Wprawdzie nie jestem w żaden sposób związany z Kresami, to jednak literatura poświęcona historii tamtego regionu z każdym rokiem nabiera dla mnie szczególnego kolorytu. Być może z upływem lat bardziej jestem w stanie zrozumieć ludzi, którzy z rozrzewnieniem wspominają dawne czasy, tamtych ludzi i uliczki miasta. Przypominają świat już dawno nieistniejący, ale opowiadają niezwykle barwnie i sugestywnie, aż zazdrościmy że dane im było to wszystko zobaczyć. Takim wspomnieniom zawsze towarzyszy żal, że mieszkańcy zostali siłą zmuszeni do opuszczenia swoich domostw, swojej małej ojczyzny. Stąd tak wiele emocji w pisaniu i ostrych poglądów, których autor wcale nie stara się ukryć.
Książka została wydana przez oficynę "Galaktyka" tak jak lubię. Twarda oprawa, specyficzny, lekko żółknący papier, fotografie w kolorze sepii – nadają tej pozycji zasłużonej patyny czasu. Sama konstrukcja książki jest nieco chaotyczna, zbyt wiele w niej dygresji, zbaczania z tematu. Wątki przeplatają się naprzemiennie, płynnie nachodzą na siebie. Myśli biegną przez wydarzenia, ludzi i obiekty, czasem trzeba dłużej przystanąć, aby uchwycić sens zdania. To może wynikać z zamiaru pisarskiego - ten tom stanowi właściwie tylko uzupełnienie do poprzedniej publikacji autora „Lwów. Legenda zawsze wierna”. Taka żywiołowość w pisaniu może przeszkadzać w odbiorze książki, ale jeżeli pozwolimy sobie swobodnie żeglować po oceanie zdarzeń lwowskich, to lektura będzie bardzo zajmująca.

Wprawdzie nie jestem w żaden sposób związany z Kresami, to jednak literatura poświęcona historii tamtego regionu z każdym rokiem nabiera dla mnie szczególnego kolorytu. Być może z upływem lat bardziej jestem w stanie zrozumieć ludzi, którzy z rozrzewnieniem wspominają dawne czasy, tamtych ludzi i uliczki miasta. Przypominają świat już dawno nieistniejący, ale opowiadają...