Ostatni Pielgrzym

Rozprawienie się z traumą wojny w sposób typowo skandynawski. Dla mnie świetna!
Jesteśmy przyzwyczajeni do czytania literatury wojennej i obozowej i spodziewamy się po niej określonych emocji i określonego rodzaju opowieści. Natomiast literatura skandynawska to literatura bazująca na opowiadaniu o rodzinnych historiach z przeszłości, relacjach rodzinnych na przestrzeni lat. Tutaj mamy dwa w jednym. Bazą całej historii jest śmierć jednego człowieka, jednak czytając książkę przekonujemy się, że ta śmierć ma nieco inne podłoże, niż na początku nam się wydaje. Druga sprawa, że nie do końca szukamy sprawcy zbrodni – a przynajmniej nie tylko. Autor prowadzi nas fantastycznie przez tragiczną historię miłosną z wojną w tle. Historię o szpiegach, zdradach, o tym, kto tak naprawdę jest naszym wrogiem i jakie mamy prawo sądzić postawy ludzkie prezentowane w czasie absolutnego końca świata, jaki Ci ludzie znali. Autor fantastycznie przechodzi od opowieści o wielkich pieniądzach, władzy i biznesie do opowieści o samotności rozdzierającej serce.
Uwielbiam skandynawskich pisarzy kryminałów za książki, które są czymś więcej niż kryminałami. A jednocześnie nie jest to też powieść obyczajowa czy historyczna. To jest zagadka kryminalna z historią w tle opowiedziana w sposób obyczajowy przez pryzmat ludzkich losów.
Chociaż ciekawymi postaciami są detektywi prowadzący śledztwo, to jednak na pierwszy plan wychodzą ofiary tej zbrodni. Wszyscy bohaterowie zaplątani w historię prowadzącą do rozwiązania tej zagadki są świetnie opowiedziani i bardzo dobrze poprowadzeni. A śledczy – no cóż, są dobrym tłem i ja nie mam nic przeciwko takiej formie.
Ciekawostką jest to, że ta książka to znowu był eksperyment czytelniczy – nazwisko, którego nie znałam, tytuł, który był dla mnie obcy, książka, o której próżno szukać opinii w Internecie. Kupiona w jakiejś taniej księgarni dlatego, że autor Skandynaw. Nie żałuję! Polecam takie eksperymenty! Ja na pewno będę czytać Sveena dalej.

Rozprawienie się z traumą wojny w sposób typowo skandynawski. Dla mnie świetna!
Jesteśmy przyzwyczajeni do czytania literatury wojennej i obozowej i spodziewamy się po niej określonych emocji i określonego rodzaju opowieści. Natomiast literatura skandynawska to literatura bazująca na opowiadaniu o rodzinnych historiach z przeszłości, relacjach rodzinnych na przestrzeni lat....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Oryginalna, jak na kryminał, ponieważ akcja toczy się w latach współczesnych, ale również w latach wojennych. Historia kryminalna rzec można. Z pewnością skłania do zadumy nad złem i okrucieństwem naszego świata.
Zdecydowanym minusem jest dla mnie warstwa stylistyczna - zbyt to wszystko siermiężne.

Oryginalna, jak na kryminał, ponieważ akcja toczy się w latach współczesnych, ale również w latach wojennych. Historia kryminalna rzec można. Z pewnością skłania do zadumy nad złem i okrucieństwem naszego świata.
Zdecydowanym minusem jest dla mnie warstwa stylistyczna - zbyt to wszystko siermiężne.

Pokaż mimo to

Ostatni Pielgrzym skonczony - można powiedzieć w końcu.

Książka pod względem tematu bardzo trudna, ale czyta ją się mimo wszystko płynnie. Powieść oparta jest dwutorowo - to znaczy teraźniejszość i czas wojny i czas po niej. Historia w tej książce tematem przewodnim.

Finał książki niesamowity, nie spodziewałem się takich rozstrzygnięć, będziecie zaskoczeni. Warto było przetrwać, aby przeczytać ten finał

Ostatni Pielgrzym skonczony - można powiedzieć w końcu.

Książka pod względem tematu bardzo trudna, ale czyta ją się mimo wszystko płynnie. Powieść oparta jest dwutorowo - to znaczy teraźniejszość i czas wojny i czas po niej. Historia w tej książce tematem przewodnim.

Finał książki niesamowity, nie spodziewałem się takich rozstrzygnięć, będziecie zaskoczeni. Warto było...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Akcja książki toczy się dwutorowo. Autor przenosi nas do czasów wojny, do 1942 roku oraz do czasów współczesnych roku 2003. Wszystko zaczyna się po odnalezieniu trzech ciał z czasów II wojny światowej, w tym ciała małej dziewczynki. W toku śledztwa na jaw wychodzą okoliczności zbrodni, jednak odnalezienie sprawcy wcale nie jest takie oczywiste.
To również historia młodej dziewczyny, która zmanipulowana i zakochana stała się morderczynią. Dla mnie zabicie swojego ukochanego psa było największym wstrząsem. W książce pokazane jest jak daleko można się posunąć w imię miłości, oraz jak cienka jest granica pomiędzy miłością na nienawiścią.

Akcja książki toczy się dwutorowo. Autor przenosi nas do czasów wojny, do 1942 roku oraz do czasów współczesnych roku 2003. Wszystko zaczyna się po odnalezieniu trzech ciał z czasów II wojny światowej, w tym ciała małej dziewczynki. W toku śledztwa na jaw wychodzą okoliczności zbrodni, jednak odnalezienie sprawcy wcale nie jest takie oczywiste.
To również historia młodej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czyta się bardzo dobrze. Powieść długa, sporo wątków jest, które powoli się splatają i wyjaśniają. Ciekawy sposób prowadzenia narracji i wyjaśniania sytuacji dwutorowo - w czasie II Wojny Światowej i współcześnie :P Trzyma w napięciu książka cały czas, nie zwalnia akcji. Oprócz wątków kryminalnych jest też wątek trenowania zespołu piłki ręcznej i trochę wątków romansowych. Szkoda, że to z piłką ręczną i Hadją się urwało ;P Zakończenie książki mocno zaskakujące. I jak dla mnie - rozczarowanie troszkę, to kto się okazał głównym przestępcą i w jaki sposób to wszystko ostatecznie zaszło.

Czyta się bardzo dobrze. Powieść długa, sporo wątków jest, które powoli się splatają i wyjaśniają. Ciekawy sposób prowadzenia narracji i wyjaśniania sytuacji dwutorowo - w czasie II Wojny Światowej i współcześnie :P Trzyma w napięciu książka cały czas, nie zwalnia akcji. Oprócz wątków kryminalnych jest też wątek trenowania zespołu piłki ręcznej i trochę wątków romansowych....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

hm
cos w tym bylo
ale juz nie pamietam
to swiadczym o ksiazce
zagadka na przelomie lat wojna i .......

hm
cos w tym bylo
ale juz nie pamietam
to swiadczym o ksiazce
zagadka na przelomie lat wojna i .......

Pokaż mimo to

„Ostatni pielgrzym” Garda Sveena to kryminał trzymający w napięciu od pierwszych do ostatnich stron. To także gratka dla miłośników historii, gdyż kluczem do rozwiązania zagadki okazują się wydarzenia z okresu drugiej wojny światowej.

Akcja rozgrywa się współcześnie w Norwegii. Policjanci z Oslo prowadzą śledztwo w sprawie śmierci byłego polityka i biznesmena, który podczas wojny działał w ruchu oporu. Szybko sprawa ta zostaje powiązana z makabrycznym odkryciem, do którego doszło nieco wcześniej – w lesie znaleziono stary grób z trzema szkieletami, a ślady na kościach jednoznacznie wskazują na zabójstwo. Kim jednak były osoby pochowane w mogile? I jaki mogły mieć związek z zamordowanym mężczyzną?

Nad tym głowi się przede wszystkim śledczy Tommy Bergmann, któremu niezawodny instynkt podpowiada, że odpowiedzi na nurtujące pytania trzeba szukać w odległej przeszłości. Odnalezienie ich po siedemdziesięciu latach nie jest jednak łatwe, a czasem wydaje się wręcz niemożliwe.
W przeciwieństwie do Bergmanna, czytelnik ma jednak okazję śledzić wydarzenia z lat 40. minionego wieku, gdyż akcja płynie w powieści dwutorowo. Nie oznacza to jednak, że odbiorca szybko poskłada wszystkie elementy w jednoznaczną całość. Wojenna układanka okazuje się bowiem grą pełną tajemnic, zdrad i niebezpiecznych niespodzianek.

Oprócz kryminalnej zagadki mamy tu osobiste perypetie Tommyego, który nie jest człowiekiem bez skazy. Boryka się on z własną przeszłością i demonami, które nie pozwalają mu stworzyć szczęśliwego związku.
Te elementy z prywatnego życia bohatera okazują się równie ciekawe jak zasadnicza treść.

Całość napisana jest lekko i z polotem, a lekkość ta w żaden sposób nie gryzie się z poważną i wstrząsającą treścią.
Autor myli tropy, nieraz wyprowadzając w pole i śledczych, i czytelnika. Buduje to napięcie i sprawia, że od lektury trudno się oderwać. Niemal 550 stron połyka się jednym tchem, nabierając apetytu na poznanie kolejnych części cyklu z Tommym Bergmannem i jego kolegami po fachu.

„Ostatni pielgrzym” Garda Sveena to kryminał trzymający w napięciu od pierwszych do ostatnich stron. To także gratka dla miłośników historii, gdyż kluczem do rozwiązania zagadki okazują się wydarzenia z okresu drugiej wojny światowej.

Akcja rozgrywa się współcześnie w Norwegii. Policjanci z Oslo prowadzą śledztwo w sprawie śmierci byłego polityka i biznesmena, który...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gard Sveen – kolejne nazwisko ze Skandynawii. Jego debiutancka powieść, rzeczony „Ostatni Pielgrzym” został w swoim kraju, Norwegii, obsypany przeróżnymi nagrodami, o czym można się dowiedzieć z tylnej części okładki.
Pisze tam, że powieść ta otrzymała trzy najważniejsze wyróżnienia przyznawane pisarzom, a na dodatek jest wspomniane, że dwie z tych nagród otrzymał też Jo Nesbo. Cóż, dla mnie to była wystarczająca rekomendacja.
Po lekturze „Ostatniego Pielgrzyma” stwierdzam, że wspomniane wyżej wyróżnienia dostały się jak najbardziej w odpowiednie ręce. Mamy do czynienia ze świetnym kryminałem. Narracja jest prowadzona na dwóch płaszczyznach, obecnie oraz w trakcie mrocznych dni Drugiej Wojny Światowej, co oczywiście jest ze sobą powiązane w bardzo ciekawy sposób. Przychodzi mi na myśl taka refleksja, że sam Jo Nesbo w książce „Czerwone gardło” stosuje podobne rozwiązanie. Rzecz jasna nie ma co porównywać „… Pielgrzyma” do „… gardła”, bo to zgoła odmienne historie!
Tak całkowicie subiektywnie dodam na koniec, że z wszystkich debiutów książkowych napisanych przez Skandynawów, a przeczytanych przeze mnie w ostatnich latach, to Sveen wypada najlepiej. Z pewnością sięgnę po kolejną książkę z Tommym Bergmannem w roli głównej, bo już widzę że warto!

Gard Sveen – kolejne nazwisko ze Skandynawii. Jego debiutancka powieść, rzeczony „Ostatni Pielgrzym” został w swoim kraju, Norwegii, obsypany przeróżnymi nagrodami, o czym można się dowiedzieć z tylnej części okładki.
Pisze tam, że powieść ta otrzymała trzy najważniejsze wyróżnienia przyznawane pisarzom, a na dodatek jest wspomniane, że dwie z tych nagród otrzymał też Jo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W swoim domu zostaje zamordowany Carl Oscar Krogh były członek norweskiego ruchu oporu. Kilka tygodni wcześniej zostają znalezione szkielety trzech osób, najprawdopodobniej pochodzące z okresu drugiej wojny światowej. Te z pozoru różne zbrodnie dzielące duży okres czasu zaczyna coś łączyć. Sprawę prowadzi policyjny śledczy Tomm Bergmann. W swoim życiu czytałam dużo kryminałów, więc często sprawdzam opinie, recenzje, i tutaj patrze sława zachwytu i podziwu więc mówię warto przeczytać. Niestety nie trafił do mnie okazał się nudny od pierwszych stron aż pawie po sam koniec. Brak tu napięcia, emocji, język książki prymitywny. Akcja toczy się tutaj dwutorowo współcześnie i obejmuje czasy II wojny światowej, brak zwrotów akcji i nuży czytelnika a rozwiązanie jest tuż pod nosem. Nie polecam bo lekturze poczułam się mega rozczarowana.

W swoim domu zostaje zamordowany Carl Oscar Krogh były członek norweskiego ruchu oporu. Kilka tygodni wcześniej zostają znalezione szkielety trzech osób, najprawdopodobniej pochodzące z okresu drugiej wojny światowej. Te z pozoru różne zbrodnie dzielące duży okres czasu zaczyna coś łączyć. Sprawę prowadzi policyjny śledczy Tomm Bergmann. W swoim życiu czytałam dużo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Początek okropnie nudny, miejscami infantylny. Myślałam, że porzucę książkę po 100 stronach. Ale pomyślałam, - ja, mam się poddać ? No way. - dlatego nie odpuściłam. I nagle coś zaczęło się dziać, jakaś zmiana, która spowodowała, że zachłannie czytałam dalej. Trzeba przyznać, że debiut udany, który trochę przypomina gorzką czekoladę. Pierwsze spotkanie nie zawsze owocuje uwielbieniem, a to smak nie ten, zapach jakiś inny, a kolor to już z innej beczki. Jednak, gdy spróbujemy drugi kawałek, w międzyczasie wchłoniemy trzeci i czwarty, to nagle uświadamiamy sobie, że ta czekolada, która jest mniej słodka nam smakuje, i to bardzo. Podobnie jest z tą książką. Wystarczy dać szansę nowemu autorowi (nowy smak), a nóż w nim zasmakujemy ? Warto poznawać nowe.

Początek okropnie nudny, miejscami infantylny. Myślałam, że porzucę książkę po 100 stronach. Ale pomyślałam, - ja, mam się poddać ? No way. - dlatego nie odpuściłam. I nagle coś zaczęło się dziać, jakaś zmiana, która spowodowała, że zachłannie czytałam dalej. Trzeba przyznać, że debiut udany, który trochę przypomina gorzką czekoladę. Pierwsze spotkanie nie zawsze owocuje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to