Czwartkowe wdowy

Nie do końca to czego się spodziewałam. Klasa średnia, zamknięte osiedle i tajemnicza śmierć trzech mężczyzn. Im dalej tym nudniej: mnogość bohaterów, wśród których łatwo się pogubić, migawki z ich życia i rozwiązanie zagadki z początku, o której w trakcie czytania zdążyłam już zapomnieć.

Nie do końca to czego się spodziewałam. Klasa średnia, zamknięte osiedle i tajemnicza śmierć trzech mężczyzn. Im dalej tym nudniej: mnogość bohaterów, wśród których łatwo się pogubić, migawki z ich życia i rozwiązanie zagadki z początku, o której w trakcie czytania zdążyłam już zapomnieć.

Największą wartością książki jest uniwersalizm. Nie każdemu autorowi się to udaje. Czytając książkę czułam, że jestem wraz z bohaterami w Argentynie, ale i w Polsce, Francji, Niemczech, po prostu wszędzie. 200 tysięcy hektarów ogrodzonych siatką od zewnętrznego świata, a w środku raj. To mieszkania dla elity, dla tych, którzy mają dużo pieniędzy, zajmują eksponowane stanowiska. Muszą bardzo się starać, aby nie wypaść z obiegu, kiedy przestają zajmować stanowiska prezesów, nie mogą przyzwyczaić się do innego życia. Dlatego w raju tak często właściciele eleganckich domów się zmieniają.

Największą wartością książki jest uniwersalizm. Nie każdemu autorowi się to udaje. Czytając książkę czułam, że jestem wraz z bohaterami w Argentynie, ale i w Polsce, Francji, Niemczech, po prostu wszędzie. 200 tysięcy hektarów ogrodzonych siatką od zewnętrznego świata, a w środku raj. To mieszkania dla elity, dla tych, którzy mają dużo pieniędzy, zajmują eksponowane...

Książka ma dobre zadatki, ale niestety jest nudna. Nawiązanie do Hitchcocka na okładce to jakaś pomyłka.
Bardziej adekwatne jest skojarzenie z "Wielkimi kłamstewkami", jednak brak tutaj pazura, ciętego języka. Mnogość historyjek, przez które nie przebija się wyraźny wątek, powoduje, że nie ma mowy o zbudowaniu jakiegokolwiek napięcia.

Książka ma dobre zadatki, ale niestety jest nudna. Nawiązanie do Hitchcocka na okładce to jakaś pomyłka.
Bardziej adekwatne jest skojarzenie z "Wielkimi kłamstewkami", jednak brak tutaj pazura, ciętego języka. Mnogość historyjek, przez które nie przebija się wyraźny wątek, powoduje, że nie ma mowy o zbudowaniu jakiegokolwiek napięcia.

Książka zdecydowanie nie dla mnie. Niesamowicie NUDNA. Ledwo dobrnęłam do połowy, ale dalsza męka nie ma sensu.

Książka zdecydowanie nie dla mnie. Niesamowicie NUDNA. Ledwo dobrnęłam do połowy, ale dalsza męka nie ma sensu.

Bardzo dobry dramat społeczno- obyczajowy. Napisany oszczędnym stylem, ale przejmujący. O życiu argentyńskiej klasy średniej w zamkniętym, luksusowym osiedlu na przedmieściach Buenos Aires. W dobie kryzysu argentyńskiego. O iluzji doskonałego życia i wiecznego dobrobytu. Dzieje się w Argentynie w 2000 roku, ale poruszane tematy są uniwersalne. Takie rodziny są na całym świecie. U nas też. Postaci są prawdopodobne psychologicznie, problemy rodzinne również. Nie jest to zwykle czytadło dla zabicia czasu, ale powieść skłaniająca do głębszej refleksji. Przeczytałam z satysfakcją.

Bardzo dobry dramat społeczno- obyczajowy. Napisany oszczędnym stylem, ale przejmujący. O życiu argentyńskiej klasy średniej w zamkniętym, luksusowym osiedlu na przedmieściach Buenos Aires. W dobie kryzysu argentyńskiego. O iluzji doskonałego życia i wiecznego dobrobytu. Dzieje się w Argentynie w 2000 roku, ale poruszane tematy są uniwersalne. Takie rodziny są na całym...

Na początku zaznaczę, że mimo iż może wskazywać na to opis książki, raczej nie jest to kryminał. Z pewnością nie każdemu ta powieść przypadnie do gustu, a być może nawet znudzi.

Niemal od początku wiemy, że trzech bogatych mieszkańców zamkniętego osiedla pod Buenos Aires zginęło porażonych prądem w basenie. Do domu cało wraca tylko ten czwarty. Nie spodziewajcie się jednak spektakularnego śledztwa wyjaśniającego, co się właściwie stało.

Claudia Piñeiro skupia się na retrospekcjach, i to właśnie w ten sposób poznajemy ofiary, ich żony, rodziny, znajomych i dowiadujemy się, co doprowadziło do tego, że trzy z kobiet zostały pewnego feralnego dnia wdowami. Autorka kreśli bogaty obraz życia w Argentynie na przełomie XX i XXI wieku oraz tego, jak zmiany polityczne i gospodarcze wpłynęły na życie obywateli - głównie tych zamożnych.

A mieszkańcy luksusowego osiedla Altos de la Cascada zdają się czasem niemal kompletnie oderwani od rzeczywistości. Mimo zmian starają się za wszelką cenę zachować pozory zamożności i utrzymać życie na takim poziomie, na jakim było wcześniej. A tymczasem do głosu dochodzi brutalna rzeczywistość: redukcja etatów, bezrobocie, hazard, lewe interesy, przemoc czy problemy z narkotykami...

Osiedle jest kompletnie odseparowane od reszty świata: chronione 24 godziny na dobę, z pięknymi domami, luksusowymi polami golfowymi i kortami tenisowymi, własną szkołą czy sklepami, bo mieszkańcy nie robią nawet zakupów w sklepach znajdujących się "na zewnątrz". Ludzie z zewnątrz, tacy jak pomoc domowa czy ogrodnicy, są nawet inaczej traktowani: wchodzą osobnym wejściem itp. Do tego osiedle posiada coś w stylu własnego kodeksu karnego - jeśli coś stanie się "wewnątrz", to jest to wykroczenie; bo przecież na takim osiedlu nie ma prawa stać się nic poważnego, a zewnętrzne prawo ich nie dotyczy...

Na początku zaznaczę, że mimo iż może wskazywać na to opis książki, raczej nie jest to kryminał. Z pewnością nie każdemu ta powieść przypadnie do gustu, a być może nawet znudzi.

Niemal od początku wiemy, że trzech bogatych mieszkańców zamkniętego osiedla pod Buenos Aires zginęło porażonych prądem w basenie. Do domu cało wraca tylko ten czwarty. Nie spodziewajcie się jednak...

Opis życia zamkniętej zamożnej społeczności. Nie wychodzi niestety poza schematy, a samo zakończenie trochę jednak niedorzeczne.

Opis życia zamkniętej zamożnej społeczności. Nie wychodzi niestety poza schematy, a samo zakończenie trochę jednak niedorzeczne.

W książce zawarto bardzo interesujący opis bogatych Argentyńczyków mieszkających na jednym z zamkniętych osiedli niedaleko Buenos Aires. To obraz społeczności, w której liczą się tylko pieniądze, i prawie każdy jest gotów zrobić dużo, aby zatrzymać przynajmniej pozory zamożności. A jest często o nią trudno, bo to Argentyna lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Czasy polityczno-gospodarczo bardzo niestabilne, w których szybko można było osiągnąć wysoki status materialny, ale jeszcze szybciej wszystko stracić.
Zaskakiwać może, że mimo kilku specyficznych cech właściwych dla Argentyny, to w tej historii można doszukać się wielu zachowań właściwych również dla części polskiego społeczeństwa mieszkającego w zamkniętych osiedlach, pełnych kamer, strażników i niechętnego wobec innych, którzy nie są odpowiednio zamożni lub nie mają odpowiedniego pochodzenia.
W książce pojawiają się trupy, ale to nie jest klasyczny kryminał.
Książka jest dobrze napisana i przetłumaczona. Warto ją przeczytać a później chociaż przez chwile pomyśleć i podyskutować!
Recenzja z http://mercadoevy.blogspot.com/2018/01/claudia-pineiro-czwartkowe-wdowy.html

W książce zawarto bardzo interesujący opis bogatych Argentyńczyków mieszkających na jednym z zamkniętych osiedli niedaleko Buenos Aires. To obraz społeczności, w której liczą się tylko pieniądze, i prawie każdy jest gotów zrobić dużo, aby zatrzymać przynajmniej pozory zamożności. A jest często o nią trudno, bo to Argentyna lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Czasy...

"Wielkie kłamstewka" po argentyńsku. Fasada bije złotem po oczach a za nią schowane zgroza i strach.

"Wielkie kłamstewka" po argentyńsku. Fasada bije złotem po oczach a za nią schowane zgroza i strach.

Mizeria

Mizeria