Moja pierwsza styczność z Dukajem. Książka jak dla mnie za trudna. Nie będę czytał dalszych tomów.

Moja pierwsza styczność z Dukajem. Książka jak dla mnie za trudna. Nie będę czytał dalszych tomów.

Kelner! W tym lemowskim podręczniku lore wizji świata dalekiej przyszłości jest fabuła!

To pierwsze spotkanie z autorem uważam za falstart. Na razie mnie zniechęcił, może dlatego, że jest ciągły bełkot, może po prostu nie umiem jej docenić. Z czasem dam szansę innym.

Kelner! W tym lemowskim podręczniku lore wizji świata dalekiej przyszłości jest fabuła!

To pierwsze spotkanie z autorem uważam za falstart. Na razie mnie zniechęcił, może dlatego, że jest ciągły bełkot, może po prostu nie umiem jej docenić. Z czasem dam szansę innym.

Wykręca mózg. Czytałam trzy razy. Polecam.

Wykręca mózg. Czytałam trzy razy. Polecam.

Czuc Lema bardzo mocno, ale sam tekst jest dosc toporny i ciezki. Warto sprobowac samemu, bo moze podejsc.

Czuc Lema bardzo mocno, ale sam tekst jest dosc toporny i ciezki. Warto sprobowac samemu, bo moze podejsc.

Jednak fanem Dukaja nie jestem, bez oceny, książka mnie pokonała, tzn. zupełnie nie wciągnęła, poległem po kilkudziesięciu stronach. Max pretensjonalna.

Jednak fanem Dukaja nie jestem, bez oceny, książka mnie pokonała, tzn. zupełnie nie wciągnęła, poległem po kilkudziesięciu stronach. Max pretensjonalna.

Jacek Dukaj to manifestacja Stanisława Lema. Perfekcyjna umiejętność władania językiem by przekazać nawet najtrudniejsze pojęcia - jak u Lema. Futurystyczna wizja przyszłości, niesamowicie sugestywna, oparta na konstrukcjach myślowych wspartych olbrzymią wiedzą i intuicją - jak u Lema. Bezkompromisowość w opisywaniu mechanizmów behawioralnych i kulturowych - jak u Lema. Fascynująca książka.

Jacek Dukaj to manifestacja Stanisława Lema. Perfekcyjna umiejętność władania językiem by przekazać nawet najtrudniejsze pojęcia - jak u Lema. Futurystyczna wizja przyszłości, niesamowicie sugestywna, oparta na konstrukcjach myślowych wspartych olbrzymią wiedzą i intuicją - jak u Lema. Bezkompromisowość w opisywaniu mechanizmów behawioralnych i kulturowych - jak u Lema....

Jeśli komuś wydaje się, że czytane zazwyczaj mainstreamowe książki może identyfikować jako na wskroś współczesne i bardzo nowoczesne, to serdecznie polecam lekturę pana Dukaja, niekoniecznie akurat Perfekcyjną niedoskonałość, choć trzeba przyznać, że jest to całkiem niezła okoliczność papierowej przyrody by poznać Jacka Dukaja. Osobiście jednak zostawiłbym tę konkretnie pozycję na później, bo jest zbyt dobra by się od niej odbić czy też jej po prostu nie podołać tylko z tytułu braku otrzaskania z dukajową prozą. Trzeba przyznać, że Dukaj pisze jak nikt inny i nikt inny nie zasługuje tak jak on na miano progresywnego, nowoczesnego pisarza.

Dukaj uwielbia science fiction, ale też jak mało kto nie traktuje gatunku sztafażowo - jeśli już pisze o dalekiej przyszłości to nie jest to ostrożna, komfortowa ekstrapolacja naszej codzienności plus kilka neonów i latające samochody. Przyszłość u Dukaja to efekt konkretnej jazdy bez trzymanki i/lub wspomagania się rozmaitymi substancjami psychoaktywnymi. Dukaj mieli rzeczywistość ze wszystkimi jej składowymi, także z językiem. Chętnie generuje neologizmy, ale i każe swoim postaciom myśleć w taki sposób, w jaki nie myśli nikt z nas - wiadomo: ich mózgi czerpią z doświadczeń, które nie będą nigdy naszym udziałem.

Nade wszystko jednak Dukaj uwielbia łapać w sieć ekstremalne koncepcje naukowe - takie, o których mało kto słyszał, a jeszcze mniej osób je rozumie - i bezpiecznie pochwycone, acz ciągle wierzgające i kłapiące wielowymiarowymi zębami wrzuca do wiaderka, w którym już wcześniej znalazły się rozmaite fabularne klocki. Wiaderko zostaje potrząśnięte i... mamy Perfekcyjną niedoskonałość.

Do odczytania tej powieści trzeba być gotowym na opuszczenie strefy komfortu. Trzeba być gotowym na powolne uczenie się świata przedstawionego, jego struktur i logiki. Payoff jest częścią tego kontraktu, ale trzeba się napracować by na niego zasłużyć.

Perfekcyjna niedoskonałość jest... perfekcyjna. To - moim subiektywnym zdaniem - jedna z najlepszych powieści science fiction jakie powstały i jakie miałem okazję przeczytać. Epicka, wspaniała. Trudna, szorstka, momentami niewdzięczna. Ale jak już się wejdzie w zakres kompatybilności... wszystko zaczyna śmigać.

A wszystkie te liczne słowa tylko po to bym nie musiał pisać o fabule ;-P

Jeśli komuś wydaje się, że czytane zazwyczaj mainstreamowe książki może identyfikować jako na wskroś współczesne i bardzo nowoczesne, to serdecznie polecam lekturę pana Dukaja, niekoniecznie akurat Perfekcyjną niedoskonałość, choć trzeba przyznać, że jest to całkiem niezła okoliczność papierowej przyrody by poznać Jacka Dukaja. Osobiście jednak zostawiłbym tę konkretnie...

Zapowiedź na okładce mówi, że "po odwróceniu ostatniej kartki ma się ochotę przeczytać jeszcze raz, a potem jeszcze raz". Prawda - pojedyncza lektura nie wystarcza na wyłapanie wszystkich warstw znaczeniowych. Zostawiam bez oceny, ale to bodaj najambitniejszy hard cyberpunk, jaki czytałem.

Zapowiedź na okładce mówi, że "po odwróceniu ostatniej kartki ma się ochotę przeczytać jeszcze raz, a potem jeszcze raz". Prawda - pojedyncza lektura nie wystarcza na wyłapanie wszystkich warstw znaczeniowych. Zostawiam bez oceny, ale to bodaj najambitniejszy hard cyberpunk, jaki czytałem.

Książka z gatunku hard SF traktująca o metafizyce tj. badająca najogólniejsze właściwości bytu.
Opowiada o losach Angeliki Zamoyskiej de homo McPherson oraz Adamie Zamoyskim.
Adam Zamoyski jest tzw. Wskrzeszeńcem tj. osobą, która „ponownie się narodziła” w XXIX wieku sam Adam jest z XXI wieku.
Adam ponadto szuka odpowiedzi kim jest?
Świat przedstawiony jest jedną z cech wyróżniających tą książkę, ponieważ są zawarte tzw. Zaimki dukajowskie czyli dla języka tzw. Neutralnego/niebinarnego (więcej informacji tutaj https://zaimki.pl/)
Jednakże strony ok. 140 i ok. 270 zawierają odpowiedzi jak Phoebe (Post Human Being – istota postludzka, wykraczającą poza schemat kobiety i mężczyzny) powinno się zachować, czym jest i dlaczego nie powinno się do tego zbyt emocjonalne podchodzić oraz dlaczego czasami przyjmuje zaimki męskie a czasami żeńskie.
Ponadto cytując wpis na Wikipedii „Ze względu na to, że cała informacja o phoebe może być zmieniona, odchodzi się od używania w stosunku do nich zwrotów, jak „powinieneś” czy „powinnaś”, gdyż w każdej chwili może zostać, w zależności od upodobań, zmieniona informacja o płci. Określanie ich więc w ten sposób mogłoby być czasem niewygodne, dlatego w stosunku do nich oraz do wszystkich na krzywej progresu od phoebe w górę ku inkluzji ultymatywnej oraz deformantów używa się nowego rodzaju gramatycznego, tzw. postludzkiego – np. powinnuś, słyszałuś, zrobiłu, postanowiłu.”
Dodatkowo trzeba powiedzieć o podróżach w czasie i inkluzjach tj. światach alternatywnych. Owe inkluzje zawierają inne prawdy fizyczne niż nasz świat. Np. inne siły grawitacji/przyciągania.
Nie polecam na pierwsze spotkanie czytelnicze ze względu na specyficzny język, pogubienie w fabule (jest skomplikowana i trzeba ją rozszyfrować czytając multitezaurusy zawarte w książce).
Ciekawe hard SF teraz wiem, że pewne zamieszania z zaimkami dla osób niebinarnych wynikają z zerowej wiedzy na temat tego czym są Phoebie, więc mam sporą szydercę jak jakaś osoba o psychice płatka śniegu obraża się o niewłaściwy zaimek. Phoebowie oryginalnie tacy nie są.
8/10

Książka z gatunku hard SF traktująca o metafizyce tj. badająca najogólniejsze właściwości bytu.
Opowiada o losach Angeliki Zamoyskiej de homo McPherson oraz Adamie Zamoyskim.
Adam Zamoyski jest tzw. Wskrzeszeńcem tj. osobą, która „ponownie się narodziła” w XXIX wieku sam Adam jest z XXI wieku.
Adam ponadto szuka odpowiedzi kim jest?
Świat przedstawiony jest jedną z cech...

Powieść wymagająca skupienia. Mimo uważnego czytania pogubiłam się w jej warstwach

Powieść wymagająca skupienia. Mimo uważnego czytania pogubiłam się w jej warstwach