobnie tu: autorka nie oszczędza nikogo poza sobą. Ten jej czubek nosa musi sięgać co najmniej do księżyca! I choć każdy ma prawo do oceny swojej rzeczywistości w swobodny sposób, to jak jako czytelnik nie godzę, się aby jakaś lafirynda obrażała mnie, moją rodzinę, znajomych czy po prostu rodaków. Zwłaszcza ta lafirynda, która jak szczur lądowy uciekła z miejsca, które postanowiła tak ostro piętnować.
Porażony jestem, że wydawnictwa coraz częściej wydają takie plwociny, podszyte jadem i niemal czynną agresją. Kiedyś takich zamykano w psychiatryku jako niedostosowanych do życia w społeczeństwie. I z jednej strony cieszy, że wyjechała z Polski, ale po cholerę mąci i tak wzburzoną u nas wodę? Jakim prawem wyzywa wszystkich po kolei? (a nie oszczędza nawet kobiet, za którymi PONOĆ stoi murem!) Jeśli dorzucimy jeszcze do tego fakt, że to podobni autorce stoją za programami typu #metoo #strajkkobiet #piekłokobiet itp. to przestaję się dziwić, że nic poza szumem medialnym nie udało się osiągnąć…
W moim przypadku autorka trafia na czarną listę. Nie zamierzam poić się jej jadem, na który nawet ona sama nie jest odporna. Zatruwa siebie nie zdając sobie z tego sprawy. A książki w tak paskudnej, nienawistnej mowie będę piętnował i z przyjemnością wrzucał do kosza!

Fakt pierwszy: Nie udało mi się doczytać tej mikro-książki nawet do połowy.
Fakt drugi: Zaciekawiony euforycznym zachwytem sąsiadki nad tą książką, sięgnąłem po tę lekturę. I nie chodzi tu o unikalne zjawisko czytania lecz to, że ktoś (tu: kobieta) może być zachwycona tym co znalazło się pomiędzy okładkami tej książki.
Fakt trzeci… szukałem, szukałem i więcej faktów w tej...