Paasonen Ranya

Niektórzy wzięli się z wody. Nawet z gwiazd można to wyczytać. Tacy nic o sobie nie opowiadają. Żyją kosztem innych ludzi, przywierają do nich i nie chcą się odczepić. Zmieniają się jak kameleony i starają się być tacy, jak się od nich oczekuje. Kryją się za włosami; tak się przecież zdarza, że w wodzie kontury robią się niewyraźne, a głosy dobiegają z oddali. Kobiety, które biorą się z wody, nigdy się nie angażują całkowicie, ani tu, chociaż może tam.

Niektórzy wzięli się z wody. Nawet z gwiazd można to wyczytać. Tacy nic o sobie nie opowiadają. Żyją kosztem innych ludzi, przywierają do ni...

Mama nie życzyła sobie, by w domu znalazło się coś powyginanego i połyskującego, coś pozłoconego i podrobionego, nasz dom wyglądał jak ona, w oknach wisiały jedynie cienkie, białe firanki i ściany pomalowano na biało, a biel to najbardziej przerażający kolor, kolor śmierci. Biały, ani słów, ani śmiechu, ani nawet płaczu; biały, chłodny i wyniosły, nasze ściany były nieskazitelnie białe, niczym dziecko, na którego skórze życie nic jeszcze nie wyrysowało, były białe jak wymagający Bóg, który nie uśmiecha się do siebie, nasze ściany białe jak śmierć.

Mama nie życzyła sobie, by w domu znalazło się coś powyginanego i połyskującego, coś pozłoconego i podrobionego, nasz dom wyglądał jak ona, ...

(...) niektórych sprzeczności w żaden sposób nie da się rozwiązać i zmieniają się w smutek, a bywa i tak, że dysonans, którego nie można rozładować, zostaje, by drażnić; wielu kompozytorów to wie i nie komponuje szczęśliwego finału, gdyż szczęśliwe zakończenie w ogóle nie istnieje, bo jak coś się kończy, to się zaczyna za tym tęsknić, a w tęsknocie tkwi zawsze smutek.

(...) niektórych sprzeczności w żaden sposób nie da się rozwiązać i zmieniają się w smutek, a bywa i tak, że dysonans, którego nie można roz...