Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wyjątkowo polubiłam Stephena Laws'a. Szczerze. Po "Pomroce" to kolejny bardzo dobry tytuł w jego twórczości. Książka wywiera dobre wrażenie na czytelniku. Budzi także lekki niepokój, który z czasem wręcz "zżera" od środka. Wciągająca, hipnotyzująca powieść o granicach ludzkich możliwości.

Wyjątkowo polubiłam Stephena Laws'a. Szczerze. Po "Pomroce" to kolejny bardzo dobry tytuł w jego twórczości. Książka wywiera dobre wrażenie na czytelniku. Budzi także lekki niepokój, który z czasem wręcz "zżera" od środka. Wciągająca, hipnotyzująca powieść o granicach ludzkich możliwości.

Bardzo długo czekałam, aby przeczytać tę książkę. Nie jestem zawiedziona, wręcz przeciwnie. Choć powieść ogólnie nie powala, potrafi momentami nacieszyć. Dostajemy historię rodem z klasycznych filmów szpiegowskich. Niby amerykański kontrwywiad wie o szpiegu, nazywanym Talbotem, ale zainteresowanie nim nie jest zbyt wielkie. Okazałoby się, że był to dość ogromny błąd, gdyby nie pewien były policjant. Cieszy mnie styl DeMille'a, również jego pomysł na książkę. Na pewno spotkam się jeszcze z powieściami jego autorstwa. Jak na razie, pierwsze spotkanie wypadło bardzo pomyślnie. Co do innych recenzji, przyznam, że w pewnej części zgodzę się z opinią "Publishers Weekly". Dokładnie z tym, że książka ta jest hipnotyzująca. Nie jest arcydziełem, ale potrafi zachwycić. Ot, tyle.

Bardzo długo czekałam, aby przeczytać tę książkę. Nie jestem zawiedziona, wręcz przeciwnie. Choć powieść ogólnie nie powala, potrafi momentami nacieszyć. Dostajemy historię rodem z klasycznych filmów szpiegowskich. Niby amerykański kontrwywiad wie o szpiegu, nazywanym Talbotem, ale zainteresowanie nim nie jest zbyt wielkie. Okazałoby się, że był to dość ogromny błąd, gdyby...

Ciekawa. Sądzę, że każdy w danej książce szuka czegoś innego. Muszę przyznać, że jestem zagorzałym fanem prozy wprost beznamiętnej, bez jednostronnego wyrazu, ale za to z kilkoma ozdobnikami literackimi. Choć w "Londongradzie" występują rzadko, kiedy już się pojawią, sporadycznie cieszą oko. Główna postać jest dość dobrze opisana. Nie wiem, jak innym, ale pasują mi przemyślenia bohaterów wplecione między wierszami. Sam Artie przypadł mi ogólnie do gustu, jednak bez "fajerwerków". Generalnie - niestety, nie mogę nikomu polecić, gdyż taki sposób pisania po prostu trzeba lubić.

Ciekawa. Sądzę, że każdy w danej książce szuka czegoś innego. Muszę przyznać, że jestem zagorzałym fanem prozy wprost beznamiętnej, bez jednostronnego wyrazu, ale za to z kilkoma ozdobnikami literackimi. Choć w "Londongradzie" występują rzadko, kiedy już się pojawią, sporadycznie cieszą oko. Główna postać jest dość dobrze opisana. Nie wiem, jak innym, ale pasują mi...