Książka ogromnie nierówna. Niby całość napisana niezwykle starannym, barwnym i opisowym językiem, w sposób bardzo refleksyjny, ale pierwsza część (1/3 książki!) była drogą przez mękę. Nie działo się dosłownie NIC - była to jakaś mozolna wędrówka do celu, o którym i tak wiedziałam, że zostanie osiągnięty, tj. Merlin jeździł z miejsca w miejsce i rozmawiał z różnymi ludźmi, by doprowadzić do oddania małego Artura na wychowanie w ukryciu. Albo jeszcze gorzej: rozmawiał z różnymi ludźmi o swoich rozmowach z różnymi ludźmi mającymi doprowadzić do oddania małego Artura na wychowanie w ukryciu. Przytłaczająca, wszechogarniająca ględa niemal zabiła moje zainteresowanie tą książką, a może i całą serią.

Potem jednak wszystko się zmienia: Merlin podróżuje po świecie, odkrywa Zieloną Kaplicę, miecz niedoszłego cesarza Maximusa, a nawet proto-Graala, a przede wszystkim staje się opiekunem i powiernikiem dorastającego Artura. Trzeźwy realizm i mistyczna fantastyka mieszają się ze sobą w doskonałych proporcjach. Stewart w niezmiernie pomysłowy sposób przekształca wątek Excalibura i miecza wydobytego z kamienia, nadzwyczaj sensownie prezentuje też motyw kazirodztwa, którego nieświadomie dopuszcza się Artur ze swoją siostrą. Merlin napisany jest świetnie - wyobcowany przez swoją moc, a jednocześnie niezmiernie ludzki, trwa nieustannie na granicy między religiami, między ludami i wreszcie między różnymi cywilizacjami a przyrodą. Gdyby nie to grząskie bagno, przez które trzeba przebrnąć na początku książki, ocena byłaby pewnie jeszcze wyższa.

Książka ogromnie nierówna. Niby całość napisana niezwykle starannym, barwnym i opisowym językiem, w sposób bardzo refleksyjny, ale pierwsza część (1/3 książki!) była drogą przez mękę. Nie działo się dosłownie NIC - była to jakaś mozolna wędrówka do celu, o którym i tak wiedziałam, że zostanie osiągnięty, tj. Merlin jeździł z miejsca w miejsce i rozmawiał z różnymi ludźmi,...