Wiele wspaniałych sztuk napisał Różewicz - wszystkie są i ponadczasowe, i wieczysto aktualne. Ale akurat ta, pozornie tylko satyra na czasy gomułkowskiej "stabilizacji" według komunistycznej normy, przemawia dziś do nas szczególnie.

Mistrz przestrzega nas przed życiowym wygodnictwem, oportunizmem - zawsze zdolnym znaleźć odpowiednie uzasadnienie, poddaniem się coraz bardziej otaczającej nas rzeczywistości, jak dziś.....

Jego głosowi wtóruje wezwanie: "Nie bądź obojętny". Tylko tyle i aż tyle mówią nam starzy, mądrzy ludzie.

Wiele wspaniałych sztuk napisał Różewicz - wszystkie są i ponadczasowe, i wieczysto aktualne. Ale akurat ta, pozornie tylko satyra na czasy gomułkowskiej "stabilizacji" według komunistycznej normy, przemawia dziś do nas szczególnie.

Mistrz przestrzega nas przed życiowym wygodnictwem, oportunizmem - zawsze zdolnym znaleźć odpowiednie uzasadnienie, poddaniem się coraz...

Nasza mała stabilizacja w roku 1964. Nasza mała stabilizacja w roku 2020. Być może przesadzam, ale to sformułowanie z tytułu staje się niebezpiecznie aktualne.
Króciutki dramat, a tak treściwy. Właściwie to trzy krótkie scenki, wycinki z życia ukazujące kryzys wartości i kultury, zatarcie granic, swoistą miałkość, obojętność i jałowość tego życia, którą i tak bohaterowie boją się utracić: „boję się o to, że mogę stracić to coś niecoś” – mówi jedna z postaci. To wyrażenie chyba najbardziej obrazuje sens tego dramatu, oprócz oczywiście tytułu, który stał się symbolem tamtego okresu. Różewicz ukazał społeczeństwo, które całkowicie przystosowało się do panującej sytuacji politycznej, społecznej, gospodarczej – i pokazuje, jak bardzo jest to niebezpieczne, do czego takie przystosowanie doprowadziło. A doprowadziło właściwie do zaniku człowieczeństwa, zobojętnienia i utraty chęci do zmiany rzeczywistości w obawie o to, że namiastka wolności i stabilizacji, której się doczekano, zostanie stracona.

Po więcej moich recenzji zapraszam na Instagram: https://www.instagram.com/niefikcyjna/

Nasza mała stabilizacja w roku 1964. Nasza mała stabilizacja w roku 2020. Być może przesadzam, ale to sformułowanie z tytułu staje się niebezpiecznie aktualne.
Króciutki dramat, a tak treściwy. Właściwie to trzy krótkie scenki, wycinki z życia ukazujące kryzys wartości i kultury, zatarcie granic, swoistą miałkość, obojętność i jałowość tego życia, którą i tak bohaterowie...

„Świadkowie albo nasza mała stabilizacja" to dramat Różewicza z 1964 r. Tematem sztuki jest problem zobojętnienia, powierzchowności, zgody na „nic” i obawy przed utratą tego „nic”. Esencjonalnie, wymownie, trafnie. Ale nie: poruszająco. Ale nie: wstrząsająco. Dziś już nie. Dziś to nasza codzienność. I jeśli w latach sześćdziesiątych pesymistyczna była wymowa sztuki, to dziś pesymizmem napawa fakt, że to, co poruszało i wstrząsało w tamtym czasie, tak bardzo spowszedniało.

„Świadkowie albo nasza mała stabilizacja" to dramat Różewicza z 1964 r. Tematem sztuki jest problem zobojętnienia, powierzchowności, zgody na „nic” i obawy przed utratą tego „nic”. Esencjonalnie, wymownie, trafnie. Ale nie: poruszająco. Ale nie: wstrząsająco. Dziś już nie. Dziś to nasza codzienność. I jeśli w latach sześćdziesiątych pesymistyczna była wymowa sztuki, to dziś...

Poziom różewiczowski.

CUKRRRRU, CUKRRRRU!

Poziom różewiczowski.

CUKRRRRU, CUKRRRRU!

Teraz już odczytuję tą sztukę na innym poziomie, niż to było z czytelnikami w latach 60. czy 70., ale wciąż wydaje się dziwnie współczesna i aktualna. Chociaż tak chciałoby się, by było inaczej.

Teraz już odczytuję tą sztukę na innym poziomie, niż to było z czytelnikami w latach 60. czy 70., ale wciąż wydaje się dziwnie współczesna i aktualna. Chociaż tak chciałoby się, by było inaczej.

Esencjonalny wyciąg z codzienności. Tej powojennej, ale do tej pory niewiele stracił on na aktualności.

Jak zwykle chylę nisko czoła nad genialną świadomością Różewicza, jeśli chodzi o formowanie wypowiedzi. Cudowna trafność słów, idei, całych scen. Tyle symboliki, tyle gry skojarzeń, tyle...

Eh. I te wszystkie zabiegi tylko po to, by uświadomić ludziom w jakiej fikcji żyją. Żyjmy naprawdę!

Esencjonalny wyciąg z codzienności. Tej powojennej, ale do tej pory niewiele stracił on na aktualności.

Jak zwykle chylę nisko czoła nad genialną świadomością Różewicza, jeśli chodzi o formowanie wypowiedzi. Cudowna trafność słów, idei, całych scen. Tyle symboliki, tyle gry skojarzeń, tyle...

Eh. I te wszystkie zabiegi tylko po to, by uświadomić ludziom w jakiej fikcji...

Ach....

Ach....

Dla mnie to dramat pełen goryczy. Tym gorzej, że wciąż jest aktualny. Mentalność ludzka się nie zmienia. Przykro mi było, gdy bardzo brutalnie zaprezentowano ludzką krótkowzroczność, znieczulice na drugiego człowieka i szeroko pojętą głupotę. Gdy Różewicz tworzył dzieło, być może obwiniał za taki stan rzeczy trudne doświadczenia wojny i komunizmu. Ale teraz...? Nie znajduję usprawiedliwienia. Smutny utwór, ale sztuka teatralna na najwyższym poziomie.

Dla mnie to dramat pełen goryczy. Tym gorzej, że wciąż jest aktualny. Mentalność ludzka się nie zmienia. Przykro mi było, gdy bardzo brutalnie zaprezentowano ludzką krótkowzroczność, znieczulice na drugiego człowieka i szeroko pojętą głupotę. Gdy Różewicz tworzył dzieło, być może obwiniał za taki stan rzeczy trudne doświadczenia wojny i komunizmu. Ale teraz...? Nie znajduję...

37 stron czystej esencji.
Jestem zdumiona, ta niepozorna książeczka to koncentrat tego, co może dotyczyć człowieka, jego życia i otaczającego go świata.

Rzecz o radości i strachu, szczęściu i cierpieniu, spokoju i niepokoju, miłości i nienawiści, bliskości i samotności, litości i okrucieństwie, wolności i niewoli, nadziei i beznadziei, czułości i brutalności, obojętności, bezradności, wierze, stabilizacji, bólu istnienia, niemożności porozumienia, o świecie w jakim przyszło żyć, o zmniejszeniu wymagań, o więzach, których nie ma a przecież są, o tym co nienazywalne a przecież tak ważne... i wiele, wiele więcej.

Nigdy dotąd nie przyszło mi nawet do głowy, że wystarczy tylko 37 stron.
Tu jest wszystko. Trudno uwierzyć? Trzeba przeczytać.

37 stron czystej esencji.
Jestem zdumiona, ta niepozorna książeczka to koncentrat tego, co może dotyczyć człowieka, jego życia i otaczającego go świata.

Rzecz o radości i strachu, szczęściu i cierpieniu, spokoju i niepokoju, miłości i nienawiści, bliskości i samotności, litości i okrucieństwie, wolności i niewoli, nadziei i beznadziei, czułości i brutalności, obojętności,...

Dziwne.
Tajemnicze.
Chwilami masakryczne.

Czasami zastanawiam się, czemu każą nam to czytać.
Nic nie wnosi.
Choć ten mętlik w głowie i próba zrozumienia sensu dramatu może własnie coś wnosi?

Nie wiem, czy polecam. Mam mieszane uczucia.

Dziwne.
Tajemnicze.
Chwilami masakryczne.

Czasami zastanawiam się, czemu każą nam to czytać.
Nic nie wnosi.
Choć ten mętlik w głowie i próba zrozumienia sensu dramatu może własnie coś wnosi?

Nie wiem, czy polecam. Mam mieszane uczucia.