Kronika ptaka nakręcacza

Kapitalna książka. Tak, jak ktoś już wcześniej napisał ta powieść ma warstwy a jest ich kilka. Może wymienię tylko te najważniejsze i te które udało mi się dostrzec:
-warstwa psychologiczna, w której poznajemy motywy działania bohaterów, ich nadzieje i lęki, ich smutki i radości a także ich wzajemne interakcje.
-warstwa obyczajowa- tutaj poznajemy codzienne życie bohaterów a także ich niecodzienne przygody i doświadczenia.
-warstwa, którą nie wiem jak nazwać (szkatułkowa?) gdzie w opowieści ukryte są krótsze, nie mniej fascynujące historie
-warstwa oniryczna, w której poznajemy niesamowite sny bohatera gdzie dzieją się rzeczy zgoła przeczące rzeczywistości, rzeczy fantastyczne, że wspomnę tylko o przechodzeniu przez ściany i rozmowy z duchami.
Wiem, że nie wyczerpałem tematu i jest tego dużo, dużo więcej. Ale jeśli chcecie przekonać się sami to najlepiej sięgnijcie po KPN.
Podsumowując to rzeczywiście wybitna książka, jeśli nie arcydzieło i dotychczas najlepszy utwór Murakamiego jaki miałem okazję czytać. Według mnie krytycy nie pomylili się w osądzie, że to najwybitniejsze dzieło tego Japończyka. Myślę, że przygodę z pisarzem spokojnie można zacząć od Kroniki Ptaka Nakręcacza co gwarantuje od razu mocne wejście. Naturalnie, zdarzają się tu też słabsze fragmenty, ale potem niczym sinusoida powieść wraca do bardzo wysokiego poziomu, więc te drobne obniżenia lotów można wybaczyć. Co mi się w niej podobało? Może nie wszystko, ale zdecydowana większość a myślę, że Autor jest uważnym obserwatorem życia i świata i umie to wszystko pięknie opisać dodając jakieś drugie dno. Ma on też niezaprzeczalny talent do snucia opowieści- po prostu. To naprawdę niesamowite dzieło i książka godna polecenia. Polecam. Ocena maksymalna.

Kapitalna książka. Tak, jak ktoś już wcześniej napisał ta powieść ma warstwy a jest ich kilka. Może wymienię tylko te najważniejsze i te które udało mi się dostrzec:
-warstwa psychologiczna, w której poznajemy motywy działania bohaterów, ich nadzieje i lęki, ich smutki i radości a także ich wzajemne interakcje.
-warstwa obyczajowa- tutaj poznajemy codzienne życie bohaterów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dziwna... To słowo nasuwa mi się zawsze po przeczytaniu książek pisarzy azjatyckich. Zawsze mialam problem z kontaktem z ludźmi tych narodowości. Książka jeszcze bardziej utwierdziła mnie w przekonaniu, że są jacyś inni. Nie jestem uprzedzona, tylko takie mam postrzeganie. Za tą dziwność i wprowadzenie mnie w jakby nie rzeczywisty świat, daję 7 gwiazdek.

Dziwna... To słowo nasuwa mi się zawsze po przeczytaniu książek pisarzy azjatyckich. Zawsze mialam problem z kontaktem z ludźmi tych narodowości. Książka jeszcze bardziej utwierdziła mnie w przekonaniu, że są jacyś inni. Nie jestem uprzedzona, tylko takie mam postrzeganie. Za tą dziwność i wprowadzenie mnie w jakby nie rzeczywisty świat, daję 7 gwiazdek.

Pokaż mimo to

Jest u Murakamiego coś czego inni pisarze nie mają, albo mają tego czegoś zdecydowanie mniej, a mianowicie - osobliwy miks nastrojowości, egzotyki i wszechobecnej dziwności, która sprawia, że pomimo braku akcji, nie jesteśmy w stanie przerwać lektury. A książka ta to z kolei kwintesencja owego pokręconego (nomen omen) stylu japońskiego twórcy, stylu, zupełnie niepodrabialnego, jawiącego się zachodnim odbiorcom czymś pomiędzy hipnozą a literackim ASMR... Nie wiem jak inni czytelnicy, ale ja byłem w stanie nawet przymknąć oko na absurdalne zachowania bohaterów (czasem też na ich irytujące zachowania) właśnie ze względu na magię tego jak to jest napisane. Ale żeby nie było; nie uważam, że panuje tu jakiś przerost formy nad treścią. Nic z tych rzeczy. Powieść to solidna, wielowarstwowa, pełna symboli, miejscami surrealistyczna struktura. Jest także zabawna. Gatunkowo mogłaby uchodzić za, bo ja wiem, oniryczną obyczajówkę z kluczem, który jednak nie otwiera wszystkich drzwi jej tajemnic. Niektórzy mogą stwierdzić, że wręcz nie otwiera żadnych drzwi tej historii; klamka ani drgnie, a my nie wiemy co jest po drugiej stronie. Możemy się jedynie mętnie domyślać... Trzymając się tej metafory, mogę jednak stwierdzić, że samo przekręcanie zamka jest tu przyjemnością, a jeśli drzwi nie dają się otworzyć nie dopada nas frustracja, ale ekscytacja oraz chęć znalezienia kolejnych drzwi, kolejnych zamków i klamek. A nuż uda się otworzyć i rozwikłać tę sieć zagadek, związać klamrą i jakimś wspólnym mianownikiem tych bohaterów i ich wątki, wyciągnąć esencję, puentę, przesłanie czy cokolwiek co pozwoli nam na ogarnięcie tego patchworku. Nie wiem czy to komuś pomoże:) Mnie jednak Murakami tym kupił. Zahipnotyzował i zauroczył. A dlaczego nie 10/10? Bo nie mam pojęcia czy za tymi drzwiami faktycznie coś jest. I czy nie jest czasem jak u Leśmiana w wierszu "Dziewczyna".

Jest u Murakamiego coś czego inni pisarze nie mają, albo mają tego czegoś zdecydowanie mniej, a mianowicie - osobliwy miks nastrojowości, egzotyki i wszechobecnej dziwności, która sprawia, że pomimo braku akcji, nie jesteśmy w stanie przerwać lektury. A książka ta to z kolei kwintesencja owego pokręconego (nomen omen) stylu japońskiego twórcy, stylu, zupełnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moim zdaniem książka jest kwintesencją stylu Harukiego Murakami’ego. Zakochałam się w jego piórze po tej lekturze i zostałam jego wierną fanką.
Autor przenosi nas do swojego (momentami alternatywnego) świata, który wciąga czytelnika od pierwszej do ostatniej strony. Dzięki niemu możemy poznać Tokio, poczuć smak piwa, często pijanego przez bohaterów, oraz poznać fantastyczny, inny obraz rzeczywistości.

Polecam całą bibliotekę Murakamiego a w szczególności „Kronikę...”, dzięki której rozpoczęłam moją przygodę z autorem.

Moim zdaniem książka jest kwintesencją stylu Harukiego Murakami’ego. Zakochałam się w jego piórze po tej lekturze i zostałam jego wierną fanką.
Autor przenosi nas do swojego (momentami alternatywnego) świata, który wciąga czytelnika od pierwszej do ostatniej strony. Dzięki niemu możemy poznać Tokio, poczuć smak piwa, często pijanego przez bohaterów, oraz poznać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pozwala całkowicie oderwać się od dziwnej codzienności wkoło.

Pozwala całkowicie oderwać się od dziwnej codzienności wkoło.

Pokaż mimo to

Powieść ta ma tyle warstw ile słoi ma bardzo stare drzewo.Każdy z nas znajdzie w niej coś cennego dla siebie.Często konieczne jest uważne nasłuchiwanie bo dobre wiadomości są nieraz przekazywane cichym głosem.Kto jest lepszy?Ten nad czy ten pod?Żaden nie jest lepszy.Kolejne dwa światy,kolejna magia i filozofia.Ten pisarz otrzyma niebawem literacką nagrodę nobla.

Powieść ta ma tyle warstw ile słoi ma bardzo stare drzewo.Każdy z nas znajdzie w niej coś cennego dla siebie.Często konieczne jest uważne nasłuchiwanie bo dobre wiadomości są nieraz przekazywane cichym głosem.Kto jest lepszy?Ten nad czy ten pod?Żaden nie jest lepszy.Kolejne dwa światy,kolejna magia i filozofia.Ten pisarz otrzyma niebawem literacką nagrodę nobla.

Pokaż mimo to

Książka wciągająca, ale przegadana. Mnogość wątków i postaci wydaje się być przytłaczająca, niemniej czytelnik brnie przez kolejne strony licząc na ich połączenie i rozwikłanie zawiłości fabuły. To, niestety, nie następuje. Opisywane z prawdziwym pietyzmem postaci i wydarzenia wydają się często być obojętne dla fabuły. Również element nadnaturalny wszechobecny w powieści pozostaje bez nawet najdrobniejszego wytłumaczenia. Książka warta polecenia jedynie w charakterze czytadła, niestety nie ma w niej niczego wybitnego.

Książka wciągająca, ale przegadana. Mnogość wątków i postaci wydaje się być przytłaczająca, niemniej czytelnik brnie przez kolejne strony licząc na ich połączenie i rozwikłanie zawiłości fabuły. To, niestety, nie następuje. Opisywane z prawdziwym pietyzmem postaci i wydarzenia wydają się często być obojętne dla fabuły. Również element nadnaturalny wszechobecny w powieści...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeśli jesteście w trakcie czytania i zastanawiacie się nad przerwaniem lektury - polecam tę opcję. Osobiście myślałam, że akcja wciągnie mnie w pewnym momencie lub przynajmniej zakończenie wytłumaczy pewne wątki, może nada im sens. Bardzo się jednak zawiodłam.
Gdybym miała opisać tę powieść jednym słowem nazwałabym ją FRUSTRUJĄCĄ. Po w miarę obiecującym wstępie było tylko gorzej. Murakami stworzył nijakich, mdłych bohaterów, którzy swoim zachowaniem irytują. Niejednokrotnie zastanawiałam się nad wątpliwą logiką zachowania niejednego z nich. Autor wprowadził mnóstwo wątków i pobocznych opowieści - w przytłaczającej większości nużących, niedopowiedzianych, mających znikomy wpływ na główny nurt wydarzeń. Na ostatnich stronach część zagadki wyjaśnia się. Tylko że jest to rozwiązanie sztampowe, niepasujące do pełnej 'dziwności' książki. I kiedy je dostałam, nie miałam już nawet ochoty wiedzieć o co autorowi tak naprawdę chodziło. Ale przynajmniej mogłam odłożyć książkę i z ulgą stwierdzić, że nie będę czytać powieści Murakamiego w najbliższej przyszłości. Szkoda czasu.

Jeśli jesteście w trakcie czytania i zastanawiacie się nad przerwaniem lektury - polecam tę opcję. Osobiście myślałam, że akcja wciągnie mnie w pewnym momencie lub przynajmniej zakończenie wytłumaczy pewne wątki, może nada im sens. Bardzo się jednak zawiodłam.
Gdybym miała opisać tę powieść jednym słowem nazwałabym ją FRUSTRUJĄCĄ. Po w miarę obiecującym wstępie było tylko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kronika ptaka nakręcacza Murakamiego, dużo by o tej książce można pisać ale i tak moim zdaniem nie da się w pełni oddać tego jaka ona jest. Książka pisana stylem prostym, przyjemnym, jak to u Murakamiego a mimo wszystko wcale nie taka prosta do zrozumienia, jednak zrozumienie wcale nie jest tu potrzebne, chodzi głównie o to co i jak czujesz czytając ją, czy przemówi do ciebie na jakimś poziomie czy nie, wszystko zależy od tego jaką osobą jesteś. Myśle ze jest to dosyć typowa sprawa dla większości książek Murakamiego, liczy się przede wszystkim proces czytania i odczuwane przez nas emocje a nie efekt końcowy i zrozumienie historii. W porównaniu z inną również bardzo znaną książka autora, Kafka nad morzem, moim zdaniem kronika Ptaka nakręcacza wypada trochę lepiej, jest mimo wszystko trochę bardziej przystępna dla ludzi zaczynających przygodę z Murakamim i może nas świetnie przygotować na to co spotka nas w Kafce nad morzem, ponieważ sporo motywów jest podobnych. Książka napewno nie wszystkim przypadnie do gustu jednakże uważam, że mimo wszystko warto zejść z głównym bohaterem do ciemnej głębokiej studni, aby tak jak on porozmyślać o życiu, którego nie rozumiemy, być może w jakiś sposób nas ona odmieni.

Kronika ptaka nakręcacza Murakamiego, dużo by o tej książce można pisać ale i tak moim zdaniem nie da się w pełni oddać tego jaka ona jest. Książka pisana stylem prostym, przyjemnym, jak to u Murakamiego a mimo wszystko wcale nie taka prosta do zrozumienia, jednak zrozumienie wcale nie jest tu potrzebne, chodzi głównie o to co i jak czujesz czytając ją, czy przemówi do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Z Kroniką Ptaka Nakręcacza miałam ten problem, że większość książki wydała mi się dość słaba i niezbyt interesująca. Dopiero pod koniec, czytając księgę trzecią zmieniłam zdanie, ponieważ był to najlepszy fragment całej powieści.
Książka jest podzielona na trzy, mniej więcej równe części i choć stanowią wspólną, logiczną całość, czytając dwie pierwsze, miałam wrażenie, że Murakami nie wie o czym pisać, więc pisze o wszystkim i o niczym. Bardzo ciężko było mi przebrnąć przez te dwie trzecie książki. Bohaterowie byli zupełnie nieciekawi, nie czułam do nich żadnej sympatii czy antypatii, a sama akcja głównie skupiała się na nowo poznanych przez głównego bohatera kobietach i ich fizycznych relacjach z nim. Dopiero od momentu kiedy został wprowadzony fragment studni, zaczęło się robić ciekawiej. Trzecia część nie była już tylko "teraźniejszą akcją" rozgrywającą się w okół głównego bohatera - Okady, ale została przepleciona listami od May Kashary czy Kumiko, a tym co całkowicie przeważyło o sukcesie ostatniej części (oczywiście według mnie samej), to wprowadzenie fragmentów z wojny, żywo i realistycznie opisanych. Pojawiło się również parę nowych postaci, które wreszcie mnie zaciekawiły - np Gałka i Cynamon. Sama akcja staje się coraz bardziej napięta i końcówkę książki czyta się już z pełną uwagą i zainteresowaniem.
Nie znam tła powstania tej dość długiej opowieści, ale po przeczytaniu całości odniosłam wrażenie, że dwie pierwsze części zostały napisane kiedy indziej, a trzecia została dodana na końcu, po jakimś dłuższym czasie, kiedy Murakami wreszcie zrozumiał dokąd chce zmierzać z akcją. Napewno nie jest to jego najlepsza książka i ciężko mi nawet powiedzieć, że była "dobra", ale ze względu na ostatnią część nie mogę jej też całkowicie skreślać.
Choć naprawdę podobały mi się niektóre fragmenty raczej już do niej więcej nie wrócę.

Z Kroniką Ptaka Nakręcacza miałam ten problem, że większość książki wydała mi się dość słaba i niezbyt interesująca. Dopiero pod koniec, czytając księgę trzecią zmieniłam zdanie, ponieważ był to najlepszy fragment całej powieści.
Książka jest podzielona na trzy, mniej więcej równe części i choć stanowią wspólną, logiczną całość, czytając dwie pierwsze, miałam wrażenie, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to