Sławomir Mrożek "Tango z samym sobą. Utwory dobrane"

Jako dziecko kojarzyłam Mrożka głównie ze śmiesznymi rysunkami z czasopism, które przewalały się u nas po domu. Sporo z tych obrazków do dziś zresztą kołacze mi się w pamięci, choć trudno je znaleźć nawet w erze internetów. W szkole podstawowej z kolei Mrożek kojarzył mi się z opowiadaniami, głównie ze "Słoniem". W liceum odkryłam "Tango", z którym mocno się identyfikowałam jako nastoletnie zbuntowane dziewczę. Wszystko to jednak było bardzo pobieżne i dopiero sięgnięcie po tę opasłą knigę (688 stron!) dało mi lepszy pogląd na twórczość Mrożka, którą jakoś w czasie studiów "przegapiłam" (pan od współczesnej chyba go nie lubił). Nadal cenię Mrożka za jego ironiczny styl, za niewiarygodne poczucie humoru i całkiem cenne obserwacje odnośnie ludzkich relacji. Sporo z tego odkrycia jednak mi nie podchodzi, w wielu kwestiach się nie zgadzamy i nie jestem w stanie pojąć momentów, gdy ironiczne żarty przekształcają się w bardzo złośliwą kpinę zawierającą stereotypy odnośnie Polaków albo bardzo nieprzyjemnie upraszczające wszystko polaryzacje, jak w "Emigrantach".
Wspomniałam o Polakach, ponieważ polskość i Polska są jednymi z głównych tematów, jakie Mrożek tu porusza. W pierwszej chwili można uznać, że pisarz po prostu nie lubi swojego kraju, swojej historii, narodowości. Dość szybko sam rozwiewa to wyobrażenie tłumacząc, że nie identyfikuje się z Polską nie dlatego, że to Polska, ale że generalnie nie identyfikuje się z żadnym państwem. Zarówno z deklaracji Mrożka, jak i z jego utworów widać, że to osoba, która po prostu nigdzie nie czuje się u siebie i zawsze ma poczucie obcości, bycia skądś indziej. To wieczny wędrowiec, który nie umie zapuścić korzeni, bo go to zwyczajnie męczy. I gdy traktuje tę Polskę stereotypem, staram się mu darować, zrozumieć, że jego osobowość po prostu nie nadaje się do bycia częścią jakiegoś zbioru. A przecież takie życie z wiecznym poczuciem wyobcowania i niedopasowania jest niesamowicie obciążające, co zresztą widać w postaciach mrożkowskich bohaterów. Warto się z Mrożkiem zapoznać, nawet jeśli się z nim nie dogada i czasami na niego wkurza. Zwłaszcza, ze większość tych tekstów naprawdę prowokuje do myślenia, rozszyfrowywania, odcyfrowywania.

Utwory zebrane są chronologicznie, lecz nie jest to chronologia pisania, ale losów bohatera-pisarza. Zaczynamy od czasów powojennych, kończymy na latach 90. Są tam właściwie wszystkie formy, od listu, felietony czy rysunku satyrycznego, przez opowiadania aż do dramatów.
Sama książka jest bardzo pięknie wydana: kredowy papier, śliczna szata graficzna (błękitna kolorystyka i obrazki jako numerki stron - bomba!),zdjęcia, twarda oprawa. Jedne, co mi się nie podobało w tej materii, to font wybrany do listów. Zapewne miał imitować pismo maszynowe, ale efekt jest dość rażący.

Sławomir Mrożek "Tango z samym sobą. Utwory dobrane"

Jako dziecko kojarzyłam Mrożka głównie ze śmiesznymi rysunkami z czasopism, które przewalały się u nas po domu. Sporo z tych obrazków do dziś zresztą kołacze mi się w pamięci, choć trudno je znaleźć nawet w erze internetów. W szkole podstawowej z kolei Mrożek kojarzył mi się z opowiadaniami, głównie ze...

Ostatnio "Tango" nie ma dobrej prasy. Zarzuca się mu brak pląsów (patrz afera z hihi-haha-funpagem "Recenzje z LC"). A ja przeczytałam i dementuję. (Uwaga!!! SPOILER). Na końcu Edek tańczy z Eugeniuszem.

"EDEK: Panie Geniu, zatańczymy sobie?
EUGENIUSZ: Z panem?... A wie pan, że nawet i zatańczę."

Ostatnio "Tango" nie ma dobrej prasy. Zarzuca się mu brak pląsów (patrz afera z hihi-haha-funpagem "Recenzje z LC"). A ja przeczytałam i dementuję. (Uwaga!!! SPOILER). Na końcu Edek tańczy z Eugeniuszem.

"EDEK: Panie Geniu, zatańczymy sobie?
EUGENIUSZ: Z panem?... A wie pan, że nawet i zatańczę."

Pięknie wydane, dużo fotografii i rysunków. Wstęp Nyczka naprawdę znakomity. Twórczości autora nie reklamuję, bo broni się sama. Książka w sam raz na pierwsze spotkanie z Mrożkiem.

Pięknie wydane, dużo fotografii i rysunków. Wstęp Nyczka naprawdę znakomity. Twórczości autora nie reklamuję, bo broni się sama. Książka w sam raz na pierwsze spotkanie z Mrożkiem.

czytam permanentnie!

czytam permanentnie!