Sora i Shiro po trafieniu do świata gdzie wszystko załatwia się za pomocą gier, sporo w nim namieszali, powiększając ziemie należące do ludzi, czyli najsłabszej rasy w tej krainie. Bo takich wymagających poczynaniach każdy potrzebuje odrobiny wolnego. W tomie czwartym rodzeństwo wraz z grupką towarzyszy odpoczywa od wszelakich obowiązków, oddając się miłemu leniuchowaniu. Niezbyt długo mogą cieszyć się oni beztroską, bo zostanie ona przerwana przez pojawienie się tajemniczej postaci zwanej Plum. Jest ona wysłannikiem dharmpirów (jednej z ras),która błaga dwójkę niesamowitych graczy o pomoc dla siebie, jak i syren. Obu nacjom grozi wyginięcie, jeśli nie podejmą oni zdecydowanych kroków. Nowe wyzwanie i zarazem możliwość „podbicia” kolejnych ras to dla głównych bohaterów okazja, której przepuścić nie mogą. W tym przypadku „gra”, w której będą brać udział, będzie jednak znacząco inna od tego, co doświadczyli do tej pory. Chłopak będzie musiał bowiem rozkochać w sobie królową syren. Tylko dzięki temu uda się uratować obje nacie przed ostateczną zagładą. Wielce pomocne może okazać się doświadczenie z wszelakich gier randkowych, które namiętnie ogrywał. Już sam zarys fabularny tej części jasno daje do zrozumienia, że będzie szalenie i z dużą dawką „podtekstów”. Samo tempo akcji dość mocno tutaj jednak zwalnia i zgodnie z naturą „light nowelek”, na czytelnika czeka porcja prostej i przyjemnej opowieści, gdzie autor w głównej mierze skupia się na prezentacji wspomnianych ras. Stara się on pokazać ich przeszłość oraz nieprzemyślane decyzje, które doprowadziły do sytuacji, kiedy znalazły się one na krawędzi wyginięcia. Fabuła w kilka miejscach jest dość intrygująca i mogąca mile zaskoczyć czytelnika, wszystko to jednak staje się jedynie wstępem do właściwej „akcji”, która pojawi się w kolejnym tomie.

Cała recenzja na;

https://gameplay.pl/news.asp?ID=127093

Sora i Shiro po trafieniu do świata gdzie wszystko załatwia się za pomocą gier, sporo w nim namieszali, powiększając ziemie należące do ludzi, czyli najsłabszej rasy w tej krainie. Bo takich wymagających poczynaniach każdy potrzebuje odrobiny wolnego. W tomie czwartym rodzeństwo wraz z grupką towarzyszy odpoczywa od wszelakich obowiązków, oddając się miłemu leniuchowaniu....

Jest już trochę późna pora, a mam zamiar przeczytać jeszcze sporo rozdziałów, więc od razu przejdę do meritum. Kolejny tom przepełniony humorem, erotycznymi lecz nie "18+ scenami" :-) (musiałem). Pojawienie się nietypowego gościa przewraca świat rodzeństwa do góry nogami? A może daje im sposobność na podbicie kolejnych nacji? Tego możemy się jedynie domyśleć. Snując nasze przemyślenia oraz wywody, będziemy brnąć głębiej i głębiej w naszą ujmującą oryginalną fabułę, czy uda nam się domyśleć w jaki sposób tym razem rodzeństwo osiągnie sukces? Dochodzą nowi bohaterowie, nowe rozterki, więcej akcji oraz o wiele wiele więcej spanikowanej Dolusi. Przebrnąłem przez ten tom znów jak dzik przez pole kapusty pochłaniając wszystko na co natrafiłem, [w przerwach w przygodzie z Zwiadowcą oraz Cykadami].Jeśli podobał się wam poprzedni tom to na tym na pewno się nie rozczarujecie.

Jest już trochę późna pora, a mam zamiar przeczytać jeszcze sporo rozdziałów, więc od razu przejdę do meritum. Kolejny tom przepełniony humorem, erotycznymi lecz nie "18+ scenami" :-) (musiałem). Pojawienie się nietypowego gościa przewraca świat rodzeństwa do góry nogami? A może daje im sposobność na podbicie kolejnych nacji? Tego możemy się jedynie domyśleć. Snując nasze...

Czwarty tom No game no life zaczyna się wakacjami Sory i Shiro, władców Elkii w Unii Wschodniej. Jednak szybko zostają zakłócone przez zjawienie się tajemniczej osoby zwanej Plum, błagającej ich o pomoc. Okazuje się, że dziewczyna jest wysłannikiem dharmpirów i syren, którym grozi wyginięcie. Czy Sora i Shiro pozwolą na wymarcie dwóm rasom? Czy zdołają wygrać w niezrozumiałej dla nich grze zwanej miłością? Czy rozkochają w sobie przepiękną syrenią królową?
W posłowie na końcu poprzedniego tomu Kamiya zapewnia, że czwarty tom będzie luźną sielanką. Faktycznie dotrzymał słowa, lecz nie zupełnie. W końcu, czym byłoby No game no life bez potyczki rodzeństwa i gier. Do tego tom ten jest wręcz idealnym prowadzeniem do akcji właściwej, która niestety rozegra się dopiero w tomie piątym. Teraz dowiadujemy się o przeszłości dwóch ras. Obie powoli wymierają i czeka ich niechybny koniec, chyba, że znajdzie się śmiałek, który wygra w grze syreniej królowej. Taki jest wątek przewodni całego tomu, okraszonego przyjemnymi widoczkami pięknych panien w strojach kąpielowych i nadmiernymi podtekstami. Wynikającymi głównie z problemów dharmpirów, które muszą się czymś żywić i syren, które muszą się rozmnażać. Oczywiście ze względów na to, że Kamiya bardzo pilnuje scen +18 wszystko zostaje w japońskiej strefie ecchi, czyli tłumacząc na nasze, zwykły podtekstów seksualnych i niedopowiedzianych fantazji. Dam radę, czas się przyzwyczaić, bo autor wyraźnie nie ma zamiaru zrezygnować z tych elementów. Osobiście za nimi nie przepadam, ale nie są one na tyle wulgarne czy odpychające, aby przez nie porzucić lekturę. Fabuła zapowiada się dość interesująco. Czy Sora obeznany w symulatorach randek poradzi sobie z okazywaniem prawdziwych uczuć i wygra w grze syreniej królowej? Strasznie mnie to intrygowało i powiedziawszy szczerze zakończenie nie rozczarowało, aczkolwiek pozostawiło lekkie podirytowanie w oczekiwaniu na kolejny tom, aby dowiedzieć się jak z tego wybrnęli. Jednak drużyna Sory powiększona o Izunę, Ino i Miko dają czadu, więc z niecierpliwością będę wyczekiwać kontynuacji. I chciałabym zaznaczyć, że z początku bezsensowne scenki i rozwiązania, które wydawały mi się zapychaczami miejsca lub wciskaniem czegokolwiek, bo się akurat nie miało pomysłu, na sam koniec zostają wyjaśnione. Czytelnik dostaje olśnienia, skomentowane krótkim „aaa to o to chodziło”. Stąd spokojnie, nie zrażać się tylko wytrwać do końca.
W sprawach technicznym zacznę od monotonni powtarzanej przy każdej opinii o No game no life. Śliczna różowa okładka i przepiękne rysunki wewnątrz. Co do samego tłumaczenia znalazłam jeden zgubiony myślnik i jedną literówkę, także Waneko postarało się. Także Kamiya poprawił się w pisaniu, dzięki czemu podczas dialogów już się tak nie gubiłam, jak w poprzednich tomach, mimo iż nadal unikał stawiania „— powiedział Sora”. Sprawę rozwiązał ciekawie i po swojemu, co tylko dodaje uroku nowelce. Jedyny minus, jaki chciałbym autorowi zarzucić to niepotrzebne powtarzanie składu osób znajdujących się w danym miejscu. Trochę męczyło, co pewien czas czytać „Sora, Shiro, Miko, Izuna, Ino, Steph”, zwłaszcza, że przeważnie w tych momentach tylko oni byli w okolicy.
I to chyba wszystko.
Podsumowanie: Czwarty tom No game no life polecam, aczkolwiek dobrze po przeczytaniu go mieć już pod ręką tom piąty. Dzięki temu uniknie się wyczekiwania na rozwiązanie akcji i zżerającego od środka pytania „co dalej?”. Oczywiście fanów tytułu serdecznie zachęcam do kontynuacji przygody z wybitną dwójką rodzeństwa. Fanów gatunku i tych, których zainteresowałam a przybyli tu po raz pierwszy lub sprawdzają jak rozwija się akcja wraz z kolejnymi tomami, zachęcam do zapoznania się osobiście z nowelką i odsyłam do tomu pierwszego. No game no life jest przyjemną historią, dostarczającą chwili oderwania od szarej codzienności i przeniesienia do fantastycznego świata. Nie nudzi, potrafi wciągnąć, interesuje a także zachęca do czekania na kolejne wydania. Jednym zdaniem: spełnia wszystkie wymogi light novel.

Czwarty tom No game no life zaczyna się wakacjami Sory i Shiro, władców Elkii w Unii Wschodniej. Jednak szybko zostają zakłócone przez zjawienie się tajemniczej osoby zwanej Plum, błagającej ich o pomoc. Okazuje się, że dziewczyna jest wysłannikiem dharmpirów i syren, którym grozi wyginięcie. Czy Sora i Shiro pozwolą na wymarcie dwóm rasom? Czy zdołają wygrać w...

Taka sama jak anime

Taka sama jak anime