Po "Zasypanym i zawianym Wołyniu" mieszane uczucia. Niby znalazła się w dosyć elitarnej Bibliotece Literatury Współczesnej ustalanej przez tygodnik "Polityka" i w tym czasie znałem pewną Oksanę, ale to jednak już inny Odojewski.
Bo cóż tutaj mamy?
Przywołany, głęboko w polską pamięć wryty Wołyń, język giętki, rytm narracji nienaganny, barwa opisu godna najlepszych kolorystów, miejsca akcji jak trasa super wycieczki, On stary i chory, Ona młoda i zdrowa, łączy ich uczucie.
Za dużo tego i jednak trochę mdli.

Ale oczywiście to rzecz gustu.

Po "Zasypanym i zawianym Wołyniu" mieszane uczucia. Niby znalazła się w dosyć elitarnej Bibliotece Literatury Współczesnej ustalanej przez tygodnik "Polityka" i w tym czasie znałem pewną Oksanę, ale to jednak już inny Odojewski.
Bo cóż tutaj mamy?
Przywołany, głęboko w polską pamięć wryty Wołyń, język giętki, rytm narracji nienaganny, barwa opisu godna najlepszych...

Arcydzieło

Arcydzieło

Piękna książka o tajemnicy cierpienia, miłości i śmierci. Opowieść o podróży przez Włochy, która jest ostatnią ucieczką w ulubione miejsca głównego bohatera rozliczającego się ze swoim życiem. To książka, którą trzeba czytać powoli i uważnie, smakując słowa i delektując się zdaniami wielokrotnie złożonymi, ciągnącymi się przez całe strony, rozbudowanymi dygresjami i bogatymi opisami przyrody. Nie jest to proza dla wielbicieli wartkiej akcji i bogatych fabuł. Już mało kto dzisiaj tak pisze, więc warto zanurzyć się w tę opowieść, która także dotyka tematów bolesnych w polskiej historii. Jest to jedna z najlepszych książek poruszających sprawę stosunków polsko-ukraińskich i Rzezi Wołyńskiej, a był to wielki temat Włodzimierza Odojewskiego, którym zajmował się w swojej twórczości literackiej. Tym razem temat ten przedstawił w kontekście toczącej się wojny na Bałkanach w latach 90. i czystek etnicznych, bo w tym czasie toczy się akcja tej powieści. To wielowarstwowa, nastrojowa powieść zdecydowanie warta lektury. Niestety, psuje ją niechlujne wydanie, pełne błędów ortograficznych i innych, co bardzo irytuje.

Piękna książka o tajemnicy cierpienia, miłości i śmierci. Opowieść o podróży przez Włochy, która jest ostatnią ucieczką w ulubione miejsca głównego bohatera rozliczającego się ze swoim życiem. To książka, którą trzeba czytać powoli i uważnie, smakując słowa i delektując się zdaniami wielokrotnie złożonymi, ciągnącymi się przez całe strony, rozbudowanymi dygresjami i...

"Oksana" to książka na wskroś filozoficzna, lecz napisana pięknym językiem. Autor oddaje się rozważaniom o śmierci i cierpieniu, które są "ubrane" w opisy piękna krajobrazu, gdzie rozgrywają się losy bohaterów. Ich historia opowiedziana jest na pograniczu snu i jawy, rzeczywistości, ale też wspomnienia. Pojawia się także miłość, która choć na chwilę rozgania smutek wypływający z całości opowieści.
Piękna, a zarazem smutna historia.

"Oksana" to książka na wskroś filozoficzna, lecz napisana pięknym językiem. Autor oddaje się rozważaniom o śmierci i cierpieniu, które są "ubrane" w opisy piękna krajobrazu, gdzie rozgrywają się losy bohaterów. Ich historia opowiedziana jest na pograniczu snu i jawy, rzeczywistości, ale też wspomnienia. Pojawia się także miłość, która choć na chwilę rozgania smutek...

Polski historyk żyjący na emigracji dowiaduje się, że jest śmiertelnie chory. Aby zapomnieć o zbliżającym się końcu, udaje się w podróż do Włoch. Romans z poznaną przypadkowo Ukrainką Oksaną ma być rodzajem zapomnienia, ale staje się okazją do brutalnego zderzenia bohatera z własną śmiertelnością oraz trudnymi relacjami między narodami.

,,Oksana” zauroczyła mnie od pierwszych stron – pięknym, poetyckim stylem, który może początkowo wydawać się ciężki, ale trzeba po prostu pozwolić sobie z nim ,,płynąć”, erudycyjnymi nawiązaniami do mitologii i historii starożytnej, całym tym klimatem Włoch, dzięki któremu miałam wrażenie, że podróżuję razem z bohaterami. A także pięknie, subtelnie opisaną miłością. Relacja narratora i Oksany zaczyna się od z pozoru niezobowiązującego seksu, by szybko przemienić się w prawdziwe, głębokie uczucie, które niestety jest naznaczone widmem bliskiej śmierci. I chociaż bohaterom daleko do moich rówieśników, to bardzo dojrzali ludzie (zwłaszcza bohater),absolutnie nie czułam, że ta powieść nie jest dla mnie, że coś jest tu odległe, co czasami mi się zdarza.

Jednak ,,Oksana” wybija się przede wszystkim opowieścią o relacjach polsko-ukraińskich, co szczególnie teraz jest bardzo mocne i aktualne (zwłaszcza że w tle mamy echa operacji wojskowych w byłej Jugosławii). I wielu pisarzy mogłoby się uczyć od Odojewskiego podejmowania tej tematyki – z wyczuciem, empatią, szacunkiem i zrozumieniem dla każdego. Narrator i Oksana czują, że wojna i rzeź wołyńska jest czymś, co ich dzieli, chociaż znajdują się daleko od Kresów. We wspólnych rozmowach próbują dociec przyczyn tych tragedii i zrozumieć, co można zrobić, by się one nie powtórzyły. Mimo spokojnego, w moim przypadku kojącego wręcz klimatu autor nie ucieka od opisywania brutalności ukazania ogromu zła w człowieku, ale jednocześnie wskazuje na różnorodność punktów widzenia i to, że każdy ma swoje motywacje, nawet jeśli dla innych są niezrozumiałe.

,,Oksana” to dla mnie zdecydowanie literatura z wyższej póki, a przy tym piękna, emocjonalna opowieść. Jeśli to ma być najgorsza książka Odojewskiego, nie mogę się doczekać kolejnych.

,, (…) zawsze będzie nasuwało się pytanie, czy słuszny, sprawiedliwy cel usprawiedliwia zbrodnie w jego imieniu popełnione… Czy przez te zbrodnie nie staje się ten cel raz na zawsze brudny. No tak, ale to pytania, na które nie ma odpowiedzi. To znaczy odpowiedzi nawet są, ale do niczego się nie nadają…”

Polski historyk żyjący na emigracji dowiaduje się, że jest śmiertelnie chory. Aby zapomnieć o zbliżającym się końcu, udaje się w podróż do Włoch. Romans z poznaną przypadkowo Ukrainką Oksaną ma być rodzajem zapomnienia, ale staje się okazją do brutalnego zderzenia bohatera z własną śmiertelnością oraz trudnymi relacjami między narodami.

,,Oksana” zauroczyła mnie od...

Niestety, jedna ze słabszych książek Autora, mimo że stylistycznie nienaganna, z typowymi dla niego pięknie rozbudowanymi, długimi zdaniami oraz z interesującymi wątkami nt. starożytności.

Nie sposób jednak nie uznać jej za rodzaj trudniejszego wakacyjnego czytadła dla ambitniejszych. Postać Oksany, a zwłaszcza finał romansu, wydają się całkowicie nieprzekonujące - jeśli pozostajemy w konwencji realizmu, a nie właśnie wakacyjnej bajki, choćby mocno traumatycznej...

Szkoda, bo to ostatnia książka jednego z moich ulubionych pisarzy, twórcy niezapomnianego arcydzieła "Zasypie wszystko, zawieje..." Główny wątek tragicznego zaplątania polsko-ukraińskiego - tam perfekcyjnie skonstruowany – wydaje się tu wręcz toporny.

Niestety, jedna ze słabszych książek Autora, mimo że stylistycznie nienaganna, z typowymi dla niego pięknie rozbudowanymi, długimi zdaniami oraz z interesującymi wątkami nt. starożytności.

Nie sposób jednak nie uznać jej za rodzaj trudniejszego wakacyjnego czytadła dla ambitniejszych. Postać Oksany, a zwłaszcza finał romansu, wydają się całkowicie nieprzekonujące - jeśli...

Autor kreuje magiczny świat, operując niezwykle plastycznym językiem. Kibicowałem tej parze bohaterów. Polecam!

Autor kreuje magiczny świat, operując niezwykle plastycznym językiem. Kibicowałem tej parze bohaterów. Polecam!

Na początku nie mogłam zrozumieć o co chodzi w zdaniu. Styl z orzeczeniem na końcu . W szkole dostałabym dwóję. Jednak jak juz sie, wkręciłam zaczęłam czytać ze zrozumieniem . Pomogło .Tylko zakończenie do przewidzenia i trochę odstające od misternego opisu wcześniejszych wydarzeń.

Na początku nie mogłam zrozumieć o co chodzi w zdaniu. Styl z orzeczeniem na końcu . W szkole dostałabym dwóję. Jednak jak juz sie, wkręciłam zaczęłam czytać ze zrozumieniem . Pomogło .Tylko zakończenie do przewidzenia i trochę odstające od misternego opisu wcześniejszych wydarzeń.

Czy to jawa, czy sen ? Czy wspomnienia człowieka chorego na raka stosującego środki przeciwbólowe ? W każdym bądź razie mamy piękne opisy przyrody, trochę faktów historycznych i wątek miłosny. Samą Oksanę nasz chory bohater chyba sobie wymarzył, bo to anioł nie kobieta. Spełnienie wszystkich jego potrzeb, dotyczące zarówno leczenia jak i rozliczenia z przeszłością.

Czy to jawa, czy sen ? Czy wspomnienia człowieka chorego na raka stosującego środki przeciwbólowe ? W każdym bądź razie mamy piękne opisy przyrody, trochę faktów historycznych i wątek miłosny. Samą Oksanę nasz chory bohater chyba sobie wymarzył, bo to anioł nie kobieta. Spełnienie wszystkich jego potrzeb, dotyczące zarówno leczenia jak i rozliczenia z przeszłością.

Książka bardzo ciekawa. Autor snuje opowieść powoli, nieśpiesznie. Czytelnik smakuje fabułę. Przywiązuje się do bohaterów. Ja ich bardzo polubiłam. Żal było się z nimi rozstawać.

Książka bardzo ciekawa. Autor snuje opowieść powoli, nieśpiesznie. Czytelnik smakuje fabułę. Przywiązuje się do bohaterów. Ja ich bardzo polubiłam. Żal było się z nimi rozstawać.