Dno - przeczytałam 50 stron i porzuciłam - nie znalazłam w niej nic ciekawego.

Dno - przeczytałam 50 stron i porzuciłam - nie znalazłam w niej nic ciekawego.

Książka dla ludzi, którzy choćby zauważyli, że zaczęli się powoli starzeć.
Smutne, jeśli jest się coraz dalej od siebie. Niemal każdy na początku małżeńskiej życiowej drogi jest przekonany, że jego związek jest wyjątkowy, miłość taka, jaka nie zdarza się innym, a przyszłe ewentualne rozstanie zupełnie niemożliwe. Potem jednak szara rzeczywistość okazuje się różna. Można o rozpadający się związek walczyć, jeśli partner jest tego wart lub... zmienić swe życie. Jednak wyłącznie w ramach własnych przekonań.
Powieść "Coraz dalej od siebie" jest tylko z pozoru lekką wakacyjną opowieścią. W swej głębi zawiera poważne i ważne przemyślenia na temat życia i łączących ludzi relacji.

Książka dla ludzi, którzy choćby zauważyli, że zaczęli się powoli starzeć.
Smutne, jeśli jest się coraz dalej od siebie. Niemal każdy na początku małżeńskiej życiowej drogi jest przekonany, że jego związek jest wyjątkowy, miłość taka, jaka nie zdarza się innym, a przyszłe ewentualne rozstanie zupełnie niemożliwe. Potem jednak szara rzeczywistość okazuje się różna. Można o...

"Coraz dalej od siebie" to książka, na którą miałam ochotę już od dość dawna. Zastanawiałam się nawet nad jej kupnem i szczerze powiem, że cieszę się, iż tego nie zrobiłam.

Zaintrygowana opisem wydawcy, zauroczona miejscem akcji miałam nadzieję na kawałek dobrej literatury. A tymczasem... dość mocno się rozczarowałam.

Louise Dean nakreśliła sylwetki czworga głównych bohaterów - dwie pary małżeńskie, które z różnych powodów spędzają wakacje pod palmami w urokliwym zakątku świata. Jan i Annemieke De Groot - holendrzy w średnim wieku, których związek trwa w zasadzie tylko na papierze. Oboje od dawna przestali być sobie bliscy, ale okoliczności skłoniły ich do spędzenia ostatniego wspólnego urlopu. Każde z bohaterów leci na Karaiby z innym nastawieniem. Jan ma jeszcze jakąś nikłą nadzieję na wskrzeszenie cieplejszych relacji z żoną. Teraz, gdy przegrywa walkę z nowotworem, a od śmierci dzielą go jedynie tygodnie, postanawia wykorzystać ten krótki czas na to wszystko, co dotąd mu umknęło. Annemieke to próżna kobieta. Pragnie jedynie odpoczynku i wrażeń, których mogą jej dostarczyć nowo poznani mężczyźni. Choroba męża schodzi na dalszy plan, a najważniejsze jest udowodnienie sobie własnej atrakcyjności.

Druga para bohaterów to Anglicy: Dorothy i George Davisonowie. Ludzie w podeszłym wieku, którzy skorzystali z prezentu od wnuczki i po raz pierwszy wybrali się na egzotyczne wakacje. Niestety u Dorothy zdiagnozowano początki choroby Alzheimera i kobieta często zamyka się w swoim świecie ciszy. George, mimo swoich różnych wad i dziwactw, stara się ją wspierać.

Dwa zupełnie różne związki, czwórka dość charakterystycznych bohaterów, wśród których przewijają się inne, nowo poznane postaci, borykanie się z problemami dnia codziennego i wakacyjna beztroska w egzotycznej scenerii powinna przypaść do gustu wielu czytelnikom.

Czemu tak się nie stało?

Dla mnie książka okazała się płaska i bez wyrazu. Niektóre momenty bardziej mnie zaciekawiły, innymi byłam wręcz zniesmaczona. Wyjazd, który miał zbliżyć bohaterów do siebie w konsekwencji jeszcze bardziej ich od siebie oddalił. Ot, taka smutna prawda o życiu w długoletnich związkach, którym nie ma czego zazdrościć. Ta refleksja nie napawa optymizmem. A chyba nie o to tutaj chodziło.

"Coraz dalej od siebie" to książka, na którą miałam ochotę już od dość dawna. Zastanawiałam się nawet nad jej kupnem i szczerze powiem, że cieszę się, iż tego nie zrobiłam.

Zaintrygowana opisem wydawcy, zauroczona miejscem akcji miałam nadzieję na kawałek dobrej literatury. A tymczasem... dość mocno się rozczarowałam.

Louise Dean nakreśliła sylwetki czworga głównych...

Zdecydowanie jestem zbyt młoda na to by zrozumieć powody zachowania tych starszych ludzi...

Zdecydowanie jestem zbyt młoda na to by zrozumieć powody zachowania tych starszych ludzi...

: Do luksusowego hotelu na Karaibach przyjeżdżają dwie starsze pary. Jan i Anemiekie De Grot na swój ostatni urlop, ponieważ mąż jest ciężko chory na raka i lekarze nie dają mu już wiele szans na przeżycie. Dorothy i George Davisowie na takie wakacje wybrali się po raz pierwszy, ufundowała im je wnuczka. Wszyscy zauważają, że w ich związkach dzieje się bardzo źle, ciągłe kłótnie i nieporozumienia sprawiają, że żyją oni coraz dalej od siebie.
Książka ta to debiut literacki autorki, została nagrodzona w Wielkiej Brytanii. Mnie w ogóle nie zachwyciła. O ile sam pomysł przeniesienia dwóch rozpadających się par na Karaiby wydał mi się bardzo dobry, to z wykonaniem było znacznie gorzej. Nie dość, że strasznie trudno mi się czytało, to losy tych ludzi wcale mnie nie ciekawiły. Ile można czytać o kolejnym przyjęciu, czy śniadaniu w hotelu?
Dodatkowo przeczytałam ją i nie wyniosłam z niej żadnych wniosków. Z bohaterów przypadła mi do gustu chyba tylko Dorothy. Miła, starsza pani, która próbowała walczyć ze swoją chorobą. Takie postacie mnie zawsze rozczulają. Jej mąż to zupełne przeciwieństwo. Czasami potrafił być czuły, ale najczęściej krzyczał jeśli kobieta o czymś zapomniała. Małżeństwo De Grot cały czas się tylko nawzajem okłamywało i robiło zamieszanie. Przestraszyła mnie ta książka i zasmuciła, myślę tylko, że nie taka starość mnie czeka. Podsumowując, to liczyłam na lekką, wakacyjną lekturę z pięknymi widokami w tle. Kompletnie się zawiodłam.

: Do luksusowego hotelu na Karaibach przyjeżdżają dwie starsze pary. Jan i Anemiekie De Grot na swój ostatni urlop, ponieważ mąż jest ciężko chory na raka i lekarze nie dają mu już wiele szans na przeżycie. Dorothy i George Davisowie na takie wakacje wybrali się po raz pierwszy, ufundowała im je wnuczka. Wszyscy zauważają, że w ich związkach dzieje się bardzo źle, ciągłe...

Smutna książka o relacjach małżeństw, które przeżyły ze sobą wiele lat.Okrutna prawda o oddalaniu się i kruszeniu więzów. Napisana z dużą wnikliwością i subtelnością...ale i z nadzieją.

Smutna książka o relacjach małżeństw, które przeżyły ze sobą wiele lat.Okrutna prawda o oddalaniu się i kruszeniu więzów. Napisana z dużą wnikliwością i subtelnością...ale i z nadzieją.