Opis tej książki super. Sądziłam, że to będzie coś mega fajnego, ale nic dla mnie.
Szkoda.
Książka nudna. Czyta się ją na siłę...

Opis tej książki super. Sądziłam, że to będzie coś mega fajnego, ale nic dla mnie.
Szkoda.
Książka nudna. Czyta się ją na siłę...

Opinia pochodzi z bloga http://www.posredniczkaa.pl/

Świat, w którym zło odbieramy jako dobro, a dobro okazuje się paskudne i pozbawione jakiejkolwiek moralności. To właśnie tam zabiera czytelnika Martyna Goszczycka w swojej powieści „Odrodzenie”, która jest pierwszym tomem Sagi Wizji Paradoksalnych...

Tajemnicza okładka i wabiący tytuł tej książki są zapowiedzią bardzo wciągającej lektury. Demon Haru zostaje odrzucony przez rodzinę i wysłany do Syndykatu, gdzie albo przejdzie szkolenie u strasznej i bezdusznej istoty, jaką jest Plage -władczyni, albo umrze. Jest zrozpaczony i osamotniony, jednak z czasem te uczucia przechodzą w złość i nienawiść, a dawnego wroga zaczyna darzyć coraz cieplejszym uczuciem.

Odrodzenie jest debiutem Martyny Goszczyckiej i muszę powiedzieć, że według mnie jest to debiut bardzo udany. Mimo że w tej książce nie uświadczyłam romansu, który jest bardzo istotnym elementem moich ulubionych lektur, to fabuła tej powieści sprawiła, że nie odczułam tego braku, nie nudziłam się ani minuty i co za tym idzie, książkę praktycznie pochłonęłam.

Fabułę poznajemy z dwóch różnych perspektyw, teraźniejszej w Zaświecie oraz z wizji Haru z Przedświata. Co zaskakujące w obu przypadkach postać Plage jest genialnie wykreowana. Autorka nie szczędziła swojego talentu i wciąż kazała mi się zastanawiać nad charakterem swojej bohaterki, czy faktycznie jest tak zła i okrutna, jak chce być widziana?

Dopiero pisząc tę recenzję, doszukałam się w niej pewnego podobieństwa do „Szklanego Tronu” Sarah J. Maas, oczywiście „Odrodzenie” w żaden sposób nie można uznać za powieść młodzieżową, pomimo wszechobecnej magii i czarodziejskich istot, jest to bardzo brutalna opowieść, jednak schemat wydaje się podobny. W powieści Groszyckiej również bohater przechodzi szkolenie na zabójcę i w przyszłości ma być na rozkazy swojego pana i władcy. Nie pokusiłabym się jednak o porównywanie tych dwóch powieści ani nie daj Boże o sugerownie, że autorka wzorowała się na twórczości Maas, ponieważ pomimo tego podobieństwa są to dwie diametralnie różne od siebie dzieła.

„Odrodzenie” to bardzo krwawa i brutalna opowieść znajdująca się na pograniczu fantasy i horroru. Autorka pokazuje czytelnikowi, że granica między dobrem i złem jest tylko umowna i często naginana w razie potrzeby. Tom I Sagi wizji Paradoksalnych jest wyśmienitym debiutem naszej rodzimej pisarki i z pewnością sięgnę po jej kontynuację.

Opinia pochodzi z bloga http://www.posredniczkaa.pl/

Świat, w którym zło odbieramy jako dobro, a dobro okazuje się paskudne i pozbawione jakiejkolwiek moralności. To właśnie tam zabiera czytelnika Martyna Goszczycka w swojej powieści „Odrodzenie”, która jest pierwszym tomem Sagi Wizji Paradoksalnych...

Tajemnicza okładka i wabiący tytuł tej książki są zapowiedzią bardzo...

„Saga wizji paradoksalnych” to książki czerpiące z mitologii, religii, legend, baśni. Bohaterami są tu demony, dychy, nimfy, czarodzieje, Śmierć, Nekromanci, elfy i wiele innych magicznych i nieprawdopodobnych istnień. Kolejne tomy zabierają czytelników w świat bardzo prawdopodobny, przepełniony bardzo ludzkimi uczuciami, rozterkami. Głównym bohaterem jest tu demon i jednocześnie Jasnowidz Paradoksu Haru. Akcja toczy się wokół morderstwa popełnionego przez Skrytobójców, reguł Sandykatu oraz udziale bezwzględnej Plage, która z jednej strony zachwyca, a z drugiej przeraża. Będąca całkowitym przeciwieństwem Haru bohaterkę przyciąga do niego nieznana siła powodująca spustoszenie.
Od pierwszych stron „Odrodzenia” czytelnik przekonuje się, że będzie miał do czynienia z wielką dawką przemocy, jaką wzajemnie zadają sobie bohaterowie. Zło wyłania się z każdej strony, a z czasem tylko narasta. W tej samej konwencji utrzymany jest kolejny tom „Potrępienie”, w którym Haru za pośrednictwem Eliary i Plage będzie doskonalił swoje umiejętności. W tomie tym autorka kontynuuje wątek miłosny przerwany po namiętnym pocałunku. Kiedy wydaje nam się, że nastąpi koniec, że teraz pozostaje bohaterom wyznanie swoich uczuć Plage odtrąca zakochanego Haru i ucieka do Zaświatów. Książka zmusza do postawienia bardzo ważnych pytań: Czym jest związek dwóch dusz? Czy uczucie może przełamać wszelkie przeszkody? Zakochany Haru cierpi, szuka kogoś, kto będzie wiedział, gdzie ją znaleźć. Zadanie nie jest łatwe, bo poszukiwana ciągle ucieka. Jaki ma powód, aby nie chcieć zdradzić tajemnicy siostry? Czy pozostawiony przez Plage list będzie wystarczającym odstraszeniem?
„Potępienie” to opowieść o przemocy, jaką obdarzają się bohaterowie, realizowaniu własnych interesów, dbania o swoją skórę, knuciu, walce o władzę, wpływy, uznanie. W takich realiach Haru musi zmusić Eliarę do pomocy. Nimfa początkowo nie ma wyboru i chroniąc siebie pomaga w drodze do Zaświatów. Z czasem sytuacja się zmienia: staje się wierną towarzyszką gotową na poświęcenie.
„Potępienie. Saga wizji paradoksalnych” to jedna z tych książek, po których przez opis na okładce spodziewamy się zupełnie czegoś innego niż oferuje książka jako całość. Gdyby opis dotyczył jej połowy byłby idealny, a celem bohatera byłoby zdążenie, wyzwolenie, uratowanie przed zagrożeniami oraz szczęśliwe życie z ukochaną, która obdarzyłaby go ciepłem i zrozumieniem. Zakończenie też byłoby bardziej przewidywalne: uratował i żyli długo i szczęśliwie. Ku mojemu zaskoczeniu to dopiero połowa lektury. Bohaterowie muszą zmierzyć się ze swoimi wrogami, uczuciami, myślami.
Książki napisane są lekki, prostym stylem. Akcja jest bardzo szybka, a zdania w stronie czynnej dodają jej dodatkowej dynamiki. Książkę polecam wszystkim miłośnikom gatunku.

„Saga wizji paradoksalnych” to książki czerpiące z mitologii, religii, legend, baśni. Bohaterami są tu demony, dychy, nimfy, czarodzieje, Śmierć, Nekromanci, elfy i wiele innych magicznych i nieprawdopodobnych istnień. Kolejne tomy zabierają czytelników w świat bardzo prawdopodobny, przepełniony bardzo ludzkimi uczuciami, rozterkami. Głównym bohaterem jest tu demon i...

Recenzja: http://www.wachajac-ksiazki.pl/2016/02/martyna-goszczycka-odrodzenie.html

„Odrodzenie” Martyny Goszczyckiej to powieść rozpoczynająca „Sagę wizji paradoksalnych”, ale również początek fantastycznej przygody, którą przeżyłam zagłębiając się w magiczny świat, stworzony przez autorkę. Nie ukrywam, że niesłychanie rzadko sięgam po polskich pisarzy, taki mam zwyczaj i bardzo trudno jest mi go przezwyciężyć. Tym razem postawiłam dać szansę nieznanej rodzimej powieściopisarce.

Przy powieści Goszczyckiej spędziłam dwa dni na świetnej zabawie i, z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że niczego nie żałuję. Z początku zaszokowała mnie tematyka powieści oraz ukazanie niektórych wątków, kierunek, w którym zmierza główny bohater. Połączenie krwawej jatki z kryminałem i fantastyką? Nie byłam do końca przekonana, czy to dobre połączenie, ale w tym wypadku złożyło się na naprawdę dobrą lekturę.

Świat, który autorka zręcznie przedstawia na kartach powieści, jest przemyślany a mistrzowskie wykreowanie bohaterów, tylko dodało całości o wiele więcej plusów.. Nie raz i nie dwa, byłam w szoku, ale jednocześnie czułam dumę, że to Polka stworzyła historie, nie tyle nieprawdopodobną, co mogłoby się wydawać, że rozgrywa się ona tuż obok, za oknem.

Demony, Nimfy, aury, Zwierciadła Duszy to tylko przed smak, który możemy przeczytać w opisie, ale czym tak naprawdę wyróżnia się ta powieść? Zdecydowanie wyróżnia ją oryginalność głównego bohatera, młodego demona, Haru, który od pierwszych stron zdobywa sympatię czytelnika, ale również współczucie. Nie ulega wątpliwości, że autorka obdziera bohaterów z człowieczeństwa lub w tym przypadku z „demoniczności”. Morderstwa popełniane przez Skrytobójców, surowe reguły Sandykatu oraz bezwzględna postać Plage, wzbudziły we mnie zachwyt, ale również lekkie przerażenie. Niespodziewanie rzadko twórcy stosują bezwzględne pozbawienie swoich bohaterów dobroci i starają się utrzymywać odbiorcę w tym przekonaniu.

Od pierwszych stron, gdzie Goszczycka sprowadza czytelnika w Przedświat, wiadomo, że nie jest to podróż przyjemna, cywilizowana, moralna. Fascynujący świat przedstawiony podzielony jest na trzy części i każda z nich ukazuje Haru, oraz jego umiejętności, w różnych stadiach rozwoju, ale również jego prawdziwej tożsamości oraz uczucia, które zrodziło się samoistnie między głównymi postaciami.

Bywały momenty, kiedy zaciskałam usta ze strachu, ale również zdarzały się takie, gdzie wybuchałam niekontrolowanym śmiechem. Bohaterowie, chociaż bezwzględni, nie zawsze okazywali się nieludzcy, co tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że autorka zawarła życiową prawdę w swojej powieści: nie każdy człowiek jest zły z natury. W tym przypadku demon czy Nimfa.

Dzieło napisane zostało lekkim, przyjemnym stylem. Powieść szybko znalazła się na mojej liście ulubionych powieści, a autorka zyskała mój podziw. Do tego klimatyczne opisy, doskonale wykreowane charaktery i oryginalny sposób postrzegania świata – przepis na idealną powieść i dobre spędzenie czasu. Gorąco polecam, w szczególności fanom gatunku.

Recenzja: http://www.wachajac-ksiazki.pl/2016/02/martyna-goszczycka-odrodzenie.html

„Odrodzenie” Martyny Goszczyckiej to powieść rozpoczynająca „Sagę wizji paradoksalnych”, ale również początek fantastycznej przygody, którą przeżyłam zagłębiając się w magiczny świat, stworzony przez autorkę. Nie ukrywam, że niesłychanie rzadko sięgam po polskich pisarzy, taki mam zwyczaj i...