Literatura szpiegowska nigdy się nie starzeje. Zwłaszcza taka, która napisana jest błyskotliwym językiem, a akacja toczy się wartko. Do takich powieści należy ta książka. Od czasu do czasu lubię sięgnąć po takie pozycje, które nie są intelektualnym wyzwaniem z jednej strony, a z drugiej sprawiają czytelniczą frajdę. Idealna na wakacje.

Literatura szpiegowska nigdy się nie starzeje. Zwłaszcza taka, która napisana jest błyskotliwym językiem, a akacja toczy się wartko. Do takich powieści należy ta książka. Od czasu do czasu lubię sięgnąć po takie pozycje, które nie są intelektualnym wyzwaniem z jednej strony, a z drugiej sprawiają czytelniczą frajdę. Idealna na wakacje.

Dobra ale trochę za bardzo przeciągnięta

Dobra ale trochę za bardzo przeciągnięta

Historia bardzo fajna, ale za dużo niepotrzebnych opis, przez co książka robi się nudna. Gdyby nie ten szczegół, książkę oceniałbym na więcej.

Historia bardzo fajna, ale za dużo niepotrzebnych opis, przez co książka robi się nudna. Gdyby nie ten szczegół, książkę oceniałbym na więcej.

Zdecydowanie jestem rozczarowana. Po "Spencerville", które było ciekawe i wciągające, spodziewałam się po DeMille czegoś więcej. "Odyseja Talbota" jednak "nie powala".

Czyta się dość ciężko, akcja zaczyna być ciekawa dopiero po 2/3 książki - jeśli ktoś nie jest wytrwały - nie doczyta...

Fabuła opiera się na historii tajemniczego Talbota - Amerykanina, który podczas wojny przeszedł na stronę ZSRR. Po latach, kiedy ZSRR opracował technologię pozwalającą na zniszczenie Stanów Zjednoczonych, tajemnicza postać powraca, aby doprowadzić do utraty przez Zachód przewagi technologicznej. ZSRR chce doprowadzić do zniszczenia całej sieci energetycznej Stanów. Próby zapobieżenia temu, podejmują pracownicy jednej z kancelarii prawniczych, których przełożeni również brali udział w wojnie. Pojawia się dużo intryg, dużo wątków szpiegowskich i oczywiście także romanse. Wszystko to jest jednak napisane w sposób ciężki, i mało ciekawy...

******************************************************************
Talbotów tak na prawdę jest trzech - pierwszym z nich jest uznany za zaginionego wiele lat temu ojciec Katherine, który po latach powraca aby po ataku na Stany objąć urząd prezydenta. Drugi to ojciec Petera Thorpe, bliski doradca obecnego prezydenta USA. Największą niespodziankę jednak stanowi ostatni z nich - Patrick O`Brien, który przez całą akcję przedstawiany jest jako zagorzały przeciwnik Talbota i osoba, która próbuje go zdemaskować.

Zdecydowanie jestem rozczarowana. Po "Spencerville", które było ciekawe i wciągające, spodziewałam się po DeMille czegoś więcej. "Odyseja Talbota" jednak "nie powala".

Czyta się dość ciężko, akcja zaczyna być ciekawa dopiero po 2/3 książki - jeśli ktoś nie jest wytrwały - nie doczyta...

Fabuła opiera się na historii tajemniczego Talbota - Amerykanina, który podczas wojny...

Bardzo długo czekałam, aby przeczytać tę książkę. Nie jestem zawiedziona, wręcz przeciwnie. Choć powieść ogólnie nie powala, potrafi momentami nacieszyć. Dostajemy historię rodem z klasycznych filmów szpiegowskich. Niby amerykański kontrwywiad wie o szpiegu, nazywanym Talbotem, ale zainteresowanie nim nie jest zbyt wielkie. Okazałoby się, że był to dość ogromny błąd, gdyby nie pewien były policjant. Cieszy mnie styl DeMille'a, również jego pomysł na książkę. Na pewno spotkam się jeszcze z powieściami jego autorstwa. Jak na razie, pierwsze spotkanie wypadło bardzo pomyślnie. Co do innych recenzji, przyznam, że w pewnej części zgodzę się z opinią "Publishers Weekly". Dokładnie z tym, że książka ta jest hipnotyzująca. Nie jest arcydziełem, ale potrafi zachwycić. Ot, tyle.

Bardzo długo czekałam, aby przeczytać tę książkę. Nie jestem zawiedziona, wręcz przeciwnie. Choć powieść ogólnie nie powala, potrafi momentami nacieszyć. Dostajemy historię rodem z klasycznych filmów szpiegowskich. Niby amerykański kontrwywiad wie o szpiegu, nazywanym Talbotem, ale zainteresowanie nim nie jest zbyt wielkie. Okazałoby się, że był to dość ogromny błąd, gdyby...

Ale się wymęczyłem. Dopiero ostatnie 100-150 stron warte uwagi.

Ale się wymęczyłem. Dopiero ostatnie 100-150 stron warte uwagi.

Jak nic innego nie ma do czytania może być.

Jak nic innego nie ma do czytania może być.

Najsłabsza pozycja tego autora z tych, co czytałam.

Najsłabsza pozycja tego autora z tych, co czytałam.

Książka jest przeciętna, szczególnie na początku. Później akcja nabiera powoli rozpędu i zakończenie okazuję się dosyć ciekawe, jednak to nie zmienia faktu, że książka do arcydzieł nie należy.

Książka jest przeciętna, szczególnie na początku. Później akcja nabiera powoli rozpędu i zakończenie okazuję się dosyć ciekawe, jednak to nie zmienia faktu, że książka do arcydzieł nie należy.