Trudno zaklasyfikować książkę Cichego, czy to literatura piękna, czy zbiór osobistych impresji? W sumie niewiele się tam dzieje, ot wychodzi autor na spacer z psem i bardzo szczegółowo, z dużą uważnością opisuje wszystko to, co widzi dookoła. Na pozór wygląda to na wielkie nudziarstwo, ale nie, uważność autora, jego oko do najmniejszego szczegółu czynią tę lekturę w większości frapującą.

Nasuwa mi się refleksja, że uprawia Cichy poezję dnia codziennego, wędrując po warszawskiej Ochocie, rejestruje najdrobniejsze zmiany w otoczeniu: ulice, drzewa, krzewy, ptaki dookoła nie mają dla niego żadnych tajemnic. Dostajemy też kronikę zmieniającego się dookoła świata spisywaną dzień po dniu, od śniegu w zimie po czerwcowy wybuch lata.

Po lekturze książki i ja spróbowałem spacerować uważnie: szedłem nad rzeką i obserwowałem, jak się zmienia trawa, jak wyglądają drzewa, jakie ptaki się pojawiają, jaka jest konsystencja ziemi pod stopami, co słyszę, jakie zapachy są w powietrzu. To bardzo ciekawe doświadczenie, ale i ćwiczenie, bo takie uważne bycie z naturą wszystkimi zmysłami trzeba ćwiczyć.

Książka niesie też szersze, filozoficzne, przesłanie, powiedziałbym, że przedstawia Cichy program uważnego życia. Jego elementy? Po pierwsze bycie tu i teraz: „Też kiedyś jeździłem i latałem. Chciałem być wszędzie i zjeść oczami wszystko. A później zdałem sobie sprawę, że wszystko mam tutaj, koło siebie. I teraz ruszam się z domu bardzo niechętnie. Praktykuję starożytną sztukę siedzenia na miejscu, bo ona jest sztuką, tak jak sztuką jest podróżowanie. Sztuka siedzenia wymaga dojścia do ładu z pewną odmianą wewnętrznego niepokoju, który zrywa człowieka z miejsca. Który powoduje, że człowieka nosi. Sztuka siedzenia wymaga wyzbycia się iluzji, że życie jest gdzie indziej”. No cóż, ja jeszcze do takiej postawy nie dojrzałem, ciągnie mnie wciąż w różne miejsca...

Po drugie mocno podkreśla Cichy wagę bezpośredniego doświadczenia: „Mój świat jest moim doświadczeniem. Nie jest tym, co przeczytałem w książkach i gazetach ani co obejrzałem w internecie albo w telewizji.” I dalej radzi: „Przede wszystkim: jak najmniej polityki. Jak najmniej kibicowania, jak najmniej tego nacisku „za-czy-przeciw”. Jeżeli już, to najwyżej trochę sportu. Histeria ekranów. Telewizyjne bielmo zasłaniające oczy”. Bardzo mi to bliskie podejście, ale czy da się tak żyć?

Po trzecie pogodzenie się ze światem: „Życie w zgodzie ze światem wydaje mi się głębsze, bardziej drożne, spokojniejsze i pełniejsze szacunku dla istnienia. Życie w proteście jest podobne do pozostawania w skurczu. Sprzeciw wobec tego, na co nie ma się wpływu, nosi cechy samookaleczenia”.

Oczywiście mamy też intymny kontakt z naturą, uwielbienie dla niej prawie religijne: „Dostojeństwo drzew budzi cześć. Są i osobami, i miejscami. Chodzę do nich jak do znajomych, którzy zawsze są w domu. Pobieram od nich nauki. Bycia na miejscu. Ukorzenienia. I odnowy przez całe życie. Z ogromów świata większe od nich są tylko góry, chmury, rzeki, burze i morza”. Piękne to i bliskie mi...

Bardzo poruszająca, niezwykła książka, będę do niej wracać.

Trudno zaklasyfikować książkę Cichego, czy to literatura piękna, czy zbiór osobistych impresji? W sumie niewiele się tam dzieje, ot wychodzi autor na spacer z psem i bardzo szczegółowo, z dużą uważnością opisuje wszystko to, co widzi dookoła. Na pozór wygląda to na wielkie nudziarstwo, ale nie, uważność autora, jego oko do najmniejszego szczegółu czynią tę lekturę w...

Po "Notatkach z terenu" i "Patykach, badylach" innych autorów ta malutka książka to kolejne warsztaty uważności. Chętnie przeczytałbym opowieść dedykowaną dwóm pozostałym porom roku. Gratuluję autorowi wrażliwości i polecam tę perełkę!

Po "Notatkach z terenu" i "Patykach, badylach" innych autorów ta malutka książka to kolejne warsztaty uważności. Chętnie przeczytałbym opowieść dedykowaną dwóm pozostałym porom roku. Gratuluję autorowi wrażliwości i polecam tę perełkę!

Książka ma bardzo dobre fragmenty a nawet poszczególnie zdania, natomiast nie wpływa to na całość która mimo wszystko jest lekko przeciągnięta.

Książka ma bardzo dobre fragmenty a nawet poszczególnie zdania, natomiast nie wpływa to na całość która mimo wszystko jest lekko przeciągnięta.

Przed lekturą wydawało mi się, że to książka dla mnie, ponieważ na co dzień raczej pozwalam rzece płynąć, niż próbuję zawrócić jej bieg. Autor jednak poziomem akceptacji otoczenia, oraz szczegółami, które opisuje nieco mnie osobiście przeraził. Z książki zostawiam w głowie fragment o psach jako nauczycielach życia, parę fragmentów dotyczących religii, oraz historię o szczęściu, która kończy powieść.

Przed lekturą wydawało mi się, że to książka dla mnie, ponieważ na co dzień raczej pozwalam rzece płynąć, niż próbuję zawrócić jej bieg. Autor jednak poziomem akceptacji otoczenia, oraz szczegółami, które opisuje nieco mnie osobiście przeraził. Z książki zostawiam w głowie fragment o psach jako nauczycielach życia, parę fragmentów dotyczących religii, oraz historię o...

"Uczyć się od drzewa bycia na miejscu. Być we świecie na prawach przedmiotu. Być uczestnikiem, a nie sędzią. Odwzajemnianie światu jego neutralności. Zgoda na postać istnienia".

Wiele takich niebanalnych zdań i pogłębionych obserwacji rzeczywistości z książeczki o uważnym zanurzeniu w codzienności – skarbie, którego nie doceniamy.

Przemijanie dokonujące się w każdej sekundzie, a zarazem wielka niezmienność świata.

Często chwyta za gardło.

Tylko dla wyciszonych….

"Uczyć się od drzewa bycia na miejscu. Być we świecie na prawach przedmiotu. Być uczestnikiem, a nie sędzią. Odwzajemnianie światu jego neutralności. Zgoda na postać istnienia".

Wiele takich niebanalnych zdań i pogłębionych obserwacji rzeczywistości z książeczki o uważnym zanurzeniu w codzienności – skarbie, którego nie doceniamy.

Przemijanie dokonujące się w każdej...

Rubryka Michała Cichego w "Wysokich Obcasach" należy do moich ulubionych od pierwszego zaczytania. Każde nowe wydanie czasopisma zaczynam właśnie od felietonu autora. Tak trafiłam w końcu na "Pozwól rzece płynąć" - pozwoliłam płynąć stronom i razem z narratorem dotykałam kolejnych ulic jego małej ojczyzny. Spodziewałam się bardziej wodnych klimatów, tytuł wskazuje jednak na metaforyczną "rzekę" - codzienność. Podobała mi się historia psa Poldka, a do witryn sklepowych zaczynam zaglądać już dziś. I czekam, aż zakwitną malwy. :-)

Rubryka Michała Cichego w "Wysokich Obcasach" należy do moich ulubionych od pierwszego zaczytania. Każde nowe wydanie czasopisma zaczynam właśnie od felietonu autora. Tak trafiłam w końcu na "Pozwól rzece płynąć" - pozwoliłam płynąć stronom i razem z narratorem dotykałam kolejnych ulic jego małej ojczyzny. Spodziewałam się bardziej wodnych klimatów, tytuł wskazuje jednak na...

A mnie nie zachwyca!
Momentami jest to strumień świadomości, ale częściej takie "trzy po trzy".
Jedyna zaletą książki jest jej długość.

A mnie nie zachwyca!
Momentami jest to strumień świadomości, ale częściej takie "trzy po trzy".
Jedyna zaletą książki jest jej długość.

Spokojna, refleksyjna książka. Wymaga wyciszenia i osobnego miejsca do czytania. Pomiędzy piękne opisy Ochoty, jesieni, zimy i wiosny, przypadkowych sytuacji, których świadkiem jest autor, zostają wplecione wnikliwe spostrzeżenia, zabawne cytaty z rozmów, albo refleksje natury ogólnej. Michał Cichy jest bardzo uważnym obserwatorem i że zwyczajnych, powszednich zdarzeń, spotkań czy scenografii Warszawskiej Ochoty wydobywa barwy, mądrość, zadziwienie.

Spokojna, refleksyjna książka. Wymaga wyciszenia i osobnego miejsca do czytania. Pomiędzy piękne opisy Ochoty, jesieni, zimy i wiosny, przypadkowych sytuacji, których świadkiem jest autor, zostają wplecione wnikliwe spostrzeżenia, zabawne cytaty z rozmów, albo refleksje natury ogólnej. Michał Cichy jest bardzo uważnym obserwatorem i że zwyczajnych, powszednich zdarzeń,...

Wyjeżdżamy na drugie końce światów, do lasu, na wieś, żeby uczyć się uważności, tymczasem wystarczy być w swoim małym świecie, np. na Ochocie.
„Stanąłem pośrodku świata i rozejrzałem się dookoła” tak Michał Cichy zaczyna „Pozwól rzece płynąć” (16/52). Uważność to kiedy wiesz jak ma na imię Twój sąsiad, jakie kolory mają pory roku na Twoim osiedlu, czyj pies ujada w nocy, a która sąsiadka kończy dzisiaj 52. urodziny.

Wyjeżdżamy na drugie końce światów, do lasu, na wieś, żeby uczyć się uważności, tymczasem wystarczy być w swoim małym świecie, np. na Ochocie.
„Stanąłem pośrodku świata i rozejrzałem się dookoła” tak Michał Cichy zaczyna „Pozwól rzece płynąć” (16/52). Uważność to kiedy wiesz jak ma na imię Twój sąsiad, jakie kolory mają pory roku na Twoim osiedlu, czyj pies ujada w nocy, a...

Cytat z książki, który najlepiej odda jej piękno - Zapuszczanie korzeni jest procesem wewnętrznym. Musiałem na dobre zadomowić się w sobie, żeby zadomowić się w okolicy. Przestałem chcieć być kimś innym. Wróciłem do siebie.

Cytat z książki, który najlepiej odda jej piękno - Zapuszczanie korzeni jest procesem wewnętrznym. Musiałem na dobre zadomowić się w sobie, żeby zadomowić się w okolicy. Przestałem chcieć być kimś innym. Wróciłem do siebie.