Ci, którzy walczyli

Oczywiście przeczytałam zachłannie, chętnie i w każdej wolnej chwili. Jednak nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że drugi tom nie zauroczył mnie jak jego poprzednik. Wiele wydarzeń historycznych stanowiło osnowę lecz jak dla mnie nie to stanowiło czar. Były nim postaci, ich charakter i osobowość. Może to zamysł autorki, że jak czytelnik poznał bohaterów (tych którzy przeżyli), to nie wypada mu zajmować czasu przypominaniem jacy oni są. Być może.
Kilka wątków było dla mnie wplątanych zbyt wyraziście, inne natomiast opowiedziane bez kontekstu.
Autorka w każdym razie pozostaje jedną z moich ulubionych i już zagłębiam się w ostatni tom, szukając tam kontynuacji i wyjaśnień.

Oczywiście przeczytałam zachłannie, chętnie i w każdej wolnej chwili. Jednak nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że drugi tom nie zauroczył mnie jak jego poprzednik. Wiele wydarzeń historycznych stanowiło osnowę lecz jak dla mnie nie to stanowiło czar. Były nim postaci, ich charakter i osobowość. Może to zamysł autorki, że jak czytelnik poznał bohaterów (tych którzy przeżyli),...

Chciałam serdecznie podziękować autorce za trud włożony w napisanie tej poruszającej serii.
Nie oglądam telewizji, jednak czytając dobre opinie na temat tych książek zakupiłam całą serię i to był doskonały pomysł.
Dziękuję bardzo!

Chciałam serdecznie podziękować autorce za trud włożony w napisanie tej poruszającej serii.
Nie oglądam telewizji, jednak czytając dobre opinie na temat tych książek zakupiłam całą serię i to był doskonały pomysł.
Dziękuję bardzo!

8,5 ⭐

8,5 ⭐

Kolejny tom rodzinnej historii Winnych okazał się w moim odczuciu jeszcze bardziej dopracowany od pierwszego.

Nie znajdziemy w nim monotonii, jest lirycznie, emocjonalnie, prawdziwie.

Mamy 1 września 1939 roku. Winni doświadczają tego, co tysiące polskich rodzin. Niektórzy walczą na europejskich frontach, inni zmagają się z okupacyjną codziennością (terrorem, głodem i groźbą wywózki do obozów koncentracyjnych). Pomimo wojny, życie płynie dalej - Winni kochają, nienawidzą, chcą się rozwijać, rodzą kolejne dzieci, których namiętności i wady piszą dalsze dzieje rodziny.

Winni to szereg niezwykle szczegółowo zarysowanych bohaterów, w których istnienie łatwo jest uwierzyć czytelnikowi, a jeszcze łatwiej się do nich przywiązać. Fikcja wzbogacona o prawdziwe postacie i historyczne wydarzenia w połączeniu ze "zgrabnym" stylem pisania tworzą naprawdę ciekawą lekturę, godną polecenia każdemu.

Ałbena Grabowska po raz kolejny prezentuje nam literaturę na wysokim poziomie.

Kolejny tom rodzinnej historii Winnych okazał się w moim odczuciu jeszcze bardziej dopracowany od pierwszego.

Nie znajdziemy w nim monotonii, jest lirycznie, emocjonalnie, prawdziwie.

Mamy 1 września 1939 roku. Winni doświadczają tego, co tysiące polskich rodzin. Niektórzy walczą na europejskich frontach, inni zmagają się z okupacyjną codziennością (terrorem, głodem i...

Po tomie pierwszym "Stulecia Winnych", który okazał się gorzkim rozczarowaniem (gorzkim tym bardziej, że sezon pierwszy serialu, nakręcony na podstawie tego tomu, jest moim ulubionym), na tom drugi spoglądałam już z lekką obawą. "Ci, którzy walczyli", okazali się jednak sporym zaskoczeniem, i to bardzo pozytywnym!

Trwa II wojna światowa. Mania rodzi następne pokolenie bliźniaczek - Kasię i Basię. Tymczasem Ania próbuje wygoić rany po nieszczęśliwej miłości poprzez szybki ślub z Kazimierzem. Razem z mężem zamieszkuje w Warszawie, jednak życie w okupowanej stolicy nie jest łatwe. Rodzina rozstaje się także z Wackiem, Tadeuszem i Jaśkiem, którzy wyruszają na front...

Tom drugi czyta się dużo lepiej niż pierwszy między innymi ze względu na korektę - wreszcie jej dokonano! Nie ma już tylu błędów, wszystko się mniej więcej zgadza, zdania są zrozumiałe dla czytelnika. Idealnie nie jest nadal, bo wyłapałam kilka błędów, ale jest dużo, dużo lepiej. Jeśli zaś jesteście ciekawi tych błędów, to po pierwsze: w pewnym momencie narrator mówi, że Kasia i Basia mają po trzynaście lat, mimo że rocznikowo powinny mieć piętnaście. Po drugie: w rozdziale o roku 1954 jest cała afera z [uwaga spoiler] odwoływaniem ślubu Mani i z wizytą Ani u tajemniczego Króla. W tym samym rozdziale narrator wspomina, że Mania wzięła jednak ślub dziesięć miesięcy po wykonaniu wyroku na pewnej osobie (do tego należy dodać "wiele miesięcy", czyli raczej nie dłużej niż jedenaście). Wychodzi na to, że ślub odbywa się maksymalnie w roku 1956. Tymczasem w rozdziale o roku 1958 młodsze bliźniaczki dopiero przygotowują się do tego ślubu, a Michał gryzie się tym, że Ania gdzieś pojechała, a on nie wie, po co. Przecież ona wyjechała podobno cztery lata wcześniej! Czy oni nadal to wspominają, a Michał martwi się tym przez bite cztery lata? [koniec spoileru]

A wracając już całkowicie do zalet powieści, to okazało się, że o dziwo tutaj książka podobała mi się nawet bardziej niż serial. Dla zainteresowanych podpowiem, że akcja tomu II kończy się mniej więcej wraz z końcem odcinka 7 sezonu trzeciego (na VOD jest to odcinek 33). W książce bardziej podobały mi się losy moich dwóch ulubionych bohaterów męskich, tzn. Ignacego i Jaśka. Interesujące są także losy braci wysłanych na front we Francji. Realia getta także zostały oddane chyba lepiej (w serialu Róża nie musi nawet sprzedawać futra - jest mocno zużyte, ale nadal je nosi; w książce sprzedaje zarówno futro, jak i płaszcz od Ani; poza tym nie przechodzi po prostu przez dziurę w ścianie, tylko musi opłacać pośredników). Jakoś to wszystko wydało mi się bardziej prawdopodobne. Jeśli jednak macie jakieś informacje, że mogło być tak jak w serialu, to będę wdzięczna za komentarze, bo w sprawie getta nie jestem specjalistką i mogę się mylić.

Czytając tom pierwszy, nie czułam żadnych emocji. Zmieniło się to na szczęście w tomie drugim - znów przezywałam losy bohaterów, cieszyłam się z nimi albo im współczułam. Zwłaszcza w scenie końcowej, która była świetnie opisana. Teraz pozostaje mi tylko opowiedzieć Wam o tomie trzecim (bo wczoraj skończyłam go czytać), a potem przeczytać jeszcze "Opowiadania" :) Być może do tego czasu w mojej bibliotece pojawi się też prequel, o wydaniu którego pisałam tutaj, a na którego zakup przez bibliotekę bardzo liczę.

http://arnikaczyta.blogspot.com/2021/12/pozytywne-zaskoczenie-abena-grabowska.html

Po tomie pierwszym "Stulecia Winnych", który okazał się gorzkim rozczarowaniem (gorzkim tym bardziej, że sezon pierwszy serialu, nakręcony na podstawie tego tomu, jest moim ulubionym), na tom drugi spoglądałam już z lekką obawą. "Ci, którzy walczyli", okazali się jednak sporym zaskoczeniem, i to bardzo pozytywnym!

Trwa II wojna światowa. Mania rodzi następne pokolenie...

Przeczytałam z dużym zainteresowaniem. Jednak od pewnego momentu miałam wrażenie, że trzymam w ręku nie powieść, a kronikę. Albo, że spotkałam znajomą (Autorkę), która opowiada mi co słychać u naszych wspólnych znajomych (bohaterów "Początku" i pierwszego tomu). Takie wieści "z drugiej ręki" siłą rzeczy są skrótowe i uproszczone. I nigdy nie zastąpią spotkania. Nie czułam się zatem już uczestniczką zdarzeń, a jedynie ich obserwatorką.
Dlatego nie zżyłam się już z Kasią, Basią i Ewą tak jak z postaciami poprzednich części...

Przeczytałam z dużym zainteresowaniem. Jednak od pewnego momentu miałam wrażenie, że trzymam w ręku nie powieść, a kronikę. Albo, że spotkałam znajomą (Autorkę), która opowiada mi co słychać u naszych wspólnych znajomych (bohaterów "Początku" i pierwszego tomu). Takie wieści "z drugiej ręki" siłą rzeczy są skrótowe i uproszczone. I nigdy nie zastąpią spotkania. Nie czułam...

Chwyta za serce, dławi wzruszeniem, każe pomyśleć.

Chwyta za serce, dławi wzruszeniem, każe pomyśleć.

Świetna kontynuacja dalszych losów rodziny Winnych. Nie można się oderwać.

Świetna kontynuacja dalszych losów rodziny Winnych. Nie można się oderwać.

Kolejna część trylogii. W mojej ocenia każda z tych książek trzyma ten sam - wysoki poziom. Akcja jest wartka i ciekawa, bohaterowie ciekawi. Mimo objętości książkę czyta się szybko.

Kolejna część trylogii. W mojej ocenia każda z tych książek trzyma ten sam - wysoki poziom. Akcja jest wartka i ciekawa, bohaterowie ciekawi. Mimo objętości książkę czyta się szybko.

Złoto! Tak bardzo zżyłam się z Winnymi, że nie mam zamiaru dopatrywać się jakichkolwiek uchybień w twórczości pani Grabowskiej. Kocham, kocham i czytam kolejny tom.

Złoto! Tak bardzo zżyłam się z Winnymi, że nie mam zamiaru dopatrywać się jakichkolwiek uchybień w twórczości pani Grabowskiej. Kocham, kocham i czytam kolejny tom.