Po znakomitych "Niskich łąkach" można by się spodziewać wejścia na literacki szczyt, a tymczasem uwięził autor czytelnika w mieliźnie autobiograficznych dygresyjek. Owszem, zawsze o czymś i czemuś służących, ale to nie wystarcza do uwiedzenia czytelnika, gdy ten uwiedzenia się spodziewa. Czuję się zawiedziona, ale szansę autorowi daję, bo wierzę, że jutro w jego wykonaniu będzie lepsze. Bo pióro ma wciąż wyostrzone.

Po znakomitych "Niskich łąkach" można by się spodziewać wejścia na literacki szczyt, a tymczasem uwięził autor czytelnika w mieliźnie autobiograficznych dygresyjek. Owszem, zawsze o czymś i czemuś służących, ale to nie wystarcza do uwiedzenia czytelnika, gdy ten uwiedzenia się spodziewa. Czuję się zawiedziona, ale szansę autorowi daję, bo wierzę, że jutro w jego wykonaniu...

Czuć dobre pióro autora, objawione zresztą na Niskich łąkach. Co nam jednak po dobrym piórze, skoro kałamarz nam się rozlał i atrament poszedł na zmarnowanie. Na pewno wykształcony i mądry człowiek. Warto przeczytać choćby dla odniesień do literatury amerykańskiej i w ten sposób poszerzyć horyzonty. Życie autora jednak mocno irytujące. Współczuje.

Czuć dobre pióro autora, objawione zresztą na Niskich łąkach. Co nam jednak po dobrym piórze, skoro kałamarz nam się rozlał i atrament poszedł na zmarnowanie. Na pewno wykształcony i mądry człowiek. Warto przeczytać choćby dla odniesień do literatury amerykańskiej i w ten sposób poszerzyć horyzonty. Życie autora jednak mocno irytujące. Współczuje.

Dziennik wyważony, zawierający w sobie elementy widoczne i ukryte, proste i głębokie, puste i pełne. Tak jak symbol zen Ensō uwidoczniony na okładce - kaligrafuje się go jako manifestację doskonałości - jest doskonałe tylko wtedy gdy ten który go maluje takim jest.
Autor do tej doskonałości dąży.

Dziennik wyważony, zawierający w sobie elementy widoczne i ukryte, proste i głębokie, puste i pełne. Tak jak symbol zen Ensō uwidoczniony na okładce - kaligrafuje się go jako manifestację doskonałości - jest doskonałe tylko wtedy gdy ten który go maluje takim jest.
Autor do tej doskonałości dąży.

Sięgnęłam po Dziennik zachęcona dobrymi opiniami w programie emitowanym w TVP kultura, no i byłam też ciekawa co napisał po wielu latach przerwy autor Niskich łąk (lata temu zachwyciła mnie ta książka).
Dziennik przez mniej więcej 1/2 jest dosyć interesujący,z naciskiem na dosyć. wynika to po części z chęci zajrzenia w źycie
równolatka czy też gnębią go te same "demony",ale z każdą kolejną stroną obsuwa się w banał i wieje z niego nudą. No ale to mi pokazało,że ta drugą część życia jest trudna nie tylko dla mnie.

Sięgnęłam po Dziennik zachęcona dobrymi opiniami w programie emitowanym w TVP kultura, no i byłam też ciekawa co napisał po wielu latach przerwy autor Niskich łąk (lata temu zachwyciła mnie ta książka).
Dziennik przez mniej więcej 1/2 jest dosyć interesujący,z naciskiem na dosyć. wynika to po części z chęci zajrzenia w źycie
równolatka czy też gnębią go te same...

Z trójcy dziennikowej (Siemion, Twardoch, Dehnel)ten moim zdaniem jako jedyny zasługuje na uwagę. Może to wiek autora, może wielość i wielorakość przeżyć stanowi tu o jakościowej różnicy na jego korzyść? Nie wiem, faktem jest że najmniej u niego pozy, a najwięcej ciekawych spostrzeżeń i smakowitych okruchów rzeczywistości.

Z trójcy dziennikowej (Siemion, Twardoch, Dehnel)ten moim zdaniem jako jedyny zasługuje na uwagę. Może to wiek autora, może wielość i wielorakość przeżyć stanowi tu o jakościowej różnicy na jego korzyść? Nie wiem, faktem jest że najmniej u niego pozy, a najwięcej ciekawych spostrzeżeń i smakowitych okruchów rzeczywistości.

I smuteczek. Finito. Przeczytałem i nie ma już dzienniczka do poczytania na dobranoc (prawie jak pisania, ale o kilka oktaw szybciej, a trudzić się nie musi). Autor sympa, z dystansem ku sobie, ale bez przesady, umie pobawić, zastanowić. Nie sili się jak jego koleżka ST. Dobrze się śledziło nawet te małe obsesyjki wyłażące w powtórkach z tematu(wyrzucanie gratów, wcześniejsze utwory - docenione niedocenione, biznesowy kryminalik, ząbkowanie i inne przypadłości synka widziane raczej oczami nadkochającej mamuśki albo dumnego dziadziusia itd). Wszystko skończone i żal. I brak. Bo cenzurę (o której na początku) widać. I wcale nie, że mało o przyjaciołach i znajomych, bo jest, i pewnie sami siebie zobaczą i się zirytują, bo myślą, że każdy widzi kto jest kto. Ja nie widzę. Bo nie znam. Nic./wyjątek co potwierdza: pisarz ST/ O kobietach za to ani słóweczka. Tylko koleżanki i przyjaciółki, i rozmowy bez aluzji. Nic wśród linijek. Nawet z okazji warsztatów o literaturze erotycznej. Żona jest partnerką, nie wiadomo nawet czy ładna. Liczę, że po pięćdziesiątaku też rajcują kobiety. Wuj skończył 60 i "ciągle ma ochotę". Na ochocie się kończy? Niedobrze.
Może autor nie wyplącze się z dziennika i w roku Koguta zrobi powtórkę. Kogut - wiadomo, powie więcej

I smuteczek. Finito. Przeczytałem i nie ma już dzienniczka do poczytania na dobranoc (prawie jak pisania, ale o kilka oktaw szybciej, a trudzić się nie musi). Autor sympa, z dystansem ku sobie, ale bez przesady, umie pobawić, zastanowić. Nie sili się jak jego koleżka ST. Dobrze się śledziło nawet te małe obsesyjki wyłażące w powtórkach z tematu(wyrzucanie gratów,...

Nuda. O niczym. Silenie się na oryginalność.

Nuda. O niczym. Silenie się na oryginalność.

Jak to miło spotkać człowieka - myślącego, zajmmującego, błyskotliwego. Świetnie spędzony czas. Mam ochotę cytować wyimki ;)

Jak to miło spotkać człowieka - myślącego, zajmmującego, błyskotliwego. Świetnie spędzony czas. Mam ochotę cytować wyimki ;)