Izabella Cywińska to osobowość reżyserska, czasem kontrowersyjna, ale osobowość. Postawiła Teatr Nowy w Poznaniu na wyżynach.
Ale jak się okazuje także Gawędziara :). Pięknie napisana historia, z wyczuciem, taktem, choć bez kłamstw. Świat Izabelli Cywińskiej widziany oczami Izabelli Cywińskiej. Fantastyczna podróż w przeszłość dalszą i bliższą.

Izabella Cywińska to osobowość reżyserska, czasem kontrowersyjna, ale osobowość. Postawiła Teatr Nowy w Poznaniu na wyżynach.
Ale jak się okazuje także Gawędziara :). Pięknie napisana historia, z wyczuciem, taktem, choć bez kłamstw. Świat Izabelli Cywińskiej widziany oczami Izabelli Cywińskiej. Fantastyczna podróż w przeszłość dalszą i bliższą.

Dla mnie, Poznanianki, szczególnie cenna pozycja. Pozwoliła mi przypomnieć sobie tamte czasy tworzone również przez panią Cywińską.

Dla mnie, Poznanianki, szczególnie cenna pozycja. Pozwoliła mi przypomnieć sobie tamte czasy tworzone również przez panią Cywińską.

Barwna, znakomita i kompletna opowieść o życiu nietuzinkowej i interesującej kobiety. Mnóstwo w niej wzruszeń, anegdot, ciekawostek i pięknych zdjęć. Fantastyczna autobiografia!
cała opinia tutaj: http://moniskape.blogspot.com/2015/12/dziewczyna-z-kamienia-izabella-cywinska.html

Barwna, znakomita i kompletna opowieść o życiu nietuzinkowej i interesującej kobiety. Mnóstwo w niej wzruszeń, anegdot, ciekawostek i pięknych zdjęć. Fantastyczna autobiografia!
cała opinia tutaj: http://moniskape.blogspot.com/2015/12/dziewczyna-z-kamienia-izabella-cywinska.html

Książkę „Dziewczyna z kamienia”, biografię Izabelli Cywińskiej czyta się świetnie, lekko, szybko i z ciekawością. Lecz życie Izabelli Cywińskiej wcale takie sielankowe nie było. Dzieciństwo spędziła w rodzinnym dworku, w Kamieniu, który musiała opuścić wraz z rodziną po zakończeniu działań wojennych. Po wojnie, jako młoda dziewczyna, żyła w czasach PRLu, a czas przemian ustrojowych, to czas podejmowania ważnych decyzji przez dojrzałą kobietę. Lata młodzieńcze, czas edukacji, czas szukania miejsca w przestrzeni społecznej ukazane nam przez Panią Izabellę, nie są „lukrowane”. To czas fascynacji wolnym życiem, jest i wódeczka, pierwsze zainteresowania mężczyznami, silna więź z siostrą Renią i relacje z rodzicami. To wtedy podejmuje decyzje o związaniu się z teatrem. Kalisz, stanowisko dyrektora, sposób w jaki starała się pracować z aktorami, szacunek do ludzi teatru, nie tylko aktorów, to wspaniały obraz Jej zaangażowania jaki rzadko dzisiaj już można spotkać. Potem dyrektorowała następnym teatrom, pracowała z następnymi grupami aktorów aż do nominacji na ministra kultury i „Bożej podszewki”….
Życie osobiste czy zawsze się fajnie układało, o którym też sporo się dowiadujemy. Nie zawsze. Ale ostatnie strony pokazują nam, że mimo wszystkich zawirowań, sukcesów, to co najważniejsze i odgrywa ważną rolę, to szacunek i miłość do ludzi. Tak szczere wyznanie - w liście niewysłanym do Leningradu, najważniejszym i najpiękniejszym słowem kończącym ten list jest „i, że Cię kocham” „i, że Cię kocham” ”i, że Cię kocham”.
Dla wielu młodych czytelników Izabella Cywińska pokazała sylwetki wielu sławnych ludzi teatru, tak dobrze znanych w czasach PRLu a dziś już odchodzących w zapomnienie. To samo można powiedzieć o czasach zmian ustrojowych w których brała czynny udział.
Chciała opowiedzieć o wszystkim, o teatrze, sytuacji politycznej, życiu osobistym, o tym co przeżyła a co już jest tylko zachowane w pamięci. I opowiedziała nam pięknie, ciekawie, szczerze. Warto sięgnąć po tę książkę aby zobaczyć tamten świat którego już nie ma, a który Izabella Cywińska tak wspaniale nam opisała.

Książkę „Dziewczyna z kamienia”, biografię Izabelli Cywińskiej czyta się świetnie, lekko, szybko i z ciekawością. Lecz życie Izabelli Cywińskiej wcale takie sielankowe nie było. Dzieciństwo spędziła w rodzinnym dworku, w Kamieniu, który musiała opuścić wraz z rodziną po zakończeniu działań wojennych. Po wojnie, jako młoda dziewczyna, żyła w czasach PRLu, a czas przemian...

Początek czytałam z wielkim zainteresowaniem (dzieciństwo w Kamieniu, dzieje rodziny),późniejsze losy opisane ciekawie, ale historia i polityka najnowsza mniej mnie interesuje. Warto jednak sięgnąć tą autobiografię, ponieważ tchnie z niej szczerość i prawda.

Początek czytałam z wielkim zainteresowaniem (dzieciństwo w Kamieniu, dzieje rodziny),późniejsze losy opisane ciekawie, ale historia i polityka najnowsza mniej mnie interesuje. Warto jednak sięgnąć tą autobiografię, ponieważ tchnie z niej szczerość i prawda.

Można swoją autobiografię napisać w sposób szkolny, chronologicznie i beznamiętnie, jak pisarka Agatha Ch., na przykład. Można jednak będąc etnografką, reżyserką, dyrektorką teatrów, ministrem, internowaną, przyjaciółką znanych i wielkich ludzi, pokusić się o coś więcej: o spojrzenie na swoje życie pod kątem zadanych pytań, o kompilację zdarzeń, o przetworzenie rzeczywistości, o zaglądniecie w sobie znane przestrzenie przez pryzmat "nieznanego". Można odkurzyć czasy rodzinne - „krainę początku i jej mieszkańców”, można zaprosić na ucztę retro, opowiadać tak, że brakuje tchu. Można szczęśliwe życie panienki z Kamienia, wygnanej ze dworu podczas drugiej wojny, uczynić szczególnym i niebanalnym. Można spróbować odczytać czas z pomocą „niemych świadków ludzkiej obecności”. Można...

Autorka tej nieprzeciętnej książki mówi o sobie „nie jestem drobiazgowa i łatwo przebaczam”. Po prostu. Polecam.

Można swoją autobiografię napisać w sposób szkolny, chronologicznie i beznamiętnie, jak pisarka Agatha Ch., na przykład. Można jednak będąc etnografką, reżyserką, dyrektorką teatrów, ministrem, internowaną, przyjaciółką znanych i wielkich ludzi, pokusić się o coś więcej: o spojrzenie na swoje życie pod kątem zadanych pytań, o kompilację zdarzeń, o przetworzenie...

Izabela Cywińska zawsze wydawała mi się ciekawą osobą. Twardą babką, czasem kontrowersyjną w wypowiedziach ( to głównie z czasów jej "ministrowania"),ale jednocześnie ciepłą, kulturalną i interesującą panią. Jednak osobowość to jedno, a umiejętność "przelania" jej na papier - drugie. Nie zawsze się udaje. Tutaj mamy przykład genialnej umiejętności snucia opowieści, po prostu nie można się oderwać! Grube tomiszcze, pełne dygresji, skoków w czasie, czasem dramatycznych, intymnych wręcz historii.
Nic nie razi, nie przeszkadza. Chce się poznawać kolejne i kolejne...
Bardzo udana lektura.

Izabela Cywińska zawsze wydawała mi się ciekawą osobą. Twardą babką, czasem kontrowersyjną w wypowiedziach ( to głównie z czasów jej "ministrowania"),ale jednocześnie ciepłą, kulturalną i interesującą panią. Jednak osobowość to jedno, a umiejętność "przelania" jej na papier - drugie. Nie zawsze się udaje. Tutaj mamy przykład genialnej umiejętności snucia opowieści, po...

Sięgnęłam po książkę Izabelli Cywińskiej ponieważ bardzo lubię: serial Boża Podszewka, aktora Janusza Michałowskiego oraz prozę Wiesława Myśliwskiego. Książkę przeczytałam w dwa dni, bardzo ciekawa, szczera autobiografia.

Sięgnęłam po książkę Izabelli Cywińskiej ponieważ bardzo lubię: serial Boża Podszewka, aktora Janusza Michałowskiego oraz prozę Wiesława Myśliwskiego. Książkę przeczytałam w dwa dni, bardzo ciekawa, szczera autobiografia.

Nigdy nie przypuszczałam, że biografia nieznanej mi osoby będzie w stanie mnie tak zainteresować i sprawić, że zżyję się z jej bohaterem. Izabeli Cywińskiej i jej „Dziewczynie z Kamienia” się to udało.

Na początku muszę się trochę wytłumaczyć z mojej ignorancji. Jak to możliwe, że nigdy nie słyszałam o tak wybitnej reżyser? No cóż, lata największej aktywności teatralnej Cywińskiej przypadały na drugą połowę PRL, czas gdy jeszcze nie było mnie na świecie. Gdy obejmowała stanowisko Ministra Kultury w rządzie Tadeusza Mazowieckiego dopiero raczkowałam, a by oglądać odważne sceny w „Bożej Podszewce” byłam stanowczo za młoda. Mimo to zdecydowałam się sięgnąć po jej biografię. Zachęciły mnie opinie, że losy autorki splatają się z historią współczesną Polski, począwszy od międzywojennej idylli, aż po czasy obecne, że jest zawarta historia współczesnego teatru i polityki.

„Dziewczyna z Kamienia” to opowieść o tym, jak przedziwne sploty losu potrafią skutecznie utrudniać nasze życie i jak sobie z tymi przeciwnościami skutecznie radzić. Życie Cywińskiej mogło wyglądać niczym prawdziwa bajka. Przyszła reżyser przyszła na świat w dość zamożnej ziemiańskiej rodzinie z wieloletnimi tradycjami, w niewielkim majątku Kamień w dzisiejszym powiecie Opolskim. W domu, który na poły był dworkiem i pałacykiem, otoczone służbą i kochającą rodziną panienki Cywińskie mogły czuć się jak w puchu, komfortowo i bezpiecznie. Los jednak bez przerwy rzucał Izie kłody pod nogi. Dość szybko straciła ojca, który dokonał żywota w pożarze wznieconym przez nieopaczne zaśnięcie z tlącym się papierosem w ustach. Kilka lat później nadeszła z kolei wojna, która położyła kres polskiej tradycji ziemiańskiej. Mała Iza bezpowrotnie utraciła swój piękny dom i wraz z mamą, stryjkiem i siostrą rozpoczęła tułaczkę po całej Polsce, szukając tego odpowiedniego miejsca do ponownego osiedlenia się.

W życiu dorosłym nie było lepiej, tułaczka trwała. Cywińska nie od razu dostała się do szkoły teatralnej, kolejne obejmowane przez nią teatry (Kalisz, Poznań, warszawskie Ateneum) po początkowej fazie sukcesów przynosiły więcej problemów, niż korzyści. Działalność polityczna, którą przypłaciła internowaniem w 1981 r., również okazała się być rozczarowaniem. Nie inaczej było w życiu uczuciowym. Mimo tych niepowodzeń autorka nie traciła hartu ducha, nie poddawała się i uparcie dążyła po swoje. Sama o sobie mówi „niepoprawna optymistka” i chyba dzięki temu udało się jej zajść do tego miejsca, w którym się teraz znajduje.

Tym, co mnie szczególnie ujęło w tej autobiografii, jest właśnie szczerość autorki. Nie kreuje się na bohaterkę czasów współczesnych, nie udaje, że jest wybitną panią reżyser, nie twierdzi, że była bojowniczką o wolność Polski, tudzież panią minister, która przebojem wkroczyła do nowego rządu i z miejsca rozpoczęła gruntowne reformy. Chciała tworzyć ambitny teatr, chciała wyprowadzić kraj ze stagnacji, jednak okazało się być to trudniejsze, niż przypuszczała. Nie koniecznie dlatego, że sama nie potrafiła podołać zadaniu, ale dlatego, że jej wizja nie zawsze była zbieżna z wizją innych osób. Cywińska podkreśla to, co jej się w życiu udało, ale jednocześnie nie waha się na kartach swojej własnej książki przyznać do błędów, jak i wyrazić rozczarowanie, zarówno zaistniałymi sytuacjami, jak i konkretnymi postaciami.

Warto bowiem zaznaczyć, że w tej dość opasłej autobiografii Cywińska nie występuje sama, często pojawiają się tam inne osoby, z którymi jako reżyser i dyrektor teatrów miała okazję współpracować. Jest opis znajomości ze Zbyszkiem Cybulskim (który nota bene odegrał w jej życiu dość istotną rolę),Tadeuszem Łomnickim, Andrzejem Wajdą, czy wreszcie Adamem Hanuszkiewiczem, u boku którego, jeszcze jako studentka, stawiała swoje pierwsze kroki w świecie teatru – a to tylko niewielki wycinek z całego katalogu nazwisk, które pojawiają się w „Dziewczynie z Kamienia”. Autorka skutecznie „detronizuje” te postaci, z pozycji gwiazdy sprowadza je do poziomu współpracownika, pokazując je z nieco innej, zdecydowanie bardziej przyziemnej perspektywy.

Oprócz postaci znanych ze sceny dramatycznej z biegiem czasu zaczynają Cywińską otaczać bohaterowie sceny politycznej z głównymi motorami „karnawału solidarności” na czele (zwłaszcza „dżinsowym” Jackiem Kuroniem”, z którym autorkę łączyła szczególna zażyłość). Wątek polityczny snuje się zresztą przez całą książkę, autorka już od lat młodzieńczych wdawała się w polityczne dysputy w domu i w szkole, przez co nie raz wpadała w tarapaty. W swoich wspomnieniach skrupulatnie odnotowuje wszystkie pamiętne czerwce, marce, sierpnie i grudnie, co tylko podkreśla głębokie osadzenie losów Cywińskiej w kontekście historyczno-politycznym.

Czytając teatralno-polityczno-osobiste wspomnienia Cywińskiej można odnieść wrażenie, że ich adresatem nie jest tylko czytelnik, ale również (a może i przede wszystkim) sama autorka. To nie jest po prostu jej bieg życia, historia opowiedziana by zostawić po sobie książkę, pełno tutaj analiz i wniosków, zupełnie tak, jakby autorka starała się odkryć, co w danej sytuacji poszło dobrze, a co źle i dlaczego, co sprawiło, że postąpiła tak a nie inaczej. To też próba podsumowania minionych okresów w historii Polski, zapisanie obrazów które żyją jedynie w pamięci autorki. Razem z Kamieniem w gruzach legło polskie ziemiaństwo, a wraz z nim pewne ideały, określony światopogląd i styl bycia. W ciągu tych 80 lat życia autorki świat w którym była zmienił się nie do poznania, dlatego też uznała a słuszne odnotować to, co było. Dla innych i dla samej siebie.

„Dziewczyna z Kamienia” ma jeszcze jeden niepodważalny atut: Cywińska pisać potrafi i czyta się ją wyjątkowo dobrze, zupełnie tak, jakby słuchało się opowieści snutej przez starszego członka rodziny. Nie obce są jej co prawda dygresje i chronologia opowieści często ulega zaburzeniu, jednak jest to tak umiejętne poprowadzone, że wszystko stanowi jedną, przemyślaną całość. Warto dodać że tekstowi towarzyszy wiele fotografii, co oczywiście urozmaica lekturę i pomaga nam jeszcze lepiej poznać autorkę. I tak jak zasiadając do lektury miałam jedynie mgliste pojęcie o Izabelli Cywińskiej, tak teraz czuję, jakbym znała ją od lat.

Recenzja ukazała się na blogu literatkakawy.booklikes.com

Nigdy nie przypuszczałam, że biografia nieznanej mi osoby będzie w stanie mnie tak zainteresować i sprawić, że zżyję się z jej bohaterem. Izabeli Cywińskiej i jej „Dziewczynie z Kamienia” się to udało.

Na początku muszę się trochę wytłumaczyć z mojej ignorancji. Jak to możliwe, że nigdy nie słyszałam o tak wybitnej reżyser? No cóż, lata największej aktywności teatralnej...

Izabella Cywińska kojarzy mi się z teatrem, ale przede wszystkim utkwiła mi w głowie jako minister kultury w rządzie Tadeusza Mazowieckiego oraz reżyser „Bożej podszewki”. Na pewno jest to kobieta z bogatą przeszłością i ciekawą osobowością. Chętnie więc sięgnęłam po jej autobiografię „Dziewczyna z Kamienia”. Książka utwierdziła mnie w przekonaniu, że autorka jest niezwykłą postacią. Potrafiła stworzyć kapitalną atmosferę, opowiadając o swoim życiu. Odnosi się wrażenie, że słucha się opowieści (a nie czyta),oglądając stare fotografie.
Cywińska pochodziła z Lubelszczyzny, wychowała się w pięknym pałacu w Kamieniu. Stamtąd jej rodzina wyemigrowała z powodu wojennej zawieruchy. Świat swojego dzieciństwa autorka podzieliła na trzy kręgi bliskości: „W pierwszym, najbliższym, byli Renia, Mama i Stryjek. (…) W kręgu drugim znajdowała się służba i dalsza rodzina, która z nami mieszkała. W trzecim – ci wszyscy, którzy przyjechali po wybuchu wojny”. [1]
Los pchał ją w różne miejsca. Mieszkała w Szczecinie, w Kaliszu, w Poznaniu, w Warszawie. Studiowała etnografię, by potem jednak zostać reżyserem. Obejmowała kilkakrotnie dyrektorowanie w teatrach. Była internowana. W końcu została ministrem kultury. W dość późnym wieku zajęła się reżyserowaniem filmów. Między innymi jest autorką mocno dyskutowanego w swoim czasie serialu „Boża podszewka”. Z tego, co pisze w autobiografii, wynika, że przeniosła w film trochę klimatów z dzieciństwa. Pożyczała rekwizyty. Między innymi Stenka używa modlitewnika należącego do rodziny Cywińskiej.
Podobało mi się, że autorka nie kreuje się w książce na kogoś wyjątkowego. Opowiada o swoich sukcesach, ale i porażkach, co czyni przekaz szczerym. Opowiada między innymi o tym, jak została dyrektorem Teatru Ateneum. Tam niestety nie była w stanie sprostać zadaniu i stworzyć zespołu teatralnego, aktorzy się przeciwko niej buntowali. Opowiada też o palonych kukłach z jej podobizną, kiedy sprawowała funkcję ministra.
Jednak pisze też o sukcesach. Do nich z pewnością należy dyrektorowanie w teatrze w Kaliszu oraz w Teatrze Nowym w Poznaniu. I pewnie tam zostawiła po kawałku swojego serca. Opowiadając o sobie, kreśli atmosferę tamtych lat. Poznajemy sposoby pracy w teatrze, chociażby u boku samego Adama Hanuszkiewicza, u którego Cywińska była asystentką. Podaje też różne anegdoty związane z aktorami, teatrem, filmem itp. Nie omija również kontekstów politycznych, które są tu istotne. Polityka przecież odgrywała w jej życiu ważną rolę.
Autorka przepięknie pisze o swoim mężu (i jego rodzinie) Januszu Michałowskim, znanym aktorze, zbierającym stare lampy. Mówi o nieszczęśliwym zauroczeniu Zbigniewem Cybulskim i o tym, jak pewnego dnia on i Hłasko wchodzili przez okno do jej pokoju w akademiku.
Zainteresowały mnie też fragmenty dotyczące „Bożej podszewki”. Pamiętam, że serial zrobił na mnie ogromne wrażenie przede wszystkim niezwykłym klimatem. Nie spodziewałam się, że na reżyserkę spadł taki grom ataków za to, że śmiała pokazać tak „odidealizowany” obraz kresów. To przecież obalanie mitu!
Przyznaję, że książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie, tym bardziej że kilka spektaklów jej autorstwa widziałam, więc czytałam z ogromnym sentymentem. „Słuchałam” anegdot, ciekawostek, ale i faktów. Do tego książka jest bardzo bogato ilustrowana, więc można naprawdę wczuć się w klimat dzieciństwa i młodości Cywińskiej. Gorąco polecam nie tylko miłośnikom teatru. Mnie szczerze zachwyciło.

[1] Izabella Cywińska: Dziewczyna z Kamienia. Wydawnictwo Agora, 2015, s. 42

Izabella Cywińska kojarzy mi się z teatrem, ale przede wszystkim utkwiła mi w głowie jako minister kultury w rządzie Tadeusza Mazowieckiego oraz reżyser „Bożej podszewki”. Na pewno jest to kobieta z bogatą przeszłością i ciekawą osobowością. Chętnie więc sięgnęłam po jej autobiografię „Dziewczyna z Kamienia”. Książka utwierdziła mnie w przekonaniu, że autorka jest niezwykłą...