Właśnie skończyłam czytać. Miałam obie połączone ze doba książki. Jest to kontynuacja love story. Historia smutna ponieważ Oliver nie może pogodzić się ze smiarcua Jenny. Jak najbardziej wiarygodna i jeszcze na czasie. :)

Właśnie skończyłam czytać. Miałam obie połączone ze doba książki. Jest to kontynuacja love story. Historia smutna ponieważ Oliver nie może pogodzić się ze smiarcua Jenny. Jak najbardziej wiarygodna i jeszcze na czasie. :)

Po prostu lubię Segala, jego styl i sposób narracji.

Ale nie lubię Olivera. Okropny dzieciak. Prawie do samego końca.

Po prostu lubię Segala, jego styl i sposób narracji.

Ale nie lubię Olivera. Okropny dzieciak. Prawie do samego końca.

Książka szybka do przeczytania, ale i bez szału.
Choć na pewno in plus to wymowne zakończenie.

Książka szybka do przeczytania, ale i bez szału.
Choć na pewno in plus to wymowne zakończenie.

Każdy kto przeczytał "Love Story" pewnie choć raz zastanawiał się, jak potoczyły się losy Oliwera. Ta książka mówi o tym, co się działo z Oliwerem po śmierci Jenny.
Myślę, że doskonałym podsumowaniem tej książki będzie jej motto:
"Śmierć to koniec życia, lecz nie koniec związku dwojga ludzi, który trwa nadal w ocalałym umyśle i zmierza do rozwiązania, które być może nie istnieje"
Robert Anderson "Nigdy nie śpiewałem dla swojego ojca"

https://poranekzksiazka.blogspot.com/2017/08/opowiesc-oliwera-erich-segal-19522017.html

Każdy kto przeczytał "Love Story" pewnie choć raz zastanawiał się, jak potoczyły się losy Oliwera. Ta książka mówi o tym, co się działo z Oliwerem po śmierci Jenny.
Myślę, że doskonałym podsumowaniem tej książki będzie jej motto:
"Śmierć to koniec życia, lecz nie koniec związku dwojga ludzi, który trwa nadal w ocalałym umyśle i zmierza do rozwiązania, które być może nie...

Początek powieści czytało mi się okrutnie nieprzyjemnie, choć paradoksalnie szybko. Ciąg dalszy Olivera, jakby czytelnik chciał się męczyć z tą postacią dalej, na początku jest przeintelektualizowanym komentarzem stanowiącym dziś, na szczęście dla dziełka, pewnym obyczajowym kompendium wiedzy o Nowym Jorku, głównie lat 60. Wiele aluzji było koniecznych do wytłumaczenia w przypisach, co irytowało na przykładzie powtórzonej informacji o Ivy League, tym razem nie tak dokładnie przedstawionej, ale to szczegół. Ogólnie ton wspomnianego Woody'ego Allena jest wyczuwalny wraz z rozwojem powieści, ale nie stanowi to dodatkowego atutu. Jako plus uważam próbę opisu stanu uczuć mężczyzny, bo to ewenement w literaturze, jednak pewne zawirowania, zwłaszcza w końcowej części lektury, były męczące. Dałabym ocenę wyżej za rozwiązanie z Jo Stein, które się zapowiadało, ale nie wyszło. Przede wszystkim miałam ochotę rzucić czymkolwiek w zasięgu rąk, gdy czytałam o tym, że kobieta powinna siedzieć w domu. Nowoczesna, pracująca (lata 60!!! i nic się nie zmieniło!) Marcie musiała mieć skazę na charakterze w postaci i to nie tylko w osobie byłego męża, któremu płaciła alimenty, ale musiała prowadzić tę fabrykę wyzysku. W sumie po części liczyłam, że to nie będzie partia dla tego idioty Olivera, ale nie spodziewałam się takiego stłamszenia biznesmenki. Jak można pisać o widokach na związek z odległą kuzynką? To mnie nigdy nie przekona. Pomijając takie rozwiązanie, najbardziej przeszkodził mi w lekturze język - jak można wyrażać się na kozetce (czyżby krytyka psychoanalityków, skoro psycholog był tylko głównie milczący, aczkolwiek jego pytania były trafne?) o kobiecie, dzięki której wychodzi się z marazmu wdowca, że to dziwka? Za nic nie przekona mnie nikt o tym, że wyrażenie "bitch" ma się nie odnosić obraźliwie w tym języku. A to określenie pada wielokrotnie pod adresem Marcie. Bo przecież rozwiedziona kobieta sukcesu nie może być pozytywną postacią, gdy posiada majątek większy od głównego bohatera. Bariera psychologiczna obejmuje problemy nie do pokonania i chory pracoholizm, bo przecież każda powinna chcieć mieć dzieci, chociaż u Baretta to się wyrażało jako zapełnienie pustki po Jenny niż prawdziwa chęć zostania ojcem. Nie rozumiem takiego światopoglądu i nie przyjmuję takiej rzeczywistości. Nie nadaję się do takiego podejścia w życiu.

Początek powieści czytało mi się okrutnie nieprzyjemnie, choć paradoksalnie szybko. Ciąg dalszy Olivera, jakby czytelnik chciał się męczyć z tą postacią dalej, na początku jest przeintelektualizowanym komentarzem stanowiącym dziś, na szczęście dla dziełka, pewnym obyczajowym kompendium wiedzy o Nowym Jorku, głównie lat 60. Wiele aluzji było koniecznych do wytłumaczenia w...

Dalsze losy bohatera LoveStory.

Dalsze losy bohatera LoveStory.

Kontynuacja "Love Story", nie jest tak rewelacyjna, ale ukazanie bohatera po utracie miłości życia, zmagania się z samym sobą, podejmowanie słusznie moralnych decyzji...
Nie powala na kolana.

Kontynuacja "Love Story", nie jest tak rewelacyjna, ale ukazanie bohatera po utracie miłości życia, zmagania się z samym sobą, podejmowanie słusznie moralnych decyzji...
Nie powala na kolana.

Świetne dopełnienie "Love story". Choć z zasady nie ufam kontynuacjom, to w tym wypadku się nie zawiodłam.

Świetne dopełnienie "Love story". Choć z zasady nie ufam kontynuacjom, to w tym wypadku się nie zawiodłam.

Ericha Segala uważam za bardzo dobrego pisarza książka "Opowieść Olivera wywarła na mnie ogromne wrażenia, od pierwszej strony trzymała mnie w napięciu,dobra akcja wzruszyłam się przy tej książce, łzy mi poleciały wzruszająca,ciekawa historia miłosna.

Ericha Segala uważam za bardzo dobrego pisarza książka "Opowieść Olivera wywarła na mnie ogromne wrażenia, od pierwszej strony trzymała mnie w napięciu,dobra akcja wzruszyłam się przy tej książce, łzy mi poleciały wzruszająca,ciekawa historia miłosna.

Ta książka to druga część poruszającego "Love Story".
Opowiada o losach Oliwera po śmierci jego ukochanej Jane.

Mnie osobiście bardziej przypadło do gustu "Love Story" :)

Ta książka to druga część poruszającego "Love Story".
Opowiada o losach Oliwera po śmierci jego ukochanej Jane.

Mnie osobiście bardziej przypadło do gustu "Love Story" :)