To "inna" książka. To chyba najlepsze określenie. Krótka. Napisana lekkim językiem. Ale wymagająca - wymagająca skupienia, myślenia, interpretacji, wychwytywania niuansów, połapania się w chaosie myśli i postaci. Trzeba podkreślić, że jest to chaos celowy, tak aby wrażenia, doświadczenia każdej osoby opisanej w książce były wyraziste. Może nie każdemu się spodoba, ale mi przypadła do gustu ta "inność".

Tę książkę można poczuć, trzeba się tylko w nią odpowiednio wczytać. Na spokojnie, niekoniecznie w trakcie podróży hałaśliwą komunikacją miejską. Poetycka, a jednocześnie tak konkretna. Z tymi arbuzami, słodkim sokiem płynącym po skórze, z plastikowymi dinozaurami, herbatą z cynamonem i upalnymi dniami, w czasie których nie da się jasno myśleć. Wszystkie te wrażenia są zawarte w książce i niemal wyczuwalne.

Magiczna książka.

To "inna" książka. To chyba najlepsze określenie. Krótka. Napisana lekkim językiem. Ale wymagająca - wymagająca skupienia, myślenia, interpretacji, wychwytywania niuansów, połapania się w chaosie myśli i postaci. Trzeba podkreślić, że jest to chaos celowy, tak aby wrażenia, doświadczenia każdej osoby opisanej w książce były wyraziste. Może nie każdemu się spodoba, ale mi...

137 stron podzielonych na 38 krótkich części. Wiele z nich zaczyna się coraz bardziej bogatym w szczegóły opisem sceny w pociągu. Mężczyzna, 43-letni Egipcjanin, ten kto zawodowo szuka na pustyni wody, poznaje niebieskooką Finkę, wracającą z podróży w górę Nilu. W każdy z tych opisów wpleciono mieszając teraźniejszość z przeszłością historię relacji kilkorga osób:
- narratorki, roztaczającej przed nami opowieść o miłości swoich rodziców i swoim rozdarciu między Egipt a Finlandię, ojca a matkę, tej, która kiedyś głęboko wierzącemu ojcu oświadczyła, że "w imię rozumu wyrzeka się Boga".
- jej ojca, muzułmanina, człowieka, który - jak ona mówi - wziął się z ognia, bo rozjaśniał i ogrzewał jej świat swoją obecnością, bo spalał go gniewem.
- jej matki, która symbolicznie w tym małżeństwie reprezentowała wodę.
- młodszej siostry, o której w porównaniu z ojcem-ogniem i matką-wodą, autorka pisze "trzymamy się suchej ziemi. Szukamy zapachów i smaków, nadajemy im nazwy. Zjadamy potrawy, które parzą w język, żeby to czuć, żeby czuć język".
- Hindusa, który był w miejscu i czasie, gdy narratorka rodziła się w tamilskim Ćennaju, w Indiach, a potem stał się tym, kto mówi do niej "patrz mi prosto w oczy", a także "nie bój się " i ona wtedy się nie boi.
Pięć osób, siedem miejsc - w Egipcie Kair, Aleksandria i Heliopolis, w Indiach Ćennaj i Kanyakumari, ponadto Trypolis w Libii i Helsinki. Dwóch miejsc nie znam, ale gdy opowieść dotyczyła pozostałych ciekawiły mnie różnice i podobieństwa we wrażeniach.
W Helsinkach, do których przeniosła się z matką 13-letnia autorka spędziłam tylko jeden dzień. Nic we mnie nie zostawiły prócz obrazu czystego ładu. Tydzień spędzony w Kairze i Aleksandrii pozostał we mnie pod postacią pragnienia powrotu. Tęsknota obudzona słuchaną nad Nilem muzyką arabską trwa nadal.
Autorka autobiograficznej powieści pierwsze 13 lat życia spędziła z rodzicami w Indiach, potem w Libii, wreszcie w ojczyźnie ojca, w Egipcie. To uczyniło ją rozdarta między matkę anioła, jak mówi, a ojca ogniste zwierzę, między jej rozsmakowaniem w bieli i minimalizmie, a jego upodobaniem do bujności przedmiotów w ich blasku, kolorach i ciężkiej gęstości, między jego krzykiem a jej ciszą, jego nieokiełzanym apetytem na życie, a jej wstrętem do jedzenia, między jego rozmodleniem się po wezwaniu muezina a jej chrześcijaństwem. Wszystko to pogłębione postępującym rozpadem miłości rodziców utrudnia bohaterce pogodzić się z historią swego życia, ze sobą, wyrastać z żalu ku wdzięczności.
W ksiazce - coś z przesady i dziwacznosci, co drażni. Jednak więcej urzeka. Budzi we mnie pytanie, jak kocham rodziców, jak jestem kochana jako rodzic, czym obdarowuje, z czego obrabowuje.
Obrazy
- rybaków radosne wypuszczenie w morzu wyrzuconego na brzeg delfina okazuje się lekiem na samotność bohaterki
- w kairskim ZOO niedźwiedź polarny w klatce nieco większej od niego, z ciepłą wodą w brudnej kałuży
CYTATY
- "przyjaźń wydaje się skarbem, na który się nie zasłużyło, ale który jest dowodem na to, że Bóg istnieje"
- "jego gniew krakał po kątach i rechotał jak żaba"
- "Bóg żyje tam, gdzie ja się go wyrzekam i przyznaję, że nie panuję nad światem, tylko świat panuje nade mną. Miłość żyje tam, gdzie tej prawdy nie trzeba się bać, miłość żyje tam, gdzie ja siedzę na gruzach moich zburzonych budowli i odwracam twarz ku słońcu."
- "A gdy wszystko dobiegło końca, zauważyliśmy, że po śmierci Boga nie istnieje nic, czym można się cieszyć, wtedy nie pamietałyśmy, że On pewnego dnia zmartwychwstanie".
- "Tej nocy ogarnął mnie raczej gniew niż smutek, którego bym nie ścierpiała, bo jest cięższy od gniewu, trudniejszy"

137 stron podzielonych na 38 krótkich części. Wiele z nich zaczyna się coraz bardziej bogatym w szczegóły opisem sceny w pociągu. Mężczyzna, 43-letni Egipcjanin, ten kto zawodowo szuka na pustyni wody, poznaje niebieskooką Finkę, wracającą z podróży w górę Nilu. W każdy z tych opisów wpleciono mieszając teraźniejszość z przeszłością historię relacji kilkorga osób:
-...

Dziwna ta książka. Taka inna. Chaotyczna. Taka rzeka myśli. Jedna za druga, często niepowiązane z sobą. Bardzo, wydaje mi się, trudny zabieg, bo ociera się blisko granicy z grafomaństwem, a tą, chyba, łatwo przekroczyć niepostrzeżenie.

Ale słowa są bardzo poetyckie, to fakt. Tylko nie ma u niej tej lekkości jak u Osieckiej np. Tak jakby się z nimi biła, i jeszcze nie do końca się z nim zaprzyjaźniła i uznała za swoje.

Taaak, tej lekkości mi brakuje. Ale to, że mi jej brakuje nie znaczy, że jest zła. W moim świecie i umyśle może być ciężka, ciężkawa, ale gdzieś indziej, w jakimś innym może być idealna. I to fajne jest. Dobre.

Wszystko w tej książce jest przenośnią, metaforą. Trzeba bardzo wysilać zmysły, by to rozczytać.

Najważniejsze fakty, najistotniejsze zdarzenia, podane mimochodem, jakby przypadkiem, nieistotne w swym istnieniu. Lekko wstydliwe, speszone, emanujące pięknem poetyckich słów. Zabieg, który sprawia, że nawet cierpienie wydaje się być piękne, pożądane, jak światło żarówki dla ćmy.

Dziwna ta książka. Taka inna. Chaotyczna. Taka rzeka myśli. Jedna za druga, często niepowiązane z sobą. Bardzo, wydaje mi się, trudny zabieg, bo ociera się blisko granicy z grafomaństwem, a tą, chyba, łatwo przekroczyć niepostrzeżenie.

Ale słowa są bardzo poetyckie, to fakt. Tylko nie ma u niej tej lekkości jak u Osieckiej np. Tak jakby się z nimi biła, i jeszcze nie do...

Przepiękna, poetycka opowieść o życiu na pograniczu dwóch kultur.

Przepiękna, poetycka opowieść o życiu na pograniczu dwóch kultur.

Lekko, ale nieco upierdliwie napisana. Nie potrafię interpretować i czytać między wierszami, być może tak trzeba; nie trafiła do mnie ta książka.

Lekko, ale nieco upierdliwie napisana. Nie potrafię interpretować i czytać między wierszami, być może tak trzeba; nie trafiła do mnie ta książka.