Hiszpania w filmach Pedra Almodóvara

Pozostaje mi z niecierpliwością czekać na kolejne odsłony. Jestem pod wielkim wrażeniem wiedzy oraz łatwości przekazywania jej przez autorkę. Polecam wszystkim, którzy uwielbiają filmy Almodóvara

Pozostaje mi z niecierpliwością czekać na kolejne odsłony. Jestem pod wielkim wrażeniem wiedzy oraz łatwości przekazywania jej przez autorkę. Polecam wszystkim, którzy uwielbiają filmy Almodóvara

Pokaż mimo to

Swoboda, z jaką autorka porusza się w świecie filmów Almodóvara, zaskakuje i budzi uznanie. Mnie zachwycił zwłaszcza rozdział poświęcony analizie kobiecego ciała w filmach mistrza. Warto sięgnąć po tę książkę, bo pozwala ona spojrzeć na filmy Almodóvara zupełnie innymi oczami.

Swoboda, z jaką autorka porusza się w świecie filmów Almodóvara, zaskakuje i budzi uznanie. Mnie zachwycił zwłaszcza rozdział poświęcony analizie kobiecego ciała w filmach mistrza. Warto sięgnąć po tę książkę, bo pozwala ona spojrzeć na filmy Almodóvara zupełnie innymi oczami.

Pokaż mimo to

Hiszpania od wieków była miejscem, w którym zachodziły liczne zmiany i dochodziło do starć kulturowych. Wschód łączył się tu z Zachodem, a wszystko to działo się w specyficznej scenerii (liczne góry, wyżyny), która wpływała na adaptowanie lub jego brak rozwiązań powszechnych w innych społecznościach. Współczesność przyniosła wiele rozwiązań, które mogą poskromić kapryśną naturę, a jednocześnie ludzie nadal jej ulegają ze względu na siłę, jaką jest przyroda. To od niej w znacznej mierze zależy czy światowe wzorce są przejmowane. Do nich należą również sposoby zarządzania ludźmi, czyli ustroje.
Praca pt. „Hiszpania w filmach Pedra Almodóvara” ma na celu ukazanie przemian kulturowych w Hiszpanii, jakie możemy zaobserwować w filmach tego hiszpańskiego reżysera. Bohaterowie jego dzieł to ludzie, których korzenie sięgają różnych epok. Najstarsze doskonale pamiętają republikę, wojnę między republikanami (gen. Primo de Rivera), komunistami (bojówki Trockiego) i faszystami (falanga). Najmłodsze znają jedynie demokratyczną wolność i konsumpcyjną drapieżność. System wartości, codzienne zajęcia, podziały i role społeczne Hiszpanów ulegały przemianom.
Filmy Almodóvara pozwalają poznać warunki życia ludzi w poszczególnych epokach, które doprowadziły Hiszpanię do udziału w globalnej kulturze, polityce i handlu pod koniec XX i na początku XXI wieku. Dzięki nim odkrywamy wartości ulotne i trwałe prezentowane w jego filmach przez bohaterów należący do różnych pokoleń. Owe mity nie są jednak oczywiste bez znajomości historii ojczyzny reżysera, dlatego do odkrywania ich w pracy wykorzystano wiedzę o zmianach politycznych, a co za tym idzie, i społecznych.
Pedro Almodóvar jest postrzegany, jako reżyser kontrowersyjny i w nowych mediach można znaleźć sporo dyskusji na temat jego twórczości. Mimo tego polska literatura naukowa posiada jedynie dwie książkowe analizy filmów, a także przetłumaczone rozmowy przeprowadzone przez Fredérica Straussa z reżyserem (Strauss 2003), pomijające najnowsze filmy ze względu powstania ich po ukazaniu się tych publikacji. Badania Katarzyny Citko (2007) skupiają się na emocjach bohaterów, pomijając kwestie socjologiczne i antropologiczne. Natomiast w pracy Ewy Mazierskiej (2000) możemy znaleźć odwołania do realiów, w jakich żyje reżyser. Te informacje oraz wiedzę na temat powstawania filmów możemy znaleźć u Fredérica Straussa. Ponad to w czasopismach naukowych oraz monografiach istnieją analizy Grażyny Stachówny (1997), Małgorzaty Jakubowskiej (2006) oraz Katarzyny Citko (2009). Jednak liczne wzmianki we wielu artykułach pomijają gruntowną analizę kulturową filmów Almodóvara.
Hiszpania XX wieku obfitowała w gwałtowne przemiany systemów politycznych, których korzenie sięgały początków XIX wieku, kiedy Napoleon po podbiciu Półwyspu Iberyjskiego ustanowił konstytucję i konfiskował dobra kościelne. Wcześniej Katolicyzm (od czasów wypędzenia muzułmanów i Żydów) był jedyną funkcjonującą ideologią i religią. Po zachwianiu ważności instytucji Kościoła nastąpił podział na dwie Hiszpanie, co przyczyniało się do licznych wojen domowych. Ostatnią – i dla nas najważniejszą – jest wojna wygrana przypadkowo przez gen. Francisco Franco (pierwotnie na czele państwa miał stanąć gen. Emilio Mola), który ustanowił dyktaturę imienną ściśle związaną z Kościołem . Pod koniec życia osłabionego, schorowanego dyktatora nastąpiły przemiany polityczne, które doprowadziły do ustanowienia monarchii konstytucyjnej i włączenia Hiszpanii w politykę międzynarodową.
Wraz z przemianami systemów politycznych zmianom ulegały wzorce postępowania. System wartości, codzienne zajęcia, podziały i role społeczne Hiszpanów gwałtownie przeobrażały się pozwalając na ujawnienie i akceptację zachowań w czasach reżimu prześladowanych. Poniższa praca ma na celu ukazanie życia ludzi w poszczególnych epokach, które doprowadziły Hiszpanię do udziału w globalnej kulturze, polityce i handlu pod koniec XX i na początku XXI wieku; ma wskazać wartości ulotne i trwałe, które prezentują bohaterowie filmów Almodóvara należący do różnych pokoleń.
Filmy Pedro Almodóvara w sposób niezwykle interesujący pokazują nam ostatnie niecałe trzydzieści lat XX wieku oraz początki XXI widziane poprzez pryzmat zwykłych ludzi, rodzących się różnic, budzących się świadomości w nowej rzeczywiści.
Bogactwo informacji niesionych i poruszanych problemów w filmach skłoniło autorkę do ograniczenia się do wybranych problemów oraz wykorzystania metody hermeneutycznej, pozwalającej swobodnie sięgać do wiedzy kulturowej i historycznej dotyczącej ojczyźny reżysera.
Praca składa się z sześciu rozdziałów analizujących kolejne aspekty historii i kultury Hiszpanii oraz szkicu biograficznego twórcy. Pierwsze dwa rozdziały dotyczące Hiszpanii (Rozdział II i III) skupiają się na przemianach społecznych, które zaszły w ojczyźnie reżysera. Pozostałe natomiast mają na celu ukazanie wybranych aspektów kultury (religia, corrida, kobiece ciało oraz adaptowanie dorobku architektonicznego).
Praca pt. „Hiszpania w filmach Pedro Almodóvara” ukazuje regionalny koloryt dzieł reżysera z La Manchy. Pierwszy rozdział to rys biograficzny artysty, którego młodość przypada na ostatnie lata życia generała Francisco Franco oraz madryckiego ruchu kulturowego zwanego movidą. Główna twórczość Almódóvara przypada na lata monarchii konstytucyjnej, której towarzyszy rozszerzenie prawa dla kobiet i homoseksualistów oraz światowe wydarzenia kulturowe (Barcelona 1996), sportowe (Letnie Igrzyska Olimpijskie 1992) i gospodarcze (Exposición Universal de Sevilla 1992). Hiszpania z biednego, skrajnie katolickiego i patriarchalnego społeczeństwa staje się krajem wyzwolonym.
Drugi rozdział zawiera informacje dotyczące czasów frankistowskich, które jeszcze długo po upadku reżimu pozostawiają ślady w kulturze narodu. Liczne odwołania można spotkać również w nowszych filmach. Dotyczą one zarówno podejścia do religii, jak i śladów w architekturze miasta, będącego celem wędrówek biednych ludzi z wiosek szukających pracy. Do pozostałości po reżimie należą również małżeństwa Hiszpanów z Niemcami, czyli ludności kraju, do którego mieszkańcy Półwyspu Iberyjskiego wędrowali w poszukiwaniu lepszej przyszłości.
Rozdział trzeci ukazuje przemiany zachodzące po śmierci generała Franco. Ludność ograniczana godzinami policyjnymi i żyjąca w terrorze uzyskuje swobodę, dzięki której daje ujście nagromadzonym emocjom. Młodzi ludzie przybyli do stolicy biorą udział w spontanicznym ruchu kulturowym, który ma łamać wcześniej panujące zasady. Filmy Almodóvara na tle budynków z poprzedniej epoki pokazują tętniące życiem miasto. Każdy tu może stać się twórcą i odbiorcą, ponieważ artyści nie posiadają specjalnego wykształcenia czy umiejętności ze względu na brak możliwości kształcenia formalnego.
Rozdział czwarty ukazuje bardzo ważny aspekt życia mieszkańców Hiszpanii, która słynie ze swojej katolickości. Religia, która była powodem licznych wojen domowych, podziałów społecznych i w czasach życia dyktatora była najważniejsza, a z czasem staje się mało istotnym elementem życia jednostek. Obok prawdziwie wierzących i ateistów Almodóvar pokazuje bohaterów, których stosunek do wiary opiera się na obrządkach pogańskich.
Rozdział piąty porusza kolejny bardzo ważny i delikatny temat, jakim jest corrida. Walka z bykami w filmach hiszpańskiego reżysera nabiera zabarwienia erotycznego. Śmierć miesza się z pożądaniem i to nie tylko w przypadku matadorów, ale i starszego reżysera Maximo, który siedząc na wózku dzwoni do pożądanej przez niego aktorki filmów pornograficznych wspomina czasy swojej młodości, kiedy po udanej walce matador wychodził na balkon i w chwale był porywany przez tłumy.
W szóstym rozdziale zawarto analizę przemian kulturowych dotyczących kobiecego ciała, które w czasach reżimu było okryto wieloma zakazami i nakazami. Płeć piękna, która kilkanaście lat wcześniej nie mogła sama wychodzić na ulicę teraz zrzuca długie suknie zakrywające ich wdzięki. Obok ciał kobiet pojawiają się również kobiece ciała transseksualistów i transwestytów. Osoby, które były represjonowane przez swoją seksualność po upadku dawnego systemu mogą demonstrować swoje preferencje seksualne. Postęp medyczny pozwala im kształtować ciało, by mogło stać się idealne.
Siódmy rozdział opisuje niezwykłość scenerii filmu Skóra, w której żyję. Almodóvar w tym filmie całkowicie wykorzystuje dorobek architektoniczny wcześniejszych pokoleń. Pokazuje nam, że liczne wojny domowe i współczesność nie zniszczyły dorobku wielu pokoleń. Stare budynki stają się podstawą do formułowanie nowoczesnych wnętrz.
Podczas pisania pracy autorka korzystała z długometrażowych filmów hiszpańskiego twórcy, które były wyjściem do dalszych poszukiwań. Studiowanie historii i kultury Hiszpanii pozwoliło odkryć sposób przemycania informacji o ojczyźnie reżysera oraz jego kreowania wizerunku tego kraju. Niezbędne stało się również zapoznanie ze wspomnianą literaturą naukową skupiającą się na innych tematach podczas analizy filmów Almodóvara. Wiedzę historyczną autorka czerpała głównie z prac Pawła Machcewicza i Tadeusza Miłkowskiego.

Hiszpania od wieków była miejscem, w którym zachodziły liczne zmiany i dochodziło do starć kulturowych. Wschód łączył się tu z Zachodem, a wszystko to działo się w specyficznej scenerii (liczne góry, wyżyny), która wpływała na adaptowanie lub jego brak rozwiązań powszechnych w innych społecznościach. Współczesność przyniosła wiele rozwiązań, które mogą poskromić kapryśną...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Taka już jestem, że bardzo nie lubię czytać książek, które powstają na podstawie scenariuszy filmowych, za to ogromnie ciekawią mnie takie pozycje, które dodają mi wiedzy dotyczącej ich twórców. Pedro Almodóvar jest tak specyficznym reżyserem, że niejednokrotnie słyszałam opinie, że jego twórczość można jedynie kochać lub jej nienawidzić. Pomimo tego, że jestem zdecydowaną miłośniczką jego filmów, trudno mi się jednak nie zgodzić się z takim twierdzeniem. Na pewno charakteryzuje go pewna konsekwencja, zarówno przy doborze tematu jak i obsady jak i lekka monotematyczność. Jego dzieła są do bólu ( jak zresztą powiedział mi to kiedyś jeden Włoch) hiszpańskie. I właśnie ten temat obrała za cel autorka książki Anna Sikorska. Jest ona absolwentką filologii polskiej i filozofii jak i badaczką kultury hiszpańskiej. W swoim opracowaniu skupia się przede wszystkim na przedstawieniu wielu zmian jakie zachodziły w Hiszpanii, poprzez pryzmat twórczości reżysera. Ta z wyglądu niewielka monografia naukowa, zawiera ogrom wiadomości na tematy społeczno-historyczne tego państwa. Gdy zaczęłam ją czytać, od razu stwierdziłam, że najlepiej na nowo obejrzeć twórczość reżysera i albo będzie wypadało zgodzić się z autorką lub mieć możliwość polemizowania. Po oglądnięciu wielu filmów na to drugie nie mam odwagi, ponieważ autorka swoją pracę wykonała tak skrupulatnie, że grzechem byłoby wytykać jakąkolwiek (według nas) nieścisłość. Już na pierwszy rzut oka widać, że autorka pisze z ogromną pasją, podpartą rzetelną wiedzą. Książka podzielona jest na siedem rozdziałów a zakończona bogatą bibliografią i filmografią reżysera. Czytelnik zostaje zaznajomiony z biografią Almodóvara i wprowadzony w jego twórczość. Da mnie ciekawym rozdziałem jest ten poświęcony reżimowi i związanej z nim bezpośrednio sytuacji kobiet i ogromnym wpływie czasów frankistowskich, które do tej pory są widoczne. Pewna ponurość, szarość, blokowiska, mnogość kontrastów, brak perspektyw, to wszystko jest ogromnie widoczna w filmach. Pozorna bieda klasztorów, stających się schronieniem dla nie mogących realizować się kobiet. Nie można też pominąć tekstów dotyczących piękna i wzoru kobiecości jakim była dla Almodóvara Marilyn Monroe. Podoba mi się, że autorka nie ucieka od filozofii, wręcz przeciwnie, bardzo umiejętnie wplata ją w treść, która dzięki temu staje się ona zdecydowanie pełniejsza. Również język użyty w publikacji jest ogromnie przystępny, dlatego też sama analiza mimo obszerności tematu, wydaje się nieskomplikowana. Muszę przyznać, że książka ta jeszcze bardziej wzmogła moje zainteresowanie twórczością reżysera, na wiele rzeczy w trakcie oglądania filmów w ogóle nie zwróciłam uwagi. Ogromna mnogość tematów jak ich wielowątkowość powoduje, że widz czasem czuje się zagubiony. Ta publikacja zdecydowanie pomaga popatrzyć na jego filmy odrobinę inaczej i dostrzec w nich ogromną ilość niuansów. Na pewno też poszerza wiedzę o samej Hiszpanii dlatego polecam ją jako ciekawą, wydawniczą perełkę.

Taka już jestem, że bardzo nie lubię czytać książek, które powstają na podstawie scenariuszy filmowych, za to ogromnie ciekawią mnie takie pozycje, które dodają mi wiedzy dotyczącej ich twórców. Pedro Almodóvar jest tak specyficznym reżyserem, że niejednokrotnie słyszałam opinie, że jego twórczość można jedynie kochać lub jej nienawidzić. Pomimo tego, że jestem zdecydowaną...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jestem wielka miłośniczką Pedra Almodóvara i wydawało mi się, że jego filmy znam jak nikt. Ze sceptycyzmem czytałam książkę Mazierskiej naszpikowana błędami i wielki przypadek sprawił, że córka odkryła dla mnie nową pozycję o filmach tego reżysera. Jeszcze większy przypadek sprawił, że chyba cudem udało mi się wygrać (pierwszy raz coś w życiu wygrałam i do tego tak wartościową książkę) do tego z bardzo miłą dedykacją.
Książka napisana bardzo prostym językiem, świetnie pokazująca realia hiszpańskie, odkrywające kulturę, pomagająca zrozumieć pokazane przemiany. Dzięki tej książce od dziś zaczynam oglądać filmy Almodóvara od nowa i na nowo je analizować. Myślałam, że po filologii hiszpańskiej posiadam tak dużą wiedzę, ze sama mogę wiele rzeczy dostrzec, a autorka i tak mnie zaskoczyła. Książka naukowa, a czytałam z zapartym tchem.
Polecam wszystkim miłośnikom filmów Almodóvara.

Jestem wielka miłośniczką Pedra Almodóvara i wydawało mi się, że jego filmy znam jak nikt. Ze sceptycyzmem czytałam książkę Mazierskiej naszpikowana błędami i wielki przypadek sprawił, że córka odkryła dla mnie nową pozycję o filmach tego reżysera. Jeszcze większy przypadek sprawił, że chyba cudem udało mi się wygrać (pierwszy raz coś w życiu wygrałam i do tego tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Są książki naukowe, które – według mnie – autor pisze sam dla siebie (i może kilku swoich zawziętych fanów/przyjaciół). Naszpikowane trudną, często udziwnioną, terminologią, odbiegającą nawet od języka branżowego, przybierające długą, skomplikowaną składnię, mówiące czasem o ciekawych dla każdego sprawach językiem nie-ludzi a językiem dywagacji uniwersyteckich, docierają do zamkniętego grona, nie zyskując rzeszy odbiorców: bo nawet jeśli temat interesujący, przeciętny zjadacz chleba nie jest w stanie pokona sposobu jego podania.
Inaczej sprawa się ma z książką Anny Sikorskiej „Hiszpania w filmach Aldomovara”. Dość, ze temat przedni, to jeszcze język przystępny, komunikatywny, sprawiający, że czytelnik zgadza się z punktem widzenia autorki.
Ta „badaczka kultury hiszpańskiej, filmów, etyki, rynku wydawniczego, autorka bloga "Górowianka”” wyszła od powtórzenia - za samym Almodovarem - tezy, że w swoich filmach nie przedstawia on przemian politycznych, rewolt, zmian ustrojowych czy walki o władzę. Ale tworząc filmy od tal 70. nie mógł pozostać głuchym i ślepym na wszelkie zmiany społeczne i kulturowe będące echem tych roszad na najwyższych szczeblach władzy. Takim sposobem uważny widz wyłapie, że wielkie, wciąż powiększające się, blokowiska, bezrobocie kobiet, wielodzietność, nie mały analfabetyzm, ograniczona edukacja kobiet, dominacja mężczyzn, migracje za pracą, bez mała jednolity, mało ciekawy ubiór, nieambitne programy telewizyjne, silna pozycja – często wykorzystywana – Kościoła, a później wyzwolenie (w tym seksualne), zagubienie kobiet, próba ich stanowienia o sobie nie są obsesją reżysera na punkcie nizin społecznych czy obyczajowego rozluźnienia, a stanowią filmowy obraz życia zwykłych Hiszpanów w czasie niezwykłych i niełatwych zmian społecznych (których konsekwencją są zmiany kulturowe). Sikorska zauważa, że wyparcie półdługiej sukienki przez krzykliwe kolorystycznie mini, wprowadzenie bohaterki starającej się o rozwód zamiast tej duszącej się z mężem-łachudrą i leniem, wprowadzenie nowej aranżacji wnętrz nie jest nową konwencją, a konsekwencją tego, co działo się w Hiszpanii - tej nie filmowej a autentycznej.
Takich porównań, odwołań i zestawień jest w książce „Hiszpania w filmach Almodovara” niemało. Pozwalają one zweryfikować zdanie na temat jego pracy i postrzegania rzeczywistości, którą obserwuje a później opisuje. Możemy sobie uświadomić, że - na przykład - wyzwolenie seksualne, wprowadzenie bohatera-homoseksualisty, transwestyty czy rozwódki nie było/nie jest efektem przetasowania zainteresowań i punktów odniesienia samego reżysera, a skutkiem ogólnych przemian obyczajowych zachodzących w całej Hiszpanii.
Mnie ta książka pozwoliła inaczej spojrzeć na efekty pracy Almodovara. Bo na przykład w filmach typu „Złe wychowanie” nie widzę już subiektywnej interpretacji kościelnej władzy i wszelkich nadużyć, a głos w sprawie kościelnego przekraczania kompetencji w ogóle. Wydaje mi się, że szkic Sikorskiej jest mocnym głosem w analizie kina autorskiego stworzonego przez autora „Porozmawiaj z nią”. Ciekawi mnie, czym innych mógłby zaskoczyć i co nowego powiedzieć o czytaniu filmów – Almodovara i w ogóle.

Są książki naukowe, które – według mnie – autor pisze sam dla siebie (i może kilku swoich zawziętych fanów/przyjaciół). Naszpikowane trudną, często udziwnioną, terminologią, odbiegającą nawet od języka branżowego, przybierające długą, skomplikowaną składnię, mówiące czasem o ciekawych dla każdego sprawach językiem nie-ludzi a językiem dywagacji uniwersyteckich, docierają do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Choć jest to praca niewątpliwie naukowa, to czyta się lekko i przyjemnie. Może dlatego, że wszystko było dla mnie nowością, gdyż przyznaję, ani jednego filmu tegoż reżysera nie widziałam. Teraz jednak mogę już ze swobodą porozmawiać zarówno na temat początków jego kariery jak i całej niemal twórczości.

Sposób ukazania kobiet, kreacja roli mężczyzny, czy bezpruderyjna prezentacja najbardziej intymnych szczegółów z życia swoich bohaterów – to wszystko autorka poddała drobiazgowej analizie. Dodatkowo w pracy mamy obszerny rys historyczny Hiszpanii, opis genezy corridy czy wyjaśnienia dotyczące stosunku mieszkańców tego kraju do religii, również do innych narodowości.
Czytaj dalej: http://ksiazkaznadzieja.pl/2016/01/hiszpania-w-filmach-pedra-almodovara-anna-sikorska/

Choć jest to praca niewątpliwie naukowa, to czyta się lekko i przyjemnie. Może dlatego, że wszystko było dla mnie nowością, gdyż przyznaję, ani jednego filmu tegoż reżysera nie widziałam. Teraz jednak mogę już ze swobodą porozmawiać zarówno na temat początków jego kariery jak i całej niemal twórczości.

Sposób ukazania kobiet, kreacja roli mężczyzny, czy bezpruderyjna...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dokładna książka. Nie jest to lektura do poduszki, ale dobry pomysł jeśli ktoś lubi Hiszpanię i chciałby się coś więcej dowiedzieć.

Bardzo dokładna książka. Nie jest to lektura do poduszki, ale dobry pomysł jeśli ktoś lubi Hiszpanię i chciałby się coś więcej dowiedzieć.

Pokaż mimo to

Almodóvar jest sztuką samą w sobie. Skromny, nadzwyczaj stroniący od ludzi, tłumu. Ma obsesję na punkcie autoportretu cienia padającego na dno szafy. Jego kino cechuje przede wszystkim obraz kobiet. Jest poniekąd ich kronikarzem. U niego kobiety potrafią przełamać wszelkie bariery konwenansów, są silne, potrafią mordować z zimną krwią, walczyć o siebie i to co dla nich ważne.
Zapraszam na całą recenzję:
http://nietypowerecenzje.blox.pl/2016/01/8222Hiszpania-w-filmach-Pedra-Almodovara8221-Anna.html

Almodóvar jest sztuką samą w sobie. Skromny, nadzwyczaj stroniący od ludzi, tłumu. Ma obsesję na punkcie autoportretu cienia padającego na dno szafy. Jego kino cechuje przede wszystkim obraz kobiet. Jest poniekąd ich kronikarzem. U niego kobiety potrafią przełamać wszelkie bariery konwenansów, są silne, potrafią mordować z zimną krwią, walczyć o siebie i to co dla nich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam na imię Anna. Jestem zagorzałą fanką filmów Pedra Almodóvara.
Kiedy dowiedziałam się, że Anna Sikorska napisała książkę, w której poddała analizie filmy tego hiszpańskiego reżysera, od razu wiedziałam, że muszę to przeczytać. Do Almodóvara mam szczególny sentyment, dzięki jego filmom poznałam swojego przyszłego męża…
„Hiszpania w filmach Pedra Amodóvara” to opracowanie przeznaczone tylko dla tych czytelników, którzy znają dzieła reżysera z La Manchy. W innym przypadku raczej nie ma co sięgać po książkę Sikorskiej.
Autorka zaczęła opracowanie od wstępu, w którym zarysowała polskiemu czytelnikowi historię Hiszpanii. Pozwala to zrozumieć mentalność mieszkańców tego kraju. Zresztą każdy rozdział zaczyna od przybliżenia danego problemu. Wyjaśnia, czym dla Hiszpanów jest corrida, jaki stosunek mają do religii, jak na przestrzeni lat zmieniała się sytuacja kobiet itp.
Czytałam książkę Sikorskiej z ogromnym zainteresowaniem, ponieważ podczas oglądania filmów, nie zwróciłam uwagi na wiele szczegółów. Nie byłam w stanie chociażby zinterpretować napisu na murze w jednym z obrazów. Pewnie nawet go nie zauważyłam, pomijając fakt, że nie znam hiszpańskiego. Opracowanie to pozwala więc na nowo odkryć filmy Almodóvara. Miałam ochotę jeszcze raz przyjrzeć się tym obrazom, właśnie pod kątem interpretacji Sikorskiej. Akurat TVP Kultura przypominała „Wysokie obcasy”, więc nadarzyła się okazja, by spojrzeć jeszcze raz na ten film. Jednym z najważniejszych wątków jest tu transseksualizm. Ciekawe jest u reżysera spojrzenie na płeć, jak pisze Sikorska: „To, co nas ogranicza, to jedynie nasza świadomość ukształtowana przez płeć kulturową, która każe nam widzieć przeszkody, a nie możliwości. Płeć biologiczna nie zamyka naszej drogi do jej zmiany, ale sama przynależność do określonej płci wymaga od nas wpasowania się w rolę. To, w jaki sposób zostaje postrzegane ciało i z jaką płcią jest utożsamiane, zależy od nas samych”. [1]
Autorka w opracowaniu ukazała przemiany kulturowe zachodzące w Hiszpanii, wskazała również elementy społeczno-polityczne w filmach Almodóvara. Tłumaczy sytuację kobiet za czasów rządów gen. Franco.
Czytając opracowanie Sikorskiej, momentami miałam skojarzenia Almodóvara z Don Kichotem. Jeden i drugi pochodził z La Manchy. A początki pracy nad pierwszymi filmami przypominały walkę z wiatrakami.
„Pieniądze na pierwsze filmy zebrano między przyjaciółmi. Grali w nim ochotnicy-debiutanci. Pracowali nad filmem tylko w weekendy i tylko wtedy, gdy mieli fundusze na jego kręcenie. Było to bardzo typowe dla tego okresu. W filmie znajdujemy przez to tak wiele błędów, że można to nazwać stylem”. [2]
Książka Anny Sikorskiej ma jasno określonego czytelnika. Musi on znać filmy Almodóvara, bez spełnienia tego warunku opracowanie nie będzie zrozumiałe. Jednak konstrukcja książki jest bardzo przejrzysta, podporządkowana najważniejszym motywom filmowym hiszpańskiego reżysera. Styl wypowiedzi jest adekwatny do tematyki. Nie ma tu tekstu naszpikowanego niezrozumiałymi terminami. Sikorska potrafi zainteresować przemianami społeczno-kulturowymi w Hiszpanii. Jest to też jedna z tych książek, do których warto wracać. Po skończeniu czytania zaplanowałam odświeżyć sobie znajomość filmów Almodóvara właśnie pod kątem tego opracowania. Chciałabym jeszcze raz przyjrzeć się szczegółom, na które zwróciła uwagę Sikorska.
Gorąco polecam fanom Almodóvara!

[1] Anna Sikorska: Hiszpania w filmach Pedra Almodóvara. Wyd. Attyka, Warszawa 2015, s. 159
[2] tamże, s. 2

Mam na imię Anna. Jestem zagorzałą fanką filmów Pedra Almodóvara.
Kiedy dowiedziałam się, że Anna Sikorska napisała książkę, w której poddała analizie filmy tego hiszpańskiego reżysera, od razu wiedziałam, że muszę to przeczytać. Do Almodóvara mam szczególny sentyment, dzięki jego filmom poznałam swojego przyszłego męża…
„Hiszpania w filmach Pedra Amodóvara” to opracowanie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to