Czytało się dość przyjemnie. Ciekawy pomysł, ciekawi bohaterowie. Z chęcią przeczytam pozostałe książki autora.

Czytało się dość przyjemnie. Ciekawy pomysł, ciekawi bohaterowie. Z chęcią przeczytam pozostałe książki autora.

To książka autora klasyków literatury kryminalnej
To kolejny tom przygód detektywa Nero Wolfe, który ze swoim asystentem jest Archie Goodwinem musi rozwikłać tajemnicze morderstwo pracownika kancelarii adwokackiej Leonarda Dykesa. Sześć tygodni później, w wypadku drogowym śmierć ponosi młoda redaktorka i ginie także pewna kopistka. Te trzy zagadkowe zbrodnie, łączy jednak pewien rękopis. I choć wszystkie te przypadki wyglądają na samobójstwa czy wypadek to jednak Wolfie podejrzewa, że były to brutalne morderstwa. Intryga nawet dobrze pomyślana, ale jak dla mnie akcje zdecydowanie za wolna i przyznam, że się trochę się przy niej wynudziłam.

To książka autora klasyków literatury kryminalnej
To kolejny tom przygód detektywa Nero Wolfe, który ze swoim asystentem jest Archie Goodwinem musi rozwikłać tajemnicze morderstwo pracownika kancelarii adwokackiej Leonarda Dykesa. Sześć tygodni później, w wypadku drogowym śmierć ponosi młoda redaktorka i ginie także pewna kopistka. Te trzy zagadkowe zbrodnie, łączy jednak...

Normalnie nie sięgnęłabym po tą książkę, jako że generalnie nie gustuję w kryminałach. Ponieważ jednak natknęłam się na nią przy okazji rozpakowywania kartonów ze starego mieszkania i ponieważ był to - dość nietrafiony - prezent od przyjaciółki ze studenckich czasów, który dostałam od niej przy okazji naszego spotkania ponad 5 lat temu, postanowiłam w końcu ją przeczytać.
Co by tu o niej powiedzieć.. Moje przeczucie, że nie będzie mi się podobać, potwierdziło się. Dłużyła się bardzo. I w zasadzie nudna była; dreszczyku emocji, którego oczekiwałabym po powieści detektywistycznej, nie poczułam żadnego. Za to ulgę, że ją skończyłam, owszem.

Normalnie nie sięgnęłabym po tą książkę, jako że generalnie nie gustuję w kryminałach. Ponieważ jednak natknęłam się na nią przy okazji rozpakowywania kartonów ze starego mieszkania i ponieważ był to - dość nietrafiony - prezent od przyjaciółki ze studenckich czasów, który dostałam od niej przy okazji naszego spotkania ponad 5 lat temu, postanowiłam w końcu ją przeczytać....

Rex Stout to klasyczny amerykański pisarz, który ponad pół wieku temu wsławił się serią powieści detektywistycznych. Ich głównym bohaterem uczynił szefa agencji detektywistycznej, ważącego ponad 140 kg Nero Wolfe'a i jego współpracownika Archiego Goodwina. Mamy śmierć pracownika kancelarii adwokackiej. Okazuję się po pewnym czasie, że związany jest z nią zgon korektorki w wydawnictwie, a także śmierć pewnej kopistki. Wszystkie te przypadki wyglądają na samobójstwa lub wypadek, jednak Wolfie podejrzewa, że były to brutalne morderstwa związane z pewnym rękopisem.
Dla mnie książka to nic szczególnego...może pół wieku temu inaczej bym na nią spojrzała. Intryga nawet dobrze pomyślana, ale akcja wlekła się jak flaki z olejem. Trochę się przy niej wynudziłam.

Rex Stout to klasyczny amerykański pisarz, który ponad pół wieku temu wsławił się serią powieści detektywistycznych. Ich głównym bohaterem uczynił szefa agencji detektywistycznej, ważącego ponad 140 kg Nero Wolfe'a i jego współpracownika Archiego Goodwina. Mamy śmierć pracownika kancelarii adwokackiej. Okazuję się po pewnym czasie, że związany jest z nią zgon korektorki w...

Bardzo się dłużyła, ale z czystej ciekawości przeczytałam do końca. Rozwiązanie niby okej, ale całość naciągana, zbyt rozwleczona.
Poirot jednak wygrywa.

Bardzo się dłużyła, ale z czystej ciekawości przeczytałam do końca. Rozwiązanie niby okej, ale całość naciągana, zbyt rozwleczona.
Poirot jednak wygrywa.

Jak dla mnie - nic specjalnego. Intryga w zasadzie mogłaby się obronić, ale forma jej prowadzenia, a do tego wyjątkowo antypatyczni bohaterowie zdecydowanie uprzykrzali lekturę.

Jak dla mnie - nic specjalnego. Intryga w zasadzie mogłaby się obronić, ale forma jej prowadzenia, a do tego wyjątkowo antypatyczni bohaterowie zdecydowanie uprzykrzali lekturę.

Lubię Chandler’a. Lubię Rex Stout. Tych dwóch klasyków literatury kryminalnej sprawia, że ze spokojem mogę śledzić akcje ich powieści, bowiem i tak mam pewność, że morderca nie wymknie się sprawiedliwości. Ktoś powie „nuda” – zgoda. Lecz czy w klasyce nie o to chodzi by rozkodować się słowem, tekstem, w tym konkretnym przypadku również rozwiązaniem zagadki? Ja to kupuję. Dla mnie to kilka chwil czystej rozrywki. Ktoś spostrzegawczy może również dodać – „jeżeli klasyka to dlaczego nie Christie?” a to dlatego, że w świecie wykreowanym przez wyżej wymienionych panów nie ma miejsca dla dam i dżentelmenów. Zbyt wiele whisky, zbyt wiele cygar. Dajmy staruszkowi Poirot i pannie Marple ze spokojem wypić filiżankę herbaty.

„Śmiercionośny rękopis” to kolejny tom przygód detektywa Nero Wolfe. Jak w każdej tego typu powieści detektyw posiada pewne cechy charakterystyczne. W przypadku Nero Wolf to monstrualna otyłość i paranoiczna niechęć do opuszczenia własnego domu. Zewnętrzny świat go niepokoi, napawa lękiem a przede wszystkim nie interesuje. Oczywiście poza faktami dotyczącymi zbrodni. Dziwak – który tak samo jak kocha jedzenie, dobry alkohol, krzyżówki, z równą namiętnością nienawidzi kobiet. Jego przeciwieństwem jest Archie Goodwinem. Młody przystojny, aktywny, asystent Wolfa, który ma słabość do pięknych dziewczyn i strojenia sobie żartów z pracodawcy. Temu niebagatelnemu duetowi ponownie ( „Śmiercionośny…” to 19 cześć przygód jegomości) przyszło się zmierzyć z wielce tajemniczym morderstwem. Leonard Dykes – pracownik kancelarii adwokackiej, ginie w niewyjaśnionych okolicznościach. Ciało człowieka, który nie miał żadnych wrogów, wielkich pieniędzy odnalezione zostaje na brzegu rzeki. Sześć tygodni później, w wypadku drogowym śmierć ponosi młoda redaktorka. Dwie zagadkowe zbrodnie, które łączy pewien rękopis, fałszywe nazwisko autora. Machina rusza, akcja nabiera tempa. A to wszystko w niezwykłym, charyzmatycznym Nowym Jorku lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku, w klimacie noir. Aż chcę się rzec „To ty koleżko wiesz o prawdziwej zbrodni” lub „Pokaż mi swoją spluwę a powiem ci kim jesteś”. Zapraszam zatem do zabawy!

Lubię Chandler’a. Lubię Rex Stout. Tych dwóch klasyków literatury kryminalnej sprawia, że ze spokojem mogę śledzić akcje ich powieści, bowiem i tak mam pewność, że morderca nie wymknie się sprawiedliwości. Ktoś powie „nuda” – zgoda. Lecz czy w klasyce nie o to chodzi by rozkodować się słowem, tekstem, w tym konkretnym przypadku również rozwiązaniem zagadki? Ja to kupuję....