Najczęściej absurd jest drażniący, ale nie w tej książce.
Po prostu sięgając po Alicję-wiem czego się spodziewać i nie przeżywam rozczarowania. To taki totalny, niczym nieskrępowany odlot, którego od czasu do czasu potrzebuję.
Sen i fantazje dziecka - to bliska rodzina. Kiedy dorastamy zostają nam sny, gdy czytamy - oddajemy pole naszej fantazji.
Po sukcesie "Alicji w krainie czarów" , wielokrotnie ekranizowanej, ta książka może już nie wydawać się taka spektakularna, ale ma też swoje perełki.
"Wszelkie zamiary nie są rzeczą taką łatwą-wyszeptała w zamyśleniu Alicja.
-Dla mnie zamiar jest tylko wyrazem i musi czynić to, co mu każę-powiedział Wańka-Wstańka.
Zresztą zawsze oddzielnie za to płacę."
Tak głupiutkie, że aż piękne.

Najczęściej absurd jest drażniący, ale nie w tej książce.
Po prostu sięgając po Alicję-wiem czego się spodziewać i nie przeżywam rozczarowania. To taki totalny, niczym nieskrępowany odlot, którego od czasu do czasu potrzebuję.
Sen i fantazje dziecka - to bliska rodzina. Kiedy dorastamy zostają nam sny, gdy czytamy - oddajemy pole naszej fantazji.
Po sukcesie "Alicji w...

Klasyka, specyficzna i bardziej wymagająca. Odkąd jednak przeczytałam, że autor mógł mieć epizody halucynacji towarzyszących epilepsji, całkiem inaczej się to czyta.

Klasyka, specyficzna i bardziej wymagająca. Odkąd jednak przeczytałam, że autor mógł mieć epizody halucynacji towarzyszących epilepsji, całkiem inaczej się to czyta.

Ta część była nawet gorsza od części pierwszej. Nic się tutaj nie trzymało, wydarzenia były porozrzucane chronologicznie 😒 Biorąc pod uwagę że to wszystko co się wydarzyło jest snem to wszystko ma sens bo chyba każdy z nas wie jak dziwne potrafią być sny. Mimo wszystko książka swoją historią mnie nie zainteresowała i była bardzo infantylna.

Ta część była nawet gorsza od części pierwszej. Nic się tutaj nie trzymało, wydarzenia były porozrzucane chronologicznie 😒 Biorąc pod uwagę że to wszystko co się wydarzyło jest snem to wszystko ma sens bo chyba każdy z nas wie jak dziwne potrafią być sny. Mimo wszystko książka swoją historią mnie nie zainteresowała i była bardzo infantylna.

Pierwszy tom niejednoznaczny, wielowątkowy, baśniowy; ten jedynie bajkowy. Parę ciekawych momentów, czyta się szybko i przyjemnie, ale nie ma startu do Alicji w Krainie Czarów.

Pierwszy tom niejednoznaczny, wielowątkowy, baśniowy; ten jedynie bajkowy. Parę ciekawych momentów, czyta się szybko i przyjemnie, ale nie ma startu do Alicji w Krainie Czarów.

Historia Alicji aż prosiła się o kontynuację. Uroki tej powieści polegają na jej śmiesznym absurdzie. Sensem przygód Alicji jest kompletny bak sensu coś, co nigdy nie powinno mieć miejsca, jak najbardziej ma miejsce, podczas kolejnych przygód, które pojawiają się na drodze dziewczynki do stania się królową zaczarowanej krainy.

„Alicja w krainie czarów” zajmuje szczególne miejsce na mojej półce jako książka i szczególne miejsce w sercu, jako powieść. Czytając ją już jako dorosła osoba, można w tym całym zaplątaniu dostrzec wartości wprowadzone przez autora pod postacią komizmu i nonsensu, o których zapominamy na co dzień w dorosłym życiu.

Historia Alicji aż prosiła się o kontynuację. Uroki tej powieści polegają na jej śmiesznym absurdzie. Sensem przygód Alicji jest kompletny bak sensu coś, co nigdy nie powinno mieć miejsca, jak najbardziej ma miejsce, podczas kolejnych przygód, które pojawiają się na drodze dziewczynki do stania się królową zaczarowanej krainy.

„Alicja w krainie czarów” zajmuje szczególne...

Arcydzieło:)

Arcydzieło:)

W zeszłym roku po raz pierwszy w swoim życiu przeczytałam książkę „Alicja w Krainie Czarów”. Czytanie tej książki było dla mnie niezwykle przyjemną przygodą. W końcu poznałam pierwowzór historii, o której słyszałam od najmłodszych lat. Mając w pamięci swoje odczucia po przeczytaniu książki o Alicji z wielką chęcią zaczęłam czytanie drugiej części, czyli „Alicja w zwierciadlanym domu, czyli po drugiej stronie lustra”, która trochę mnie zaskoczyła.
Swoją przygodę z drugim tomem o Alicji zaczęłam od przeglądania książki. To wydanie od Wydawnictwa MG jest po prostu piękne. Cudowna oprawa oraz idealnie pasujące ilustracje do treści. Musiałam najpierw nacieszyć oczy, a później dopiero zaczęłam czytać. Wystarczyła mi chwila z tą książką, aby wyrobić o niej swoją pierwszą opinię. Historia była inna niż w pierwszej części, pełna różnych dziwactw i przez to zaskakująca. Mam wrażenie, że z poprzedniczką łączy ją tylko główna bohaterka.
Czytanie książki „Alicja w zwierciadlanym domu, czyli po drugiej stronie lustra” zakończyłam z kompletnie innymi odczuciami niż w przypadku „Alicji w Krainie Czarów”. Na początku nie wiedziałam co o niej myśleć. Jednak po pewnym czasie stwierdziłam, że zdecydowanie wolę tę mniej dziwną, bajkową wersję, czyli pierwszą część. Uważam że dobrze zrobiłam czytając drugi tom o Alicji, bo przekonałam się, że Alicja może wylądować w kompletnie innych realiach niż te z Krainy Czarów, a przy okazji mogłam pozachwycać się wydaniem, które teraz będzie zachwycać moje oczy stojąc na mojej półce.

W zeszłym roku po raz pierwszy w swoim życiu przeczytałam książkę „Alicja w Krainie Czarów”. Czytanie tej książki było dla mnie niezwykle przyjemną przygodą. W końcu poznałam pierwowzór historii, o której słyszałam od najmłodszych lat. Mając w pamięci swoje odczucia po przeczytaniu książki o Alicji z wielką chęcią zaczęłam czytanie drugiej części, czyli „Alicja w...

„Nie dbamy, gdy jesteśmy duzi,
O naszych snów dziecięcych kraik.”

Kiedy pół roku temu kolejny raz zabrałam się za „Alicję w Krainie Czarów”, tym razem jako osoba wprowadzająca młodych czytelników w świat książek, przekonałam się, że powieść wciąż przynosi wiele radości i uśmiechu, nakłania do sympatycznych refleksji i poczucia dumy z pielęgnowania w sobie dziecięcej wyobraźni i fantazji. Kilkakrotnie wchodziłam w fantastyczny świat pierwszego tomu. Natomiast z drugim nie miałam okazji zapoznać się. Duży błąd, gdyż „Alicja w Zwierciadlanym Domu” okazała się niezwykłą przygodą, cieszyła każda scena, dialog, wiersz, czy piosenka. Wyśmienita! Lewis Carrol zdecydował się poprowadzić siedmioletnią Alicję przez krainę snów ścieżką szachowych posunięć, a napotykane przez nią figury rewelacyjnie sportretował.

Więcej na: https://bookendorfina.blogspot.com/2023/01/alicja-w-zwierciadlanym-domu.html

„Nie dbamy, gdy jesteśmy duzi,
O naszych snów dziecięcych kraik.”

Kiedy pół roku temu kolejny raz zabrałam się za „Alicję w Krainie Czarów”, tym razem jako osoba wprowadzająca młodych czytelników w świat książek, przekonałam się, że powieść wciąż przynosi wiele radości i uśmiechu, nakłania do sympatycznych refleksji i poczucia dumy z pielęgnowania w sobie dziecięcej...

Alicja w Krainie Czarów jest już kultową historią, ale czy znacie jej kontynuację? Nasza główna bohaterka za sprawą magicznego lustra ponownie trafia do niezwykłej krainy. Ma okazję poznać rozmaite postacie. Jednak gdy poznaje pewną Królową ma okazję przeżyć następną przygodę. Znajduje miejsce, które wygląda jak szachownica i jeśli bardzo się postara może zostać następną Królową. Tylko czy jej się uda? Kogo spotka po drodze? Jak tym razem wróci do domu?


Jest mi ogromne wstyd! Często wspominam, że jestem wielką fanką tego świata i uwielbiam rzeczy z nim związane, a jednak nigdy nie miałam okazji czytać Alicji po drugiej stronie lustra. No aż głupio o tym mówić, ale nadrobiłam to wreszcie! Będzie mi trochę trudno się o tym wypowiedzieć, ponieważ książka po pierwsze nie jest długa, a po drugie przez filmową wersję totalnie trudno mi uwierzyć, jak reżyser totalnie zmienił całą fabułę.



Jeżeli chodzi o fabułę to chyba innych słów nie znajdę, jak dziwna i momentami absurdalna. Jednak z tego co czytałam, to taka miała być i ja to kupuję. Alicja zwiedza świat, który jest wielką szachownicą i musi pokonać przeszkody, by dotrzeć do upragnionego celu. Po drodze spotyka ciekawe istoty, które jej pomogą lub będą utrudniać podróż. Zakończenie zaskakuje i wywołuję małą konsternację, jednak do tego świata idealnie pasuje.



Miłym zaskoczeniem za to była postać samej Alicji. Nie była już tak denerwująca i opryskliwa jak w poprzednim tomie, co mnie osobiście zaskoczyło. Zachowywała się dojrzalej i bardziej racjonalnie. Potrafiła inteligentnie i grzecznie rozmawiać nawet z postaciami, które z grzecznością wiele wspólnego nie miały. Można było odczuć jej rozwój. Bardzo za to charyzmatyczne i ciekawe były Biała i Czerwona Królowa. Totalnie nie sądziłam, że będą się tak zachowywać, ale za to, często dzięki temu rozśmieszały. Z drugiej strony były do siebie też dość podobne charakterem i gdyby nie szal u jednej z nich, trudno by było je rozpoznać. Nie chce też za wiele zdradzać, ale baranina i placek śliwkowy zrobiły na mnie wielkie zaskoczenie i nie przypuszczałam, że dojdziemy do takiego absurdu!



Jednak książka jest jak najbardziej uniwersalna i wyjątkowa na swój sposób. Można ją interpretować na wiele sposobów i to jest świetne. Czytało mi się ją niezwykle szybko, bo to było praktycznie do pochłonięcia na jeden raz. Co też umilało czytanie, to to konkretne wydanie, ponieważ jest ono ilustrowane i to dodaje jeszcze bardziej magicznego klimatu. Znajdziemy tu ilustracje czarno białe, ale także kolorowe, a początki rozdziałów także są pięknie zaakcentowane.



Choć książka i film to dwa totalnie różne światy to i tak uwielbiam obydwa. Każda wersja ma swój urok i to jest piękne. Zdecydowanie będę do niej wracać, gdy będę potrzebowała lektury na poprawę humoru! To powieść i dla młodszych i dla starszych, możecie ją odbierać na różne sposoby i każdy jest świetny. Szkoda, że nie umiem grać w szachy, bo tutaj jest kilka nawiązań do tego, jednak nieznajomość dużo nie odbierze, także nie ma też się czego martwić!

Alicja w Krainie Czarów jest już kultową historią, ale czy znacie jej kontynuację? Nasza główna bohaterka za sprawą magicznego lustra ponownie trafia do niezwykłej krainy. Ma okazję poznać rozmaite postacie. Jednak gdy poznaje pewną Królową ma okazję przeżyć następną przygodę. Znajduje miejsce, które wygląda jak szachownica i jeśli bardzo się postara może zostać następną...

„W tym właśnie sęk, że Czas nie znosi, aby go zabijano. Gdybyś była z nim w dobrych stosunkach zrobiłby dla Ciebie z twoim zegarem wszystko, co byś tylko chciała”.

Czy na słowa „Alicja w Krainie Czarów”, w twojej głowie tworzy się obraz, który niejednokrotnie mogliśmy spotkać w nowych wydaniach czy filmach, z różnymi kreacjami? Biały królik czy kot z szerokim uśmiechem to tylko niektóre z atrybutów tej historii, które jesteśmy w stanie wymienić bez głębszego zastanowienia się. Są oczywiście jeszcze inne postacie, które zasługują na uznanie. Kiedy obejrzałam ekranizacje tej powieści, moje serce poleciało w stronę kapelusznika, którego zagrał Johnny Deep. Już zawsze jego twarz będzie przeze mnie dopasowana do tej postaci.

Przygody dziewczynki zasłużyły na kontynuację i wraz z nią poprzez lustrzane odbicie przenosimy się do krainy jak ze snu, której fantastyczność polega na łamaniu barier dla człowieczego zrozumienia. Nasza wyobraźnia zaczyna się budzić, kreując coraz to ciekawsze obrazy, nadając sens temu, co uważamy za niezrozumiałe.

„Ponury księżyc rzucał też
Światełko swe bladawe,
Był zły, że słońce wdało się
W nie swoją zgoła sprawę”.

Zaczynając zagłębiać się w lekturę, dajemy się porwać fabule, która w tej części wydaje się dopełniona i dopracowana. Po pierwszej części mogliśmy odczuwać pewnie brak, jednak sięgając po ten tom, odpowiedzi, jakie zadawaliśmy sobie we wcześniejszej pozycji, dostaną długo wyczekiwane odpowiedzi.

Jednak momentami możemy odczuwać efekt pogubienia, jakbyśmy ominęli kilka faktów, doszukując się wytłumaczenia tej sprzeczności. Zabieg ten został poprowadzony w taki sposób specjalnie, aby nie wszystko, co otrzymujemy na kartach książki, było od samego początku tak oczywiste. Autor daje nam czas na analizowanie i zagłębianie się w historię głębiej, dążąc do rozwiązania, jak dzieci mają to w zwyczaju w swoich, czasem ciężkich pytaniach.

Kreacja bohaterów spod pióra autora, kolejny raz nas zaskakuje. Każda z nich jest inna, nietuzinkowa i wzbudzą naszą nawet najmniejszą sympatię. Przekazują nam one swoimi działaniami czy słowami różnorakie wartości, okraszone masa cytatów, które wywierają się w naszej głowie, a mózg zapamiętując je, układa w odpowiednią z szuflad, sprawiając, że ich przypomnienie zajmuje dosłownie chwilę.

Z „Alicją w krainie czarów” jest jak ze wspomnieniami dzieciństwa. Kiedy jako dzieciaki, zapoznawaliśmy się z historią dziewczynki, która wpada w króliczą norę, dostrzegaliśmy tylko te powierzchowne rzeczy, gdyż wtedy jeszcze nie umieliśmy czytać między wierszami. Teraz sięgając po tę część, okrywamy głębsze zagadnienia, odbieramy je zupełnie inaczej, dostrzegając pominięte wcześniej wartości. To jak znany nam smak, który po latach okrywamy na nowo.

„Taki jest skutek, gdy się żyje z powrotem […]. Najpierw zawsze trzeba się czuć trochę nieswojo, ale najważniejsze jest to, że pamięć wtedy pracuje w dwóch kierunkach”

Dając się porwać w fascynujące wydarzenia, dajemy sobie również możliwość myślowego odpoczynku. Takiego chwilowego, ale jakże potrzebnego w codziennym zabieganiu. Przenosimy się w świat, który w naszym odczuciu wydaje się idealny, bezproblemowy i przychylny innym. Tak różny od tego, który nas otacza.

Wydanie, które miałam okazja otrzymać, jest przepięknie ilustrowane. Każdy rozdział zawiera rysunki, które idealnie odpowiadają czytanej treści, dzięki czemu nasze obrazy tych wydarzeń są o wiele lepiej tworzone. Jednak nie musimy się na nich wcale skupiać, bo nie dajmy ograniczać swojej wyobraźni, w drodze przez te słowa.

„W tym właśnie sęk, że Czas nie znosi, aby go zabijano. Gdybyś była z nim w dobrych stosunkach zrobiłby dla Ciebie z twoim zegarem wszystko, co byś tylko chciała”.

Czy na słowa „Alicja w Krainie Czarów”, w twojej głowie tworzy się obraz, który niejednokrotnie mogliśmy spotkać w nowych wydaniach czy filmach, z różnymi kreacjami? Biały królik czy kot z szerokim uśmiechem to...