Świetne tłumaczenie Wojciecha Falarskiego! Poza tym lepiej przeczytać tę książkę latem. Jest niezwykle mroczna, choć nie ujmuje to jej w żaden sposób kunsztu literackiego. Książka z najwyższej półki.

Świetne tłumaczenie Wojciecha Falarskiego! Poza tym lepiej przeczytać tę książkę latem. Jest niezwykle mroczna, choć nie ujmuje to jej w żaden sposób kunsztu literackiego. Książka z najwyższej półki.

Spowiedź Freddiego nie porwała mnie. Koncept braku wolnej woli jest mi znany, podobnie jak psychopatyczne poczynania ludzi twierdzących, że jedyne istniejące ograniczenia to takie, które sami sobie stwarzają. Tutaj może nie o te ograniczenia chodzi, tylko bardziej o autentyczność Freddiego. Jest to człowiek nie będący w stanie uczynić niczego, co byłoby sprzeczne z jego naturą, nawet jeśli byłoby to niezgodne z ogólnie przyjętymi normami. Świat to ciąg zbiegów okoliczności, co dla niego jest wizją tragiczną bowiem wtedy wolna wola zanika, a wraz z nią etyka. Zbiegi okoliczności i zdarzenia nie mają dla niego żadnego znaczenia. Jest to świat absurdu, którego częścią Freddie nie chce być. Zwraca się ku sobie i nie dopuszcza żadnego autorytetu poza swoją osobą. Obsesja na własnym punkcie uniemożliwia mu kontakt ze światem zewnętrznym, a skoro wszystko istnieje wyłącznie przez odniesienie do czegoś innego on znika dla świata, a świat dla niego. Przestaje dostrzegać realność czego i kogokolwiek poza sobą. Między innymi to prowadzi go do morderstwa. "Zapomina", że kobieta, którą uderza kilkakrotnie młotkiem to nie tylko przeszkoda, ale żywa istota. Jak sam stwierdza była to niemożność wyobrażenia sobie jej jako realnego, odrębnego człowieka. Freddie jest świadomy, że brak ludzkiego czynnika obdziera rzeczywistość ze wszelkiego znaczenia, dlatego porównuje się do zwierzęcia w klatce. Jednak w tym samym czasie pożąda uwagi i tego, by być wysłuchanym. Pławi się w grozie swego uczynku, uważając je za dzieło sztuki, z tym że on grozy nie dostrzega. Brak w nim jakichkolwiek emocji, przez co brak ich również w książce. Opisy są szczegółowe, precyzyjne niemal jak matematyczne kalkulacje, jednak brakuje tego czynnika ludzkiego - empatii, poczucia winy, jakiegokolwiek "poczucia". Freddie zdaje sobie sprawę z własnej winy, tak jak zdaje sobie sprawę z tego, że czaszka jego ofiary była zdumiewająco miękka, a z młotkiem w ręce niewygodnie się prowadzi. Przyznaje się do winy bo tylko to jest zgodne z prawdą i nim samym. Nie rozumie czemu ludzie oczekują od niego skruchy, skoro działał w zgodzie z samym sobą. Morderstwo nie jest czymś wbrew jego naturze, jednak popełniając je dociera do niego, że chce być częścią świata, tylko że teraz jest już za późno i koło się zamyka.

Dałam wysoką ocenę, bo wstyd byłoby nie dać jednak trochę męcząca była dla mnie ta spowiedź. Odrzuca mnie czysto racjonalne, obdarte z emocji podejście do rzeczywistości, dlatego też odrzuca mnie główny bohater. Nie sprawiało mi przyjemności "przebywanie" w jego świadomości przez tyle czasu, jednak muszę chyba przyznać, że czuję jakąś dozę ciekawości jeśli chodzi o analizę takich jednostek. Jest wiele intrygujących stwierdzeń do przemyśleń no i potężna dawka ironii oraz humoru. To wielki plus. No i źródeł do eseju sporo :D

Spowiedź Freddiego nie porwała mnie. Koncept braku wolnej woli jest mi znany, podobnie jak psychopatyczne poczynania ludzi twierdzących, że jedyne istniejące ograniczenia to takie, które sami sobie stwarzają. Tutaj może nie o te ograniczenia chodzi, tylko bardziej o autentyczność Freddiego. Jest to człowiek nie będący w stanie uczynić niczego, co byłoby sprzeczne z jego...