Mentalność antykapitalistyczna

Warta uwagi. Mises bardzo ładnie punktuje przeróżne rodzaje zawiści, które powodują głęboką niechęć do kapitalizmu wielu ludzi i niektórych grup społecznych.

Trafnie rozpoznaje również, że dzisiejsi rewolucjoniści to jutrzejsi arystokraci, a rewolucja to brutalne narzędzie do wymiany elit rządzących.

Wielki plus za opisanie trzech elementów niezbędnych dla sprawnego funkcjonowania kapitalistycznego systemu ekonomicznego.

Zabrakło mi mocniejszego wskazania, że istnieją różnice na starcie, których równość wobec prawa nie znosi, więc i potencjalne osiągnięcia niekoniecznie zniosą, dlatego czasem trzeba kilku pokoleń, które konsekwentnie będą kontynuować obrany kierunek, co nie jest prostą sprawą. Ba! Mises pisze nawet, że spadkobierca prosperującej firmy spotyka się z większymi problemami, niż przedsiębiorca zaczynający od zera. Przez to książka idealizuje merytokrację, co w moim odbiorze odbiera jej nieco siły.

Podobnie jest z argumentacją dotyczącą Afryki - mentalność to jedna sprawa, ale wpływ kolonializmu, w tym podział granic, który nieustannie generuje chaos na tym kontynencie to robota krajów, które są liderami Zachodu i kapitalizmu.

Wspomniana przez autora hollywoodzka striptizerka, która popularyzowała komunizm to prawdopodobnie Gypsy Rose Lee, związana z Communist United Front, która zmarła postawiając po sobie majątek o współczesnej wartości 4 milionów dolarów.

Oskarżenia wobec kryminałów to chyba osobista animozja autora. Czarna tetrada istnieje, a poszukiwanie sprawiedliwości to cecha zacna, nie powiązana z zawiścią, jak imputuje Mises. Zbrodniarze pojawiają się w każdej klasie społecznej, a im jest ona wyższa, tym trudniej ich pociągnąć do odpowiedzialności. To fakt, nie uprzedzenie. Plus, jak wskazują współczesne badania, dla kobiet czytanie czarnych scenariuszy, które w kryminałach często są inspirowane sprawami wziętymi z życia, ma spory potencjał uczulania na sytuacje niebezpieczne. True crime jest jeszcze lepsze, ale umówmy się, że nie wszyscy są wstanie znieść obcowanie z informacjami i obrazami prawdziwych zbrodni.

Sporo dowcipnych i przenikliwych uwag, jak w cytatach poniżej.

"Wiedza Lenina o biznesie, zdobyta z opowiadań jego towarzyszy, którzy krótko pracowali w biurach przedsiębiorstw, ograniczała się do tego, że funkcjonowanie przedsiębiorstwa wymaga bazgraniny, dokumentacji, liczenia. Ogłasza on zatem, że „księgowość i kontrola” są podstawą dla organizacji i poprawnego funkcjonowania społeczeństwa.

Ale „księgowość i kontrola”, powtarza on, zostały bardzo uproszczone przez kapitalizm, i sprowadzone do niezwykle prostych operacji pilnowania, notowania i wydawania kwitów, a to jest dostępne dla każdego, kto umie czytać i pisać i zna podstawowe cztery działania arytmetyki.

Była to filozofia urzędnika od segregowania akt, w jej pełnej chwale".

"Kapitalizm zapewnił taki dobrobyt masom, że mogą kupować książki i czasopisma. Ale nie mógł wpoić im smaku, jaki posiadali wielcy mecenasowie sztuki. Nie jest winą kapitalizmu, że przeciętny człowiek nie docenia niezwykłych książek".

"Wolna prasa może egzystować tylko tam gdzie jest prywatna kontrola środków produkcji. We wspólnocie socjalistycznej, gdzie wszystkie zakłady wydawnicze i drukarnie są w posiadaniu i pod kontrolą rządu, nie może być wolnej prasy. Rząd określa kto powinien mieć czas i warunki na pisanie i co powinno być drukowane i publikowane. W porównaniu z warunkami panującymi w Związku Sowieckim, nawet carska Rosja retrospektywnie wygląda jak kraj o wolnej prasie.

Kiedy naziści dokonali słynnego palenia książek, dostosowali się oni dokładnie do programu jednego z wybitniejszych autorów socjalistycznych, Cabeta.

W trakcie socjalizacji społeczeństwa, wolność autorów stopniowo zanika. Dla autora z dnia na dzień, staje się coraz trudniejsze opublikowanie książki lub artykułu o treści, która nie podoba się rządowi lub silnym grupom nacisku".

"W naszych czasach z zasady nie parodiuje się na scenie jakichkolwiek władz.

Lekceważące rozważania na temat związków zawodowych, spółdzielni, przedsiębiorstw rządowych, deficytów budżetowych i innych problemów państwa „opiekuńczego” nie są na ogół tolerowane. Przywódcy związkowi i biurokraci są nietykalni. To co pozostało komedii to te tematy, które często czynią z niej nieciekawą farsę".

"Celem walki o wolność jest trzymanie w ryzach uzbrojonych obrońców pokoju, gubernatorów i ich policjantów. Polityczne pojęcie swobód indywidualnych oznacza wolność od samowolnych działań ze strony sił policyjnych".

"Starożytni Grecy nie byli mniej szczerzy w swoim chwaleniu i poszukiwaniu swobód, niż właściciele niewolników, twórcy amerykańskiej Deklaracji Niepodległości. To polityczna literatura starożytnych Greków zrodziła idee Monarchomachów, filozofię whigów, doktryny Althusiusa, Grotiusa i Johna Locke'a oraz ideologie ojców nowoczesnej konstytucji i Karty Praw. Studia klasyczne, które były podstawą nauk liberalizmu rozbudziły ducha wolności w Anglii Stuartów, we Francji Burbonów, i we Włoszech poddanych despotyzmowi całej plejady różnych książąt. Spośród XIX - wiecznych mężów stanu nie kto inny jak Bismarck, który obok Metternicha był największym wrogiem wolności, przyznaje, że nawet w Prusach Fryderyka Wilhelma III system wychowania w szkole średniej — Gymnasium — oparty na greckiej i rzymskiej literaturze był twierdzą republikanizmu. Żarliwe usiłowania usunięcia studiów klasycznych z programu wychowania liberalnego, aby w ten sposób zniszczyć istotę tego wychowania, były jednym z głównych przejawów odradzania się ideologii niewolnictwa".

"Socjalizm nie da się zrealizować jako system ekonomiczny, ponieważ społeczeństwo socjalistyczne nie miałoby żadnej możliwości odwoływania się do rachunku ekonomicznego. Dlatego socjalizm nie może być uważany za system ekonomicznej organizacji społeczeństwa. Jest on środkiem rozkładu współdziałania społecznego metodą wprowadzania biedy i chaosu".

"Ci samozwańczy „liberałowie antykomunistyczni” zwalczają nie komunizm jako taki, ale system komunistyczny, w którym oni sami nie dzierżą steru. Chcieliby stworzyć system socjalistyczny, tzn. komunistyczny, w którym rządziliby oni sami lub ich najbliżsi przyjaciele. Gdybyśmy powiedzieli, że pali ich żądza likwidowania innych ludzi, byłoby to za dużo, oni po prostu sami nie chcą być zlikwidowani. W socjalistycznej wspólnocie tylko najwyżsi arystokraci i ich wspólnicy mogą mieć tę pewność".

Warta uwagi. Mises bardzo ładnie punktuje przeróżne rodzaje zawiści, które powodują głęboką niechęć do kapitalizmu wielu ludzi i niektórych grup społecznych.

Trafnie rozpoznaje również, że dzisiejsi rewolucjoniści to jutrzejsi arystokraci, a rewolucja to brutalne narzędzie do wymiany elit rządzących.

Wielki plus za opisanie trzech elementów niezbędnych dla sprawnego...

Skąd bierze się niechęć do kapitalizmu i co jest kapitalizmem, a co nim nie jest.
Książka bardzo przydatna, zdecydowanie poszerzająca wiedzę.
Według mnie, najciekawszy jest rozdział trzeci, mówiący m.in. o wolności słowa, literaturze i literatach.
Książka napisana już wiele dziesięcioleci temu, lecz obserwacje poczynione przez von Misesa nadal są aktualne (np. pisał o pewnych, niewielkich grupach nacisku na rządzących w celu przystosowania prawa pod ich "małą" działalność).

Skąd bierze się niechęć do kapitalizmu i co jest kapitalizmem, a co nim nie jest.
Książka bardzo przydatna, zdecydowanie poszerzająca wiedzę.
Według mnie, najciekawszy jest rozdział trzeci, mówiący m.in. o wolności słowa, literaturze i literatach.
Książka napisana już wiele dziesięcioleci temu, lecz obserwacje poczynione przez von Misesa nadal są aktualne (np. pisał o...

Rewelacja, bardzo ciekawa pozycja. Polecam

Rewelacja, bardzo ciekawa pozycja. Polecam

Takie generalne objaśnienie, jak ktoś się tematem nie interesuje to się dowie czegoś nowego. Jeżeli interesuje w mniejszym lub większym stopniu to tylko przypomni sobie podstawy.

Takie generalne objaśnienie, jak ktoś się tematem nie interesuje to się dowie czegoś nowego. Jeżeli interesuje w mniejszym lub większym stopniu to tylko przypomni sobie podstawy.

Książeczka to podjęta przez autora próba przedstawienia zarzutów przeciwników kapitalizmu, skąd się one biorą i dlaczego są błędne. Tekst jest ogólnie dobry i łatwy w odbiorze. O ile długość książki może być dla wielu ogromną zaletą, bo dzięki temu bardzo szybko można zapoznać się z całością, to u mnie pozostawiła niedosyt. Tak naprawę gdyby w bardziej rozbudowany i szczegółowy sposób napisano niniejszą pozycje to spokojnie mogłaby ona zawierać dwa razy więcej stron.
Autor mierzy się z wieloma zarzutami natury psychologicznej, historycznej i ekonomicznej w dość sprawny sposób je obalając.

Książka choć wciąż aktualna to jednak, ze względu na wiek, pewne fragmenty mocno się przestarzały jak np.: zarzut według, którego przez kapitalizm nie tworzy się pięknych mebli i architektury, dlatego lepiej było we wcześniejszych wiekach. Dzisiaj raczej trudno o taką opinię, a przynajmniej tak wynika z moich doświadczeń. Rozmawiałem z ogromną liczbą przeciwników gospodarki rynkowej i tylko raz z podobnym argumentem miałem styczność kiedy to mój oponent w dyskusji stwierdził, że średniowiecze było rajem na ziemi, a źle na świecie zaczęło się dziać dopiero wraz z nastaniem XIX wieku.
Oczywiście zarzuty o brak estetyki w kapitalizmie nadal zdarzają się często, ale raczej nie tęskni się przy tym za czasami królów i książąt, a przynajmniej ja się z tym nie spotkałem (nie licząc wcześniej podanego przykładu). Sam zarzut o brzydocie zostaje oczywiście dobrze odparty przez autora.
Poza tym nie ma zawartych zarzutów typowo współczesnych, jest to oczywiście wada nieunikniona, w końcu książka została wydana w 1956 roku, ale ich brak jest niestety odczuwalny. Jeśli ktoś chciał więc poczytać o bardziej współczesnych argumentach to po tej lekturze i tak będzie musiał sięgnąć po nowsze książki.

Mam też jeden problem z samym wydaniem książki. Po co na okładce wydawnictwo PAFERE umieściło jakiś randomowy wizerunek dziecka? Rozumiem, że zapewne chodziło o pokazanie, że tekst świetnie nadaje się dla początkujących a treść powinno znać nawet dziecko, ale czy naprawdę nie można było stworzyć lepszej okładki? Przez to książka wydaje się nieatrakcyjna, a okładka wywołuję raczej śmiech niż zainteresowanie.

Tak czy inaczej książka jest dobra i jako wstęp do rozważań na temat kapitalizmu nadaje się świetnie, a czyta jeszcze lepiej.

Książeczka to podjęta przez autora próba przedstawienia zarzutów przeciwników kapitalizmu, skąd się one biorą i dlaczego są błędne. Tekst jest ogólnie dobry i łatwy w odbiorze. O ile długość książki może być dla wielu ogromną zaletą, bo dzięki temu bardzo szybko można zapoznać się z całością, to u mnie pozostawiła niedosyt. Tak naprawę gdyby w bardziej rozbudowany i...

Z wieloma koncepcjami Ludwiga Misesa się nie zgadzam. O ile z większością ekonomicznych raczej tak, o tyle z szeroko pojętymi filozoficznymi już znacznie mniej.

"Mentalność antykapitalistyczna" jest jednak bardzo dobrą pozycją, chociaż uważam, że do pewnego stopnia straciła na swojej aktualności. Czy to jej wada? Myślę, że nie. Uważam po prostu, że sympatie socjalistyczne i niechęć wobec gospodarki kapitalistycznej mają dzisiaj często inne przyczyny, niż w czasach, w których Mises pisał swoją pracę. Do tego autor często porusza w niej zagadnienia stricte ekonomiczne, które już na aktualności nie straciły w ogóle.

Niemniej jest to pozycja warta uwagi, choćby z historycznego punktu widzenia. Bardzo polecam wszystkim interesującym się ekonomią.

Z wieloma koncepcjami Ludwiga Misesa się nie zgadzam. O ile z większością ekonomicznych raczej tak, o tyle z szeroko pojętymi filozoficznymi już znacznie mniej.

"Mentalność antykapitalistyczna" jest jednak bardzo dobrą pozycją, chociaż uważam, że do pewnego stopnia straciła na swojej aktualności. Czy to jej wada? Myślę, że nie. Uważam po prostu, że sympatie socjalistyczne...

Dla osoby, która przez wiele lat swojego życia była ignorantem w sprawach ekonomicznych (i nie tylko),Mises bardzo przystępnie wytłumaczył czym jest kapitalizm oraz skąd bierze się niechęć do kapitalizmu.

Dla osoby, która przez wiele lat swojego życia była ignorantem w sprawach ekonomicznych (i nie tylko),Mises bardzo przystępnie wytłumaczył czym jest kapitalizm oraz skąd bierze się niechęć do kapitalizmu.

Tak na wstępie – Mentalność antykapitalistyczna, jak sam tytuł wskazuje, jest pracą socjologiczną. Nie rozumiem więc oburzeń, że za mało w niej było ekonomii. Takie oskarżenia mogły wysunąć tylko osoby, które nie rozumieją, że ekonomia zajmuje się ludzkim działaniem, a nie ludzką mentalnością.

Co do samego eseju, to uważam go za wyśmienity. Mówi bardzo dużo o mentalności mas, biurowych pracowników umysłowych, próżniaczych dziedziców dużych majątków, intelektualistów oraz artystów. Krótko i treściwie wyjaśnia czym jest kapitalizm i jakiego są jego konsekwencje i na tej bazie przechodzi do lokowania w nim wymienionych grup, przedstawia ich zarzuty i bezlitośnie się z nimi rozprawia.

Najbardziej zrobiła na mnie wrażenie obrona kultury w kapitalizmie (przewyższając nawet mój niesmak wywołany estetycznym subiektywizmem Misesa),bo nigdy tak o tym nie myślałem, ale de facto epoka kapitalistyczna wydała mnóstwo wspaniałych pisarzy i muzyków. Współistniejąca z nimi, niewymagająca popkultura nie powinna więc razić. Jest ona odpowiedzią na zapotrzebowanie mas, które w kulturze się nie orientują, ale też mają swoje potrzeby i wreszcie mają pieniądze na ich zaspokajanie. Są oczywiście ciemne strony popkultury, jak np. powieści kryminalne, bo jak dowodzi Mises, są one przejawem mentalności antykapitalistycznej, cieszącej się strącaniem z piedestałów ludzi, którzy z racji piastowania czcigodnych ról w społeczeństwie, stoją początkowo poza wszelkimi podejrzeniami. Osoba, której nie wyszło w życiu, utożsamiająca się z detektywem, czuje niebywałą przyjemność, gdy upodli jakiegoś człowieka sukcesu, a najlepiej jak wykaże, że sukces przestępcy opierał się na oszustwach, łapówkach i innych niecnych uczynkach. Ktoś może powiedzieć, że wcale tak wszystkie kryminały nie wyglądają i zapewne będzie miał rację. Nie wiem czy tendencja zmieniła się od czasów Misesa, ale nie mam ochoty tego sprawdzać, bo ten gatunek zupełnie mnie nie pociąga.

Co tu dużo mówić - polecam. Polecam zarówno ludziom z dużą wiedzą na temat ekonomii i filozofii politycznej, jak i tym, którzy nie przeczytali nigdy żadnej poważnej pozycji na te tematy. Obie te grupy będą raczej usatysfakcjonowane.

https://steemit.com/polish/@okcydentalista/ludwig-von-mises-mentalnosc-antykapitalistyczna-minirecenzja

Tak na wstępie – Mentalność antykapitalistyczna, jak sam tytuł wskazuje, jest pracą socjologiczną. Nie rozumiem więc oburzeń, że za mało w niej było ekonomii. Takie oskarżenia mogły wysunąć tylko osoby, które nie rozumieją, że ekonomia zajmuje się ludzkim działaniem, a nie ludzką mentalnością.

Co do samego eseju, to uważam go za wyśmienity. Mówi bardzo dużo o mentalności...

Gwoli wstępu – Mentalność antykapitalistyczna, jak sam tytuł wskazuje, jest pracą socjologiczną. Nie rozumiem więc oburzeń, że za mało w niej było ekonomii. Takie oskarżenia mogły wysunąć tylko osoby, które nie rozumieją, że ekonomia zajmuje się ludzkim działaniem, a nie ludzką mentalnością.

Co do samego eseju, to uważam go za wyśmienity. Mówi bardzo dużo o mentalności mas, biurowych pracowników umysłowych, próżniaczych dziedziców dużych majątków, intelektualistów oraz artystów. Krótko i treściwie wyjaśnia czym jest kapitalizm i jakiego są jego konsekwencje i na tej bazie przechodzi do lokowania w nim wymienionych grup, przedstawia ich zarzuty i bezlitośnie się z nimi rozprawia.

Najbardziej zrobiła na mnie wrażenie obrona kultury w kapitalizmie (przewyższając nawet mój niesmak wywołany estetycznym subiektywizmem Misesa),bo nigdy tak o tym nie myślałem, ale de facto epoka kapitalistyczna wydała mnóstwo wspaniałych pisarzy i muzyków. Współistniejąca z nimi, niewymagająca popkultura nie powinna więc razić. Jest ona odpowiedzią na zapotrzebowanie mas, które w kulturze się nie orientują, ale też mają swoje potrzeby i wreszcie mają pieniądze na ich zaspokajanie. Są oczywiście ciemne strony popkultury, jak np. powieści kryminalne, bo jak dowodzi Mises, są one przejawem mentalności antykapitalistycznej, cieszącej się strącaniem z piedestałów ludzi, którzy z racji piastowania czcigodnych ról w społeczeństwie, stoją początkowo poza wszelkimi podejrzeniami. Osoba, której nie wyszło w życiu, utożsamiająca się z detektywem, czuje niebywałą przyjemność, gdy upodli jakiegoś człowieka sukcesu, a najlepiej jak wykaże, że sukces przestępcy opierał się na oszustwach, łapówkach i innych niecnych uczynkach. Ktoś może powiedzieć, że wcale tak wszystkie kryminały nie wyglądają i zapewne będzie miał rację. Nie wiem czy tendencja zmieniła się od czasów Misesa, ale nie mam ochoty tego sprawdzać, bo ten gatunek zupełnie mnie nie pociąga.

Co tu dużo mówić - polecam. Polecam zarówno ludziom z dużą wiedzą na temat ekonomii i filozofii politycznej, jak i tym, którzy nie przeczytali nigdy żadnej poważnej pozycji na te tematy. Obie te grupy będą raczej usatysfakcjonowane.

Gwoli wstępu – Mentalność antykapitalistyczna, jak sam tytuł wskazuje, jest pracą socjologiczną. Nie rozumiem więc oburzeń, że za mało w niej było ekonomii. Takie oskarżenia mogły wysunąć tylko osoby, które nie rozumieją, że ekonomia zajmuje się ludzkim działaniem, a nie ludzką mentalnością.

Co do samego eseju, to uważam go za wyśmienity. Mówi bardzo dużo o mentalności...

Książka tak stara a niewiele straciła na aktualności. To trochę smutne, że obnażone w niej negatywne wzorce nadal są tak rozpowszechnione. Z drugiej strony przydałby się suplement traktujący o współczesnych bolączkach: ekspansji kredytowej i współpracy rządów z korporacjami. Niestety, Mises już nam tego nie napisze.

Książka tak stara a niewiele straciła na aktualności. To trochę smutne, że obnażone w niej negatywne wzorce nadal są tak rozpowszechnione. Z drugiej strony przydałby się suplement traktujący o współczesnych bolączkach: ekspansji kredytowej i współpracy rządów z korporacjami. Niestety, Mises już nam tego nie napisze.