Można pisać, że Eros i Tanatos w jednym stali domku, że Bataille dokonał mariażu seksu i śmierci, że to bardzo nowatorskie i takie postmodernistyczne. Nie zmienia to faktu, że mamy do czynienia ze zwykłą pornografią z domieszką metafizyki. Nie jestem przeciwnikiem ani pierwszej, ani drugiej, jednak ani pierwsza, ani druga nie powinna być nudna, mnie zaś ta pornografia wynudziła, bo ile można spółkować. Dla mnie najciekawsze w tym wszystkim było to, że sięgnąłem po "Historię oka" zaraz po lekturze "Dumy i uprzedzenia". Zderzenie stylów i języka, przepaść, jaka dzieli początki wieków XIX i XX — to najlepiej zapamiętam, nie samą książkę.

Można pisać, że Eros i Tanatos w jednym stali domku, że Bataille dokonał mariażu seksu i śmierci, że to bardzo nowatorskie i takie postmodernistyczne. Nie zmienia to faktu, że mamy do czynienia ze zwykłą pornografią z domieszką metafizyki. Nie jestem przeciwnikiem ani pierwszej, ani drugiej, jednak ani pierwsza, ani druga nie powinna być nudna, mnie zaś ta pornografia...

Ocena tylko do Historii Oka- spoko

Ocena tylko do Historii Oka- spoko

troszkę na siłę pisane, mam wrażenie. niby "dziwactwa", niby parę ciekawych filozoficznie momentów, ale ogólnie wiele to na mnie nie zrobiło. rozumiem ideę transgresji i doceniam, ale chyba tutaj ona nie zadziałała. ale to może dlatego, że wiem o tej książce od dawna i w pewnym sensie znałam ją z fragmentów czy opisów, wskutek czego wiedziałam, czego się spodziewać. w każdym razie: nie czuję się ani oburzona ani zachwycona. niczego mi ta książka nie wywraca, niczego nowego nie wnosi - w tej dziedzinie to już taki Rudolf Otto wywrócił więcej, choć nie musiał uciekać się do przykładu świń czy uryny czy obspermionej hostii (bo takich momentach zaczynałam się już zwyczajnie śmiać). więc ogólnie średnio. ale nie da się zaprzeczyć, że parę motywów jest fajnych (np sam motyw oka, który skłania do zastanowienia się np nad podmiotem) i da się w nich trochę podrążyć, jak się zechce. dlatego, cóż, solidne pięć, a nie mniej.

troszkę na siłę pisane, mam wrażenie. niby "dziwactwa", niby parę ciekawych filozoficznie momentów, ale ogólnie wiele to na mnie nie zrobiło. rozumiem ideę transgresji i doceniam, ale chyba tutaj ona nie zadziałała. ale to może dlatego, że wiem o tej książce od dawna i w pewnym sensie znałam ją z fragmentów czy opisów, wskutek czego wiedziałam, czego się spodziewać. w...

Fascynująca, szokująca, wykraczająca poza swoją treść.
Tak można opisać w skrócie tą książkę.
Bataille na łamach względnie prostego konceptu erotyzmu porusza gamę tematów: od śmierci, transgresji, po sens życia czy samego dążenia do niego (lub jednocześnie braku sensowności w dążeniach, paradoksalnie). Wszystkie powieści są szokujące, aczkolwiek po lekturze Historii oka jesteśmy już przyzwyczajeni do formy i tematów jakie porusza autor. Nawet osoby uważające się za "bezpruderyjne" czy "otwarte" będą zszokowane ekstatycznymi przeżyciami bohaterów.
Tą "metodą" protagoniści walczą z szeroko pojętą rozpaczą, próbują wypełnić pustkę w sobie, może nawet nawiązać między sobą szczerą bliskość. W tekstach wyrażona jest stanowczo ludzka kondycja i to w bardzo szczery, jeżeli nie idiosynkratyczny i stanowczo obrazoburczy sposób.
Przedmioty, płyny, stosunki seksualne pojawiające się w tekscie mają multum znaczeń, są usiane między sobą w stałych relacjach. Zrozumienie tych relacji, podjęcie się wyzwania interpretacji pozwala nam zrozumieć cały sens filozofii transgresji Bataille'a, ciągłego przekraczania "czystej", zwierzęcej seksualności na rzecz tej "brudnej", czyniającej nas istotami ludzkimi (czy tego chcemy czy nie).
I tym akcentem, kończe tą recenzję.

Fascynująca, szokująca, wykraczająca poza swoją treść.
Tak można opisać w skrócie tą książkę.
Bataille na łamach względnie prostego konceptu erotyzmu porusza gamę tematów: od śmierci, transgresji, po sens życia czy samego dążenia do niego (lub jednocześnie braku sensowności w dążeniach, paradoksalnie). Wszystkie powieści są szokujące, aczkolwiek po lekturze Historii oka...

(sama historia oka)

(sama historia oka)

bajo jajo

bajo jajo

Wszystkie opowieści mają swoje unikalne smaczki, lecz to Błękit Nieba urzekł mnie najmocniej. Rozmyty obłęd i nieopanowane destrudo kipią ze scen, a relacje między Troppmanem i innymi bohaterami (szczególnie bohaterkami) obrzydliwie rzeczywiste.

Wszystkie opowieści mają swoje unikalne smaczki, lecz to Błękit Nieba urzekł mnie najmocniej. Rozmyty obłęd i nieopanowane destrudo kipią ze scen, a relacje między Troppmanem i innymi bohaterami (szczególnie bohaterkami) obrzydliwie rzeczywiste.

niesamowita, klimatyczna, dziwna, wyuzdana, dzika, inna.

niesamowita, klimatyczna, dziwna, wyuzdana, dzika, inna.

Połączenie metafizyki, pornografii (seksu) i śmierci. Bataille tworzy rodzaj ateistycznej metafizyki, porównując bycie blisko osoby kochanej, ogarnięty namiętnością do bycia blisko Boga. Paradoksalnie, dużo bardziej od wychwalanej „Historii Oka” spodobały mi się te „inne historie”, gdzie ta metafizyka wydaje się być dużo bardziej uchwytna. U Bataille’a znajduje się sporo rozpaczy, dążenia do czegoś (spełnienia? absolutu?),chyba nawet chęci bliskości. Sporo transgresji i, oczywiście, pornografii, która ma mieć metafizyczny sens, który czasami ma, a czasami… Wydaje się tak nieuchwytny, że z „Historii Oka” zapamiętałem najbardziej… Wydaje mi się, że widziałem gdzieś wspomniany tekst o znaczeniu płynów w „Historii Oka”… Choć trzeba przyznać, świetny wstęp, wiele rzeczy objaśnia. Esej Bataille’a też był naprawdę intrygujący, chyba sięgnę po inne.

Książka robi wrażenie. Z podobnych metafizycznych utworów polecam „Tomasza Mrocznego” Maurice’a Blanchota.

Połączenie metafizyki, pornografii (seksu) i śmierci. Bataille tworzy rodzaj ateistycznej metafizyki, porównując bycie blisko osoby kochanej, ogarnięty namiętnością do bycia blisko Boga. Paradoksalnie, dużo bardziej od wychwalanej „Historii Oka” spodobały mi się te „inne historie”, gdzie ta metafizyka wydaje się być dużo bardziej uchwytna. U Bataille’a znajduje się sporo...