154/180/2021
W tej części Martin Bock jest na drugim planie, ale za to kończy jak prawdziwy mężczyzna. Jak to kiedyś powiedział jeden polskich premierów. Rozwiązuje zagadkę morderstwa w pokoju zamkniętym od wewnątrz / samobójstwa poprzez postrzelenie bez broni. Wprawdzie sąd nie daje wiary jego teoriom, ale podejrzany dostaje wyrok za inne przestępstwo. Którego wprawdzie akurat nie popełnił, ale co za różnica, ważne że poszedł siedzieć.
Antykapitalizm i komunizm autorów mocno bije po oczach, chyba mocnej niż w innych częściach. Obnażają słabości państwa opiekuńczego (na przykładzie opieki właśnie – nad starszymi mieszkańcami Szwecji),miernotę policji, która przyjmuje ludzi do pracy prawie z łapanki, i adekwatnie do tego pracuje i inne słabości kapitalistycznego raju. Jedna z bohaterek marzy o wyjeździe w kraju, bo nie może związać końca z końcem.
„W urzędzie podatkowym (…) został uznany za biedaka i zadowolono się subtelniejszą formą wyzysku w postaci VAT-u na artykuły żywnościowe, który w sposób szczególnie dotkliwy uderzał w ludzi gorzej sytuowanych i wykluczonych.”
„Przestępcze syndykaty mogły szmuglować, co chciały, bo sytuacja przerosła możliwości urzędów celnych, które skupiły się na bezsensownym nękaniu podróżnych, przywożących w bagażu co najwyżej karton papierosów albo niezgłoszoną w deklaracji piersiówkę whisky.”
Zadziwiające z polskiej perspektywy. U nas kraje skandynawskie wydają się lepsze niż Niemcy, Anglia i Stany razem wzięte, a tu taka krytyka.
Wspomina się też o Polsce: „pocztówka ze Szczecina („jest tutaj wódka, kobiety i łóżko, czego chcieć więcej”)”, „czternaście butelek polskiej wódki o mocy sześćdziesięciu pięciu procent”. Trzeba przyznać, że przynajmniej sprawiedliwie, o wszystkich krajach równo ponuracko piszą. Intryga kryminalna przednia, a rozwiązanie zaskakujące.

154/180/2021
W tej części Martin Bock jest na drugim planie, ale za to kończy jak prawdziwy mężczyzna. Jak to kiedyś powiedział jeden polskich premierów. Rozwiązuje zagadkę morderstwa w pokoju zamkniętym od wewnątrz / samobójstwa poprzez postrzelenie bez broni. Wprawdzie sąd nie daje wiary jego teoriom, ale podejrzany dostaje wyrok za inne przestępstwo. Którego wprawdzie...

„Zamknięty pokój. Dochodzenie. Trzy rozdziały główne, A, B i C. A: zbrodnia została popełniona w zamkniętym pokoju, serio zamkniętym, zaryglowanym, z którego jednak morderca uciekł, bo w pokoju nie ma mordercy. B. Zbrodnię popełniono w pokoju, który tylko wydaje się hermetycznie zamknięty, z którego jednak istnieje jakiś mniej lub więcej sprytny sposób wydostania się. C. Morderstwo, po którym morderca został w pokoju, tylko ukrył się.”

Komisarz Martin Beck wraca do pracy w komisji zabójstw po długiej rekonwalescencji. Od razu przejmuje dochodzenie w sprawie człowieka znalezionego martwym w zamkniętym mieszkaniu. Wszyscy oczywiście podejrzewają samobójstwo gdyż mieszkanie było zamknięte od wewnątrz i wszelkie pozostawione ślady oraz hipotezy dostosowują do swojej teorii. W tym samym czasie pozostali policjanci znani nam z poprzednich tomów zostają skierowani do rozwiązania sprawy napadu na bank, jako że ostatnimi czasy napady na banki stały się w Sztokholmie istną plagą.
Jak potoczą się oba śledztwa. Czy Martin tym razem odpuści? Czy da się odsunąć od pracy operacyjnej za cenę awansu? Czy uda się pozostałym złapać gang napadający na banki? I w końcu co ma z nim wspólnego mężczyzna znaleziony w zamkniętym pokoju?

Uważam, że nie da się ocenić tej książki nie znając poprzednich tomów. Gdybym chciała to zrobić powiedziałabym, że jest słaba i byłaby to wielce niesprawiedliwa ocena. Każdy z tomów tego cyklu ma w sobie coś odmiennego od pozostałych, razem zaś tworzą bardzo spójną całość. W „Zamkniętym pokoju” następuje wyhamowanie, Martin po długiej nieobecności nie jest jeszcze w swojej najlepszej formie. W życiu osobistym, po rozwodzie, również dopiero dochodzi do siebie. Tło społeczne tak jak w poprzednich tomach autorstwa szwedzkiego duetu odmalowane perfekcyjnie. Już nie mogę się doczekać lektury następnych tomów tego cyklu i jednocześnie wcale mi się do nich nie spieszy, bo to będą ostatnie dwa...a po tej lekturze cała pozostała literatura, którą wrzucamy do worka „skandynawska” już nie będzie taka sama.
Maj Sjöwall i Per Wahloo - matka i ojciec szwedzkiej literatury kryminalnej, duet genialny. Nie możemy powiedzieć, że znamy ten rodzaj literatury nie znając tego! Absolutnie uwielbiam.

„Zamknięty pokój. Dochodzenie. Trzy rozdziały główne, A, B i C. A: zbrodnia została popełniona w zamkniętym pokoju, serio zamkniętym, zaryglowanym, z którego jednak morderca uciekł, bo w pokoju nie ma mordercy. B. Zbrodnię popełniono w pokoju, który tylko wydaje się hermetycznie zamknięty, z którego jednak istnieje jakiś mniej lub więcej sprytny sposób wydostania się. C....

wszystko co pisał ten duet jest doskonałe!

wszystko co pisał ten duet jest doskonałe!

Prowadzone równolegle dwie sprawy: napadu na bank i samobójstwa samotnego człowieka. W obu wypadkach jest wiele nieścisłości, a to w opisie zdarzenia przez świadków, a to przez zaniechania policjantów. I to co na pierwszy rzut oka moze uchodzić za samobójstwo okazuje się morderstwem, które zostaje przydzielone Beckowi, wracającemu do służby po wielomiesięcznej przerwie. Od razu dostrzega uchybienia i wzywa osobę odpowiedzialną za mylne przesłanki w sprawie. Za to inni skupiają się na rabunku, gdyż napady na bank w ostatnim czasie rujnują skutecznie wizerunek dochodzeniówki.

Wszystko zostało utkane z typowym podejście autorów do rzeczy. Na póżno wyczekiwać, aż zaczną się policyjne pościgi, prowadzenie super operacji czy badań na potwierdzenie hipotez śledztwa. Biorąc do ręki ksiązki tej pary trzeba sobie najpierw uzmysłowić,że akcja ich kryminałów dzieje sie na początku lat 70-tych i nie mozemy wymagać by technicznie prowadzone sprawy były na wysokim poziomie. To książki dla lubiących odkrywać inny poziom kryminału, jeszcze w starej rzeczywistości, gdy o Jamesie Bondzie nikt nie myślał.
Za to czytelnik zetknie się tu z humorem, momentami powalającym, choćby w przypadku opisywania przez świadka osoby rzekomo napadającej na bank, a potem śledzenia nagrania z banku, gdzie jedyne co udało się uchwycić to kolegę z policji załatwiającego tam akurat sprawę. Taaak, technika była wówczas dość zacofana, za to czytelnik może się pośmiać z zaistniałych sytuacji. Przeprowadzona akcja pojmania w mieszkaniu podejrzanych to totalna masakra, jak z parodii filmu "Szklana pułapka". Trudno doczytać scenę, bo łzy śmiechu przysłaniają tekst. Zresztą równie porywający jest sam moment obmyślania planu ujęcia, jak to sobie wyobraża w postaci różnych wariantów genialny Buldożer Olsson.

Wszystko to wskazuje na ułomności grup dochodzeniowych, wymyka się wszelkiej logice zdarzeń, ale jest wielce prawdopodobne, że właśnie taki stan rzeczy istniał w ówczesnej Szwecji, ponieważ w książce autorzy podkreślają, jak źle jest odbierana przez społeczeństwo praca policji. I tak na prawdę wolno, acz skutecznie, działa jedynie Martin Beck, który nie lubi fuszerki i wszystko poddaje głębszej analizie. Chociaz nie znajdziemy tu portretu super gliniarza, jest coś czym i dziś powinni odznaczać się policjanci, a mianowicie umiejętnością analityczną, dedukcją, bo na nic komputery i rewelacyjny sprzęt jeśli człowiek mało myśli i nie potrafi wyciągać wniosków.

W sumie książka na 2 godziny, ale śmiać się można jeszcze długo potem, jak się ją skończy

Prowadzone równolegle dwie sprawy: napadu na bank i samobójstwa samotnego człowieka. W obu wypadkach jest wiele nieścisłości, a to w opisie zdarzenia przez świadków, a to przez zaniechania policjantów. I to co na pierwszy rzut oka moze uchodzić za samobójstwo okazuje się morderstwem, które zostaje przydzielone Beckowi, wracającemu do służby po wielomiesięcznej przerwie. Od...

Ku zaskoczeniu...sporo tu dowcipu :>

Ku zaskoczeniu...sporo tu dowcipu :>

Szwedzka wersja "13 Posterunku". Tak w skrócie można określić ta książkę. Z opisu wynika, że głównym bohaterem książki jak i całego cyklu jest komisarz Martin Beck. Oszukali mnie. Beck jest co najwyżej postacią trzecio planową. Gdzieś tam wciśnięty w tło tylko aby był. Książka jest w ogóle o czym innym niż zapowiadają. Tak wysoka ocenę powieść dostała za to, że w niektórych momentach śmiałem się do rozpuku, zakończenie miało jakiś sens. Wracając do Becka to jego postać jest dziwna. Wielki komisarz, a zachowuje się jak fajtłapa i zamiast zajmować się sprawą ma na wszystko czas. Pojawia się tu wątek zabawy w policjantów i złodziei. Niespodzianką jest, ze to zło wygrywa z klaunami z super grupy dochodzeniowej. Panowie autorzy są uznawani za klasyków szwedzkiego kryminału... Zostawię to bez komentarza. Może początkowe książki cyklu są lepsze. Wśród nich "Śmiejący się policjant". Może.

Plaga napadów na banki zalewa Szwecje. Policja nie umie poradzić sobie z tym problem. Szczególnie, że wszystko planuje znany im człowiek. Niespodziewanie na horyzoncie widać cień szansy na zwycięstwo.

Szwedzka wersja "13 Posterunku". Tak w skrócie można określić ta książkę. Z opisu wynika, że głównym bohaterem książki jak i całego cyklu jest komisarz Martin Beck. Oszukali mnie. Beck jest co najwyżej postacią trzecio planową. Gdzieś tam wciśnięty w tło tylko aby był. Książka jest w ogóle o czym innym niż zapowiadają. Tak wysoka ocenę powieść dostała za to, że w niektórych...

W porównaniu z poprzednimi książkami z tej serii, ta wypada raczej słabo. Fabuła jest nieszczególnie wciągająca, a Martin Beck prezentuje się jakoś blado (może nie jest w formie po tym postrzale albo co),ale i tak jest to bardzo przyzwoity kryminał. Beck niedomaga, jednak Kollberg i mój faworyt Gunvald Larsson trzymają poziom, a opis akcji policyjnej w mieszkaniu panów podejrzanych o napady na banki jest popisem literackiego geniuszu i typowego dla państwa S&W poczucia humoru. Warto sięgnąć po tę pozycję, chociażby ze względu na tych kilka stron.

W porównaniu z poprzednimi książkami z tej serii, ta wypada raczej słabo. Fabuła jest nieszczególnie wciągająca, a Martin Beck prezentuje się jakoś blado (może nie jest w formie po tym postrzale albo co),ale i tak jest to bardzo przyzwoity kryminał. Beck niedomaga, jednak Kollberg i mój faworyt Gunvald Larsson trzymają poziom, a opis akcji policyjnej w mieszkaniu panów...

ciekawa historia, lekko napisana i do końca trzyma w napięciu. Zadanie na wyrwanie komisarza Martina Becka z apatii po półtorarocznej przerwie, niby beznadziejna sprawa a jednak nie do końca...

ciekawa historia, lekko napisana i do końca trzyma w napięciu. Zadanie na wyrwanie komisarza Martina Becka z apatii po półtorarocznej przerwie, niby beznadziejna sprawa a jednak nie do końca...

Kolejny, nr 8 z dziesięciotomowej serii klasycznych policyjnych kryminałów autorstwa Sjowall i Wahloo. Pozycja obowiązkowa dla fanów kryminałów – szwedzkie małżeństwo to protoplaści współcześnie nam znanych i licznych szwedzkich pisarzy, a których nazwiska tak ciężko mi spamiętać i ad hoc przytoczyć (na marginesie – przeglądając półki w księgarniach odnoszę wrażenie, iż gatunek kryminalny został zmonopolizowany przez obrotnych skandynawów). Od razu przyznaję, iż nie przeczytałem całej serii powieści z Martinem Beckiem – jest to trzecia przeczytana przeze mnie książka, po chronologicznie pierwszych dwóch „Roseannie” i „Mężczyźnie który rozpłynął się w powietrzu”.

Jako fan gatunku powinienem zauważyć, iż na większości czytelników powieści kryminalnych książki Sjowall i Wahloo nie zrobią dużego wrażenia, jakie zapewne wywoływali dekady temu. Niestety ale współcześni pisarze kryminalni prześcigają się w metodach zaskakiwania czytelnika, wymyślając przy tym niezliczone i często nierealne intrygi fabularne, tylko po to by wywołać u nas wstrząs. Działanie mające zapewnić wierne grono czytelnicze niestety przyzwyczaja nas do tego schematu, co może w rezultacie odpychać od mniej widowiskowych powieści. Kryminały Sjowall i Wahloo to solidne policyjne powieści kryminalne, gdzie nie ma wiele akcji, a miejsce jej zajmuje realne i żmudne śledztwo policyjne, co nie każdemu przypadnie do gustu. O ile nawet mnie znużyły pierwsze dwa tomy – „Roseanna” i minimalnie lepszy „Mężczyzna który rozpłynął się w powietrzu”, niewystarczająco mnie wciągając, o tyle „Zamknięty Pokój” zrekompensował mi wszystkie niedostatki z nawiązką. Jest to bardzo dobra powieść kryminalno – policyjna, z ciekawymi przeplatającymi się wątkami oraz niebanalnym humorem - scena policyjnego nalotu na kryjówkę złodziei to istny majstersztyk, a postać buldożera Olssona wywołuje nieustanny uśmiech na twarzy. Zakończenie, mimo iż komiczne, przynosi gorzką refleksję na temat dążenia do prawdy materialnej przez wymiar sprawiedliwości i efektywności tychże starań. Poza tym odniosłem wrażenie iż pod wpływem przeżyć w życiu prywatnym komisarz Martin Beck pokazuje się czytelnikom z bardziej człowieczej, a nie policyjnej strony niż dotychczas, co stanowi dla mnie plus.

Podsumowując – szczerze polecam! Szwedzka para ze starcia z klasycznym motywem kryminalnym - zagadką zamkniętego pokoju – wyszła zwycięsko, kradnąc moją uwagę. Ocena 7,5.

Kolejny, nr 8 z dziesięciotomowej serii klasycznych policyjnych kryminałów autorstwa Sjowall i Wahloo. Pozycja obowiązkowa dla fanów kryminałów – szwedzkie małżeństwo to protoplaści współcześnie nam znanych i licznych szwedzkich pisarzy, a których nazwiska tak ciężko mi spamiętać i ad hoc przytoczyć (na marginesie – przeglądając półki w księgarniach odnoszę wrażenie, iż...

Przeczytawszy Wóz strażacki który zniknął, nie miałam dobrego zdania ani o książce ani o autorach. Sięgając po Zamknięty pokój postanowiłam dać im jeszcze jedną szanse. Nie żałuję. Książka bardzo przypadła mi do gustu. Napisana w charakterystyczny sposób dla szwedzkiego małżeństwa, jest ciekawa fabuła i humor powalający z nóg. W zamkniętym pokoju na próżno szukać super bohatera policjanta, który grzeszy inteligencją i intuicja, który ukończył wszelkiego rodzaju kursy FBI, CSI itp. i wie jak złapać szalejącego psychopatę. Nie, tu nikogo takiego nie ma. Książka w sposób prześmieszny i obawiam się, że też prawdziwy opisuję prace zwykłych funkcjonariuszy. Pokazuje jakie podstawowe błędy i zaniedbania popełniają policjanci. To mi się podoba. Chcę więcej takich książek, bo ma się już przesyt w kółko czytając o wymuskanych, wyidealizowanych super szpiegach. W Wozie strażackim który zniknął państwo Sjöwall i Wahlöö humorem nie pogrzeszyli za to w Zamkniętym pokoju jest go pod dostatkiem. Za opis sceny wejścia do mieszkania grupy specjalnej autorzy powinni dostać nagrodę. Tego w żadnej książce nie przeczytałam i już chyba nie przeczytam. Ekipa Buldożera popełnia takie błędy, że boki zrywać, aż się nie chce wierzyć, ale i tak naszych polskich służb specjalnych nie przebije nikt. Buldożer swoich ludzi zaprowadził do właściwego mieszkania a „naszym” nawet to się nie udaję. Zakończenie książki jest zaskakujące i …prześmieszne. Sięgnijcie po tę książkę a nie pożałujecie. Obiecuje!

Przeczytawszy Wóz strażacki który zniknął, nie miałam dobrego zdania ani o książce ani o autorach. Sięgając po Zamknięty pokój postanowiłam dać im jeszcze jedną szanse. Nie żałuję. Książka bardzo przypadła mi do gustu. Napisana w charakterystyczny sposób dla szwedzkiego małżeństwa, jest ciekawa fabuła i humor powalający z nóg. W zamkniętym pokoju na próżno szukać super...