Lecz nie ma na świecie nic równie okrutnego, jak poczucie opuszczenia wywołane tym, że nie ma się na co czekać.

w ciszy koło czwartej nad ranem słyszałem, jak powoli rosną korzenie samotności.

Jak się człowiek przyzwyczai, że nie dostaje tego, czego pragnie, to stopniowo sam nie wie już, czego naprawdę chce.

Są rzeczy, od których nie można uciec,jeśli nawet odejdzie się od nich bardzo daleko.

Ciekawość wyciąga z ukrycia odwagę i budzi ją. Ale w większości przypadków ciekawość od razu znika i odwaga musi dalej iść sama. Ciekawość przypomina wesołego kolegę, któremu nie można zaufać. Podpuści cię, ile może, potem w odpowiednim momencie się zmyje. A człowiek sam musi dalej sobie radzić, próbując zebrać się na odwagę.

Mam wrażenie, że ludzie jeden po drugim spadają z krawędzi świata, do którego należę. Wszyscy idą ciągle w tamtą stronę i nagle znikają.

Aby oszukać innych, trzeba najpierw oszukać samego siebie.

Nagle przyszło mi do głowy, że nie mam apetytu, bo brak we mnie literackiego realizmu. Wydało mi się, że sam stałem się częścią jakiejś źle napisanej powieści.

Wierzyłem,że jeżeli gdzieś istnieje Bóg,kiedyś da mi szansę.

Światło świeci w życiu jedynie przez bardzo krótki czas. Może tylko przez kilkanaście sekund. Jeżeli ten czas minie i jeżeli człowiek nie zdąży znaleźć danego mu objawienia, nie będzie już miał powtórnej okazji. I być może przyjdzie mu spędzić resztę życia w głębokiej samotności i żalu, od których nie ma ucieczki. Żyjąc w takim świecie mroku, człowiek nie może się już niczego spodziewać. W dłoniach trzyma się jedynie żałosne szczątki tego, co mogło być.

Myślę,że na pewno ciężko jest żyć samemu w miejscu, w którym ktoś nas opuścił. Dobrze to rozumiem. Lecz nie ma na świecie nic równie okrutnego,jak poczucie opuszczenia wywołane tym,że nie ma się na co czekać.

Los to coś, co się wspomina, gdy już minie, a nie poznaje się naprzód.

Gdy trzeba iść w górę, należy znaleźć najwyższą wieżę i wspiąć się na sam szczyt. A gdy ktoś ma iść w dół, powinien znaleźć najgłębszą studnię i zejść na samo dno.

Trzeba czasem dać upust uczuciom. Jeżeli się tego nie robi, zatrzymuje się wewnętrzny nurt.

Los był chorobą,na którą przyszło mu w życiu cierpieć.

Na pewno czas nie płynie po kolei,jak litery w alfabecie,A,B,C...,tylko to tu sobie popłynie,to tam.

Umierałem. Jak wszyscy inni żyjący na tym świecie.

...zasadniczo uważałem, że jak będę normalnie żył, wszystko jakoś samo się ułoży. Ale wygląda na to, że wcale się nie ułożyło. Niestety.

Nienawiść jest jak długi ciemny cień. W większości wypadków sam nienawidzący nie wie,skąd się wzięła. To miecz obosieczny. Zadając ranę drugiemu,samemu odnosi się rany. Ci,którzy zadają gwałtowne rany,sami gwałtowne rany odnoszą.

Światło świeci w życiu jedynie przez bardzo krótki czas. Może tylko przez kilkanaście sekund. Jeżeli ten czas minie i jeżeli człowiek nie zdąży znaleźć danego mu objawienia nie będzie już miał powtórnej okazji.

Nie wiem jak to wyrazić. Wydaje mi się,że jest pewna różnica między tym,co ja uważam za rzeczywiste i co naprawdę jest rzeczywiste.Czasami zdaje mi się,że coś niewielkiego się we mnie ukrywa. Jak złodziej,który wślizgnął się do mieszkania i ukrywa się w szafie. Co pewien czas wychodzi z ukrycia,psuje mi porządek i logiczne myślenie. Jak magnes,który powoduje złe działanie maszyny.

Argumenty, reklamy, kalkulacje albo jakieś -izmy czy teorie są dla ludzi, którzy nie potrafią zobaczyć większości rzeczy na własne oczy. A większość ludzi na świecie nie potrafi patrzeć własnymi oczami. Nie wiem dlaczego. Zdawałoby się, że każdy powinien to umieć.

Wszystko, co jest skomplikowane, jest jednocześnie bardzo proste.

Nawet w zupełnej ciemności fakt zamknięcia oczu posiada pewne znaczenie.

Dlatego nie ma sensu zadawać pytań żołnierzom, pomyślał znowu weterynarz. To oni zawsze zadają pytania, lecz nigdy na żadne nie odpowiadają. Nie odpowiedzieliby pewnie, nawet gdyby zapytać, która godzina.

Wydajne posuwanie się w złym kierunku jest gorsze od stania w miejscu.