Bohater Kadiszu nie chce pogodzić się z przemijaniem, odchodzeniem bliskich, tym bardziej że losy jego żydowskiej rodziny już tyle razy naznaczone zostały prawie-śmiercią, że po prostu oczekujemy wraz z nim życia. Życia jako marnego minimalnego chociaż zadośćuczynienia za Shoah i wieczną tułaczkę, po raz kolejny zaczynanie wszystkiego od nowa. Ile można, w końcu chce się odetchnąć i pożyć. Ale życie nie poczeka, przeminie.

Główna postać trochę przypomniała mi updikowskiego Królika Angstroma, amerykańskiego everymana - tutaj w żydowskim wydaniu. Także zagubiony, nieszczęśliwy, nie chce iść ze zjadającym wszystko potworem czasu, kapitalizmu i nowoczesności. Na tym jednak podobieństwa z Królikiem kończą się, bo w Kadiszu główna postać jest szlachetna, aż nazbyt ustępliwa. (Królik zaś dożywa czasów, gdy staje się pączkiem w maśle.) Jego szlachetność, poszukiwanie tożsamości pozostają także bardzo samotne. Bo nie mamy wpływu na wybory naszych bliskich, nasza sprawczość także kończy się na nas. I tak głęboką frustrację rodziły we mnie te niegodziwe postacie, które z taką bezczelnością rozsiadają się w cudzym życiu, rządzą i zawłaszczają. I ten niepokój, ta niezgoda przeprowadzają przez całą książkę.

Bohater Kadiszu nie chce pogodzić się z przemijaniem, odchodzeniem bliskich, tym bardziej że losy jego żydowskiej rodziny już tyle razy naznaczone zostały prawie-śmiercią, że po prostu oczekujemy wraz z nim życia. Życia jako marnego minimalnego chociaż zadośćuczynienia za Shoah i wieczną tułaczkę, po raz kolejny zaczynanie wszystkiego od nowa. Ile można, w końcu chce się...