Czarne Jeziora z całą pewnością wyróżniają się na tle innych książek młodzieżowych. Z pewnością nie należą do tych lekkich i łatwych.

Po pierwsze, trudno oceniać wszelkie sytuacje i wszelkie zachowania zawarte na kartach powieści, a to dlatego że... Życie Magdy i osób jej otaczających to tylko (i aż) życie. Ni mniej, ni więcej. Nic w życiu nie jest czarno-białe. Każdy bohater ma swoje racje, swoje motywy, dzięki którym postępuje w jakiś sposób, ma jakiś charakter i jakiś stosunek do rzeczywistości. Każdy ma swoje przemyślenia, które w naturalny sposób oddziałują na Magdę. A jest tu cały wachlarz przecudownie wykreowanych postaci!

Po drugie – język. Bardzo ładny, literacki, niespotykany, jak na ten gatunek, a jednocześnie płynny i naturalny, "codzienny". Można uwierzyć, że właśnie tak wypowiada się Magda – aspirująca pisarko-poetko-dramaturżko... twórczyni.

Po trzecie – ważna tematyka. Potrzebujemy więcej Czarnych jezior. Chociaż nigdy nie miałam doczynienia, z tym, z czym Magda się zmaga, to doskonale rozumiem, jak bardzo ważny jest ten głos. Jak bardzo mało jest go w literaturze dla młodzieży.

🌟 Dorota Suwalska stworzyła powieść krótką, a niezwykle treściwą, angażującą i poruszającą. Poruszającą przede wszystkim, pewien istotny temat...
🙏 Mogę tylko jej za to podziękować.

Czarne Jeziora z całą pewnością wyróżniają się na tle innych książek młodzieżowych. Z pewnością nie należą do tych lekkich i łatwych.

Po pierwsze, trudno oceniać wszelkie sytuacje i wszelkie zachowania zawarte na kartach powieści, a to dlatego że... Życie Magdy i osób jej otaczających to tylko (i aż) życie. Ni mniej, ni więcej. Nic w życiu nie jest czarno-białe. Każdy...

'' Wszystkie szczęśliwe rodziny są do siebie podobne, każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój sposób ''

- Tołstoj

; Czarne jeziora ;

Dorota Suwalska.

Wydawnictwo: Nasza Księgarnia.

Literatura: Młodzieżowa.



Motorem napędowym powieści jest opisywany przez szesnastoletnią Magdę monolog oparty na wydarzeniach z jej życia, spostrzeżeniach, wrażeniach, wszelkie osobiste doznania przelewa na papier tworząc spójną całość pamiętnika, który skrywa jej uczucia, poglądy, gusta, inteligenta młoda dziewczyna, zbuntowana jak przystało na nastolatkę odkrywa różne tajemnice rodzinne, podlega naciskowi społecznemu, buntując się na wojnę pokoleń, wartości, apodyktyczną matkę która z racji zasad próbuje nie tylko nakierować życie Magdy na prawidłowe tory, co żyć za nią i podejmować decyzje, coraz bardziej brnąc w konflikty które doprowadzają obie do ostateczności. To nie tylko problemy życia codziennego stają kością w gardle dziewczyny, co brak zrozumienia, rozmowy na wszelkie tematy uważając je za tabu, choroba która zawsze będzie towarzyszyć im po kres dni. Ale po kolei.

Magda jak przystało na szesnastoletnią dziewczynę w raz z matką i jej młodym mężem oraz bratem Jaśkiem, wyprowadzają się do Warszawy by tam rozpocząć nowy rozdział życia. Dziewczyna trafia do prawie idealnego liceum mając nadzieję na znalezienie nowych znajomych którzy ją zaakceptują, polubią, trafia do Klubu Literackiego gdzie przed swoim idolem który prowadzi zajęcia Marcin Dreger, na którego powołuje wiele cytatów i złotych myśli czytając jego powieści. Tam łapie wiatr w żagle, zostaje chwalona, podziwiana jako młoda poetka, dostrzega uroki tej strony życia, lecz w realnym świecie Magda jest wycofana, zamknięta w sobie, a jej jedyna przyjaciółka która rzuca radami jak z rękawa coraz bardziej się oddala. Osamotniona, niezrozumiana przez najbliższych u których nie ma wsparcia, wręcz obarczona odpowiedzialnością, poznaje chłopca z bloku który staje się towarzyszem codziennych zmagań z matematyką, niby się rozumieją, lecz w pewnym momencie Magda się wycofuje, szuka ujścia w poznanym na obozie Jacku, lecz i to staje się katastrofą. Co w tej dziewczynie jest nie tak, że nic się nie układa, że prosta zaczyna się krzywić, szukanie problemów na siłę, wstyd że jest się chorą, ucieczka jako tarcza obronna, chroniąca ją i innych przed strachem, brakiem tolerancji? Ile dziś nasi nastolatkowie wiedzą o AIDS/ HIV, jak się chronić, zapobiegać, jak można się zarazić, a jak z tym żyć.?

Szybka narracja nie pozwala na nudę, przelane słowa mają być psychoanalizą dziewczyny która wylewa z siebie potok uczuć, od tych które ją doprowadzają do łez i tych które wprawiają w mega niesamowity nastrój. Jako matka nastolatki zdaję sobie sprawę ze skoków hormonów, nastrojów, od euforii po dramaturgię, można się pogubić i zdaję sobie sprawę że dziewczyna w pewnym momencie także przestała racjonalnie myśleć, spostrzegać otoczenie jakby pragnęła zrobić na złość matce, że skoro ma już tyle lat, to jest dorosła i ma prawo decydować za siebie. Jak łatwo stracić grunt pod nogami, jak łatwo się zapętlić w niezrozumienie, innych, w oczekiwania jakiemu musiała sprostać - nawet nie z jej winy. Będąc nosicielem HIV o której to chorobie dowiedziała się za późno, szok, niedowierzanie, spadło na jej barki pewne wykluczenie społeczne, etykieta która została przyklejona na wieki wieków, bo jak żyć normalnie, swobodnie mając świadomość że trzeba się pilnować, uważać, brać odpowiedzialność za siebie i innych, czy tabsy pomogą, psycholog i rzesza dobrych ludzi? Czy warto zatajać, kryć głęboko tajemnice, czy wyjść im na przeciw?

Bardzo wzruszająca historia, pełna obaw, radości, autorka przedstawiła jakże ciężki temat, czym jest HIV, jak jest spostrzegany w śród społeczności, kim są ludzie i jak się z tym czują i odnoszą. ; Czarne jeziora ; to zrelacjonowana powieść o trudzie wchodzenie w dorosłość, pokazuje brak zrozumienia, tolerancji, akceptacji nie tylko osób chorych ale i tych którzy wyróżniają się swoimi odmiennymi poglądami, gustami. Temat który był i jest na czasie, pokazuje relacje nie tylko społeczno - szkolne, ale i te rodzinne, pokładane ambicje, nadzieje rodzica, sekrety które budują szereg negatywnych napięć i emocji które ustępują w coraz bardziej zajadłych walkach o prawa bytu. Dla mnie słowa są nie tylko kierowane dla młodzieży, ale także dla dorosłych, mają siłę przekazu, ukazują wartości, świat przez nikogo z nas nie zrozumiały. Bardzo mądra książka którą z całą stanowczością polecam serdecznie.

'' Wszystkie szczęśliwe rodziny są do siebie podobne, każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój sposób ''

- Tołstoj

; Czarne jeziora ;

Dorota Suwalska.

Wydawnictwo: Nasza Księgarnia.

Literatura: Młodzieżowa.



Motorem napędowym powieści jest opisywany przez szesnastoletnią Magdę monolog oparty na wydarzeniach z jej życia,...

Czarne Jeziora. Tytuł nieco nurtujący, okładka tym bardziej. Kupiłam książkę, przeczytawszy jedynie opis z tyłu, nie doszłam do recenzji pod spodem i bardzo się z tego faktu cieszę, bo gdybym się spodziewała, że książka będzie o AIDS pewnie bym jej nie ruszyła.
To byłaby wielka strata, bo oto właśnie mogę pisać recenzję jednej z najlepszych polskich młodzieżowych książek, na które kiedykolwiek trafiłam.
Do rzeczy, Magda jest (nie)typową nastolatką. Przeprowadzka w nowe miejsce, nowe liceum, konflikt z matką i do tego ssekret, który autorka tak skrzętnie stara się ukryć, jednak wystarczy przeczytać rekomendację i już wiadomo o jaki sekret chodzi. To samobój strzelony przez wydawnictwo.
Magda jest świetną bohaterką. Dlaczego? Bo jestem w jej wieku i doskonale utożsamiam się z jej problemami i jej tokiem myślenia. Relacje między postaciami rewelacyjne, rozbudowane i ciekawe, tak samo jak postacie poboczne.
Co mnie cieszy, wątek AIDS, choć ważny, nie zdominował książki, było go wręcz za mało. Chyba autorka miała to na celu, żeby pokazać, że nastolatki chore na AIDS mają życie poza chorobą.
Minusikiem jest też fakt, że wątek rodzinny zdominował wszystkie inne i Klub Literacki też zszedł nieco na bok. Jednak dowcip autorki, jej genialny, młodzieżowy, ale niewymuszony styl jest fantastyczny.
Polecam bardzo, ważna i przy tym ciekawa książka.

Czarne Jeziora. Tytuł nieco nurtujący, okładka tym bardziej. Kupiłam książkę, przeczytawszy jedynie opis z tyłu, nie doszłam do recenzji pod spodem i bardzo się z tego faktu cieszę, bo gdybym się spodziewała, że książka będzie o AIDS pewnie bym jej nie ruszyła.
To byłaby wielka strata, bo oto właśnie mogę pisać recenzję jednej z najlepszych polskich młodzieżowych książek,...

Na wstępie zacznę, że nie spodziewałam się czegoś wybitnego, tylko czegoś, co będzie miłe do poczytania na wieczór a jednocześnie poruszy ważny temat.

No i tutaj się zawiodłam, bo tego "ważnego tematu" nie ma prawie w ogóle. W takim razie powinna zostać zabawna powieść dla nastolatków? Może owszem, powinna, ale nie została. Zawiodłam się na głównej bohaterce, która widzi siebie jako kogoś lepszego, nie przyjmuje krytyki i strzela focha na całą szkołę. To przeważyło szalę. Miałam ochotę wystawić trzy gwiazdki, ponieważ po prostu się zawiodłam charakterem Magdy, bo tak nazywa się główna bohaterka. Nie podoba mi się również fakt, że według niej wszyscy jej rówieśnicy z wyjątkiem może paru osób, których dosłownie na palcach jednej ręki by wyliczać, to patola.

Do plusów zdecydowanie należy zaliczyć relacje między postaciami - każda jest inna i rozbudowana. Nie można tego powiedzieć o postaciach, bo niektórym po prostu odrobinę brakowało charakteru. Akcja zaczyna się rozkręcać gdzieś w połowie, mniej więcej wraz z pierwszym spotkaniem Klubu Literackiego. Przyznam również, że końcówka była naprawdę ciekawa.

Mimo plusów jednak moja ocena jest dosyć niska z wyżej wymienionych przyczyn. Styl pisania autorki jest bardzo luźny i momentami odrobinkę chaotyczny. To, czy warto sięgnąć po "Czarne jeziora" chyba jest po prostu kwestią gustu. Ostateczna opinia, która jest bardzo subiektywna, brzmi: ta powieść porusza bardzo ważny temat. Ma swoje wady jak i zalety, więc nadanie jej miana "dobrej" lub "złej" lektury zależy wyłącznie od gustu czytelnika. Sama daję jej odrobinę naciągane 6/10.

Na wstępie zacznę, że nie spodziewałam się czegoś wybitnego, tylko czegoś, co będzie miłe do poczytania na wieczór a jednocześnie poruszy ważny temat.

No i tutaj się zawiodłam, bo tego "ważnego tematu" nie ma prawie w ogóle. W takim razie powinna zostać zabawna powieść dla nastolatków? Może owszem, powinna, ale nie została. Zawiodłam się na głównej bohaterce, która widzi...

Świetna! Zdziwiła mnie dość duża ilość wulgaryzmów w tej książce. Jednak idealnie oddaje okres dojrzewania, a bardziej szczegółowo-bunt. Na szczęście wszystko chyba ma swoje dobre zakończenie. Magda w końcu dogada się z mamą! Dla mnie ta wiadomość była bardzo radosna, ponieważ nie lubię gdy relacje mama (celowo nie piszę ,,matka'')-córka. Serdecznie polecam!

Świetna! Zdziwiła mnie dość duża ilość wulgaryzmów w tej książce. Jednak idealnie oddaje okres dojrzewania, a bardziej szczegółowo-bunt. Na szczęście wszystko chyba ma swoje dobre zakończenie. Magda w końcu dogada się z mamą! Dla mnie ta wiadomość była bardzo radosna, ponieważ nie lubię gdy relacje mama (celowo nie piszę ,,matka'')-córka. Serdecznie polecam!

Książka całkiem fajna i zgrabnie napisana. Odejmuję jedna gwiazdkę za to, że z tyłu na okładce zacytowano recenzje, które zdradzają tajemnicę, którą autorka/bohaterka próbuje z mozołem ukryć.

Książka całkiem fajna i zgrabnie napisana. Odejmuję jedna gwiazdkę za to, że z tyłu na okładce zacytowano recenzje, które zdradzają tajemnicę, którą autorka/bohaterka próbuje z mozołem ukryć.

Co do tej książki mam dość mieszane uczucia. Z jednej strony podziwiam autorkę za poruszenie tematu tak trudnego jak HIV, z drugiej jednak niekoniecznie udało jej się wzbudzić moje zainteresowanie. Będę szczera, do sięgnięcia po ten tytuł zachęciła mnie głównie ciekawa okładka i dość oryginalny tytuł. Z początku byłam dość sceptycznie nastawiona, głównie ze względu na gatunek (nie jestem bowiem wielką fanką książek młodzieżowych),jednak po kilku rozdziałach przekonałam się, że ta historia ma ogromny potencjał na coś naprawdę dobrego.
Książka Czarne jeziora opowiada o uzdolnionej literacko Magdzie, która w prowadzonym przez siebie dzienniku opowiada o wszystkich problemach, z jakimi musi się codziennie zmagać. Jej sytuacja rodzinna robi się coraz bardziej napięta, a spokój odnajduje wyłącznie na spotkaniach Klubu Literackiego, które prowadzone są przez jej ulubionego pisarza, Marcina Dregera. Do tego wszystkiego dochodzi choroba, której istnienie było przez wiele lat ukrywane przez matkę. W sumie to nie jest to dla czytelnika jakaś wielka tajemnica - czytając opis znajdujący się na okładce można znaleźć informację o tym, że główna bohaterka choruje na HIV. O dziwo, choroba nie jest w życiu Magdy największym zmartwieniem. Owszem, często dziwiła się, dlaczego matka jest tak bardzo przewrażliwiona na punkcie jej zdrowia, lecz nigdy nie sądziła, że może to być czymś ważnym. Dziewczyna bardziej przejmuje się pogarszającymi kontaktami z rodziną i przyjaciółką, a także nietypowymi problemami sercowymi, aniżeli swoim stanem zdrowia.
Nie będę nikogo oszukiwać, twierdząc, że dziennik potrafi być niezwykle nużący. Sama w niektórych momentach musiałam zmuszać się do czytania. Nudziło mnie głównie to, iż Magda potrafiła opisywać niektóre sytuacje aż zbyt dokładnie. Czasami były to wydarzenia ciekawe, a czasami tak nieistotne, że mogłoby ich w ogóle nie być. Książka na niczym by wtedy nie straciła. Ba, może i by nawet zyskała.
Pomimo kilku wad, tytuł jest niewątpliwie bardzo dojrzały. Ode mnie pani Dorota Suwalska dostaje wielkiego plusa, ponieważ potrafiła połączyć dość ciekawą powieść młodzieżową z tak trudnym, wręcz uważanym w niektórych momentach za tabu, tematem. Książka pokazuje również to, że z tą chorobą można żyć i nie jest to powód do wstydu. Mam także nadzieję, że pomimo mojej, momentami niezbyt pozytywnej opinii więcej młodych osób sięgnie po ten tytuł i postara się zrozumieć, czym tak naprawdę jest HIV. Bo to nie jest książka zła, po prostu jest trudna dla osób, które nigdy nie miały styczności z tym tematem.

Co do tej książki mam dość mieszane uczucia. Z jednej strony podziwiam autorkę za poruszenie tematu tak trudnego jak HIV, z drugiej jednak niekoniecznie udało jej się wzbudzić moje zainteresowanie. Będę szczera, do sięgnięcia po ten tytuł zachęciła mnie głównie ciekawa okładka i dość oryginalny tytuł. Z początku byłam dość sceptycznie nastawiona, głównie ze względu na...

Temat AIDS/HIV to temat tabu. Nikt o tym nie wie, nikt o tym nie mówi. Magda zmaga się z chorobą, dręczącymi ją problemami. Ma żal do matki, że nic jej nie powiedziała. Nie potrafi z nią rozmawiać. Pisze dziennik, w którym opisuje swoje emocje i dręczące ją problemy. Jest outsiderką.
Książka nie tylko dla młodzieży, ale dla szerszego spectrum odbiorców. Mimo że nie bardzo pasuje mi konwencja i sposób przedstawienia tematu, ale warto przeczytać.

Temat AIDS/HIV to temat tabu. Nikt o tym nie wie, nikt o tym nie mówi. Magda zmaga się z chorobą, dręczącymi ją problemami. Ma żal do matki, że nic jej nie powiedziała. Nie potrafi z nią rozmawiać. Pisze dziennik, w którym opisuje swoje emocje i dręczące ją problemy. Jest outsiderką.
Książka nie tylko dla młodzieży, ale dla szerszego spectrum odbiorców. Mimo że nie bardzo...

Kupiłam tę książkę przypadkowo. Nie przeczytałam do końca opisu, gdzie wydawca sugeruje, że główna bohaterka ma HIV i jeżeli dotarłabym do tych słów w opisie z tyłu książki, jestem tego pewna, nie sięgnęłabym do tej powieści, co byłoby błędem. Jestem pełna podziwu, że na podstawie tak nudnego tematu, jakim jest HIV, można napisać coś ciekawego. Jeżeli mam być szczera, nigdy nie zastanawiałam się jak ludzie funkcjonują z tym wirusem, jak żyją i jak się czują wśród zdrowych osób, a ta książka dała mi sporo do myślenia, stając się za razem moim numerem jeden na liście najlepszych. To musi przeczytać KAŻDA nastolatka.

Kupiłam tę książkę przypadkowo. Nie przeczytałam do końca opisu, gdzie wydawca sugeruje, że główna bohaterka ma HIV i jeżeli dotarłabym do tych słów w opisie z tyłu książki, jestem tego pewna, nie sięgnęłabym do tej powieści, co byłoby błędem. Jestem pełna podziwu, że na podstawie tak nudnego tematu, jakim jest HIV, można napisać coś ciekawego. Jeżeli mam być szczera, nigdy...

7,5
Bardzo dobra książka, warta przeczytania. Porusza ważny temat, mimo że nie do końca bezpośrednio, bo w większości jest o poszukiwaniu przez Magdę miejsca dla siebie. Ciekawie napisana, szybko się czyta.

7,5
Bardzo dobra książka, warta przeczytania. Porusza ważny temat, mimo że nie do końca bezpośrednio, bo w większości jest o poszukiwaniu przez Magdę miejsca dla siebie. Ciekawie napisana, szybko się czyta.