Esej ten rzuca pewne światło na biografię autora i źródła jego twórczości - rozterki światopoglądowe i twórcze, jakie przeżywał w młodym wieku w początkach istnienia NRD. Ale niestety jest dosyć jednostronny, suchy i właściwie prawie nic nie mówi o Bienku-człowieku. To cykl odczytów, w których Bienek usprawiedliwia się, dlaczego zawiódł tych, którzy liczyli na to, że opisze swoje przeżycia z okresu wywózki do obozu w ZSRR i pobytu tamże (na szczęście dla niego - i dla nas! - "tylko" pięć lat zamiast dwudziestu pięciu, bo na tyle opiewał wyrok za rzekomą działalność na szkodę Wielkiego Brata) "realistycznie", nie zaś "metaforycznie". Jednak największe dokonanie literackie Bienka to "powrót do kraju lat dziecinnych", czyli słynny czterotomowy Cykl Gliwicki (blisko dwa tysiące stron!),zgodnie z mottem z Michela Foucault, jakie przyświeca oczywiście nie tylko tej małej książeczce: "Z namiętności dzieciństwa odczytujemy znaki naszego przyszłego życia." Po przeczytaniu dobrej novelli Zamek Koenigswald i Stopniowego zamierania krzyku z pewnością sięgnę po inne książki Bienka - Cykl Gliwicki i związane z nim eseje, dzienniki i wspomnienia z dzieciństwa. I po "metaforyczną" Celę także.

Esej ten rzuca pewne światło na biografię autora i źródła jego twórczości - rozterki światopoglądowe i twórcze, jakie przeżywał w młodym wieku w początkach istnienia NRD. Ale niestety jest dosyć jednostronny, suchy i właściwie prawie nic nie mówi o Bienku-człowieku. To cykl odczytów, w których Bienek usprawiedliwia się, dlaczego zawiódł tych, którzy liczyli na to, że opisze...

Horst Bienek to jeden z moich ulubionych pisarzy. Jego gliwicka tetralogia to jedne z najpiękniejszych i najciekawszych powieści, jakie miałam okazję przeczytać.

"Stopniowe zadławianie krzyku" nie należy, moim zdaniem, do szczytowych osiągnięć pisarza.
Od razu zaznaczę, że oceniając tę książkę, biorę pod uwagę tylko jej treść, bez posłowia tłumacza, który opisuje w nim swoją drogę przez mękę z wydawnictwami oraz kłopoty z jakimiś dziwnymi służbami, co przypomina wyznania miłośnika spiskowych teorii. To, co pan Andrzej Pańta pisze o sobie, jest po prostu jakimś ględzeniem, niemającym nic wspólnego z twórczością wybitnego pisarza, jakim był Horst Bienek.

"Stopniowe zadławianie krzyku" to interesująca proza, w której elementy autobiograficzne łączą się z głębokimi refleksjami na temat kondycji dwudziestowiecznej Europy, jej historii i kultury.
Autor dużo miejsca poświęca takim pojęciom jak: demokracja, reżim, przymusowa emigracja, zniewolenie i wolność oraz elementarna jej potrzeba.

Ciekawe są fragmenty poświęcone drugiej wojnie światowej i jej wpływie na kraje europejskie drugiej połowy XX wieku.

Osobnym tematem są tu literackie konteksty, dzielenie się czytelniczymi odczuciami oraz autotematycznymi przemyśleniami.

Niestety, zamieszczone na końcu trzy eseje wydają się chaotyczne i powtarzają wiele myśli z pierwszej, zasadniczej części książki.

Dla fanów prozy Horsta Bienka książka ta stanowi nie lada gratkę, gdyż zdradza ona genezę wielu utworów, zarówno prozatorskich, jak i lirycznych.

Horst Bienek to jeden z moich ulubionych pisarzy. Jego gliwicka tetralogia to jedne z najpiękniejszych i najciekawszych powieści, jakie miałam okazję przeczytać.

"Stopniowe zadławianie krzyku" nie należy, moim zdaniem, do szczytowych osiągnięć pisarza.
Od razu zaznaczę, że oceniając tę książkę, biorę pod uwagę tylko jej treść, bez posłowia tłumacza, który opisuje w nim...