świetna książka prowokująca do refleksji nad własnym dziedzictwem... a przy okazji wzruszająca historia dorastania małej dziewczynki:)

świetna książka prowokująca do refleksji nad własnym dziedzictwem... a przy okazji wzruszająca historia dorastania małej dziewczynki:)

Kochająca do granic nienawiści, okrutna w swej dobroci. Femme Fatale o sercu które własnoręcznie złamała, płonąca szaleńczą radością w morzu rozpaczy. Przebiegła i podstępna, o czystej duszy i antracytowo czarnym sumieniu, bez litości dla innych i siebie samej. Genialna anielica i wiedźma w jednej osobie, rozgrywająca teatrem ludzkich marionetek spektakl życia wedle własnego scenariusza, zwykle słusznie, lecz rzadko moralnie według ogólnie przyjętego kanonu. Tragiczna w swojej wspaniałości - Dina.

Kochająca do granic nienawiści, okrutna w swej dobroci. Femme Fatale o sercu które własnoręcznie złamała, płonąca szaleńczą radością w morzu rozpaczy. Przebiegła i podstępna, o czystej duszy i antracytowo czarnym sumieniu, bez litości dla innych i siebie samej. Genialna anielica i wiedźma w jednej osobie, rozgrywająca teatrem ludzkich marionetek spektakl życia wedle...

Ciekawa literatura skandynawska, pełna mroczności i tajemniczości.

Ciekawa literatura skandynawska, pełna mroczności i tajemniczości.

Zdecydowanie najlepsza (ostatnia) część trylogii. Historia niezwykłej kobiety Diny i jej rodziny. Napisana pięknym językiem. Przeczytałam i szczerze polecam.

Zdecydowanie najlepsza (ostatnia) część trylogii. Historia niezwykłej kobiety Diny i jej rodziny. Napisana pięknym językiem. Przeczytałam i szczerze polecam.

Koniec trzeciego tomu a już zdążyłam zaprzyjaźnić się z wielką rodziną Diny. Bardzo dobrze napisana trylogia - ale do wysokiego poziomu literackiego Wassmo już zdążyła mnie przyzwyczaić. Tym sposobem przeczytałam wszystkie książki tej autorki, jakie posiadam. LC podpowiada, że został jeszcze "Dom ze ślepą werandą" wydany w 1991 roku. Na wersję ebookową nie mam co liczyć, może uda się znaleźć w antykwariacie? :)

Koniec trzeciego tomu a już zdążyłam zaprzyjaźnić się z wielką rodziną Diny. Bardzo dobrze napisana trylogia - ale do wysokiego poziomu literackiego Wassmo już zdążyła mnie przyzwyczaić. Tym sposobem przeczytałam wszystkie książki tej autorki, jakie posiadam. LC podpowiada, że został jeszcze "Dom ze ślepą werandą" wydany w 1991 roku. Na wersję ebookową nie mam co liczyć,...

Długo się zastanawiałam czy chcę dalej czytać o tej dziwnej rodzinie. Z drugiej strony ciekawość czy może ty razem udało się im jakoś normalnie żyć była wielka. Z drugiej strony jak powiedziało się A to powinno się pójść dalej.
No i ....... przeczytałam. Równie jak poprzednie dwie części i ta mnie wciągnęła. Choć nadal nie rozumiem dlaczego ludzie potrafią sobie tak bez sensu komplikować i tak już mocno skomplikowane życie :(

Długo się zastanawiałam czy chcę dalej czytać o tej dziwnej rodzinie. Z drugiej strony ciekawość czy może ty razem udało się im jakoś normalnie żyć była wielka. Z drugiej strony jak powiedziało się A to powinno się pójść dalej.
No i ....... przeczytałam. Równie jak poprzednie dwie części i ta mnie wciągnęła. Choć nadal nie rozumiem dlaczego ludzie potrafią sobie tak bez...

Najlepsza z trylogii o Dinie.

Najlepsza z trylogii o Dinie.

Trzyma poziom. Jedyny minus to czytanie kolejnych części w tak dużych odstępach...

Trzyma poziom. Jedyny minus to czytanie kolejnych części w tak dużych odstępach...

Zdecydowanie lepsza od "Syna szczęścia" - dużo dynamiki i emocji, mało filozofowania. Dałabym 7,5 gwiazdki, gdyby się dało.

Zdecydowanie lepsza od "Syna szczęścia" - dużo dynamiki i emocji, mało filozofowania. Dałabym 7,5 gwiazdki, gdyby się dało.

Reinsens po raz trzeci i ostatni

Herbjørg Wassmo w trzeciej części trylogii o Dinie po raz kolejny dowiodła, że mocną stroną jej powieściopisarstwa jest obrazowość języka. Niespotykana łatwość w przekuwaniu wrażeń zmysłowych na słowa, zróżnicowane tempo narracji i wprawa w sporządzaniu portretów literackich przesądzają o wysokiej klasie warsztatu pisarskiego Norweżki. I jakby tego było mało, autorka na planie treściowym "Dziedzictwa Karny" dochowuje wierności atmosferze obyczajowej dziewiętnastowiecznego zmierzchu i epokowym modom.

Nieczęsto mam okazję stanąć twarzą w twarz z tak monumentalnym dziełem, które opowiada o różnorodnych wariantach kobiecego losu na północnych krańcach Norwegii. Ponieważ woda jest symbolicznie utożsamiana z żywiołem kobiecości, to nic nie stoi na przeszkodzie, aby posłużyć się akwatyczną metaforyką. Fabułę napędzają strumienie estrogenu i progesteronu, które raz płyną wartko i potoczyście, innym razem leniwie meandrują, aż w końcu spływają kaskadami zdań. Portrety kobiecych bohaterek Wassmo w niczym nie przypominają ołówkowych szkiców, tylko hiperrealistyczne obrazy powstałe w technice trójwymiarowej iluzji.

Kobiecość – zarówna ta uciemiężona, jak i ta wyzwolona – staje się tematem naczelnym całej trylogii. Z jednej strony przyglądamy się Hannie żyjącej z piętnem bękarta lapońskiej dziewki, natomiast z drugiej – obserwujemy pochodzącą z profesorskiego domu Annę, która wyrzeka się roli kanapowego pieska na kopenhaskich salonach i postanawia wieść życie u boku Beniamina Grøneleva, na ziemi zapomnianej przez Boga i ludzi. Narrator posługuje się retoryką dziewiętnastowiecznej moralności, wypowiadając się o sprawach dotyczących kobiet, które wówczas zamiatano pod dywan. Tak więc tematami tabu poruszanymi w tej części trójksięgu są zazdrość i zdrada w małżeństwie, przemoc w rodzinie, spędzanie płodów i bezdzietność, a nawet choroby weneryczne. W powieściowym świecie Wassmo za tajemniczą przypadłość uchodzi ponadto epilepsja, na którą cierpi Karna, córeczka młodego doktora, a sposoby zapobiegania atakom padaczki u dziewczynki dobrze korespondują ze stanem ówczesnej wiedzy medycznej. Na szczycie tej kobiecej piramidy znajduje się Dina, która mimo upływu lat nadal roztacza wokół siebie atmosferę skandalu, poluzowując pęta obyczajowego gorsetu. Prospołeczna działalność bohaterki sprawia, że miejscowi patrzą na nią przychylniejszym okiem, lecz jej seksualna rozwiązłość nie przestaje budzić kontrowersji.

Pisarka dyskretnie przygotowuje nas do rozstania z osadą w Reinsens, która chyli się ku ekonomicznej zapaści. Centrum świata przedstawionego przenosi się do lepiej skomunikowanego ze światem Strandstedet. Mimo zmiany miejsca akcji sprawy, emocje i namiętności bohaterów pozostają takie same, bo Wassmo jak mało kto potrafi przejrzeć na wylot ludzkie dusze i serca. Powieściopisarka jak nikt inny przemawia do wyobraźni czytelnika na różnej skali decybeli: od łagodnego dźwięku fal rozbijających się u wybrzeży Reinsens i szelestu długich sukien, przez ludzki krzyk, do pomruków ciżby wypełniającej salę koncertową w hotelu Diny. Zatem nic w tym dziwnego, że cisza po przerzuceniu ostatniej kartki staje się tak rozpaczliwie nieznośna.

Reinsens po raz trzeci i ostatni

Herbjørg Wassmo w trzeciej części trylogii o Dinie po raz kolejny dowiodła, że mocną stroną jej powieściopisarstwa jest obrazowość języka. Niespotykana łatwość w przekuwaniu wrażeń zmysłowych na słowa, zróżnicowane tempo narracji i wprawa w sporządzaniu portretów literackich przesądzają o wysokiej klasie warsztatu pisarskiego Norweżki. I...