Maigret „ładuje baterie”, w Vichy – uzdrowiskowym kurorcie – spędza czas z żoną na spacerach, sączeniu wód leczniczych, sielankowym lenistwie. Ale instynkt nie śpi, więc z wprawą detektywa przygląda się kuracjuszom zabawiając się w odgadywanie ich profesji, charakteru. Na szczególną jego uwagę zasługuje „Liliowa Pani”, którą widuje w parku. Kobietę, wg Maigreta tajemniczą, nieoczywistą, a na pewno nietuzinkową.
I sielanka trwałaby w nieskończoności, gdyby ktoś tajemniczej kobiety nie pozbawił życia.
Sprawę przejmuje dawny podwładny Maigreta, a Maigret staje się jej – prawie biernym – obserwatorem.
Na początku Simenon daje nam obraz małżeństwa Maigretów: ludzi którzy muszą nieustannie dzielić, poświęcać nawet, wzajemne uczucie na rzecz pracy Maigreta. Pani Maigret świetnie sobie z tego zdaje sprawę, pogodziła się z tym, że w każdej chwili może przyjść moment, że musi usunąć się w cień. Jest to jej świadoma dojrzała decyzja, bez słowa skargi.
Maigret, obserwując jedynie, ma czas na refleksje o swojej pracy, zbliżającej się emeryturze, o latach które minęły.
Na samą sprawę patrzy przez pryzmat życiowego doświadczenia, rozpatruje ją od strony psychologicznej, podejrzewając, że motyw zbrodni jak i sama zbrodnia nie będą oczywiste.
I tak jest w istocie, Simenon serwuje nam opowieść, w której sprawca wydaje się być ofiarą, a Temida będzie musiała ściągnąć opaskę z oczu, żeby sprawiedliwości stało się zadość.
Opowieść nostalgiczna, o niezwykłym podłożu psychologicznym, genialna, po prostu.

Maigret „ładuje baterie”, w Vichy – uzdrowiskowym kurorcie – spędza czas z żoną na spacerach, sączeniu wód leczniczych, sielankowym lenistwie. Ale instynkt nie śpi, więc z wprawą detektywa przygląda się kuracjuszom zabawiając się w odgadywanie ich profesji, charakteru. Na szczególną jego uwagę zasługuje „Liliowa Pani”, którą widuje w parku. Kobietę, wg Maigreta tajemniczą,...

Tym razem Maigret, który ma drobne kłopoty ze zdrowiem, wyjeżdża z żoną na kilkutygodniową kurację do Vichy, gdzie pije leczniczą wodę i dużo spaceruje. Na wczasach króluje nuda, te same trasy, te same nawyki, te same twarze. Ale oczywiście przydarza się morderstwo, Maigret nie prowadzi śledztwa, którym kieruje jeden z jego uczniów, pracujący teraz na prowincji, ale daje czasami koledze dobre rady, które oczywiście pozwalają ująć mordercę.

Jest to jedna ze słabszych książek z serii o komisarzu Maigret, prawdę mówiąc trąci nudą. Dlaczego? Dlatego, że naturalną siłą tych książek jest tło obyczajowe. W tej pozycji tło obyczajowe jest wątłe, mamy tu kuracjuszy którzy przyjeżdzają na kilka tygodni, a potem znikają, trudno na tym cokolwiek budować. Może sama intryga kryminalna, a w szczegółności osobowość ofirary, starszej pani która lubi swoją samotność, czyta romantyków (Stendhal),a Balzaca uważa za zbyt brutalnego, jest tu najciekawsza. Niemniej słabości książki pozostają.

Polecam tylko wytrwałym fanom komisarza Maigret.

Tym razem Maigret, który ma drobne kłopoty ze zdrowiem, wyjeżdża z żoną na kilkutygodniową kurację do Vichy, gdzie pije leczniczą wodę i dużo spaceruje. Na wczasach króluje nuda, te same trasy, te same nawyki, te same twarze. Ale oczywiście przydarza się morderstwo, Maigret nie prowadzi śledztwa, którym kieruje jeden z jego uczniów, pracujący teraz na prowincji, ale daje...

Jak zawsze komisarz Maigret rozwiązuje tajemnicę dzięki umiejętności kojarzenia faktów i dedukcji.

Jak zawsze komisarz Maigret rozwiązuje tajemnicę dzięki umiejętności kojarzenia faktów i dedukcji.