Powieść na jeden, bardzo przyjemny wieczór. Pierwsze kroki Maigreta w prawdziwym śledztwie i to od razu wśród śmietanki Paryża. Bardzo ciekawy portret nowobogackich przedsiębiorców, przestępczego półświatka i zwykłych "szaraczków".

Powieść na jeden, bardzo przyjemny wieczór. Pierwsze kroki Maigreta w prawdziwym śledztwie i to od razu wśród śmietanki Paryża. Bardzo ciekawy portret nowobogackich przedsiębiorców, przestępczego półświatka i zwykłych "szaraczków".

Maigret ma już cztery! lata służby. Pełni nocny dyżur w komisariacie, do którego przychodzi wzburzony młody człowiek. Jego wygląd sugeruje, że został pobity, ale to nie jest takie proste. Wyjaśnia, że próbował interweniować w sprawie kobiety, która wzywała, z okna jednej z willi pomocy. W tej samej willi po chwili padł strzał. Sam młodzieniec został uderzony przez postawnego lokaja kiedy próbował wtargnąć na ratunek do domu. Chwilę później Maigret ustala, że dom należy do najbardziej znanego przemysłowca Gendreau-Balthazar. Na miejscu ryzykuje karierę dokonując przesłuchania i przeszukania domu, a wszystko to w klimacie niezbyt subtelnych gróźb ze strony Balthazara, którego „serdecznym przyjacielem” jest szef Maigreta. Wracając na komisariat zastanawia się czy będzie to jego pierwsze poważne śledztwo czy błyskawiczne zwolnienie ze służby. Ostatecznie śledztwo zostaje mu przydzielone, pytanie tylko czy po to, żeby się go pozbyć, mając pewność, że niczego nie odkryje?
Wiedza teoretyczna Maigreta zderza się z brakiem praktyki, miota się między idealizmem a rzeczywistością. Niekończące są zwątpienia i malutkie wygrane, zabawne błędy i spektakularne sukcesy. Upór i determinacja w kontrze do bezsilności i zniechęcenia. I jest po pierwsza poważna lekcja, którą odbiera od życia: są prawdy, które nikogo nie interesują...
Książkę należy przeczytać kiedy zna się inspektora z kilkunastu innych – wtedy zachwyca. Czytana jako pierwsza jest ledwie przyzwoitym kryminałem z postacią, której w żaden sposób nie da się docenić. A i sama fabuła nie pomaga, bo intryga zawiła niemiłosiernie, z mnóstwem postaci, zależności między nimi. Maigret staje się dopiero „Tym” Maigretem, kiedy uzyskuje niezależności, a w tej powieści jest jedynie nowatorskim, inteligentnym, ale na krótkiej smyczy, „zwykłym” policjantem.

Maigret ma już cztery! lata służby. Pełni nocny dyżur w komisariacie, do którego przychodzi wzburzony młody człowiek. Jego wygląd sugeruje, że został pobity, ale to nie jest takie proste. Wyjaśnia, że próbował interweniować w sprawie kobiety, która wzywała, z okna jednej z willi pomocy. W tej samej willi po chwili padł strzał. Sam młodzieniec został uderzony przez...

Trzecia i ostatnia na razie w mojej biblioteczce książka z serii o komisarzu Maigrecie.
Mimo że jest to dalszy tom serii, to Georges Simeon postanowił cofnąć się do początków kariery komisarza, gdy jest on na stracie swojej kariery w policji. Przeczuwa swoje możliwości, ale na razie jest tylko pomocnikiem u boku tych bardziej zasłużonych. Jednak jego nieustępliwość w wyjaśnianiu zagadek kryminalnych powoduje, że szuka wyjaśnień tam, gdzie inni już przyklepują sprawę. Nie zważa na konwenanse i nietykalność osób wpływowych.
Ryzyko się opłaca, bo zostaje dostrzeżony.

To mała objętościowo książka. Wszystko rozgrywa się bardzo szybko, bohaterowie opisani tylko w koniecznym zarysie, nie ma wątków pobocznych. Daleko tej książce do opasłych współczesnych kryminałów czy thrillerów z rozbudowaną warstwą psychologiczną.
Dobre na jeden lub dwa wieczory, bo czyta się z przyjemnością.

Trzecia i ostatnia na razie w mojej biblioteczce książka z serii o komisarzu Maigrecie.
Mimo że jest to dalszy tom serii, to Georges Simeon postanowił cofnąć się do początków kariery komisarza, gdy jest on na stracie swojej kariery w policji. Przeczuwa swoje możliwości, ale na razie jest tylko pomocnikiem u boku tych bardziej zasłużonych. Jednak jego nieustępliwość w...

Wg internetu to była książka numer 9, wydana w 1949 roku. Rozumiem, że na prośby czytelników autor sięgnął do początków Maigreta. To jakby Agatha Christie opisała pierwsze śledztwo Poirota w Belgii.
Akcja toczy się w roku 1913. Z racji możliwości technicznych w 1913 śledztwo nie jest spektakularne, polega głównie na przesiadywaniu w lokalach i rozmowach ze świadkami.
Maigret jest szarakiem na komisariacie i prowadzi trudne dochodzenie w wyższych sferach.
Dużo jest odniesień do przyszłości, czyli porównanie jego sytuacji z 1913 do późniejszej sławy i sukcesów. Maigret ma depresyjne zachowania. W euforii marzy o pracy w brygadzie specjalnej, w depresji chce złożyć wymówienie i stale męczy się tym, co o nim sądzą współpracownicy. Jak człowiek z 2023 roku.
To jest moja pierwsza książka z serii. Bohater spodobał mi się, pomimo prostej fabułki i zabieram się za kolejne.

Wg internetu to była książka numer 9, wydana w 1949 roku. Rozumiem, że na prośby czytelników autor sięgnął do początków Maigreta. To jakby Agatha Christie opisała pierwsze śledztwo Poirota w Belgii.
Akcja toczy się w roku 1913. Z racji możliwości technicznych w 1913 śledztwo nie jest spektakularne, polega głównie na przesiadywaniu w lokalach i rozmowach ze...

Przeciętnie, pod każdym względem. Intryga nie porywa, rozterki moralne bohatera miałkie i odgrzewane, jedynie obraz Paryża sprzed lat, słów kilka o ówczesnej policji i niektórych typach paryżan, a także wspominane przez autora (z nieukrywaną lubością) kulinaria (smażone kiełbie i kurczak w różowym Beaujolais) dodają powiastce nieco smaku. Ci, którzy tego nie czytali, niewiele stracili.

Przeciętnie, pod każdym względem. Intryga nie porywa, rozterki moralne bohatera miałkie i odgrzewane, jedynie obraz Paryża sprzed lat, słów kilka o ówczesnej policji i niektórych typach paryżan, a także wspominane przez autora (z nieukrywaną lubością) kulinaria (smażone kiełbie i kurczak w różowym Beaujolais) dodają powiastce nieco smaku. Ci, którzy tego nie czytali,...

Przyjemna książka. Nigdy wcześniej nie miałam styczności z tym autorem i muszę przyznać, że chętnie jeszcze coś od nie przeczytam. Akcja toczy się sprawnie. Jest morderstwo, a czasem można się i uśmiechnąć. Polubiłam postać Maigreta, wydaje się być ciekawym człowiekiem, policjantem.

Przyjemna książka. Nigdy wcześniej nie miałam styczności z tym autorem i muszę przyznać, że chętnie jeszcze coś od nie przeczytam. Akcja toczy się sprawnie. Jest morderstwo, a czasem można się i uśmiechnąć. Polubiłam postać Maigreta, wydaje się być ciekawym człowiekiem, policjantem.

Nijakie jak wszystko co Maigret w tytule, ale da się czytać.

Nijakie jak wszystko co Maigret w tytule, ale da się czytać.

Pierwsza książka z serii o detektywie Maigret, po którą sięgnęłam. Była to bardzo przyjemna lektura, a detektyw zdobył z miejsca moją sympatię. Na pewno będę kontynuować serię Simenona.

Pierwsza książka z serii o detektywie Maigret, po którą sięgnęłam. Była to bardzo przyjemna lektura, a detektyw zdobył z miejsca moją sympatię. Na pewno będę kontynuować serię Simenona.

Kryminały filmowe w różnych formach zawsze lubiłam, dlatego testowanie różnych jego odmian literackich także jest dla mnie ciekawe. Pierwsza z dłuuuugiego cyklu o przygodach komisarza Maigret, małych rozmiarów książeczka (ledwie 132 strony) przemknęła mi szybko. Może nawet troszkę za szybko. Czyta się dosyć lekko i jest to niewątpliwie zaleta, ale z drugiej strony trudno jest przywiązać się zarówno do bohaterów, jak i do intrygi, kończąc całość w parę godzin. Z tego, czego zdążyłam się dowiedzieć, wynika, że pan Simenon w pisaniu szedł na ilość (Wikipedia przypisuje mu ponad 450 powieści i opowiadań!). Wnioskując po „Pierwszym śledztwie Maigreta”, nie do końca szło to w parze z jakością. Intryga jest ciekawa, ale dosyć prosta, sposób prowadzenia akcji podobnie. Nie traktuję tego jako wadę, o nie. Osobiście lubię nieprzekombinowane rzeczy, ale… Ta powieść to jedna z tych pozycji, które czyta się przyjemnie i szybko zapomina. Niestety.

Jedyną rzecz godną naprawdę mocnej krytyki przynosi polska edycja. Bo Wydawnictwu Dolnośląskiemu, odpowiedzialnemu za wydanie pewnej części serii o Maigrecie, należy się nawet nie karny jeżyk, a po prostu karne męskie przyrodzenie za dobór fragmentu umieszczonego na tylnej okładce. Jeśli ta wersja wpadnie wam w ręce – za żadną cholerę NIE czytajcie tego kawałka przed skończeniem całości. Jest tam tak perfidny spoiler, że zepsuje wam całą zabawę z rozwiązywania zagadki. Ale to nie dlatego wystawiam tylko 5 gwiazdek. Po prostu… łatwe, przyjemne, ale to dla mnie troszkę za mało.

[Fragment większego tekstu oryginalnie opublikowanego tutaj: http://ostatniazzielonych.pl/2013/01/14/dzienniczek-bardzo-pop-2/]

Kryminały filmowe w różnych formach zawsze lubiłam, dlatego testowanie różnych jego odmian literackich także jest dla mnie ciekawe. Pierwsza z dłuuuugiego cyklu o przygodach komisarza Maigret, małych rozmiarów książeczka (ledwie 132 strony) przemknęła mi szybko. Może nawet troszkę za szybko. Czyta się dosyć lekko i jest to niewątpliwie zaleta, ale z drugiej strony trudno...

Maigret to lepsza wersja Poirota. Mimo iż to jest jego pierwsza sprawa gdzie jest tylko sekretarzem komisarza pokazuje, że potrafi być dobrym policjantem. Chce i potrafi doprowadzić sprawę do końca nawet gdy na jego drodze stoi polityka albo wyższe władze. Dużo zawdzięcza swojemu instynktowi i cierpliwości.

Na komisariacie pojawia się człowiek twierdzący, że w bogatym domu zostało popełnione morderstwo. Po przybyciu na miejsce wydarzeń okazuje się jednak co innego. Co naprawdę zaszło w tym domu i dlaczego?

Maigret to lepsza wersja Poirota. Mimo iż to jest jego pierwsza sprawa gdzie jest tylko sekretarzem komisarza pokazuje, że potrafi być dobrym policjantem. Chce i potrafi doprowadzić sprawę do końca nawet gdy na jego drodze stoi polityka albo wyższe władze. Dużo zawdzięcza swojemu instynktowi i cierpliwości.

Na komisariacie pojawia się człowiek twierdzący, że w bogatym...