Śmierć porucznika: momenty były, przyznaję, bardzo udane, ale ogół sztuki niezwykle żenujący. Dość powiedzieć, że Mrożek chyba zamierzał spoufalić się z młodzieżą przybliżając jej Mickiewicza, ale oczywiście „przewrotnie” i „z przymrużeniem oka.” I rzeczywiście, nawiązania do Sonetów odeskich, Romantyczności i tym podobnych kłębią się gęsto, ale brak zgrabnego ujęcia obiecującego konceptu. Dowcip okazywał się zbyt dobroduszny, okrągły i miękki, język karykaturalnie udziwniony, a scena zbiorowa z chórem Wykolejonej Młodzieży niezręczna w odbiorze.

Czarowna noc to właściwie krótkie opowiadanie, choć może zapewne zyskać na wartości humorystycznej po wprowadzeniu na scenę. Naprawdę pozytywnie zaskoczyło mnie nawiązanie do „Solaris” (wątek kobiety pojawiającej się we śnie),a już od wprowadzenia bohaterów (Pana Kolegi i Drogiego Pana Kolegi) pojawiał się uśmiech na ustach. Tym razem nie było „momentów”, żart równy pod względem napięcia, raczej opierający się na spiętrzaniu sytuacji niż na ciągłych kulminacjach i rozładowywaniu napięcia za pomocą sekwencji point. Moim zdaniem za mocny akcent padł na problem ontologiczny, ponieważ odbiorca i tak odczułby go podskórnie, a przez te wywody zaburzyła się zupełnie beztroska atmosfera farsy. Mrożek sam zauważył w Uwagach o ewentualnej inscenizacji do swojego debiutu dramatycznego, że sztuka, która nachalnie doprasza się interpretacji, traci na wartości. Tak jak zazwyczaj, Mrożek ma problem z eleganckim domknięciem fabuły i wszystko na końcu trochę oklapło, ale do immanentnej cechy jego twórczości trzeba się przyzwyczaić.

Krawiec: wydźwięk podobny do Tanga przez zestawienie formy i naturalności, język nietypowy dla Mrożka, bo kwiecisty i szekspirowski w wymowie, czasami tylko poprzetykany słownictwem potocznym. Trudno tutaj dostrzec głębszy sens. Takie potpourri na tematy z Mrożka.

Z powyższej trójki najbardziej godna przeczytania Czarowna noc, do reszty nie zachęcam zbyt gorąco.

Śmierć porucznika: momenty były, przyznaję, bardzo udane, ale ogół sztuki niezwykle żenujący. Dość powiedzieć, że Mrożek chyba zamierzał spoufalić się z młodzieżą przybliżając jej Mickiewicza, ale oczywiście „przewrotnie” i „z przymrużeniem oka.” I rzeczywiście, nawiązania do Sonetów odeskich, Romantyczności i tym podobnych kłębią się gęsto, ale brak zgrabnego ujęcia...