Wywiad ten przeprowadzony był trzy lata przed smiercią artysty. Twórcy około 30 tysięcy prac w różnych technikach., któremu nie przeszkadzało bycie postrzeganym jako arogant, bufon, playboy. Wstrząsające fragmenty dotyczące lat wczesnych o okrucieństwie w stosunku do zwierząt, z lat dorosłych zaś o tajemniczej aborcji/nieaborcji. Zasmuca fakt, ze przez całą książkę przewija się córka Dwurnika, a słowo syn pojawia się tylko w jednym zdaniu.
Jego twórczość to zdecydowanie produkcja masowa, a wśród inspirujących go artystów pojawiają się Nikifor, Buffet i Picasso.
To rodzaj wywiadu dla pism lubiących skandale. Image bohatera nudny nie jest, jest za to zdecydowanie wkurzający.

Wywiad ten przeprowadzony był trzy lata przed smiercią artysty. Twórcy około 30 tysięcy prac w różnych technikach., któremu nie przeszkadzało bycie postrzeganym jako arogant, bufon, playboy. Wstrząsające fragmenty dotyczące lat wczesnych o okrucieństwie w stosunku do zwierząt, z lat dorosłych zaś o tajemniczej aborcji/nieaborcji. Zasmuca fakt, ze przez całą książkę...

Wspaniała podróż po życiu pana Dwurnika opowiedziana za pomocą reportażu.

Wspaniała podróż po życiu pana Dwurnika opowiedziana za pomocą reportażu.

"czy król jest nagi?"

"czy król jest nagi?"

Nie, nie i jeszcze raz nie. Po raz kolejny przekonuję się, że każdy powinien robić to, co wychodzi mu najlepiej, malarz powinien malować, a piszący (mówiący?) z sensem artysta to wyjątek, potwierdzający regułę. Edward Dwurnik też ją potwierdza, jednak nie na zasadzie wyjątku.
Jego wywiad – a raczej monolog – kojarzy mi się z opowieściami snutymi po kilku głębszych przez wujka-gawędziarza, w których kombatanckie wspomnienia mieszają się ze zgrywą, nie istnieje żadna hierarchia ważności ani żadna tama dla samozadowolenia. Wujaszek, rad że znalazł się w centrum uwagi, co rusz puszcza race elokwencji i dowcipu, czasem zaklnie, czasem beknie - towarzystwo przy stole się nie nudzi, wszyscy zadowoleni, impreza udana.
A mnie żal – bo co jakiś czas zdarzają się jednak w tym słowotoku frapujące chwile, gdy artysta naprawdę uchyla drzwi do swojego królestwa: uwagi warte zatrzymania się, podjęcia z pietyzmem, obejrzenia pod światło. Nic się jednak takiego nie dzieje, ulotna chwila mija, galopada trwa.
I tak do końca – show rozpuszczonego przez publikę i krytyków, egocentrycznego celebryty, pokaz miałkiej zgrywy, niegodnej inteligencji autora, za to w sam raz dla kolorowych pism kobiecych. Widać, że zdominowana rozmówczyni w żaden sposób nie jest w stanie tego moderować i tak oto utalentowany artysta sam robi sobie krzywdę. Mówią co prawda, że chcącemu krzywda się nie dzieje – jednak szkoda.

Nie, nie i jeszcze raz nie. Po raz kolejny przekonuję się, że każdy powinien robić to, co wychodzi mu najlepiej, malarz powinien malować, a piszący (mówiący?) z sensem artysta to wyjątek, potwierdzający regułę. Edward Dwurnik też ją potwierdza, jednak nie na zasadzie wyjątku.
Jego wywiad – a raczej monolog – kojarzy mi się z opowieściami snutymi po kilku głębszych przez...

Długi wywiad z malarzem Edwardem Dwurnikiem. Bardzo znany, współczesny, polski malarz. Jego prace cieszą się popularnością wśród kolekcjonerów. Wywiad przybliża postać artysty, który wypowiada się bardzo bezpośrednio o swoim życiu i twórczości. Żadnego koloryzowania rzeczywistości. Zdziwiło mnie, że korzysta z "pomocników" przy tworzeniu.

Długi wywiad z malarzem Edwardem Dwurnikiem. Bardzo znany, współczesny, polski malarz. Jego prace cieszą się popularnością wśród kolekcjonerów. Wywiad przybliża postać artysty, który wypowiada się bardzo bezpośrednio o swoim życiu i twórczości. Żadnego koloryzowania rzeczywistości. Zdziwiło mnie, że korzysta z "pomocników" przy tworzeniu.

Król jest nagi, niestety. Dwurnik próbuje być zabawny, niegłupi, ironiczny, ba, miejscami nawet zamierza wzbić się na wyżyny myślenia. Na próbie się kończy, i to bełkotliwej, a żeby ewentualny czytacz nie uznał go za totalnego głupka, podkreśla, że wszystkich wkręca, bo lubi patrzeć jak ludzie nie mają do siebie dystansu i się denerwują. Cóż, denerwować Dwurnikiem mogą się co najwyżej krytycy sztuki i inni artyści malarze, czytelnik książkę przeczyta i zostawi na ławce albo odda na przemiał. Nie ma w niej niczego wartego przemyślenia.

Król jest nagi, niestety. Dwurnik próbuje być zabawny, niegłupi, ironiczny, ba, miejscami nawet zamierza wzbić się na wyżyny myślenia. Na próbie się kończy, i to bełkotliwej, a żeby ewentualny czytacz nie uznał go za totalnego głupka, podkreśla, że wszystkich wkręca, bo lubi patrzeć jak ludzie nie mają do siebie dystansu i się denerwują. Cóż, denerwować Dwurnikiem mogą się...