Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie cierpię określenia "literatura kobieca", bo uważam je za obraźliwe względem kobiet, które tego typu literatury nie lubią. Ale każdy się orientuje, co się pod tym terminem kryje, więc użyję go teraz: "Szmaragdowa tablica" to typowa "literatura kobieca".
Akcja toczy się dwutorowo: współcześnie i w czasie II WW. Wątek wojenny jest zajmujący, barwnie pokazuje, jak wyglądało życie Żydów oraz rabowanie dzieł sztuki w okupowanej przez nazistów Francji. Ale niestety psują go sercowe perypetie głównej bohaterki. Momenty romantyczne opisane są w stylu Barbary Cartland, a najbardziej "pikantna" scena erotyczna budzi zdumienie nagromadzeniem wielokropków (w jednym akapicie naliczyłam 10!) oraz ciary żenady (ona "wpuściła do ust jego pocałunek", on "uwolnił jej piersi" itp, itd). Wątek współczesny z kolei to fabularnie połączenie "Kodu Leonarda", "50 twarzy Greya" i (pozbawionego humoru) "Dziennika Bridget Jones". Ale za to styl..! Nie wiem, może to wina tłumacza, ale czytając ma się wrażenie, że pisała to jakaś afektowana nastolatka z ograniczonym zasobem słownictwa. Dialogi brzmią nienaturalnie i jest w nich masa jakby na siłę wciśniętych wulgaryzmów. Do tego ta żałosna główna bohaterka... Ponoć wykształcona i inteligentna, a gada głupoty i zachowuje się kompletnie nieracjonalnie. Daje sobą manipulować facetowi, bo jej imponują jego wpływy i bogactwo. Ufa byle komu. Smutki co chwila wypłakuje na ramieniu przyjaciela geja (który ma do niej anielską cierpliwość). I nawet nie potrafi przygotować sobie obiadu. Wybitnie nieciekawa i irytująca postać.
Dobiłam do końca, bo w sumie czyta się to w miarę szybko, a byłam ciekawa zakończenia perypetii bohaterów (które okazało się rozczarowujące) oraz wyjaśnienia zagadki obrazu (która nie została wyjaśniona).
Podsumowując - można przeczytać, jeśli akurat nie ma się ciekawszych rzeczy do roboty.

Nie cierpię określenia "literatura kobieca", bo uważam je za obraźliwe względem kobiet, które tego typu literatury nie lubią. Ale każdy się orientuje, co się pod tym terminem kryje, więc użyję go teraz: "Szmaragdowa tablica" to typowa "literatura kobieca".
Akcja toczy się dwutorowo: współcześnie i w czasie II WW. Wątek wojenny jest zajmujący, barwnie pokazuje, jak...

Oj, słabiutka baardzo... Może i pomysł na intrygę niezły (trochę jak w "Przewrotnym planie" P.Kerra), ale styl wyjątkowo męczący - autor chyba pobił rekord w ilości przypadających na stronę wielokropków. Raczej odradzam.

Oj, słabiutka baardzo... Może i pomysł na intrygę niezły (trochę jak w "Przewrotnym planie" P.Kerra), ale styl wyjątkowo męczący - autor chyba pobił rekord w ilości przypadających na stronę wielokropków. Raczej odradzam.

Bardzo przyjemne czytadełko. Uroczy klimat angielskiej prowincji i równie urocza główna bohaterka. Jednak porównywać ten kryminał do utworów Agathy Christie to tak, jak porównywać fiata z ferrari. Poza tym, tłumaczenie jest momentami tak złe (zwłaszcza w aspekcie konstrukcji zdań), że aż zęby bolą.

Bardzo przyjemne czytadełko. Uroczy klimat angielskiej prowincji i równie urocza główna bohaterka. Jednak porównywać ten kryminał do utworów Agathy Christie to tak, jak porównywać fiata z ferrari. Poza tym, tłumaczenie jest momentami tak złe (zwłaszcza w aspekcie konstrukcji zdań), że aż zęby bolą.