Owieczki dobre, owieczki złe

To na pewno nie kryminał, to zwykła obyczajówka, i chociaż zaczyna się bardzo ciekawie, potem ciągnie się sennie jak angielska mgła. Nie ma tak zwrotów akcji, nie ma podejrzeń skierowanych na sąsiednią społeczność, tam jest wszystko przegadywane. Te rozmowy, prowadzone przez główne bohaterki jak również te podsłuchiwane ukazują bolączki codziennego życia sąsiadów, ich tajemnice i lokalne przestępstwa. Ktoś zarzucił w swoim komentarzu, że dziewczynki takie nieprzebojowe - jak dla mnie to tylko wyszło na plus, plus który nadał realności dla stworzonej powieści. Bo przecież dzieci takie właśnie są, bezpośrednie, nie cwane, naiwne, beztroskie i chętne do pomocy biednym. Książka obrazuje też przywiązanie ludzi do wiary, ale nie tej głębokiej jakiej szukają Grace i Tilly, a tej nasyconej symbolami, tej do której tak ochoczo pędzą jakże naiwni dorośli.

To na pewno nie kryminał, to zwykła obyczajówka, i chociaż zaczyna się bardzo ciekawie, potem ciągnie się sennie jak angielska mgła. Nie ma tak zwrotów akcji, nie ma podejrzeń skierowanych na sąsiednią społeczność, tam jest wszystko przegadywane. Te rozmowy, prowadzone przez główne bohaterki jak również te podsłuchiwane ukazują bolączki codziennego życia sąsiadów, ich...

Joanna Cannon obnaża ludzkie słabości, wręcz wyśmiewa, ale robi to w ciekawy sposób - umieszcza ten krytycyzm w postaci małej dziewczynki i ostatecznie brzmi to nieco komicznie, może groteskowo, a z pewnością interesująco.
Z jednej strony dziewczynka jest przezabawna w swoich spostrzeżeniach, z drugiej jest nieco niepokojąca, bo zdaje się zbyt mądra jak na swój młody wiek.

Rzem z przyjaciółką zastanawiają się jak to się stało, że ludzie znikają, a przede wszystkim szukają odpowiedzi na pytanie: gdzie podziała się pani Creasy?
I przyznam, że było się nad czym zastanawiać.
Świetna książka!

Joanna Cannon obnaża ludzkie słabości, wręcz wyśmiewa, ale robi to w ciekawy sposób - umieszcza ten krytycyzm w postaci małej dziewczynki i ostatecznie brzmi to nieco komicznie, może groteskowo, a z pewnością interesująco.
Z jednej strony dziewczynka jest przezabawna w swoich spostrzeżeniach, z drugiej jest nieco niepokojąca, bo zdaje się zbyt mądra jak na swój młody...

Książka pozostawiła we mnie pewien niedosyt

Książka pozostawiła we mnie pewien niedosyt

Powieść na pozór z popularnego gatunku "dziewczynka na tropie".
Bohaterki nie są jednak jednak ani geniuszami (Flavia de Luce) ani nad wiek rozgarniętymi spryciulami naśladującymi w śledztwie metody i tok rozumowania dorosłych (Mały przyjaciel, Opowiem ci pewną historię), ale po prostu dziećmi - dziesięcioletnimi dziećmi.
Dosłowność dziecięcego pojmowania świata i tego wszystkiego co przekazują im dorośli zmienia punkt widzenia z którego obserwujemy wydarzenia na tyle, że bliżej powieści Joanny Cannon do Sprawiedliwości owiec niż do wymienionych wcześniej dziecięcych detektywów.
Dodatkowo inteligencja emocjonalna obu bohaterek sprawia, że czytelnik (a przynajmniej jeden gruboskórny facet w najlepszych latach) czuje się przy nich emocjonalnym troglodytą.

Słowo do innych emocjonalnych troglodytów: Jak być może zauważyliście na stronie książki (w prawej kolumnie) oraz w innych opisach, sporo w powieści zdań z gatunku tych, którymi to użytkownicy Kindla czują się obowiązku podzielić ze współczytaczami. Uspokajam: Nie ma się czego bać - zarówno ich ilość jak i ładny język pani Joanny zapobiegają ewentualnemu niesmakowi.

Powieść na pozór z popularnego gatunku "dziewczynka na tropie".
Bohaterki nie są jednak jednak ani geniuszami (Flavia de Luce) ani nad wiek rozgarniętymi spryciulami naśladującymi w śledztwie metody i tok rozumowania dorosłych (Mały przyjaciel, Opowiem ci pewną historię), ale po prostu dziećmi - dziesięcioletnimi dziećmi.
Dosłowność dziecięcego pojmowania świata i tego...

KŁOPOTY Z BARANAMI I OWCAMI

Po debiutancką powieść Joanny Cannon sięgnąłem z prostej przyczyny. I nie chodzi tu o tematykę, chociaż ta akurat wydawała się ciekawa, a o hasło „kryminał filozoficzny” i porównania ze „Sprawiedliwością owiec”, którą cenię (głównie za rewelacyjną kontynuację). Do lektury zasiadałem jednak pełen obaw, doświadczenie nauczyło mnie w końcu, że szumnie reklamowane tytuły zbyt często są mocno przeciętne. Na szczęście w przypadku „Owieczek…” ta reguła się nie sprawdziła i w moje ręce trafiła powieść bardzo ciekawa, dobrze napisana i daleka od banału, jaki najczęściej prezentują przedstawiciele gatunku thrillera/kryminału.

Całość mojej recenzji na blogu: http://ksiazkarnia.blog.pl/2017/04/22/owieczki-dobre-owieczki-zle-joanna-cannon/

KŁOPOTY Z BARANAMI I OWCAMI

Po debiutancką powieść Joanny Cannon sięgnąłem z prostej przyczyny. I nie chodzi tu o tematykę, chociaż ta akurat wydawała się ciekawa, a o hasło „kryminał filozoficzny” i porównania ze „Sprawiedliwością owiec”, którą cenię (głównie za rewelacyjną kontynuację). Do lektury zasiadałem jednak pełen obaw, doświadczenie nauczyło mnie w końcu, że...

"Owieczki dobre, owieczki złe" to książka niespodzianka, którą wydawnictwo zdecydowało się dołączyć do przesyłki dla mnie. Takie niespodzianki są najlepsze, często można trafić dzięki temu na prawdziwe perełki (choć "Owieczek.." niestety nie mogę zaliczyć do tego grona).
Do przeczytania pozycji zachęca chociażby okładka. Prosta, nieskomplikowana, a mimo to przyciągająca wzrok.
Czas akcji to lata 70-te XX wieku. Bohaterami są dwie małe dziewczynki, które postanawiają odnaleźć zaginioną kobietę mieszkającą wcześniej w domu przy ich ulicy. W poszukiwaniach pomaga im... Bóg, bowiem są żywo zainteresowane tematem wiary. Bywają w kościele, pojawiają się nawet na pogrzebach. Prowadzą rozmowy na temat zaginięcia sąsiadki z innymi ludźmi, którzy mieszkają w okolicy. Liczą, że uda się im dowiedzieć prawdy.
Podczas lektury miałam wrażenie, że tylko im zależało na powrocie Margaret. Inni obawiali się tego ponieważ zaginiona posiadała informacje na temat wielu osób. Dodać należy, że były to informacje, które każdy wolałby zachować dla siebie. Nie chciano by ujrzały światło dzienne.
To ciekawe zjawisko. Na małej ulicy mieszkają ludzie, którzy z jednej strony są otwarci, życzliwi, z drugiej zaś dla innych, dla sąsiadów czy niekiedy nawet dla najbliższych stwarzają pozory, skrywają tajemnice. Z lektury wynika, że powrotu zaginionej może obawiać się wiele osób.
"Owieczki dobre, owieczki złe" to kwintesencja, typowy przykład literatury brytyjskiej. Komuś, kto ceni sobie taki gatunek literacki powieść może się spodobać. W moim przypadku sprawa wygląda odrobinę inaczej. Czasem przeczytam coś z powyższego gatunku, jednak jeszcze nigdy nie zdarzyło się bym całkowicie zatraciła się w tego typu lekturze.
Nie potrafię stwierdzić, dlaczego tak się dzieje, jednak mam swoje przypuszczenia. Być może to ze względu na specyficzność wydarzeń i ich małe prawdopodobieństwo wystąpienia.
Mimo wszystko- warto przeczytać ten kryminał filozoficzny.
"Owieczki dobre, owieczki złe" to książka, która już chwilę po wydaniu została nagrodzona w prestiżowym konkursie. Szybko trafiła na listy bestsellerów i prędko została uznana za jedną z najlepiej sprzedających się nowo wydanych powieści beletrystycznych w Anglii.

"Owieczki dobre, owieczki złe" to książka niespodzianka, którą wydawnictwo zdecydowało się dołączyć do przesyłki dla mnie. Takie niespodzianki są najlepsze, często można trafić dzięki temu na prawdziwe perełki (choć "Owieczek.." niestety nie mogę zaliczyć do tego grona).
Do przeczytania pozycji zachęca chociażby okładka. Prosta, nieskomplikowana, a mimo to przyciągająca...

Zawieszona w dusznym klimacie małomiasteczkowej Ulicy, jakich wiele na prowincjach całego świata, historia o dwóch dziewczynkach poszukujących zaginionej sąsiadki. Z jednej strony one - niewinne, poznające prawdę o otaczającym świecie, a z drugiej dobrze znani (sic!) sąsiedzi i ich lepkie tajemnice.

Zawieszona w dusznym klimacie małomiasteczkowej Ulicy, jakich wiele na prowincjach całego świata, historia o dwóch dziewczynkach poszukujących zaginionej sąsiadki. Z jednej strony one - niewinne, poznające prawdę o otaczającym świecie, a z drugiej dobrze znani (sic!) sąsiedzi i ich lepkie tajemnice.

"Dziwne, że przeszłość tak często włamuje się w teraźniejszość, jak intruz, niebezpieczny i niepożądany.
Ale kiedy się ją zaprasza, kiedy jej obecność jest pożądana, to przeszłość się rozpływa - człowiek się zastanawia, czy naprawdę istniała."

Idealna lektura na senne, letnie popołudnie.
"Owieczki dobre, owieczki złe" to pięknie napisana i niebywale smakowita książka, którą przeczytałam z wielką przyjemnością.
Kryminał filozoficzny?
Mało tu filozofii, jeszcze mniej kryminału, ale za to dużo subtelnego humoru i wyjątkowo gorzka refleksja nad ludzką naturą.
Ósma gwiazdka za Jezusa na rynnie i komitet leżakowy =)

"Dziwne, że przeszłość tak często włamuje się w teraźniejszość, jak intruz, niebezpieczny i niepożądany.
Ale kiedy się ją zaprasza, kiedy jej obecność jest pożądana, to przeszłość się rozpływa - człowiek się zastanawia, czy naprawdę istniała."

Idealna lektura na senne, letnie popołudnie.
"Owieczki dobre, owieczki złe" to pięknie napisana i niebywale smakowita książka,...

Przeraźliwie naiwna i po prostu nudna. A już szczytem bezczelności jest nazwanie tej pozycji "kryminałem filozoficznym". Jestem oburzona!

Przeraźliwie naiwna i po prostu nudna. A już szczytem bezczelności jest nazwanie tej pozycji "kryminałem filozoficznym". Jestem oburzona!

Nuda przeokropna. Właściwie zero akcji. Nudy panie. Nudy.

Odradzam.

Nuda przeokropna. Właściwie zero akcji. Nudy panie. Nudy.

Odradzam.